Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 332
ในห้องประชุม
ไม้เลื้อยและแมงมุมที่สวยงามแสดงให้เห็นถึงใบไม้ของพวกมันไม้เลื้อยและแมงมุมธรรมดานั้นเติบโตแยกกันในส่วนที่ต้นที่เกี่ยวกันและกันในขณะที่ไม้เลื้อยและแมงมุมที่น่าเกลียดนั้นเติบโตในที่ของมันเอง
โจวซินเยียนอายุสี่สิบสองปีจ้องมองดอกไม้หลากหลายชนิดและเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างมีความสุข
“ทำไม? คุณไม่ชอบห้องประชุมเหรอ?” ผู้อำนวยฮวงเดินเข้ามาในห้องจากด้านหลังและเขาได้ยินเสียงถอนหายใจชื่นชมจากโจวซินเยียน
“ ไม่ทำไมฉันจะไม่ชอบมันล่ะ ฉันเพิ่งพบว่ามันสบายมาก” โจซินเยียนลุกขึ้นทันทีและหันหลังกลับในขณะที่เขาดู ผู้อำนวยการฮวงนั่งอยู่ตรงข้ามเขา จากนั้นเขายิ้มและพูดว่า“ เมื่อกี้นี้ฉันได้ทำการเปรียบเทียบระหว่างห้องผ่าตัดในเมืองและห้องประชุมนี้ สถานที่นั้นไม่สะอาดกว่าห้องนี้ และได้ดูดอกไม้; ถ้าคุณบอกฉันว่าต่างประเทศนี้ดีในการปลูกพืชและดอกไม้ของพวกเขายังคงไม่ดีเท่าประเทศของเรา “
“ มันดีที่คุณชอบ” ผู้อำนวยการฮวง หัวเราะเบา ๆ ในขณะที่เขาพยักหน้าจากนั้นเขาลดมือลงที่ท่าทางขณะที่โจวซินเยียนนั่ง
ผู้อำนวยการฮวงเห็นแพทย์วัยกลางคนด้วยสายตาของเขา
‘ผอม, สูง, หน้าเหลี่ยม, การแสดงออกทางสีหน้าอ่อนๆ, และดูสมาร์ท, อาจฉลาดแกมโกงเหมือนชายหนุ่ม…‘
เขามีเสื้อกันบาง ๆ ภายใต้เสื้อคลุมสีขาวของเขา มีจุดเล็ก ๆ ที่แขนเสื้อ เจลบนผมจำนวนมากซึ่งเข้ากับอายุของเขาได้เป็นอย่างดี
แพทย์ในวัยสี่สิบของเขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นหมอที่มีพลังมากที่สุดในชีวิตของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับแพทย์ต่างชาติระยะเวลาระหว่างสี่สิบถึงห้าสิบปีเป็นยุคทองสำหรับพวกเขาในการสร้างชื่อเสียงและอาชีพของพวกเขา มันก็เป็นช่วงทอายุที่เขาตัดสินใจทำงานร่วมกับโรงพยาบาลขนาดใหญ่
อย่างไรก็ตามโจวซินเยียน ที่มาจากโรงพยาบาลในเมืองนั้นแตกต่างจากศัลยแพทย์ทั่วไป
“ คุณได้เลื่อนตำแหน่งใหญ่โตโดยการย้ายจากโรงพยาบาลในเมืองไปที่โรงพยาบาลหยุนหัว”ผู้อำนวยการฮวงมองดูประวัติย่อในมือของเขา การแสดงออกบนใบหน้าของเขาดูเรียบเฉย
“ ตอนที่ฉันอยู่ในโรงพยาบาลเมือง การให้คำปรึกษาที่ฉันได้รับมากที่สุดเกี่ยวกับกรณีฉุกเฉิน” โจวซินเยียนตอบอย่างระมัดระวัง
“ อะไรคือสิ่งที่อันตรายที่สุดที่คุณต้องรับมือ”
“ กล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลันและกล้ามเนื้อสมอง” โจวซิยเยียน ตอบโดยไม่ลังเล
ผู้อำนวยการฮวง ยกคางของเขาขึ้นมาและถามว่า“ คุณรักษาสำเร็จมาแล้วกีเคสสำหรับกรณีพวกนนั้น?”
โจวซินเยียน ตกตะลึงและตอบด้วยเสียงต่ำ“ ฉันเคยแสดงสี่กรณีมาก่อน”
“ และผลลัพธ์ล่ะ”
“ หนึ่งในผู้ป่วยที่มีกล้ามเนื้อสมองถูกส่งไปที่โรงพยาบาลจังหวัด เขาเสียชีวิตหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนเท่านั้น” หลังจากพูดจบ โจวซินเยียน ก้มเอวเพื่อทำให้ตัวเองดูสั้นลง
ผู้อำนวยการฮวงตกตะลึงเมื่อเขาได้ยินอย่างนั้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า“ คุณมั่นใจแล้วนะว่าจะมาเข้ามาเส้นทางสายนี้”
โจวซินเยียน ก้มหัวลงแล้วหัวเราะ เขาไม่กล้าพูดอะไรต่อ
ผู้อำนวยการฮวงขมวดคิ้วเบา ๆ
โควต้าในโรงพยาบาลหยุนหัวนั้นมี จำกัด มาก แน่นอนตำแหน่งเหล่านั้นอยู่ในความต้องการสูง
นอกเหนือจากจุดที่พวกเขาต้องสำรองสำหรับบัณฑิตของแต่ละชุดและบุคคลที่มีคุณค่าที่มากที่สุดและก็มีการแข่งขันที่ให้หมอทั่วไปเข้ามาสมัครทำงานที่หยุนหัว
ข้อกำหนดสำหรับการรับสมัครอยู่ในระดับต่ำสุดและในขณะที่เงื่อนไขข้อเสนอนั้นต่ำที่สุด แต่ก็ยังไม่หยุดแพทย์ที่กระตือรือร้นภายในและนอกจังหวัดฉางซีจากการสมัครในครั้งนี้
อย่างไรก็ตามบางแผนกเช่นแผนกศัลยกรรมกระดูกและจักษุวิทยาตอนนี้ต้องการผู้มาใหม่อย่างน้อยต้องจบระดับปริญญาเอก ผู้ที่ไม่ได้มาจากมหาวิทยาลัยลำดับ 211 จะไม่มีโอกาสได้เข้าร่วมการสัมภาษณ์ด้วยซ้ำ แผนกเช่นแผนกนรีเวชวิทยาและศัลยกรรมทั่วไปมีความต้องการที่ต่ำกว่า ผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโทจากโรงเรียนที่ดีสามารถดำเนินการได้เช่นกัน แต่ผู้สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยที่ต่ำกว่าโครงการลำดับ 211 จะไม่ได้รับการคัดเลือก เฉพาะแผนกกุมารเวชศาสตร์และแผนกฉุกเฉินเท่านั้นที่มีข้อกำหนดขั้นต่ำ
อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีข้อกำหนดต่ำ แต่ก็ยังไม่เพียงพอสำหรับพวกเขาที่จะสำเร็จการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนต้นที่เคยทำงานในโรงพยาบาลในเมือง!
ผู้อำนวยการฮวง ถอนหายใจและมองดูโจวซินเยียน
โจวซินเยียน สวมรอยยิ้มทันที
“ ฉันต้องการคุณ แต่เรซูเม่ของคุณไม่สามารถพาคุณผ่านเรื่องนี้ได้” ผู้อำนวยการฮวง ส่ายหัว เขาต้องการตัวแทนมาช่วยหลิงรันหลังจากมาหยานลินจากไป
อย่างไรก็ตามเบื้องหลังของโจวซินเยียนนั้นต่ำกว่าเป้าหมายของเขา ลืมเรื่องโอนย้ายเขาไปที่ทีมของหลิงรัน แม้ว่าผู้อำนวยการฮวง ต้องการย้ายเขาไปที่กลุ่มอื่นเพื่อแลกกับหมออีกคนเขาอาจจะถูกปฏิเสธอย่างโหดเหี้ยม
ท่าทางของหัวหน้าแพทย์และรองหัวหน้าแพทย์นั้นแข็งกร้าวมาก แม้แต่หัวหน้าแพทย์แพทย์เทาซึ่งปกติไม่สนใจสิ่งต่าง ๆ ก็ไม่ยอมรับ
เขาควรจะถูกส่งกลับไปหรือไม่?
มันจะง่ายสำหรับเขาที่จะส่งเขากลับ แต่มันจะยากที่จะได้รับใครใหม่
แต่ถ้าเขาเก็บเขาไว้ …
ผู้อำนวยการฮวงมองดูโจวซินเยียน และคิดลึกเข้าไป
โจวซินเยียน รู้ว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะพูด เขากล่าวอย่างแนบเนียนว่า“ ผู้อำนวยการแผนฮวง ผมสามารถเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ได้อย่างรวดเร็ว ผมทำทุกอย่างจริงจังมากคุณสามารถทิ้ภารกิจไว้กับผมได้ ผมจะทำมันให้ดี นอกจากนี้ผมสามารถทำงานล่วงเวลาได้ ผมเพิ่งจะหย่าปีนี้และภรรยาของผมถูกกักตัวไว้ ผมสามารถทำงานได้ทั้งคืนเพื่อให้เพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ รู้สึกสบายใจ…”
เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าประโยคใดเปลี่ยนความคิดของผู้อำนวยการฮวงหรือไม ผู้อำนวยการฮวงถอนหายใจและพูดว่า“ เอาล่ะ เนื่องจากคุณอยู่ที่นี่แล้วฉันไม่ได้วางแผนที่จะส่งคุณออกไป เมื่อคุณไปถึงแผนกให้ทำอย่างดีที่สุดและเรียนรู้”
“แน่นอน!” โจวซินเยียน เผยความสุขบนใบหน้าของเขา
“ นอกจากนี้คุณจะทำงานภายใต้หมอหลิงสถานการณ์กับหมอหลิงนั้นแตกต่างกันเล็กน้อย อย่างไรก็ตามคุณเพียงแค่ต้องทำตามคำแนะนำและปฏิบัติหน้าที่ในฐานะแพทย์ สังเกตมากขึ้นพูดน้อยลงและถามน้อยลง คุณเป็นผู้ใหญ่ดังนั้นฉันจะไม่พูดอะไรมาก” เพื่อเติมเต็มจุดผู้อำยวยการฮวง ปิดตาข้างหนึ่งและให้โจวซินเยียน พัก เขาไม่สนใจสอนเขาเลย เขาเพิ่งส่งเขาไปที่แผนกและแนะนำโจวซินเยนยให้กับแพทย์คนอื่น
หลังจากนั้นโจวซินเยียน ถูกส่งไปทำงานภายใต้หลิงรัน
ผู้อำนวยการฮวงให้หลิงรัน เตือนความจำและทิ้งเขาไว้อย่างไม่สบายใจ
โจวซินเยียน เริ่มกังวลอีกครั้ง
แม้ว่าเขาจะทำงานมานานกว่ายี่สิบปีในโรงพยาบาลในเมือง แต่เขาก็รู้ว่าในขณะที่ผู้อำนวยการแผนกมีอำนาจสูงสุดในแผนกแพทย์อาวุโสโดยตรงเหนือคือหมอรุ่นเยาว์
แพทย์อาวุโสที่ดีสามารถทำให้ชีวิตของแพทย์รุ่นน้องง่ายขึ้นมาก หากแพทย์อาวุโสหมายถึงหมอรุ่นเยาว์อาจเสียชีวิตจากความอ่อนเพลียและเขาหรือเธออาจตายอย่างไร้ความหมาย บางทีเขาอาจมีชีวิตที่แย่กว่าความตาย
อย่างไรก็ตามหลิงรันดูที่โจวซินเยียนและถามว่า“ คุณสามารถทำงานล่วงเวลาได้หรือไม่”
“แน่นอน.”
“ จากนั้นคุณสามารถเดินไปรอบ ๆ และทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมก่อน เข้าร่วมการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้เวลาสามโมงเช้า” ถัดไปหลิงรันพูดกับมาหยางหลิว่า“ ตอนนี้คุณสามารถทำงานเป็นกะปกติได้แล้ว อืมคุณสามารถกับเวลาประมาณเจ็ดหรือแปดนาฬิกาได้”
หมอลู่ไอสองครั้งก่อนที่เขาจะพูดว่า “หมอหลิงกะปกติเวลาหกโมงเช้า”
“ โอ้หกโมงแล้ว” หลิงรานพูดซ้ำ
โจวซินเยียนมองดู หลิงรันในขณะที่เขาฟังการสนทนาของพวกเขาและเขาพบว่าหลิงรันดูไม่น่าเชื่อถือมาก
เขาเป็นหมอที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าหมอคนอื่น เขาอยู้ที่นี้เพราะเขารวยหรือไม่?
ยิ่ง โจวซินเยียนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสนใจและรู้สึกมีความสุขในใจ
มันจะดีถ้าหมอไม่น่าเชื่อถือ!
เมื่อพูดถึงทักษะทางการแพทย์โจวซินเยียน รู้ว่าตั้งแต่เขามาจากโรงพยาบาลในเมืองเขาจะไม่มีวันได้มาตรฐานของแพทย์ในโรงพยาบาลหยุนหัวไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เขาก็ยังมีประสบการณ์มากในการรับใช้ผู้บังคับบัญชาของเขา
เขาเคยไปดื่มที่ยอดเยี่ยมของเขาตั้งแต่บ่ายจนถึงหนึ่งหรือสามนาฬิกาในตอนเช้า จากนั้นเขาต้องบังคับตัวเองให้ส่งผู้บังคับบัญชากลับบ้านในขณะที่เขาหาที่พักชั่วคราว เช้าวันรุ่งขึ้นเขาจะรีบส่งอาหารเช้าให้หัวหน้าหกหรือเจ็ดโมงเช้าและช่วยหัวหน้าส่งลูกไปโรงเรียนโยนขยะเตรียมอาหารกลางวันและไวน์ … ถ้าเขาไม่กลับบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า และต่อมาชนกับภรรยาของเขานอกใจเขาด้วยหัวหน้าของเขา โจวซินเยียนน่าจะได้รับการเลื่อนตำแหน่ง
มันไม่มีประโยชน์ที่จะร้องไห้ แต่โจวซินเยนย ยังคงมีความสามารถในการรับใช้หัวหน้าของเขา
หากมี คู่แข่งที่เปรียบเทียบความสามารถในการรับใช้ผู้บังคับบัญชาโจวซินเยียน รู้สึกว่าเขายังคงมีโอกาสในโรงพยาบาลหยุนหัว
บางทีผู้อำนวยการฮวง ให้เขาทำหน้าที่รับใช้หมอหลิง?
เมื่อโจวซินเยียนนึกถึงมันเขาก็อ่อนน้อมถ่อมตนมากขึ้นและงอมากขึ้น
ใบหน้าของมาหยางหลินซีดและเขารู้สึกอึดอัดอย่างไม่น่าเชื่อ
แม้ว่าเขาจะเป็นแพทย์ประจำบ้านและถึงเวลาที่เขาจะต้องหมุนไม่ต้องพูดถึงว่าเขามีแฟนสาวในตอนนี้ … มาหยานหลิน ยังรู้สึกว่าถูกคุกคามโดยไม่ว่าจะมีคนใหม่เข้ามาร่วมทีมของหลิงรัน
“ หมอหลิงแม้ว่าฉันจะหมุนไปที่แผนกอื่นฉันก็ยังสามารถกลับมาช่วยได้” มาหยานหลินกระซิบเบา ๆ
หลิงรันพยักหน้า “แน่นอน.”
“ ฉันยังคงสามารถเรียนรู้เทคนิคการรักษาเอ็นร้อยหวายจากคุณได้”
“แน่นอน.”
“ โดยวิธีการที่บ้านของฉันส่งปลาแห้งไปโรงพยาบาลวันนี้” มาหยางหลินกล่าวในขณะที่เขาเก็บกระเป๋าจากโต๊ะสำนักงาน บางทีเขาอาจจะเร่งรีบมากเกินไปซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมสิ่งของในกระเป๋าจึงหล่นลงมาทั่วพื้น
บนกระเบื้องสีขาวของสำนักงานปลาสีเหลืองและสีขาวแห้งปลาดูเร็กซ์สีเหลืองทองจิสบอนสีขาวสีขาว โอมากาโตะ 003, สีม่วงดูเร็กซ์สีม่วงที่มีกระดุมยกขนาดใหญ่และกล่องสองสามใบที่มีคำภาษาอังกฤษ
“ โอ้…โอ้เอ้ย!” มาหยางหลินก้มลงและหยิบมันขึ้นมาทันที แต่หัวเข่าของเขาก็งอและเขาก็นั่งลงบนพื้นในวินาทีต่อมา
“ให้ฉันช่วย.” โจวซินเยนเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่อฟังถอดเสื้อของเขาและปิดกล่องเหล่านั้นไว้หลายกล่อง จากนั้นเขาก็กวาดพวกเขาลงในกระเป๋าอย่างรวดเร็วและหัวเราะด้วยเสียงเบา ๆ เพื่อลดความอึดอัด “ ชายหนุ่มนายสะสมมันหรอ ใช้มันให้เต็มที่ก่อนที่เงินของคุณจะหมดล่ะ”
มาหยานหลินหัวเราะเบา ๆ อย่างนุ่มนวล “ จะดีมากถ้าพวกมันสามารถอยู่ได้นานหนึ่งเดือน”
“ หนึ่งเดือน…” โจวซินเยียน เป็นห่วงว่าตอนนี้เขาได้รับผลกระทบจากสายตาสั้น ในขณะที่เขาหยิบกล่องมาเขาใช้โอกาสดูฉลากภาษาอังกฤษบนกล่องเขียนที่ตรงกลางเป็นคำเหล่านี้: ถุงยางอนามัยขนาดใหญ่
มะหยานหลินยิ้มอย่างอาย ๆ
โจวซินเยียนยิ้มและทำตามปกติแม้ว่าเขาจะรู้สึกแปลกใจ ลึกลงไปในใจของเขาเขาระวัง ‘โรงพยาบาลหยุนหัวมีบุคคลมากมายที่มีพรสวรรค์ซ่อนเร้น แม้แต่ชายหนุ่มธรรมดาในโรงพยาบาลของพวกเขาก็มีความสามารถในการรองผู้อำนวยการแผนกในโรงพยาบาลเมือง
