Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 333
* ปี๊บ…ปี๊บปี๊บปี๊บ *
* จู๊ จุ๊… *
* แหวนแหวน… *
*บูมบูม…*
โจวซินเยียน ค่อยๆเปิดตาของเขาตอนเวลาพตีสี่นาฬิกาปลุกข้างเตียงของเขาดังขึ้นพร้อมกัน
สายตาของเขาสว่างและมีชีวิตชีวา แต่ดวงตาของเขามืดสนิทและเขาก็ไม่กระพริบตาเมื่อเขาเปิดไฟในห้องของเขา เขาดูเหมือนผู้ชายที่มีพลังและอิทธิพลมากมาย แต่มีรอยย่นบนใบหน้าของเขามากมาย เขาดูเหมือนคนที่มีภาระมากมายอยู่บนบ่า แต่มีตาที่เต็มไปด้วยรักและเป็นคนที่สามารถทำให้คนรักเขาได้
โจวซินเยียน ค่อยๆลูบมือของเขาจนกว่าพวกมันจะอบอุ่น จากนั้นเขาก็ลูบหน้าหน้าอกและส่วนอื่น ๆ ของร่างกายในลักษณะสบาย ๆ ก่อนที่เขาจะลุกจากเตียงอย่างช้าๆ
เพื่อนเก่าของเขาที่เป็นหัวหน้าแพทย์ในโรงพยาบาลเกรด A สอนเขาเคล็ดลับนี้
แพทย์ในโรงพยาบาลเกรด A ต้องทำงานล่วงเวลาและเข้ารับการรักษาฉุกเฉินตลอดทั้งปี เป็นเรื่องปกติมากสำหรับพวกเขาที่จะทำงานล่วงเวลาหรือตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อพวกเขาหลับ
แม้ว่าโจวซิยนเยียน ไม่ต้องการทำงานล่วงเวลาเพื่อรักษาผู้ป่วยหรือทำการผ่าตัดในตอนกลางคืนเขาต้องตื่น แต่เช้าและนอนดึกมากกว่าแพทย์ในโรงพยาบาลคนอื่นๆเพื่อเข้าร่วมผู้อำนวยของ โรงพยาบาล นับตั้งแต่เขาเริ่มใช้เคล็ดลับที่เพื่อนของเขาบอกมา เขาก็รู้สึกดีขึ้นมากและสามารถนอนดึกโดยไม่รู้สึกเหนื่อยเกินไป เขาสามารถรับใช้ผู้นำได้ดีขึ้น
เขาอายุเกินสี่สิบหลังจากทั้งหมดโจวซินเยียน ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อไม่ให้ปรากฏแก่ผู้คนถัดจากผู้นำเหล่านั้นซึ่งมีอายุราวสามสิบปี
เขาเหลือบดูนาฬิกาของเขา มันเพิ่งจะผ่านสองโมงเช้า
โจวซินเยียนประกายรอยยิ้มชั่วร้ายก่อนจะกลิ้งตัวและลุกออกจากเตียง หลังจากแต่งตัวแล้วเขาก็นำเกี๊ยวนึ่งที่เขาซื้อมาเป็นพิเศษจากแฟมมิลี่มาร์กชื่อดังของคืนก่อนและหม้อมาด้วยก่อนที่เขาจะมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลหยุนหัว
2:40 น
โจวซินเยียน เข้าสู่แผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัวผ่านทางเข้าหลักและต้อนรับแพทย์และพยาบาลสองสามคนที่อยู่ในกะกลางคืน จากนั้นเขาก็หันหัวมุมอย่างง่ายดายและเข้าไปในห้องรอที่เขาพบเมื่อวันก่อน เขาตั้งหม้อหุงไอน้ำวางหม้อนึ่งไว้บนนั้นแล้วจัดเกี๊ยวนึ่งจากร้านอาหารสำหรับครอบครัวของหลง ในตู้นึ่ง เขาแสดงสีหน้าโล่งใจเมื่อเขาเห็นควันสีขาวลอยขึ้นจากหม้อ
* * * * * * * * วู๊บ …
เสียงทุ้มของเครื่องยนต์รถดังขึ้น
โจวซินเยียน มองออกไปนอกหน้าต่างของห้องรอและเห็นว่าหลิงรัน ตื่นเต้นกับโรสลอยอยู่
โจวซินเยีนยตะลึงไปชั่วครู่
จากนั้นเขาก็มองรถให้ดีขึ้น ไม่เพียง แต่เป็นโรสลอยธรรมดาเท่านั้น แต่ยังเป็นโรสลอยแฟมทอม ที่มีราคาแพงมาก
โจวซินเยียนรถคันนี้เป็นอย่างดี มีเหมืองอยู่ในบ้านเกิดของเขาและเจ้าของเหมืองที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองซื้อโรสลอยแฟมทอม
‘ตามที่คาดไว้ หลิงรัน มาจากครอบครัวที่มีความร่ำรวย‘ โจวซินเยนยไล่ตามความอิจฉาของริมฝีปาก อย่างไรก็ตามเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาทีในการกำจัดความอิจฉา เขาอายุสี่สิบสองปีในปีนี้และเขาเวลาที่เหลืออยู่เพียงเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองใหม่นี้และสร้างอาชีพใหม่อีกครั้ง คำว่า โรสลอยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาเลย
“ หมอหลิง”
“ สวัสดีหมอลิง”
“ คุณหมอลิงวันนี้คุณมาเร็วมาก”
เช่นเดียวกับในนาฬิกาพยาบาลสาวในห้องโถงใหญ่ต้อนรับหลิงรันและวิ่งมาด้วยความสุภาพและเป็นมิตร
และก่อนหน้านี้พวกเขาไม่ทักทายโจวซินเยียนเลย
‘ดูเหมือนว่าโรงพยาบาลแห่งนี้ในหยุนหัวไม่ใช่สถานที่ที่จะอยู่รอดได้ง่ายเช่นกัน‘โจวซินเยียน คิดเงียบ ๆ ‘ฉันสงสัยว่าคนที่เป็ฯแพทย์สามัญ‘ มีมากแค่ไหนที่มีคนมาจากครอบครัวเช่น หลิงรัน สามารถกลายเป็นบุคคลที่ทรงพลังในโรงพยาบาลได้ ‘
แต่แล้วโจวซินเยียนก็เริ่มคิดจากมุมมองอื่น ‘ทำไมคนที่ขับโรสลอยมาถึงโรงพยาบาลถึงทำงานเป็นหมอล่ะ?’
‘เมื่อเปรียบเทียบกับคนทั่วไปสถานะทางสังคมของแพทย์ก็ไม่ต่ำ สำหรับผู้ที่เกิดในครอบครัวชนชั้นกลางหรือครอบครัวระดับต่ำกว่าอาชีพในฐานะแพทย์ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ดี อย่างไรก็ตามทำไมคนที่เกิดในครอบครัวที่สามารถจ่ายเงินให้ โรสลอยแฟมทอมได้จึงกลายเป็นหมอได้?
‘และเขาก็ยังต้องมาโรงพยาบาลตอนตีสามเลยหรอ ด้วยเหตุอะไรกัน‘
โจวซินเยียน คิดไม่ออกไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร
“ สวัสดีคุณมาถึงแล้วหรอ” หลิงรันเข้ามาในห้องรอ เมื่อเขาเห็นว่าโจวซินเยียนมาถึงแล้วหลิงรันก็ทักทายเขา
โจวซินเยียน พูดอย่างรวดเร็ว“ ผมเพิ่งมาถึงและเพิ่งเตรียมเกี๊ยวนึ่งสำหรับอาหารเช้าเสร็จแล้ว ผมไม่รู้ว่าคุณชอบเนื้อหรือวีแก้นดังนั้นผมจึงซื้อมาทั้งคู่ เกี๊ยวนึ่งเหล่านี้มาจากร้านอาหารของครอบครัวลอง ส่วนผสมของพวกมันสะอาดและเตรียมอาหารอย่างพิถีพิถัน ผมเคยเห็นครัวของพวกเขาทำมาก่อน
ขณะที่เขาพูด โจวซินเยียน กำลังจะอาหารออกจากหม้อหุงไอน้ำ
หลิงรันโบกมือแล้วพูดว่า“ ตอนนี้ผมกินข้าวมาแล้ว”
“ฮะ?”
“ ผมทานมาตั้งแต่ในรถแล้ว” หลิงรันอธิบายและพูดว่า“ คุณทานเกี๊ยวต่อเถอะ และไปที่ห้องผ่าตัดปฏิบัติการเมื่อคุณพร้อม อย่าไปสายเกินไปล่ะ”
หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นหลิงรันสวมเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่แล้วเดินตรงไปที่ห้องผ่าตัด
โจวซินเยียน ตกตะลึงสักครู่ เขากระทืบเท้าของเขาลงบนพื้นและกินเกี๊ยวนึ่งให้เสร็จก่อนที่จะวิ่งไปที่ห้องผ่าตัด
เขาหอบเมื่อเขามาถึงพื้นที่ปฏิบัติการ หลังจากที่เขาเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะและเข้าไปในสถานที่นั้นเขาสามารถได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของตีนเป็ดหมู
พื้นที่ปฏิบัติการกว้างใหญ่มาก นอกเหนือจากห้องผ่าตัดสี่โรงซึ่งเป็นองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดของพื้นที่ปฏิบัติการยังมีห้องเก็บของสำหรับเวชภัณฑ์ยาและยาฆ่าเชื้อ ห้องเก็บของทั้งหมดมีจุดประสงค์ของตนเอง
และนอกพื้นที่ปฏิบัติการคือห้องรอห้องน้ำและห้องสุขาที่อนุญาตให้แพทย์พักสักครู่
แม้ว่าโจวซินเยียนจะสงสัยว่าโรงอาหารเปิดเร็วแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้คิดมาก เขาดึงชุดสครับและชุดผ่าตัดโดยใช้ใส่ทำงานชั่วคราวของเขาด้วยความรีบเร่งก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นพวกมันและเข้าไปในห้องผ่าตัดปฏิบัติการ หมอที่อยู่ข้างในได้ผ่านการผ่าตัดไปครึ่งทางแล้ว
ตรงข้ามกับหลิงรันคือหมอลู่ ซึ่งเป็นผู้ช่วยคนแรก
หมอบู่ ค่อนข้างสนุกสนานเมื่อเขาเห็น โจวซินเยีนย เขาส่งเสียงเชียร์“ หมอคนใหม่มาถึงแล้ว!”
“ สวัสดีหมอลู่”โจวซินเยีนยก้มเอวของเขาเล็กน้อยและทักทายเขาด้วยท่าทีต่ำต้อย เขาไม่รู้จริงๆว่าจะทำตัวอย่างไรกับหมออายุน้อยเหล่านั้น
“ ใช้งานตัวรีแอคเตอร์หมอลู่ ถือไหมเย็บแผล” หลิงรันไม่ได้ให้เวลาพวกเขาปะปนกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองโจวซินเยียน ก่อนดำเนินการผ่าตัดต่อ
หมอลู่ หัวเราะเบา ๆ สองสามครั้ง เขาไม่มีพลังงานมากพอที่จะพูดเล่น ๆ
นอกจากหลิงรัน ทุกคนจะรู้สึกเหนื่อยเมื่อต้องผ่าตัดตอนตีสาม แม้แต่ความบ้าคลั่งการผ่าตัดที่โด่งดังอื่น ๆ ในโรงพยาบาลหยุนหัวก็เริ่มทำศัลยกรรมตอนตีสี่หรืตีห้าเท่านั้น สำหรับผู้ที่นอนดึกเพื่อทำการผ่าตัดจนถึงตีสามเช้า อาจมีบางคนที่กำลังยุ่งอยู่กับการผ่าตัดที่ชั้นผ่าตัดของอาคารใกล้เคียง อย่างไรก็ตามพวกเขาอาจกลายเป็นคนพิการเนื่องจากความเหนื่อยล้าภายในไม่กี่ปีข้างหน้า
โจวซินเยียน เอาตัวสอดเข้าไปอย่างพลันตรงใกล้บริเวรบาดแผลที่พยาบบาลยื่นอุปกรณ์มอบเครื่องรีแอคเตอร์ใหเขา ทำจากสแตนเลสสีเงินเช่นเดียวกับเครื่องมือทางการแพทย์อื่น ๆ ตรงกลางของรีแอคเตอร์ นั้นแบนโดยมีโลหะโค้งสองอันที่อยู่ทั้งสองด้านซึ่งดูเหมือนว่าเป็นคราด เด็กคนนั้นจะดูเหมือนจะหดหู่ใจหากเขายื่นมือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าและงอนิ้วทั้งสี่ในมุมเก้าสิบองศา
เป็นเวลาหลายปีแล้วที่โจวซิยเยียนดำเนินการกับเครื่องรีแอดเตอร์กับแผล
แม้ว่าผู้ป่วยจะไม่ได้รับการรักษาที่โรงพยาบาลในเมือง เมื่อโรงพยาบาลในเมืองพบผู้ป่วยที่โชคร้ายที่ต้องการการรักษาฉุกเฉินพวกเขาใช้ผ้าพันแผลและสายรัดมากกว่ามีดผ่าตัด มันยากมากสำหรับโรงพยาบาลในเมืองที่จะทำการผ่าตัดโจวซินเยียนจำเป็นต้องใช้ผู้เพิกถอนน้อยกว่าหนึ่งครั้งต่อปีและถึงแม้จะมีผู้เรียกร้องเขาก็มีผู้ช่วยที่จะช่วยเขาด้วยและนั่นก็คือถ้าโรงพยาบาลในเมืองจำเป็นต้องผ่าตัด
“รีแอค!” หลิงรันพูดไม่ค่อยบ่อยในระหว่างการทำศัลยกรรม แต่เมื่อเขาอ้าปากพูดเขาก็พูดอย่างเป็นผู้บังคับบัญชา
“ตกลง!” โจวซินเยียนรีบตอบและดำเนินการอย่างรวดเร็วด้วยแรงที่ดึงออกมา
มันเหนื่อยมากที่จะใช้งานเครื่องมือรแอดเตอร์ แพทย์สาวหลายคนจะเปียกโชกไปด้วยเหงื่อหลังจากผ่าตัดโดยใช้เครื่องรีแอคเตอร์ เพียงครั้งเดียว
โจวซินเยียน รู้ว่าเขาไม่ได้กระตือรือร้นเหมือนคนหนุ่มสาวอีกต่อไป เขาทำได้ด้วยความสามารถทั้งหมดของเขาและพยายามอย่างหนักที่จะใช้เครื่องนี้
หลิงรันหยุดให้ความสนใจโจวซินเยียนทันทีที่แผลถูกเปิดออกมาอย่างเพียงพอ
ยี่สิบนาที…
สามสิบนาที…
มือของโจวซินเยียนชา แต่เขาก็ก้มศีรษะลงและยืนขึ้น ไม่มีอะไรเทียบกับการสร้างตุ๊กตาของเล่นเล็ก ๆ สำหรับเด็กกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลตอนตีสาม
สี่สิบนาที …
หนึ่งชั่วโมง…
ร่างกายทั้งหมดของโจวซินเยียนสั่นไหว แต่เขายังคงดูการแสดงฝีมือของ หลิงรันด้วยตาที่เบิกกว้าง เขารู้ว่าเขาต้องเรียนรู้และนี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะทำ มันค่อนข้างลำบากสำหรับแพทย์อายุน้อยที่อายุยี่สิบกว่าปีในการใช้งานรีแอดอคเตอร์ เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงโดยมีชายวัยกลางคนวัยสี่สิบปีโจวซินเยียนไม่ได้สนใจอะไร ครั้งหนึ่งเขาต้องยืนอยู่นอกห้องทำงานของผู้อำนวยการสักสองสามชั่วโมงเพื่อรอผู้อำนวยการทานอาหาร นี่คือไม่มีอะไรเทียบกับการพัฒนาเส้นเลือดขอดจากการยืนนานเกินไป
หนึ่งชั่วโมงครึ่ง …
สองชั่วโมง…
โจวซินเยียนรู้สึกราวกับว่าร่างกายเขาชาหมด กล้ามเนื้อทั้งหมดของเขาตัวสั่นและความคิดของเขาก็เริ่มสั่นคลอน เขาจำได้ว่าเวลาที่เขาจับได้ว่าภรรยาของเขาและหนึ่งในผู้อำนวยการโรงพยาบาลอยู่บนเตียงด้วยกัน ในขณะนั้นภรรยาของเขาโมโหมากและผู้อำนวยการพูดคำพูดที่โหดร้ายก่อนที่จะรีบร้อน ในที่สุด…ผู้อำนวยการทำมากกว่าพูดคำโหดร้ายเหล่านั้น …
“ หืมเราเกือบจะเสร็จแล้ว”
คำพูดของหลิงรั หยุดความคิดของโจวซินเยียน
วิสัญญีแพทย์ยังหาวเสียงดัง เขาเหลือบดูนาฬิกาแล้วพูดว่า“ คุณใช้เวลาสองชั่วโมง คุณเจอปัญหาไหม?”
“ มีอุปสรรคบางอย่าง” หลิงรันตอบ
หมอลู่หัวเราะเบา ๆ “ ฉันคิดว่าผู้ป่วยจะเลือดตก
“ แน่นอนว่าเราต้องจัดลำดับความสำคัญของการควบคุมเลือดถ้ามีการสูญเสียเลือด” หลิงรันกล่าว
โจวซินเยียนยอมแพ้ในขณะที่มองดูกลุ่ม เขาไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในการผ่าตัดตอนนี้เลย โจวซินเยียนไม่ได้อยู่ในห้องผ่าตัดรมานานและเขาก็ไม่คุ้นเคยกับการรักษาเอ็นร้อยหวายอีกต่อไป เขาไม่รู้ว่าทำไมการผ่าตัดจึงใช้เวลานานมาก
‘แม้แต่เด็ก ๆ จากครอบครัวที่มีปัญหาก็ยังลำบากอยู่ทุกวันนี้‘ โจวซินเยียน เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาขนาดใหญ่ในห้องผ่าตัด ห้าโมงเช้าแล้ว
“ หมอลู่ปิดแผล หมอใหม่มากับผม” หลิงรันยังไม่ได้จำชื่อของโจวซินเยียนเลย เขาตรวจสอบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะโยนเครื่องมือในมือของเขาออกไปและเดินออกจากประตู
โจวซินเยียน รีบตามเขาไป “ คุณทำงานหนักมากแล้วหมอลิง”
“หืมม.”
“ คุณหมอหลิงถ้าคุณเหนื่อยผมสามารถนวดให้คุณได้ แม้ว่าผมจะมาจากโรงพยาบาลในเมือง แต่ผมก็เรียนรู้วิธีการการนวด ผู้คนจากแพทย์แผนจีนโบราณที่ปฏิบัติในเมืองปักกิ่งมาก่อน … “แม้ว่าโจวซินเยียน ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการพักผ่อนหรือ เข้านอนและงีบหลับแต่เขาก็ความปรารถนาที่จะคนโปรดของหลิงรันนั้นยิ่งใหญ่กว่าความขี้เกียจของเขา
“ ไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนั้น” หลิงรันส่ายหัว
“ ไม่ต้องกังวลมีเทคนิค การนวด รองรับเป็นพิเศษสำหรับผู้ที่กดเวลา” โจวซินเยียน ยิ้มและคิดว่า ‘หมอคนนี้จากครอบครัวที่เต็มไปด้วยคนรีบใช้และเขาอาจยังไม่คุ้นเคยกับการสั่งคนรอบข้าง นี่เป็นสิ่งที่ดี ฉันจะได้ผ่อนคลายสักเล็กน้อยในขณะที่ทำให้เขาพอใจ … ‘
“ เราใช้เวลาในการผ่าตัดมากเกินไปแล้วในตอนนี้” หลิงรันพูดเพิ่มเติม แล้ว จากนั้นเขาก็ไปล้างมืออีกครั้ง
โจวซินเยียนงงงัน แต่เขาเลียนแบบการกระทำของหลิงรัน ในการล้างมือ
หลิงหรันหันกลับมาและเปิดประตูอัตโนมัติของห้องผ่าตัดผ่าตัดข้ามที่พวกเขาเคยอยู่มาก่อนมีผู้ป่วยอยู่บนโต๊ะผ่าตัด
“ การผ่าตัดรักษาจุดอ่อนครั้งที่สอง” หลิงรันเปรียบเทียบโน้ตสักครู่กับหมอชาก่อนที่จะยื่นมือออกไปและขอมีดผ่าตัด
โจวซินเยียน ดู หลิงรันในขณะที่เขาทำแผลรูปตัว S
“อีก?” โจวซินเยียน รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย
เช้านี้มีการผ่าตัดสี่ครั้งทั้งหมด” หลิงรันเตือนเขา “ อย่าใช้พลังงานทั้งหมดของคุณในครั้งเดียว”
