Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 276

ดอกไม้บานในสีสดใสและต้นไม้ที่อยู่ในตำแหน่งที่สมบูรณ์ทำให้สถานที่แห่งนี้ดูมีร่มเงาและน่ารื่นรมย์เป็นอย่างมาก

คำว่า [การเฉลิมฉลองการเปิดตัวการประชุมวิชาการศัลยกรรมกระดูกนานาชาติที่ประสบความสำเร็จอย่างอบอุ่น] ปรากฏเป็นสีแดงบนหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ที่หน้าประตูโรงพยาบาล นอกจากภาษาจีนกลางแล้วคำเดียวกันนั้นที่แสดงเป็นภาษาอังกฤษเยอรมันฝรั่งเศสและญี่ปุ่น จากหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ราคาแพงแสดงให้เห็นถึงความคุ้มค่าอย่างเต็มที่

หมอหวังดื่มด่ำความชื่นชมขณะที่เขาเดิน

“ มันน่าประทับใจมากที่พวกคุณครอบครองที่ดินผืนใหญ่เช่นนี้แม้ว่าที่ดินในเซี่ยงไฮ้จะมีราคาแพงมาก

“ โครงสร้างนั้นถูกสร้างขึ้นอย่างดีจริงๆ ไม่เพียง แต่ดูดีเท่านั้น แต่การออกแบบตกแต่งภายในยังใช้งานได้จริง ความสูงของเพดานทำให้ที่นี่ดูโปร่งโล่งสบาย ฉันชอบสถานที่ที่มีเพดานสูงเช่นนี้”

“ มันกว้างขวางมาก…ที่นี้มีหมอประมาณสามสิบคนใช่ไหม? พื้นที่ทั้งหมดนี้มีไว้เพื่ออะไร? โอ้พวกคุณมีแพทย์ฝึกงานด้วย เยี่ยมมากแพทย์ฝึกงานทุกวันนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ … ”

เมื่อหมอหวังพูดถึงแพทย์ฝึกงานเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนอกจากมองไปที่หลิงรัน

หลิงรันสวมเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ มือของเขาอยู่ในกระเป๋า เขาแสดงออร่าคววามผ่อนคลายที่ได้รับเมื่อออกไปเยี่ยมชมสถานที่ที่คุ้นเคย หลังของเขาเหยียดตรงและย่างเท้าของเขาสบาย เขาทำให้คนอื่นรู้สึกสดชื่นเมื่อพวกเขาเห็นเขา

แม้ว่าแพทย์ทุกคนสวมเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ที่มีการออกแบบเดียวกันแต่ดูเหมือว่าบางคนเหมือนสวมผ้าขี้ริ้วและบางคนก็ดูเหมือนว่าพวกเขาสวมผ้าคลุ่มในขณะที่คนอื่น ๆ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังสวมรายการแฟชั่นอินเทรนด์ เมื่อหลิงรันสวมเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่…เขายังคงดูหล่อเช่นเดิมและดูเจิดจรัดที่สุด

แพทย์อ้วนประจำแผนกพยายามยืดร่างกายให้ตรงเพื่อลดพุงของเขาพร้อมถือน้ำแร่ที่อยู่ในมือของเขา เขาพยายามที่จะมองข้ามรัศมีอันสดใสของหลิงรัน และพยายามอย่างดีที่สุดที่จะแนะนำสถานที่ให้กับหมอหวังด้วยอย่างมืออาชีพ “ นอกจากนี้ยังมีแพทย์จำนวนมากที่มาที่ศูนย์วิจัยของเราเพื่อรับการฝึกอบรมและแลกเปลี่ยนความรู้ พวกเขามักจะอยู่ที่นี้ประมาณสามเดือนและไปที่การผ่าตัดเข้าร่วมโปรแกรมและเขียนรายงานการวิจัย ทุก ๆ ปีเอกสารจำนวนมากที่ตีพิมพ์โดยศูนย์ของเราเขียนโดยแพทย์ผู้ซึ่งเคยมาที่นี่เพื่อรับการฝึกอบรมหรือแลกเปลี่ยนความรู้ ”

“ นักวิชาการจู้ค่อนข้างใจกว้างจริงๆ ” หมอหวัง หัวเราะเบา ๆ

มีข้อดีและข้อเสียในการให้แพทย์จากโรงพยาบาลอื่นทำการฝึกอบรมและแลกเปลี่ยนความรู้ในโรงพยาบาลของคุณ นอกจากนี้ยังมีข้อดีข้อเสียในการให้แพทย์ทำการผ่าตัดในโรงพยาบาล ข้อเสียคือพวกเขาต้องใช้กำลังคนด้านนอกและเสริมสร้างความสัมพันธ์ของพวกเขากับสถาบันการแพทย์อื่น ๆ แต่ก็มีข้อเสียมากมาย การสูญเสียผู้ป่วยและการจากไปของแพทย์เหล่านั้นเป็นข้อบกพร่องหลักที่ทางศูนย์วิจัยต้องเจอ

จากมุมมองของโรงพยาบาลการผ่าตัดก็เป็นส่วนหนึ่งของทรัพยากรเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันมาถึงผู้ป่วยที่มีอาการหายาก หากไม่ใช่เพราะมีกฎระเบียบป้องกันไว้โรงพยาบาลจะยินดีจ่ายผู้ป่วยที่มีอาการดังกล่าวเพื่อให้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลของพวกเขาเอง

ในทางตรงกันข้ามโรงพยาบาลไม่ได้สนใจเรื่องค่ารักษาในโรงพยาบาลและค่ารักษาจากผู้ป่วยจริงๆ แม้ว่าโรงพยาบาลจะให้ความสำคัญกับผลกำไรโดยรวม แต่พวกเขาไม่สนใจเงินที่ได้รับจากผู้ป่วยแต่ละรายเลย

โรงพยาบาลต้องการผู้ป่วยจำนวนมากเพื่อให้แพทย์สามารถฝึกฝนทักษะได้

หากพวกเขาต้องจัดสรรการผ่าตัดให้กับแพทย์ที่อยู่ที่นั่นเพื่อรับการฝึกอบรมและแลกเปลี่ยนความรู้นั่นหมายความว่าแพทย์ของพวกเขาจะมีโอกาสฝึกอบรมน้อยลง กรณีที่เป็นจริงยิ่งขึ้นเมื่อมันมาถึงโครงการของตัวเองเพราะพวกเขาจะทุ่มเงินทุนเพื่อเรียกใช้แพทย์เหล่านั้น โรงพยาบาลจะไม่ยอมให้แพทย์จากภายนอกไปหาฝุ่นในโครงการของพวกเขาอย่างแน่นอน

ความจริงที่ว่า จู้ตงยี้สามารถบริหารศูนย์กระดูกและเวชศาสตร์การกีฬาในแบบนี้เป็นสิ่งที่เขาภูมิใจ ไม่เพียง แต่เขาจะประสบความสำเร็จที่เป็นไปตามที่เขาคิดเอาไว้แล้ว ภาพรวมมันยังออกมาดูดีเช่นเดียวกัน

อย่างไรก็ตามจากมุมมองอื่นมันอาจมีส่วนทำให้ข้อเท็จจริงที่ว่าทำไมศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและกระดูกและข้อจะไม่สามารถพัฒนาไปยิ่งกว่านี้ได้

แพทย์ประจำแผนกอ้วนเองก็ยังไม่ได้รับโอกาสที่จะเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ผ่าตัดจนถึงวันนี้ แต่เขาไม่ได้รับผลกระทบจากมัน ในขณะนั้นเขายังคงร้องเพลงสรรเสริญของศูนย์ราวกับว่าเขากำลังได้รับการเลื่อนตำแหน่ง “ ดังนั้นแม้ว่าศูนย์ของเราจะมีแพทย์เพียงไม่กี่คน แต่ปริมาณการผ่าตัดโดยรวมของเรานั้นค่อนข้างเยอะ นอกจากนี้เราจะจัดให้มีการประชุมพิเศษสำหรับแพทย์บางคน หากคุณสนใจคุณสามารถส่งใบสมัครของคุณได้เช่นกัน ”

“ฮะ? มันต้องทำยังไง?”หมอหวังมีความสนใจเล็กน้อย

“ เราจะจัดกิจกรรมประชาสัมพันธ์สำหรับคุณและติดต่อผู้ป่วยบางรายที่มีข้อบ่งชี้ที่เหมาะกับวิธีการผ่าตัดของคุณ คุณสามารถติดต่อผู้ป่วยได้ด้วยตนเอง จากนั้นคุณสามารถทำการผ่าตัดในศูนย์ของเราและวิเคราะห์เคสร่วมกับเรา เราจะได้เรียนรู้ … ”

“ มันเหมือนกับการผ่าตัดอิสระที่สำคัญ ”

“ อย่างที่คุณพูดนั้นแหละครับ ”

“ หมอจะได้รับเงินไหม”

แพทย์ประจำแผนกอ้วนตัวแข็งไปสักครู่แล้วพูดว่า“ ไม่มากเพียงแค่เบี้ยเลี้ยง ”

หมอหวังสลัดความสนใจนั้นทิ้งไปแล้วพยักหน้ารับทันที

เขาทำศัลยกรรมอิสระเมื่อมันมาพร้อมกับค่าจ้างและค่าจ้างจะต้องมากกว่า 10,000 หยวน เขาไม่ได้สนใจถ้าโรงพยาบาลที่จ้างเขาไม่ได้ให้ค่าเดินทางหรือค่าที่พักมากมาย แต่หมอหวังจะไม่ผ่าตัดอิสระหากค่าผ่าตัดน้อยกว่า 10,000 หยวน

ดังนั้นเนื่องจากศูนย์วิจัยกำลังจ้างแพทย์สำหรับ“ การผ่าตัดใหญ่อิสระ” จึงไม่รู้สึกว่าค่าผ่าตัดต่ำกว่าของการผ่าตัดอิสระทั่วไป ท้ายที่สุดคำว่า “สำคัญ” ก็อยู่ในนั้น มันจะไม่มีความปั่นป่วนเรื่องราคาหรืออย่างไร?

ในฐานะศัลยแพทย์อิสระระดับกลางหมอหวังไม่อยากมีส่วนร่วมกับโครงการนี้แน่ๆ

แพทย์อ้วนนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาเปิดฝาขวดน้ำของเขาและดื่มคำหนึ่งจากนั้น ทุกวันนี้มีแพทย์ที่มีความทะเยอทะยานน้อยลงเรื่อย ๆ การเป็นหมอคืออะไรถ้าทุกอย่างเกี่ยวกับเงิน ‘

ด้วยความคิดดังกล่าวแพทย์อ้วยจึงไม่รู้สึกอยากแนะนำสถานที่ให้หมอหวังไปอีกต่อไป เขาชะลอตัวลงจนกระทั่งเขาอยู่ห่างจากหมอหวังเพียงไม่กี่ก้าวและยังคงดื่มน้ำ

พวกเขาสามารถได้ยินเสียงของผู้หญิงที่พูดคุยและหัวเราะต่อหน้าพวกเขา พยาบาลคนหนึ่งสวมหมวกพยาบาลสีแดงและอีกคนสวมหมวกพยาบาลสีเทา พวกเขาดูสะดุดตามาก

สายตาของแพทย์อ้วนจับจ้องไปที่ตรงนั้นทำให้สว่างขึ้นทันที เขาไม่สามารถละสายตาของพยาบาลสาวได้ด้วยหมวกสีเทาซึ่งมีกระต่ายอยู่ เขาอดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มที่โง่เขลา

นางพยาบาลอายุน้อยที่มีหมวกกระต่ายสีเทาก็ยิ้มได้เช่นกัน

แพทย์อ้วนมีความยินดีในทันที ‘เธอยิ้มตอบฉันไหม‘ อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของเขากินเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาจะหันมากังวลอย่างมากในทันที

‘โอ้ไม่หลิงรันอยู่ที่นี่!‘

แม้ว่า แพทย์อ้วนจะเดินไปไม่กี่ก้าวและโยนขวดน้ำแร่ออกไปเขาไม่สามารถหยุดพยาบาลได้ทันเวลา

“ คุณหมอหลิงคุณกลับมาแล้ว!” พยาบาลสาวทั้งสองจับมือกันขณะที่พวกเขาวิ่งเหยาะๆ หนึ่งในนั้นมีกระต่ายสีเทาบนหมวกของเธอในขณะที่อีกคนหนึ่งมีมะเขือเทศสีเหลืองบนหมวกของเธอ พวกเธอดูน่ารักมาก ๆ

แพทย์อ้วนยิ้มอีกครั้ง

‘สวยมากน่ารักน่ารักมาก ๆ ‘

“ คุณหมอหลิงวันนี้คุณแต่งตัวดีมาก ” พยาบาลสองคนที่เกิดหลังปี 2538 ทักทายลิงหรันอย่างกล้าหาญ

แพทย์อ้วนที่เกิดก่อนปี 1985 ยังคงสงบ

‘มันเป็นแค่คำทักทาย มันเป็นพฤติกรรมทางสังคมปกติ ‘

“ สวัสดีตอนเช้าครับ ” หลิงรันนพยักหน้าอย่างเป็นมิตร

“ อรุณสวัสดิ์คุณหมอหลิง!” พยาบาลสองคนกล่าวพร้อมกัน พวกเขาฟังดูอ่อนโยนและดูถูกราวกับว่าพวกเขาอยู่ในรายการวาไรตี้

แพทย์อ้วนยังคงสงบนิ่ง ทุกวันนี้คนหนุ่มสาวมักเลียนแบบสิ่งที่พวกเขาเห็นทางโทรทัศน์ มันไม่มีอะไรน่าประหลาดใจ ไม่จำเป็นต้องเอะอะแม้ว่าเด็กผู้หญิงเหล่านั้นจะทักทายหลิงรันเหมือนกับเด็กเกาหลีเหล่านั้นก็ตาม พวกเขาแค่ลองอะไรใหม่ ๆ ตามกระแสและทำตัวน่ารัก… แต่พวกเขาน่ารักดี ‘

“ หมอหลิงคุณจะไปไหน” พยาบาลที่สวมหมวกสีเทาขยับถัดจากหลิงรันและเงยหน้าขึ้น เธอทำท่าเหมือนแอบฟังบางอย่างอยู่

“ ฉันจะไปดูที่เตียง” หลิงรันกล่าว

“ เราจะนำทางไปเอง ” ดวงตาของนางพยาบาลอายุน้อยเต็มไปด้วยความสุขเมื่อเธอจ้องมองที่ใบหน้าด้านข้างของหลิงรัน เธอยังใช้โอกาสลาก เสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ของหลิงรันไปด้วย

แพทย์อ้วนผู้เงียบสงบตลอดเวลารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า หากไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าเขายังคงอย่บนพื้นดินเขาจะลื่นเพราะความโกรธที่มันกำลังเพิ่มมากขึ้น

หยูหยวนเดินตามหลังฝูงชนมาโดยตลอด ในขณะนั้นเธอเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ เธอเหลือบไปที่หมวกของนางพยาบาลก่อนที่จะจับมือของนางพยาบาลด้วยมือขวาของเธอแล้วคว้าเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ของหลิงรันด้วยมือซ้ายของเธอ เธอใช้กำลังเล็กน้อยแล้วแยกทั้งสองออกจากกัน

ต่อมาหยูหยวนได้สอดร่างผอมเพรียวของเธอลงในช่องว่างระหว่างนางพยาบาลน้อยกับยวนหยวน

“คุณคือใคร?” นางพยาบาลอายุน้อยสองคนก็ดูไม่มีความสุข

“ ฉันชื่อ หยูหยวน ” หยูหยวนเงยหัวขึ้นเล็กน้อยแล้วยิ้มเล็กน้อยเมื่อเธอมองไปที่นางพยาบาลสองคน

ร่างกายของหยูหยวนรู้สึกโค้งเล็กน้อยและเธอก็ปล่อยออร่าที่แข็งแกร่งออกมาแม้ว่าเธอจะตัวเล็กก็ตาม เธอเป็นเหมือนแมว

เมื่อทุกคนเห็นยูหยวนในรัศมีสี่ฟุตและเก้านิ้วทั้งหมดของพวกเขาพวกเขาก็ค่อยๆถอยกลับไปอย่างเงียบ ๆ

แพทย์อ้วนรู้สึกมีความสุขด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อพวกเขาขายเครื่องหยอดเหรียญเขาซื้อน้ำส้มแอปเปิ้ลไซเดอร์หนึ่งขวดแล้วส่งให้ยูหยวนอย่างเงียบ ๆ

“ฮะ? คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันชอบน้ำส้มสายแอปเปิ้ลไซเดอร์?” หยูหยวน ชะลอตัวลงจนกระทั่งเธออยู่ด้านหลังของฝูงชนอีกครั้งและเธอก็เปิดฝาขวดทันที เธอดื่มน้ำส้มจากแอปเปิ้ลไซเดอร์ครึ่งหนึ่งแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม“ ศูนย์วิจัยของคุณปฏิบัติต่อแขกได้ดีมาก ”

แพทย์อ้วนอึดอัดใจเกินไปที่จะพูดว่าเขาซื้อขวดน้ำส้มสายชูแอปเปิ้ลไซเดอร์ด้วยเงินของเขาเอง อย่างไรก็ตามเขารู้สึกราวกับรอยยิ้มของ หยูหยวนออกมาจากอนิเมะและมันดึงความรู้สึกที่ลึกซึ้งของเขาออกมา “ คุณอยู่ในแผนกเดียวกันกับหลิงรันใช่ไหม? เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ฉุกเฉินหรอ

“ จริงแล้วก็ไม่ถึงขนาดนั้น ฉันทำงานให้ห้องผ่าตัดเป็นหลักนะ “หยูหยวนเงยหัวของเธออีกครั้งและดื่มน้ำส้มแอปเปิ้ลไซเดอร์ที่เหลือในครั้งเดียวให้เสร็จ อย่างไรก็ตามแทนที่จะทิ้งขวดไปเธอจึงปิดมันอย่างระมัดระวังห่อด้วยกระดาษแล้วเก็บไว้ในกระเป๋าของเธอ

“ คุณเก็บขวดไหม” แพทย์อ้วนรู้ว่าหมอจำนวนมากมีงานอดิเรกแปลก ๆ

หยูหยวนยิ้ม “ ฉันเก็บสะสมขวดนะ”

“ ให้ฉันเดาสิเครนกระดาษเหรอ?” ผู้ชายตรงทุกคนรู้ว่าผู้หญิงชอบสะสมเครนกระดาษ

หยูหยวนส่ายหัวของเธอ

“กิ๊บติดผม?”

“ เป็นไปได้อย่างไรที่จะเป็นกิ๊บติดผม” หยูหยวนส่ายหัวของเธออีกครั้งและพูดด้วยรอยยิ้ม“ สิ่งที่ฉันสะสมได้นั้นเป็นเรื่องแปลกและหลายคนไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงทำ แต่แพทย์อื่น ๆ ควรเข้าใจ ”

“ ฟังดูดีทีเดียว ”

“ อย่างไรก็ตามฉันสนุกกับมันมาก อย่างไรก็ตามฉันเก็บมันทั้งหมดไว้ที่หยุนหัว ”

แพทย์อ้วนมีแรงขับบางอย่างที่บ้าคลั่งด้วยความอยากรู้ “ ทำไมคุณไม่บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้” เขาพูดว่า .

“ อืม…ให้ฉันคิดวิธีที่พูดก่อน ใช่แล้วคุณคุ้นเคยกับการบดอุจจาระหรือเปล่า?”