Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 281

เวลาตีห้าหลิงรันตื่นขึ้นมา

ปกติเขาจะนอนตั้งแต่หัวค่ำและตื่นเช้มากๆา ในช่วงชีวิตนักเรียนของเขาหลิงรันเขาชอบตื่นนอนตอนตีสี่ตีห้าเสมอ เพราะเพื่อตื่นขึ้นมาท่องภาษาอังกฤษ เพราะว่าเวลาอื่นๆเขาจะต้องไปพบเจอคนอย่างเช่นคนแปลกหน้าไม่ก็สาวๆที่คอยรายล้อมเข้าอยู่ตลอดเวลา ในช่วงแรกพวกเธอก็มักจะมากับข้ออ้างที่ว่าขอมาทำการบ้านด้วย แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงการมานั้งเม้ากันไม่หยุดปาก

ซึ่งแน่นอนว่ากลุ่มสาวๆเหล่านั้นชอบแวะเวียนมาหาเขา เขาเองก็กลัวทำใหเสียน้ำใจเช่นเดียวกัน

เพราะถ้ามีเด็กสาวคนหนึ่งเริ่มพูดขึ้นมา ก็จะมีอีกสองสามคนและก็ทุกคนก็จะเริ่มแย่งกันพูดจนไม่ได้ทำการบ้านเลย

แต่ช่วงเช้าๆเช่นนี้มันต่างออกไป

ก่อนพระอาทิตย์ขึ้นมันเป็นเวลาสำคัญ

ในช่วงเวลานี้สมองของคนส่วนใหญ่หยุดคิด มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ยังคิดและความคิดเหล่านั้นชัดเจนมากยิ่งขึ้น

หากเทียบกันแล้ว ถ้ามีเวลางานเฉพาะเจาะจงคนบนโลกส่วนใหญ่ก็จะมีการกำหนดเขตเวลาที่ชัดเจน ช่วงเวลาส่วนใหญ่ก็จะใช้ไปกับการพักผ่อน แต่กลับกันเวลาที่เงียบสงบอย่างตอนที่หลิงรันตื่นมันทำให้สมองของเขารับรู้ข้อมูลได้มากขึ้น และ ไร้ความวุ่นวาย

และในช่วงเวลานี้ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะนอนส่ะมากกว่า

เพราะว่าผู้หญิงส่วนมากคิดว่ามันเป็นเวลาของการรักษาผิวพรรณ แต่แน่นอนมันก็แยกไม่ออกกับเรื่องของความขี้เกียจ

สิ่งเดียวที่หลิงรันไม่ได้ปรับตัวคือความไม่คุ้นเคยในเซี่ยงไฮ้

หากเขาอยู่ที่โรงพยาบาลหยุนหัวหลิงรันสามารถเริ่มทำการผ่าตัดได้ในตอนเช้า หากเขาอยู่ที่มหาวิทยาลัยหยุนหัวเขาอาจจำคำศัพท์ใหม่ยี่สิบคำ แต่ในเซี่ยงไฮ้…หลิงรันสามารถวิ่งเหยาะๆรอบ ๆ สนามกีฬาฟูหยานได้สักพัก

เมื่อเขาท้องคำศัพท์จนเสร็จท้องฟ้าก็ยังมืดอยู่

หลิงรันนั้นไร้ความคิดที่จะกลับไปที่ห้องประชุมเขาเลยใช้เวลาดังกล่าวเดินทางไปที่ห้องผ่าตัดก่อนที่จะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเพื่อเริ่มทำการผ่าตัดต่อ

การขัดผิวในโรงพยาบาลสามารถนำมาใช้ซ้ำได้และสามารถฆ่าเชื้อซ้ำได้ พวกผู้บริหารนั้นชอบให้เหล่านแพทย์ขัดผิวให้สะอาดตลอดเวลา ร่วมไปถึงทำการผ่าตัดบ่อยๆ

“วันนี้เป็นยังไงบ้าง คนเข้ารับการผ่าตัดยังน้อยเหมือนเดิมรึเปล่า?” หลิงรันดูแผ่นกระดาษที่พิมพ์บนประตูด้วยความเบื่อ มันเป็นแค่กระดาษแผ่นเดียวและแสดงให้เห็นว่าห้องผ่าตัดจะว่างเปล่าเกือบทุกวันนี้

พยาบาลที่ทำงานที่ทางเข้าห้องผ่าตัดยิ้มและหัวเราะ“ จริงๆปกติแล้วทางศูนย์ก็ไม่ได้ทำการผ่าตัดทุกวัน แต่ความจริงก็คือ การผ่าตัดเริ่มลดน้อยลงทุกวันในช่วงนี้ค่ะ”

ศูนย์อายุรกรรมกระดูกและเวชศาสตร์การกีฬามีแพทย์ประมาณสามสิบคนเท่านั้น ในบรรดาแพทย์ที่เข้าร่วมและหัวหน้าแพทย์มีเพียงบางคนเท่านั้นที่สามารถทำการผ่าตัดได้ บางครั้งพวกเขาจำเป็นต้องเดินทางไปทั่วประเทศอีกทั้งนักศึกษาระดับปริญญาโทปกติและแพทย์ที่มาเยี่ยมจะไม่สามารถทำการผ่าตัดได้หลายอย่างยกเว้นเพียงแต่หลิงรันเท่านั้น

ในตอนนี้หลิงรันรู้สึกดีใจมากที่เขาได้ทำงานในโรงพยาบาลหยุนหัว มิฉะนั้นเขาอาจจะอกแตกตายจากการที่ไม่ได้ผ่าตัดก็เป็นได้

“แล้วโรงอาหารล่ะก็ไม่เปิดเหมือนเดิมใช่ไหม?” หลิงรันมองไปที่บริเวณห้องรับประทานอาหารที่เงียบสงบอีกครั้ง ซึ่งไม่มีแสงไฟอยู่เลย

พยาบาลพยักหน้าแล้วพูดว่า “ปกติช่วงที่ไม่มีการผ่าตัด ทางศูนย์ก็จะไม่ได้เปิดโรงอาหารอยู่แล้ว ร่วมไปถึงคนที่เข้ากะเย็นเองก็ไม่ได้ทานอาหารที่โรงอาหารอยู่แล้ว”

แน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้กับศูนย์วิจัยขนาดเล็กเช่นนี้ที่จะทำเหมือนโรงพยาบาลหยุนหัวซึ่งให้บริการอาหารทั้งกลางวันและกลางคืน

ในห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลหยุนหัวต้องทำการผ่าตัดหลายสิบครั้งในเวลากลางคืนซึ่งไม่มีเวลาว่างเลย ในขณะเดียวกันศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและศัลยกรรมกระดูกจะเริ่มบ่นว่าพวกเขาไม่ว่างถ้าพวกเขาต้องทำการผ่าตัดสามครั้งในคืนเดียว

หลิงรันมองไปที่ห้องผ่าตัดอย่างเศร้า ๆ จากนั้นเขาก็เอาเก้าอี้มานั่งอย่างเงียบๆ หยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มเข้าไปช็อปปิ้ง

ไม่ค่อยอยากทานโจ๊กธรรมดาเลย

แป้งทอดกรอบเองก็ด้วย

ขนมปังฉันก็ไม่กล้ากิน

ในที่สุดหลิงรันได้เลือกแพนเค้กจีนและพุดดิ้งเต้าหู้จากร้านค้าหลายแห่งที่ยังคงเปิดดำเนินการอยู่ใกล้ ๆ แพนเค้กจีนอาจจะอ่อนตัวเมื่อเดินทางมาถึง แต่มันไม่น่าจะมีปัญหา ส่วนพุดดิ้งเต้าหู้นั้นเหมาะกับแพนเค้กจีนหรือไม่? หลิงรันไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น

เป็นการดีสำหรับเขาที่จะได้กินในขณะที่เขาทำงานนอกสถานที่

เขายังคงเล่นเกมของเขาและรออย่างเงียบ ๆ

โรงพยาบาลในตอนเช้าตรู่เงียบสงบเหมือนบ้านผีสิง เสียงที่เคลื่อนไหวใด ๆ อาจสร้างความหวาดกลัวให้กับทุกคน

หลิงรัน เปิดเพลงของเกมและเล่นในห้องรับรองที่กว้างขวาง นี่เองที่ทำให้ห้องดูมีสีสันมากขึ้น

“หมอหลิงคุณมาเร็วขนาดนี้เหรอ?” หยูหยวนลูบตาเธอ เธอง่วงมากเมื่อเธอเห็นหลิงรันอยู่ในห้อง

หลิงรันพยักหน้าและถามว่า “เธอมาที่นี่ทำไม”

“เพราะฉันต้องการมาดูแลคุณไง” หยูหยวนรู้สึกอึดอัดใจก่อนที่จะพูดต่อไปว่า “ฉันคาดการณ์ว่าคุณจะตื่นแต่เช้า แต่วันนี้มันไม่เร็วไปหรอ วันนี้ไม่มีการผ่าตัดสักหน่อย”

“ใช่ไม่มีการผ่าตัดใด ๆ ” หลิงรันพยักหน้าอย่างชั่วร้ายและเขากระแทกโทรศัพท์ของเขากับขาของเขา เขามองไปข้างหน้าและคิดลึกเข้าไป

“งั้นฉันขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะ อย่าเดินไปมั่วซั่วล่ะหมอหลิง” หยูหยวนลูบหน้าของเธอ เธอง่วงมาก

เธอรู้ว่าหลิงรันเคยตื่น แต่เช้า แต่เธอก็ยังประเมินต่ำกว่าเวลาที่หลิงรันจะตื่นขึ้นมา

ในการเปรียบเทียบหยูยหวนใช้โทรศัพท์ของเธอเพื่อดูกล้องวงจรปิดในบ้านของเธอจากโทรศัพท์ของเธอเมื่อวานนี้และวิดีโอที่เธอบันทึกไว้ล่วงหน้า จากนั้นเธออ่านรายงานวิจัยจนถึงเที่ยงคืนก่อนที่เธอจะหลับ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ

หลิงรันพยักหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน เขาจะไปไหนได้อีก โรงพยาบาลที่ไม่มีการผ่าตัดในตอนเช้าตรู่เป็นเหมือนโรงพยาบาลที่ไม่มีจิตวิญญาณ บุคคลทั่วไปอาจรู้สึกว่างเปล่าเมื่อเขาอยู่ในนั้น

หลิงรันเป็นหนึ่งในคนที่รู้สึกว่างเปล่าอย่างเต็มที่ในตอนนี้

เขายกมือขึ้นแล้วมองมือถือ เขาถูกแบนจากเกมอีกครั้ง ตอนนี้เขารู้สึกแย่มากๆเพราะเขาโดนแบนหลายครั้งมาก

หลิงรันคิดเกี่ยวกับมันและตัดสินใจที่จะลงทะเบียนบัญชีใหม่

“หมออาหารเช้าของคุณอยู่ที่นี่แล้ว” เมื่อหลิงรันยังคิดอยู่เขา เห็นเด็กชายส่งเสื้อโค้ตสีเหลืองมาหาเขา

“คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นหมอ?” หลิงรันดูเขาในทางที่แปลก

“ แล้วคุณไม่ได้ใส่ชุดหมอหรอ?” เด็กชายพูดด้วยเสียงอู้อี้ จากนั้นเขาก็ถามว่า “คุณคือหมอหลิงใช่มั้ย”

“ฉันเอง.” หลิงรันพยักหน้าแล้วเอามือถือออกไป

แม้ว่าแพนเค้กจีนดูค่อนข้างทั่วไป แต่กลิ่นเหล่านี้ดีมาก เขารู้สึกดีเป็นอย่างมากเลย

“อาหารเช้าของคุณเป็นแบบพิเศษ” เด็กส่งของหยิบโทรศัพท์ออกมาและอ่านข้อความออกมาดัง ๆ “ตอนที่คุณหมอสั่งอาหารมันดันตรงกับช่วงโบนัสของร้านอาหารพอดี เลยทำให้คุณหมอได้รับชุดกับข้าว ชุดพิเศษที่สุด”

ในขณะเดียวกันเด็กส่งของอีกคนหนึ่งก็วิ่งมาและวางของไว้โต๊ะกลมพับลงต่อหน้าเขา

เด็กชายคนนั้นที่กำลังพูดคุยกับหลิงรันก็วางถุงอาหารจากมือของเขา จากนั้นเขาก็กลับไปที่มอเตอร์ไซค์พร้อมกับเด็กส่งของอีกคนหนึ่งก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะถือถุงอาหารใบใหญ่และวางมันลงบนโต๊ะ พวกเขากล่าวว่า “เพลิดเพลินกับมื้ออาหารของคุณโปรดให้คะแนนห้าดาวเมื่อคุณว่าง”

“พวกเขาต้องทำขนาดนี้เลยหรอ” หลิงรันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ โชคของเขาดีเสมอ เช่นเดียวกับที่เตาปิงกล่าวไว้โชคของคนที่ดูดีจะไม่เลวร้ายนัก แต่จากสิ่งที่เขาเห็นต่อหน้าเขาร้านอาหารเช้ายังงี้กำลังทำให้ธุรกิจขาดทุน

“ผมเองไม่รู้รายละเอียดเพราะผมมีหน้าที่ส่งเพียงเท่านั้น” เด็กส่งของให้คำตอบแบบปากต่อปากและออกไปอย่างรวดเร็ว

หลิงรันรีบเปิดถุงพลาสติกหนึ่งใบ เขาเห็นกล่องดำขนาดใหญ่ปิดผนึกด้วยเทปและเครื่องหมาย ‘โมเบโต้‘ สีขาวได้ถูกประทับบนเทป มันสวยมาก

หลิงรันทำได้เพียงเก็บความสงสัยไว้ภายในใจเท่านั้น และคิดถึงความคิดเห็นที่เขาเห็นจากอินเทอร์เน็ต เขาคิดกับตัวเอง ‘ทุกวันนี้การตั้งร้านค้ามันก็ไม่ง่ายนัก‘

หลังจากที่เขานำเทปออกจากกล่องที่ปิดผนึกเขาพบว่ากล่องอาหารเช้าทำจากพลาสติกและยาง มันเป็นโครงสร้างสองชั้นและในนั้นคือแครอทมันฝรั่งมะเขือเทศผลไม้หวานต่าง ๆ เห็ดดำกะหล่ำปลีจีนผักชีฝรั่งขึ้นฉ่ายปลารมควันและเครื่องเคียงบางอย่าง

เครื่องเคียงทุกจานมีขนาดเล็กมากจนสามารถทานหมดได้สามครั้งและปริมาณของเครื่องเคียงแต่ละตัวก็ไม่สามารถเทียบได้กับขนาดของเกี๊ยวขนาดใหญ่เลย

หลิงรันหยิบเครื่องเคียงมาวางบนโต๊ะและในไม่ช้าเขาก็เอาจานไปครึ่งโต๊ะ

จากนั้นเขาเปิดถุงพลาสติกอีกสองใบและเขาเห็นกล่องอาหารเช้าสีแดงเมทัลลิกที่บรรจุไว้อย่างดี ในทำนองเดียวกันมีอาหารน้อยมากในกล่อง

มีซาลาเปานึ่งซาลาเปาและซาลาเปาประเภทต่างๆ นอกจากนี้ยังมีเนื้อสัตว์ไข่และปลาที่ปรุงด้วยวิธีการต่าง ๆ รวมถึงของหวานประเภทต่างๆ

หลิงรันหันกลับไปหาเด็กส่งของแต่พวกเขาก็หายไปแล้ว ‘เจ้าของร้านอาหารเช้านี้บ้ารึเปล่าเนี่ย?’

ในตอนนี้หยูหยวนเข้ามาพอดี เธอดูตื่นขึ้นเล็กน้อยหลังจากล้างหน้าเสร็จ จากนั้นเธอรู้สึกงุนงงเมื่อเห็นกล่องอาหารบนโต๊ะ

“มีของมาส่งหรอ” หลิงรันก็ตอบกลับเธอตรงๆจากนั้นเขาก็ถามว่า “เธอมาทานอาหารเช้าด้วยกันไหมล่ะ”

“แน่นอน.” ยูหยวนไม่รู้สึกอายเลย เธอนั่งลงและหยิบกล่องโลหะขึ้นมา เธอถามอย่างสงสัย “พิเศษ?”

“อืม?”

“มีคนส่งอาหารนี้มาให้คุณใช่มั้ย” หยูหยวนเริ่มโก่งหลังของเธอ เธอเริ่มรู้สึกถึงพลังของความรับผิดชอบ

หลิงรันหยิบชิ้นเนื้อขึ้นมาแล้วกินด้วยขนมปังนึ่งทองคำ จากนั้นเขาหยิบกะหล่ำปลีอีกชิ้นแล้วกิน ในไม่ช้าเขาก็เทสามกล่อง จากนั้นเขาก็ซ้อนกล่องเปล่าและพูดว่า “ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันมันเป็นเด็กส่งของที่บอกว่าฉันได้รับรางวัล”

“อย่างงั้นคุณต้องได้รับรางวัลใหญ่แน่ๆ” หยูหยวนหัวเราะเบา ๆ และมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เธอกล่าวว่า “กล่องอาหารเช้าที่ดีที่สุดเป็นข่าวก่อนหน้านี้กล่องหนึ่งกล่องอาจมีราคาอย่างต่ำ 1,600 หยวนคุณรู้หรือป่าว”

“ฉันไม่รู้.”

“เฮ้หนึ่งกล่องราคา 1,600 หยวน! มันไม่ใช่ 160 หยวน. บ้า! แม้แต่ 160 หยวนก็แพงเกินไปกล่องอาหารเช้าหนึ่งกล่องราคาอย่างน้อย 1,600 หยวนและนับแค่ว่าคุณมีกล่องกี่ใบจำเป็นต้องใช้เงินเท่าไหร่ จะซื้อสิ่งนี้ได้ ” หยูหยวนนับด้วยมือของเธอ

มันถือเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจมาก!

หยูหยวนคร่ำครวญในใจของเธอมองไปที่หลิงรันแล้วพูดว่า “หมอหลิงคุณไม่รู้สึกแปลก ๆ ใช่ไหมคุณชนะรางวัลหลังจากที่คุณสั่งอาหารและได้รับมันเลย แถมเป็นรางวัลใหญ่ที่สุดอีกด้วย”

“ แน่นอนว่าฉันสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่จะมีบางสิ่งที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นในชีวิตของเราเสมอรางวัลที่ฉันได้รับเรียกว่ารางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด” หลิงรันหยิบเกี๊ยวซ่ามานึ่งแล้วจึงจิ้มมัน เขาตระหนักว่าไชโอไมนั้นมีปลาทูสเปนและท้องหมูและเนื้อสดและมันนุ่มมาก เมื่อเขากินมันแล้วเขาก็จะได้ซี่โครงหมูตัวเล็ก ๆ และข้าวโพดขนาดเล็กนิ้วโป้งและเขาก็ทำเสร็จอีกสามกล่อง

หยูหยวนหมดความสนใจในการกินอาหารเช้า เธอเกาหัวเธอรำคาญ จากนั้นเธอพูดว่า “เอาล่ะถึงแม้ว่าคุณจะได้รับรางวัลใหญ่ที่สุดหรือถ้าคุณรู้สึกว่าชีวิตของคุณเต็มไปด้วยสิ่งแปลก ๆ … แต่คุณก็รับมันเฉยๆนี้นะ”

“แสดงว่าถ้าฉันซื้อรถยนตร์ทั่วไป ฉันอาจจะได้โลสลอยมาเป็นรางวัลใหญ่ก็ได้นะ”หลิงรันเปรียบเปรย เขามองดูยูหยวนอย่างใจเย็นและพูดว่า “อย่าลืมล้างมือก่อนทานล่ะเข้าใจมั้ย”