Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 285
ณ ห้องผ่าศพนั้นบรรยากาศในห้องมันชั้นดูมืดและเย็นเยือกเป็นอย่างมาก หมอชูมองไปที่ศพที่ไม่สมบูรณ์รวมถึงหลิงรันและหยูหยวนซึ่งทั้งคู่แต่งตัวอย่างมืออาชีพ เขาถึงกับพูดอะไรไม่ แต่รู้สึกว่าขนแขนของเขาลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เขาหัวเราะขึ้นแต่ของเสียงของเขากับสั่นคลอนโดยไม่ตั้งใจ“ หมอหลิงฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจทำเช่นนี้ แต่มันดูน่ากลัวนิดหน่อย”
“ คุณอยากให้ฉันนวดให้รึเปล่าล่ะ” หลิงรันไม่ได้เป็นคนประเภทที่สามารถวิเคราะห์คนอื่นได้ดี เขาไม่สามารถเดาความหมายของคำพูดของหมอชูได้ หลิงรันเพียงแค่ต้องการสัมผัสกับกระดูกของคนปกติเท่านั้นในเวลานี้เพื่อที่จะทำการเปรียบเทียบกันในการศึกษาทางการแพทย์
การนวดเป็นความคิดที่ดีเพียงข้อเดียวที่หลิงรันคิดได้ในตอนนี้
ในระหว่างการสนทนาของพวกเขาหลิงรันสัมผัสกับคอของหมอชูด้วยมือของเขา
“ ถ้าคุณเลือกนวดในที่ๆอุ่นกว่านี้มันคงจะดีมากเลยล่ะ ทำในพื้นที่อย่างนี้จะถูกฟ้องเอาได้นะ กับความลับลมคมนัยของพวกคุณ” หมอชูรู้สึกถึงความอบอุ่นของฝ่ามือของหลิงรัน เขาโล่งใจไม่กี่วินาที แต่เมื่อหลิงรัน บีบไปที่ไหล่อย่างแรงทำให้หมอชูแทบจะสะดุ้งขึ้น แต่เขาก็พูดไม่ได้โวยวายอะไรออกมา
อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องปกติที่อารมณ์ของคนปกตินั้นจะสับสนวุ่นวายขณะที่อยู่ในห้องผ่าศพ
หมอชูรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของเขาเพียงเล็กน้อย เขาสงสัยว่าทำไมเขาถึงตัดสินใจให้หลิงรันนวดให้ๆทั้งที่เขาแค่ลงมาส่งข่าวให้หลิงรันก็พอและเดินจากไป
เขาจะถูกให้นอนลงบนเตียงผ่าตัดและวางไว้พร้อมกับศพหรือป่าว? จะมีคนพบเขาไหม เขาไม่สามารถบอกได้
หลิงรันปล่อยคอของเขาและถามว่า“ ทำไมฉันถึงต้องถูกฟ้อง”
“ เพราะ…” หมอชูต้องการสร้างเรื่องตลกที่ทำให้บรรยากาศสงบลง อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นการแสดงออกที่จริงจังของหลิงรันและการแสดงออกที่ทำให้งงของหยูหยวนทันใดนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรเลย และเต็มไปด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว
มันไม่ใช่หัวข้อที่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยต่อไป
เมื่อหลิงรันสังเกตเห็นว่าหมอชูไม่ต้องการพูด เขาเองจึงไม่อยากถามต่อไป ดังนั้นเขาจึงใช้เทคนิคการดึงและจับคอของหมอชูเขย่าๆ
คุณหมอชูรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกสบายดีเช่นกัน เขามองไปข้างหน้าด้วยความกลัวเล็กน้อย หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจและสายตาของเขาไม่สามารถโฟกัสจุดหนึ่งได้อีกต่อไป
“ กระดูกคอน่าจะดีขึ้น” หลิงรันปล่อยคอของหมอคู
“ โอ้” หยูหยวนตะโกนขึ้นมา เธอดึงกระดูกสันหลังส่วนคอของศพออกมาและนำมาให้หลิงรันทำการเปรียบเทียบอีกครั้ง
หลิงรันหยิบมีดผ่าตัดและผ่าศพอย่างระมัดระวังเพื่อสังเกตดู
เขาใช้ประโยชน์จากการทักษะการเจาะลูอากาศที่เขาเรียนรู้เมื่อไม่นานมานี้ที่ใช้รักษาเกาลัดสุนัขตำรวจ เพื่อที่จะทำให้การตัดสินบางอย่างมีความแม่นยำมากขึ้นในอนาคต เขาจะตั้งใจเรียนบทเรียนจากศพเหล่านี้มากยิ่งขึ้น
การผ่าและการรักษานั้นง่ายและแตกต่างกันมาก
ในแง่ของการรักษาเป้าหมายคือการสร้างแผลให้เล็กที่สุด ตัวอย่างเช่นในการเจาะลูอากาศมันมีความหนาเพียงนิ้วเดียวและศัลยแพทย์บางคนอาจทำให้มันได้เล็กยิ่งกว่านี้เสียอีก การผ่าตัดเองก็เป็นอาวุธที่ได้เปรียบที่สุดในการลดขนาดของแผล
หากแพทย์คุ้นเคยกับโครงสร้างทางกายวิภาคใกล้คอมากขึ้น เขาหรือเธอสามารถหลีกเลี่ยงบางส่วนที่สำคัญของร่างกายได้ ตัวอย่างเช่นการบาดเจ็บตรงจุดของต่อมไทรอยด์เกิดขึ้นบ่อยครั้งในระหว่างการเจาะลูอากาศ หากความรู้ของแพทย์เกี่ยวกับกายวิภาคศาสตร์เพียงพอความน่าจะเป็นของความผิดพลาดนั้นจะต่ำมาก
น่าเสียดายที่แพทย์ส่วนใหญ่ไม่มีโอกาสหรือประสบการณ์ในการผ่าเชิงลึกและขนานแท้สักเท่าไร
แพทย์ผู้มีความรู้ทางกายวิภาคน้อยมากและไม่รู้จักร่างกายมนุษย์ดี
ทักษะของศัลยแพทย์ส่วนใหญ่ถูกสร้างขึ้นจากการทำการผ่าตัดหลายร้อยครั้ง พวกเขาไม่จำเป็นต้องมีพื้นฐานที่ดีมาก
แพทย์จะมีความรู้ไม่มากก็น้อยเมื่อมันมาถึงสิ่งต่าง ๆ เช่นกายวิภาคศาสตร์ หากพวกเขาต้องการมีทักษะมากพวกเขาต้องการทรัพยากรจำนวนมาก แพทย์ที่เข้าร่วมหลายคนอาจไม่ได้ผ่าร่างอย่างอิสระแม้กระทั่งก่อนเกษียณ นักศึกษาแพทย์จำนวนมากต้องเห็นใครสักคนผ่าศพในช่วงหนึ่งของพวกเขาในขณะที่พวกเขากำลังศึกษาในห้องเรียนหลังจากจบการศึกษาพวกเขาจะถูกส่งไปยังโรงพยาบาลทั่วไปและได้รับการเลื่อนขั้นตามมาตรฐาน จากนั้นพวกเขาก็จะไม่มีโอกาสที่จะทำการศึกษาเพิ่มเติมแยกอีกเลย
ประสบการณ์การผ่าสามพันครั้งของหลิงรันที่ได้รับในอดีตทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในสาระสำคัญของการผ่าตัดของเขา อาจกล่าวได้ว่ามีศัลยแพทย์ไม่มากนักที่มีประสบการณ์ดังกล่าวทั่วโลก
อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากประสบการณ์ทางกายวิภาคของมือแล้วประสบการณ์ทางกายวิภาคโดยรวมของหลิงรันนั้นก็ยังขาดอยู่
ศพเองก็มอบบทเรียนที่เกือบสมบูรณ์เกี่ยวกับกายวิภาคของมนุษย์ให้กับหลิงรัน
หลิงรันจึงให้ความสำคัญและทำงานหนักมาก
หลังจากที่หลิงหนิงออกตัวเขาหมอชูที่มีอากาศที่หนาวสั่นไหลผ่านร่างกายของเขาในขณะที่เขามองจากด้านข้าง เขาค่อย ๆ ผ่อนคลายและความคิดที่จะใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ที่โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง เขามองไปทางซ้ายและขวาก่อนที่เขาจะถามพร้อมกับหัวเราะ“ ทำไมคุณมีอุปกรณ์แค่สองชุดในห้อง”
หลิงรันดูอย่างมีไหวพริบที่หมอชู เขายังคงถือมีดผ่าตัดอยู่ในมือของเขา
หมอชูหัวเราะเบา ๆ สองสามครั้งอย่างเชื่องช้าแล้วตบหัวของเขา “ อ๊ะฉันลืมไปแล้ว ฉันมาที่นี่เพื่อบอกข่าวดีกับคุณหมอหลิง”
“โอ้?”
“ นักวิชาการจู้กลับมาแล้วและเขาก็มีคนไข้ที่เอ็นร้อยหวายฉีกมากับเขาด้วย พวกเขากำลังรอให้คุณขึ้นนไปผ่าตัดกับพวกเขาและการผ่าตัดทั้งหมดจะเป็นของคุณ อีกทั้งการผ่าตัดเหล่านั้นจะอยู่ในห้องสาธิต” หมอชูพูด
หลิงรันยิ้มอย่างที่คาดไว้ อย่างไรก็ตามเขาก้มศีรษะลงและไม่ลังเลที่จะพูดว่า“ ผู้ป่วยที่เป็นโรคริดสีดวงทวารเอ็นร้อยหวายสามารถรอได้หรือไม่? หากพวกเขาทำได้ให้พวกเขารอสักครู่”
“ รอหลังจากที่คุณ…ผ่าศพเหรอ?”
“ ใช่แล้ว” หลิงรันตอบอย่างรวดเร็ว การผ่าตัดสองครั้งนั้นไม่สำคัญเท่ากับการผ่าศพ
รอยแตกของเอ็นร้อยหวายเป็นอาการเล็กน้อย หากผู้ป่วยไม่ใช่นักกีฬาแพทย์ที่เข้ารับการรักษาทั่วไปสามารถรักษาและปฏิบัติกับพวกเขาได้
ในตอนนั้นเว้นแต่จะมีเตียงหลายร้อยเตียงไม่มีทางที่ หลิงรันจะเดินออกจากฐานทัพลับในตอนนี้ได้
ในห้องผ่าที่แสนเย็นสมองของหมอชูทำงานช้ามาก ใจของเขาว่างเปล่าชั่วครู่ก่อนที่เขาจะกลับมามีความรู้สึกบางอย่าง เขารีบพูดว่า“ ฉันจะไปแจ้งผู้อำนวยการล่ะกัน”
เขาไม่ต้องการที่จะอยู่อีกต่อไป เขาหัวเราะสองสามครั้งและถอยกลับไป จากนั้นเขาออกจากห้องผ่าศพอย่างเงียบ ๆ
หลิงรัน และ หยูหยวนก็ยุ่งมากจนไม่สนใจเขา
เมื่อหมอคูออกไปจากประตูแล้วเขาก็หนีขึ้นไปชั้นบนเพื่อค้นหาสถานที่ที่สดใสและเต็มไปด้วยผู้คน เขาหายใจเข้าลึก ๆ
“ โรงพยาบาลหยุนหัวจะต้องเป็นสถานที่ที่มีผีสิงแน่ๆ” หมอชูกลับไปที่ออฟฟิศของเขา เขายังรู้สึกเหมือนยังไม่ได้รับนวดให้หายจากอาการปสดใดๆ
เขาไม่ค่อยมีความรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่เขาเรียนจบจากโรงเรียนแพทย์แล้ว
เมื่อหลิงรันโผล่ออกมาจากความมืดศูนย์เวชศาสตร์การกีฬาและศัลยกรรมกระดูกและข้อได้มันก็ดูเหมือนเขาจะชีวิตชีวาอย่างมาก
อาสาสมัครจากมหาวิทยาลัยหลายแห่งยืนอยู่ทุกมุมของศูนย์ พวกเขาดูแลทุกคนที่เข้าร่วมการประชุมราวกับว่าพวกผู้พิการทางสมอง
หลิงรันเริ่มทำความสะอาดตัวเอง หลังจากที่เขาเปลี่ยนเขามองไปรอบ ๆ อย่างสงสัย
หนึ่งในตัวอย่างที่ตรงไปตรงมามากที่สุดว่าผู้คนที่เห็นเขามีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อเขามองไปรอบ ๆ เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักทักทายเขาอย่างตื่นเต้นในภาษาอังกฤษเมื่อเขาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ “คุณสบายดีไหม?”
ชาวเอเชียบางคนที่เข้าร่วมการประชุมอาจไม่เข้าใจภาษาจีนกลางดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดถ้าพวกเขาพูดภาษาอังกฤษ
หลิงรันดูที่บุคคลนั้นด้วยการจ้องมองที่ลึกล้ำและถามว่า“ ใครรับผิดชอบอยู่ตรงจุดนี้”
“ อ๊ะคุณมาจากประเทศจีน เยี่ยมมาก” เด็กหญิงคนนั้นตื่นเต้นมากขึ้น เธอเม้มริมฝีปากของเธอขณะที่จ้องมองหลิงรันและพูดอย่างกล้าหาญว่า“ ฉันจะนำทางให้คุณเอง”
“ ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นก็ได้…”
“ ไม่เป็นไรมันเป็นงานอย่างหนึ่งของอาสาสมัครก็คือนำทางไปสู่ ณ จุดนี้เธอไม่ได้คิดถึงงานของเธอในฐานะอาสาสมัคร เธอต้องการจับมือของหลิงหรันหันกลับไปแล้วพาเขาวิ่งเลย
หลิงรันลังเลเล็กน้อยและพูดว่า“ คุณแค่ต้องบอกผมว่านักวิชาการจู้หรือหัวหน้าแพทย์เจียนเทียนยูอยู่ไหน”
หลิงรัน หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพูดว่า“ โทรศัพท์ของผมแบตหมด”
“ ฉันมีพาเวอร์แบงค์นะ” หญิงสาวมอบมันให้เขาทันที เธอดูหลิงรันชาร์จโทรศัพท์ของเขาและพูดว่า“ ฉันจะพาคุณไปที่นั่น ใช้ขอเวลาสักครู่ในการชาร์จโทรศัพท์ของคุณก่อนที่จะสามารถทำงานได้อีกครั้งใช่มั้ย”
“ ฉันต้องรอสักครู่แล้วมันจะกลับมาเป็นปกติ”
“ คุณทำอย่างนั้นไม่ได้!” หญิงสาวพูดทันที “ มันไม่ดีสำหรับโทรศัพท์ของคุณ ให้ฉันพาคุณไปที่นั่นเถอะ”
หลิงรันไม่ต้องการที่จะเสียเวลา เมื่อเขาเห็นว่าเธอตั้งใจแน่วแน่เขาก็พยักหน้าและเห็นด้วยกับคำขอของเธอ
หญิงสาวมีความสุข เธอรีบนำหลิงรันไปยังบริเวณที่มีคนน้อยลงและถามว่า“ คุณเป็นหมอจากศูนย์วิจัยหรือแขกในการประชุมครั้งนี้หรือไม่”
“แขก.”
“อ๋อ. คุณมาจากโรงพยาบาลไหน?”
“ โรงพยาบาลหยุน”
“ โรงพยาบาลหยุน? อันไหน? คุณบอกชื่อเต็มของมันให้ฉันได้ไหม”
“ โรงพยาบาลหยุนหัว”
“ โอ้ฉันจำได้แล้วที่นั่นนั่นเอง!” หญิงสาวพยักหน้าอย่างแรงขณะที่เธอยังคงพาเขาขึ้นไปชั้นบน
หลังจากผ่านไปสองสามก้าวอาสาสมัครคนอื่นเห็นลิงรัน ในเวลาเดียวกันเธอเห็นอาสาสมัครที่กำลังเดินอยู่ข้างเขา
อาสาสมัครคนนี้ลังเลสักครู่ก่อนที่เธอจะเดินเร็ว-7ho
“ สวัสดี…” อาสาสมัครคนใหม่ต้อนรับเขาเป็นภาษาอังกฤษ
“ ผมเป็นคนจีนครับ” หลิงรันพูดอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ เยี่ยมเลยที่คุณเป็นคนจีน? โอ้ใช่คุณเป็นแขกหรือหมอจากศูนย์วิจัยนี้ … “เด็กผู้หญิงคนใหม่เพิกเฉยต่อเด็กหญิงคนก่อนที่สบตาเธอและยิ้ม เธอคายความกล้าหาญ
“ โรงพยาบาลหยุนหัว” หลิงรันยิ้มและพยักหน้า
“ ฉันจำได้” หญิงสาวที่หลิงรันเพิ่งรู้จักดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเธอเปล่งประกลายออกมา
พวกเขาหันหลังกลับอีกครั้ง …
“สวัสดี …”
“ฉันก็เป็นคนจีนนะ.”
“ ว้าวคุณเป็นหมอจากประเทศจีนเหรอ? คุณเป็นหมอในศูนย์วิจัยนี้หรือแขก?
“ ผมมาจากโรงพยาบาลหยุนหัว”
หลิงรานพูดคำเหล่านั้นซ้ำ
จากประสบการณ์ส่วนตัวของเขาบางครั้ง การพูดซ้ำๆก็เป็นทางเลือกที่ง่ายที่สุด
ท้ายที่สุดทุกมุมก็เป็นประสบการณ์ใหม่สุดๆ และเขาต้องทักทายผู้คนใหม่ ๆ ทุกมุมที่เขาเดินผ่านไป …
