Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 336
วันหยุดสุดสัปดาห์ ในช่วงนี้มีแดดจัดเป็นพิเศษ
ไม้เลื้อยสวนงามติดอยู่เต็มผนังของห้อง
ในที่สุดโจวซินเยียนก็ลาไปครึ่งวันแล้ว เขายืมรถบีเอ็ม 535 ที่ซื้อใหม่ของหมอลู่ และขับรถไปที่สถานีขนส่งเพื่อไปรับเพื่อนร่วมงานของเขา
ทุกวันนี้รถสบัสนั้นมีน้อยมากเพราะคนส่วนใหญ่เลือกใช้รถไฟใต้ดินแทน ในตอนนี้ผู้ใช้บริการรถบัสส่วนใหญ่จะเป็นพวกคนที่อยู่ตามชนบทๆหรือ คนบางส่วนที่อยู่ในเมืองเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่อาศัยอยู่ไกลจากสถานีรถไฟหัวกระสุนและสถานีรถไฟอื่นๆ
โรงพยาบาลเมืองที่โจวซินเยียนที่เคยทำงานเองนั้นก็มีระบบขนส่งที่ไม่ดีเท่าไร หากระบบการขนส่งสะดวกใช้เวลาเพียงสองถึงสามชั่วโมงในการเดินทางไปยังเมืองใกล้เคียง เฉพาะคนที่โง่เท่านั้นที่จะไปโรงพยาบาลเมือง ซึ่งด้วยเหตุนี้ทำให้โรงพยาบาลเมืองไม่ค่อยมีผู้ป่วยเข้ามาสักเท่าไร
ศูนย์การเงินแห่งชาติเป็นศูนย์ที่สนับสนุนคนอย่างโจวซินเยียน เพราะจำนวนพนักงานที่ทำงานในโรงพยาบาลมีมากกว่าจำนวนที่มีผู้ป่วยเข้ารับการรักษาทุกวัน มันเป็นระเบียบวินัยที่เข้มงวดและระบบลำดับชั้นที่สนับสนุนการดำเนินงานของโรงพยาบาลในเมืองให้อยู่รอดได้โดยใช้เงินจากประเทศค่อยจ่ายเงินพนักงานเหล่านี้
โจวซินเยียนจอด รถบีเอ็ม 535 ตรงข้ามกับสถานีขนส่งอย่างระมัดระวัง เมื่อเขาลงจากรถเขาใช้ผ้าเช็ดแว่นเพื่อเช็ดรอยนิ้วมือและวางในขณะที่เขารอเพื่อนร่วมงานของเขา
โจวซินเยียนนั้น อายุ 42 ปีแล้ว เขาถือโทรศัพท์วีโว้ ในมือซ้ายขณะที่รถบีเอ็ม อยู่ทางขวา เขาใส่รองเท้าหูหลุยส์วิตตองของเขาอย่างอบอุ่นและมีกระเป๋าหนังเล็ก ๆ ที่เอวของเขาและ เสี่ยวมี่แบรน์สีบนข้อมือของเขาส่องสว่าง
“ ฉันแทบจำนายไม่ได้” หัวหน้าแผนกอาวุโสของโรงพยาบาลเมืองตาหนิง มองดูโจวซินเยียน ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของเขาก่อนที่ดวงตาของเขาตกลงบนรถบีเอ็ม“ คุณเพิ่งเปลี่ยนเป็นรถยนต์ใหม่หรือไม่”
“ เป็นของเพื่อนร่วมงานนะ” โจวซินเยียน ยิ้มเบา ๆ
“ เพื่อนร่วมงานคนใหม่ของนาย น่าจะรวยมาก โรงพยาบาลหยุนหัวแตกต่างกับโรงพยาบาลของเราอย่างสิ้นเชิ้ง” ซุนไท่หนิงหัวเราะเบา ๆ “ ฉันไม่รู้ว่าโรงพยาบาลนี้รวยขนาดไหน นายโชคดีที่ได้ย้ายไปที่นั้น”
โจวซินเยียน แสดงรอยยิ้มที่ลึกซึ้งและถามว่า“ พวกเราจะไปโรงพยาบาลก่อนหรือโรงแรม?”
“ ฉันคิดว่าน่าจะต้องไปโรงพยาบาลก่อน” แต่เมื่อเธอตอบผิดตาหนิงก็ถอนหายใจ“ ฉันโชคร้ายมาในปีนี้ เมื่อต้นปีนี้แม่สามีของฉันหนีไป และเมื่อสิ้นปีลูกชายของฉันก็ขาหัก เขาเป็นวัยรุ่นอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะดูแลตัวเองดีอย่างไร ฉันโกรธมาก…”
“ การรักษาเอ็นร้อยหวายเป็นการผ่าตัดเล็กน้อย เราแสดงค่อนข้างมากเมื่อเร็ว ๆ นี้แม้กระทั่งสำหรับชาวต่างชาติ ” โจวซินเยียนพยายามปลอบโยนเขา แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็โอ้อวดเกี่ยวกับตัวเอง
ตาหนิงเดินไปพร้อมกับพยักหน้า“ ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงมาที่นี้”
แม้ว่าเขาจะเป็นหมอจากโรงพยาบาลในเมืองเขาไม่ค่อยให้ความสนใจกับผู้เชี่ยวชาญในจังหวัดในช่วงชีวิตประจำวันของเขา ระยะห่างระหว่างพวกเขาอยู่ไกลเกินกว่าในการจะพูดคุยกัน อย่างไรก็ตามการเลื่อนขั้นที่น่าอัศจรรย์ของโจวซินเยียนมายังโรงพยาบาลหยุนหัวนั้นได้รับความสนใจจากคนจำนวนมาก
แน่นอนว่าการที่ตาหนิงยอมนั่งรถตากแดดตากลมมาที่เมืองนี้ก็เพราะปัญหาเอ็นร้อยหวายของลูกชายเชา เป็นการง่ายที่สุดสำหรับผู้ป่วยหรือสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาในการทำความรู้จักกับผู้เชี่ยวชาญในสาขาที่เกี่ยวข้องในระหว่างกระบวนการที่พวกเขาค้นหาแพทย์
“ ลูกชายของคุณอยู่บ้านหรือเปล่า”
“ เขาได้รับยาที่โรงพยาบาลประจำเขต ฉันมาดูสถานการณ์ก่อน” ตาหนิงเริ่มที่จะเวียนหัวจากเล็กน้อยจากแสงอาทิตย์ที่สอดส่องลงมา เขาถามว่า“ แล้วนายล่ะ เป็นไงบ้างเลิกนิสัยการดื่มได้รึยัง?”
โจวซินเยียน คิดถึงคำถามของ ตาหนิงเขาตกตะลึงก่อนที่เขาจะยิ้มทันที “ลืมมันไปซะเถอะ. ฉันเพิ่งจะทำการผ่าตัดในสองสัปดาห์ที่ผ่านมา”
“ นายผ่าตัดผู้ป่วยในฐานะศัลยแพทย์หรอ?” ตาหนิงตะลึง
“ ตอนนี้ฉันเป็นแค่เป็นผู้ช่วย”
“ คุณทำการผ่าตัดกี่ครั้ง?”
“ มากกว่าร้อยรายของการรักษาเอ็นร้อยหวายพร้อมกับการปลูกถ่ายนิ้วและการรักาเอ็น โอ้นอกจากนี้ยังมีการผ่าตัดด้วยกล้องส่องข้อเข่าด้วยเช่นกัน” โจวซินเยียน ยิ้มอย่างขมขื่น
ตาหนิงหัวเราะขณะที่เขาฟัง“ นายเพิ่งไปที่นั่นมาครึ่งเดือนแล้วและนายผ่าตัดมากกว่าหนึ่งร้อยครั้ง? นายต้องล้อเล่นใช่มั้ย”
“ ฉันไม่ได้ล้อเล่น” โจวซินเยียนพูดอย่างจริงจัง“ ฉันทำการผ่าตัดหลังจานตื่นนอนในตอนเช้าและฉันทำการผ่าตัดอีกครั้งหลังจากงีบในตอนบ่าย หลังจากคืนที่หลับใหลมันจะกลับมาอีกครั้ง…”
ขณะที่โจวซินเยียรพูดเขาพบว่าตัวเองตกตะลึงว่า ‘ฉันถูกครอบงำด้วยอะไรบางอย่าง?’
แดดที่แรงขนาดนี้ทำให้โจวซินเยียนพูดอีกครั้งยิ้มแล้วพูดว่า“ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่มีโอกาสดื่มเหล้าเลยสินะ”
“ ปกติฉันไม่ชอบดื่มอยู่แล้ว” เมื่อโจวซินเยียน พูดสิ่งนี้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขายิ้มและพูดว่า“ ตอนนี้ฉันทำงานภายใต้หมอหลิงถ้าเขาไม่ดื่มฉันก็จะไม่ดื่มด้วย”
“ มันจะยากสำหรับคุณที่จะทำลายพฤติกรรมนี้ มันจะทำให้คุณเข้าใกล้กับผู้นำของคุณถ้าผู้นำของคุณไม่ดื่ม”
ด้วยเหตุผลบางอย่างโจวซินเยียนก็หัวเราะ“ ฉันต้องทำลายน้ำแข็งอะไร? ให้ฉันบอกคุณ. ฉันมาที่นี่ที่โรงพยาบาลหยุนหัวเป็นเวลาครึ่งเดือน ฉันยังไม่ได้รับโอกาสในการปฏิบัติการช่วยชีวิตในแผนกฉุกเฉิน เมื่อฉันลืมตาฉันต้องทำศัลยกรรม เมื่อฉันหลับตาและยังไม่หลับสนิทเสียงปลุกเริ่มดังขึ้น ฉันทำศัลยกรรมมาไม่หยุด ดังนั้นหากเธอต้องการทราบสถานที่ที่ฉันคุ้นเคยมากที่สุดมันจะเป็นห้องผ่าตัดปฏิบัติการในแผนกฉุกเฉินตามด้วยสำนักงานแล้วหอผู้ป่วย”
โจวซินเยียนเริ่มตื่นเต้นและเคลื่อนไหวในขณะที่เขาพูด เขามีอดีตเพื่อนร่วมงานของเขาเข้าไปในรถ รถเริ่มเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลและเข้าร่วมกระแสรถยนต์บนถนนอย่างราบรื่น
หยุนหัวเป็นเมืองใหญ่ที่มีผู้คนและรถยนต์นับล้าน
มันไม่ได้เป็นภาพที่น่าประหลาดใจเลยสำหรับรถบีเอ็ม 535 ซึ่งขายในราคาเท่ากับอพาร์ทเมนท์สองห้องที่สามารถแลกเปลี่ยนเป็นห้องสองห้องได้บนถนนแปดเลนสองทางได้
โจวซินเยียนไม่เคยมีประสบการณ์ชีวิตแบบนี้มาก่อน
โจวซินเยียนเหยียบเกียร์เบา ๆ เพื่อให้บีเอ็มเคลื่อนที่เร็วขึ้น
ตาหนิงอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย แต่ยังหงุดหงิดเล็กน้อย เขามองไปที่โจวซินเดียน และพูดว่า“ จากความสามารถของนายฉันเดาว่านายใช้เวลาเพียงสามวันเท่านั้นในการทำความคุ้นเคยกับแผนก หลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์นายสามารถดื่มกับผู้นำไม่กี่คนที่นายสนิทด้วยได้ หลังจากครึ่งเดือนนายน่าจะรู้ผู้นำอย่างน้อยสองสามคนในโรงพยาบาลใช่ไหม…”
โจวซินเยียน หัวเราะเบา ๆ “ หัวหน้าของฉันจะไปที่ห้องปฏิบัตการและทำการเย็บแผลเพื่อความสนุกเมื่อเขาเบื่อ…”
“ นายทำการรักษาเอ็นร้อยหวาย จริงๆหรือ?” ตาหนิง นำเสนอหัวข้อที่ดึงดูดความสนใจของเขามากที่สุด
“ มันเกี่ยวกับสิ่งนั้น” โจวซินเยียนตอบ
“ หากสิ่งนี้เกิดขึ้นในโรงพยาบาลในเมืองของเรา นายจะกลายเป็นต้นแบบของแพทย์เลยนะ”
แม้แต่แพทย์ผู้ทำการผ่าตัดจำนวนมากที่สุดก็สามารถทำการผ่าตัดได้หลายร้อยครั้งต่อปีในโรงพยาบาลในเมืองเท่านั้น ซึ่งรวมถึงการผ่าตัดเช่น การผ่าตะกระเพราะอารหาร,การเย็บแผล …
ถึงแม้โจวซินเยียนจะทำไม่ได้ แต่เริ่มจดจำสิ่งต่าง ๆ
เมื่อเขายังเด็กเขาเป็นแบบอย่างที่ดีในหมู่เพื่อนร่วมงานของเขามาก่อน แต่เมื่อเขาจำอดีตของเขาได้ในตอนนี้เขาอาจจะกลายเป็นแบบอย่างได้เพราะการดื่มของเขา หลังจากเขาดื่มตอนกลางคืนเขาจะได้รับการผ่าตัดในตอนเช้าของวันถัดไป ไม่อย่างนั้นแม้ว่าเขาจะมีทักษะที่ยอดเยี่ยมเขาก็ยังต้องรอถ้าไม่มีคนอดทนให้เขา …
“ ให้ฉันพาคุณไปหาหมอลิง” โจวซินเยียน เหยียบคันเร่งเนื่องจากมีรถยนต์น้อยมากบนท้องถนน
หลิงรันเข้ามาในห้องรอขณะกำลังขัดผิว เขาเอาเสื้อคลุมสีขาวและสวมมัน
ขนสีขาวแน่นและเล็ก ความยาวนั้นมาถึงเอวของหลิงรันและทำให้คนสงสัยว่ามันเป็นของเขาหรือไม่
“ หมอหลิงคุณใส่เสื้อโค้ทผิด!” หยูหยวนมีความสูงประมาณหลิงรันเมื่อเธอกระโดด เธอกระวนกระวายใจเหมือนกระรอกที่ถูกขโมยของในฤดูหนาว
หลิงรันดูที่หยูหยวน และถอดเสื้อคลุมสีขาวออก เขาถามว่า“ เธอเปลี่ยนขนาดเสื้อหรอ”
“ ใคร…ใครบอกว่าฉันทำ” หยูหยวนส่ายหัวของเธอ เธอปฏิเสธที่จะยอมรับความจริงนี้ในขณะที่เธอเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็วและกล่าวว่า“ ฉันพบข้อมูลทั้งหมดที่จำเป็น”
“ขอฉันดูหน่อย.” หลิงรันได้ทำการผ่าตัดอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาครึ่งเดือนและเขาได้ครอบครองเตียงโรงพยาบาลส่วนใหญ่ที่โรงพยาบาลหยุนหัว ตอนนี้เขาไม่มีที่ไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะรวบรวมเคสทางการแพทย์ของเขาด้วยกันและเขียนลงในรายงานการวิจัย
ส่วนที่น่าเบื่อที่สุดของการเขียนรายงานการวิจัยจะมองหาการอ้างอิงและข้อมูลสำหรับกระดาษ
ผู้เขียนจำเป็นต้องรู้ว่างานก่อนหน้านี้ของเขาหรือเธอได้ทำอะไรสำหรับปัญหานี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้อสรุปที่พวกเขามาถึงและสิ่งที่พวกเขาประสบมา ด้วยจำนวนงานวิจัยที่ตีพิมพ์ในปัจจุบันงานการค้นหาผ่านการอ้างอิงและข้อมูลนั้นน่าเบื่อกว่าการเขียนรายงานการวิจัยอีกหลายเท่า
แม้ว่าทักษะการทำศัลยกรรมของหยูหยวนนั้นมีความเพียงพอ แต่เธอเก่งมากในงานวิจัยที่เกี่ยวข้องกับกระดาษ
เมื่อหลิงรันได้รับร่างชุดที่หนามากเขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
โจวซินเยียน มองดูหยูหยวน ด้วยความอิจฉา เขาเดินไปข้างหน้าแล้วพูดว่า“ หมอหลิงนี่เป็นเพื่อนที่ฉันเคยพูดถึงมาก่อน…”
“โอ้.” หลิงรันหันหลังกลับมาแล้วดูที่ตาหลิง เขาถามว่า“ คุณได้นำการสแกนด้วยรังสีเอกซ์และการสแกนเอ็มอาร์ไอหรอ”
“ ฉันนำการสแกนด้วยเอ็กซ์เรย์มาด้วย แต่ฉันไม่ได้ทำการสแกนเอ็มอาร์ไอ โรงพยาบาลเมืองเล็กเกินไปเราไม่มีอุปกรณ์สำหรับมัน” ตาหนิงอายุเท่ากันกับ โจวซินเยียน แต่เดิมเขาต้องการถามหลิงรัน แต่เมื่อเขาเห็นเขาและคนอื่นปฏิบัติต่อเขาอย่างไรเขาก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น
หลิงรันหยิบเอาการสแกนเอ็กซ์เรย์และมองผ่าน เขาขมวดคิ้วและพูดว่า“ คุณเอามาจากโรงพยาบาลเมืองเหรอ?”
“ ใช่เราใช้สิ่งอำนวยความสะดวกในโรงพยาบาลของเรา” ตาหนิง ยิ้มอย่างแนบเนียน
“ อืม…นำคนไข้มาแล้วลองใหม่” หลิงรันได้ผ่านการสแกน เอ็กเซร่ ไปอย่างคร่าวๆ
การจัดการของ ตาหนิงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “ ขอโทษ…ลูกของฉันบาดเจ็บที่ขาของเขาและมันจะไม่สะดวกสำหรับเขาที่จะมา”
“ โอ้คุณต้องการให้ผมไปผ่าตัด?” หลิงรันขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่ได้ต่อต้านแนวคิดในการทำศัลยแพทย์อิสระ นอกเหนือจากรายได้พิเศษเขายังสามารถประหยัดค่าเตียงในโรงพยาบาลเมื่อเขาทำศัลยกรรมอิสระซึ่งเป็นปัจจัยที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา
ตาหนิงตกตะลึง เขาพูดอย่างรวดเร็ว“ คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างงั้นก็ได้ เราจะส่งลูกชายของเรามาที่นี่”
เมื่อเทียบกับการผ่าตัดอิสระมันจะถูกกว่าการส่งคนที่นี่
“ โอ้” หลิงรันพูดอย่างไม่ต้องกังวล จากนั้นเขาก็พูดต่อ “ จากนั้นให้เขามาที่นี่เพื่อทำการสแกนเช่นกัน ภาพนี้ไม่ชัดเจน”
“ ขอโทษนะ…ฉันมาเพราะฉันอยากเห็นว่าเขารักษาได้ไหม” คำพูดของตาหนิงกลับมา ถ้าหลิงรันไม่สามารถรักษาลูกชายของเขาได้เขาก็คิดว่าจะไปโรงพยาบาลอื่น
หลิงรานไม่สนใจสิ่งที่ซันทิงนิ่งคิด หลังจากฟังเขาเขาก็นำเครื่องเอ็กซเรย์สแกนมาที่ดวงตาของเขาและอ่านต่อไป
หลิงแรนพูดอีกครั้งว่า“ ฉันจะแนะนำให้ใช้การผ่าตัดแบบไม่ต้องผ่าตัดเพื่อรักษา เขาควรจะสามารถฟื้นการทำงานของเอ็นร้อยหวายของเขาได้ 80% คุณต้องการรับการรักษาที่โรงพยาบาลหยุนหัวหรือไม่?”
หลิงรันฟังลังเลเล็กน้อย สำหรับเขามีความหมายน้อยมากในการทำศัลยกรรมที่มีการบุกรุกน้อยที่สุด บางทีเขาอาจจะทำได้ดีกว่าหมอที่มีทักษะระดับผู้เชี่ยวชาญหรือระดับปริญญาโทเล็กน้อย แต่ผลจะไม่ชัดเจนมาก
นอกจากนี้การซ่รักษาเอ็นร้อยหวายที่มีแผลน้อยเช่นนี้ที่สุดไม่ใช่วิธีการผ่าตัดหลักของหลิงรัน แม้ว่าเขาจะสามารถทำได้ แต่มันจะไม่เพิ่มทักษะของเขาอย่างเต็มที่ …
ข้อได้เปรียบเพียงอย่างเดียวคือผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดเพียงเล็กน้อยสามารถออกจากโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว
ซุนนิงถือว่าความลังเลของหลิงรันเป็นสัญญาณว่าเขาไม่มั่นใจ เขากังวลเกี่ยวกับอายุของหลิงรันแล้ว ตอนนี้เขายิ่งเป็นกังวลและบังคับตัวเองให้พูดว่า“ ฉันจะพาลูกชายของฉันมาที่นี่เพื่อวัดสถานการณ์ก่อน”
“ตกลง. โรงพยาบาลส่วนใหญ่สามารถทำงานได้ดีด้วยการผ่าตัดที่ไม่ร้ายแรง” หลิงรันแสดงรอยยิ้ม เขาดูราวกับว่าเขาทำงานเสร็จแล้วและพยักหน้ารับโจวซินเยียน
โจวซินเยียน แนะนำให้ตาหนิง พูดด้วยเสียงต่ำ“ ตารางงานของหมอหลิงเต็มเสมอและปัญหาหลักของเขาคือเขาไม่มีเตียงในโรงพยาบาลเพียงพอ เมื่อคุณตัดสินใจแล้วให้พาลูกของคุณมาที่นี่ให้เร็วที่สุด “
“ตกลง. ฉันเข้าใจ.” ตาหนิง ซันแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจ
โจวซินเยียน ทำได้แค่ยิ้มและกล่าวคำอำลากับ หลิงรัน และคนอื่น ๆ ก่อนที่เขาจะนำตามหนิงมาที่โต๊ะตรงมุม เธอใช้โทรศัพท์ของเขาเพื่อซื้อตีนเป็ดหมูสามตัวก่อนที่เขาจะแนะนำบางอย่างให้กับ ตาหนิง ด้วยเสียงนุ่ม ๆ
*ดิงดอง.*
* ดิ๊งด้อง, ดิ๊งดอง… *
กลุ่มวีแชทชื่อกลุ่มของ หลิง ซึ่ง โจวซินเยียน ได้ตั้งเสียงเรียกเข้าพิเศษสำหรับดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เมื่อโจวซินเยียนเปิดขึ้นเขาเห็นคลิปวิดีโอมากมายพร้อมคำบรรยายของหมอลู่ ที่ด้านล่าง
[เด็กดื้อ ทดสอบผู้เล่นตัวจริงของทีมและเขาได้เข้าร่วมอย่างเป็นทางการกับ ไล่ออนทีมฟุตบอลอาชีพของแอฟริกาใต้]
