Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 338
หลิงรานจอดรถของเขาอย่างระมัดระวังในโรงรถที่บ้านของเขา หลังจากปิดประตูเขาก็เดินไปรอบ ๆ รถของเขา ก่อนที่เขาจะจากไปเขาคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พบว่ามีผ้าคลุมรถอยู่ตรงมุมโรงรถและเขาก็กระจายให้ทั่วรถ
ค่าบำรุงรักษาสำหรับโฟลคสวาเกนนั้นมีราคาไม่แพงเพราะมีราคาเพียงไม่กี่ร้อยถึง 1,000 หยวน แม้ว่ามันจะยังลำบากอยู่เล็กน้อย แต่เขาก็ไม่สามารถเรียกรถได้ทุกวัน
หลิงรันพยายามอย่างดีที่สุดที่จะดูแลมันให้ดีก่อนที่เขาจะปิดประตูโรงรถ เขาใช้จักรยานคันแรกของเขาเป็นเวลาสิบเอ็ดปีและเขาหวังว่าโฟล์คสวาเกนเจทต้าที่มีราคาแพงกว่านี้จะเป็นสถิติ
เวลา 8 โมงเช้าคลินิกยังค่อนข้างแออัด
มีบางคนที่อยู่ที่นี่เพื่อให้คำปรึกษาคนอื่น ๆ เพื่อการแพทย์มากขึ้นสำหรับ การนวดและบางคนที่ไปที่นั่นเพื่อคุยกัน พวกเขารวมตัวกันในส่วนต่าง ๆ ของศาลและพวกเขาสนุกในโลกเล็ก ๆ ของพวกเขา
ลานขนาดใหญ่ในคลินิคหลิงรันเป็นเหมือนศูนย์กิจกรรมของคลินิคแม้แต่ศูนย์กิจกรรมของถนนสายอื่น ๆ
หลิงโจวเพิ่งกลับมาจากยุโรป เขาหัวเราะเบา ๆ และพูดคุยอย่างมีความสุขในบ้าน เขาเติมน้ำร้อนลงในถ้วยและห่มผ้าห่มหลายผืนแก่หญิงชรา เขาทำธุรกิจในละแวกใกล้เคียงและเขาชอบพูดคุยกับเพื่อนบ้านมากที่สุด นอกจากนี้เขายังชอบมันเมื่อมีฝูงชนจำนวนมากในคลินิกตระกลูหลิง ปัจจุบันเป็นคลินิกในฝันของเขา
เตาปิงนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะน้ำชาที่ชั้นหนึ่งในขณะที่เธอแวะหาเพื่อนบ้านและเอาของฝากไปแจกพวกเขา
เตาปิงเป็นผู้นำแฟชั่นและมาตรฐานด้านแฟชั่นในพื้นที่นี้คลินิคหมอหลิงแน่นอน
ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาเมื่อเตาปิงสวมเสื้อโค้ทกันฝนในฤดูใบไม้ผลิจะมีผู้หญิงหลายคนสวมเสื้อโค้ทกันฝนในตรอก เมื่อเตาปิงเริ่มสวมเสื้อยืดยอดขายของเสื้อยืดในตลาดกลางคืนก็จะเพิ่มขึ้นเช่นกัน …
เธอไม่เพียงส่งผลกระทบต่อผู้หญิงที่อยู่รอบอายุของเธอเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหญิงสาวและผู้หญิงวัยกลางคนด้วย พวกเขายังใส่ใจกับเสื้อผ้าเครื่องสำอางงานอดิเรกและความสนใจอื่นๆ …
ครั้งนี้เมื่อเตาปิงไปต่างประเทศเธอใช้บัตรเครดิตหลายใบเพื่อช่วยคนที่เธอรู้จักซื้อของเพื่อสะสมที่เก็บสิทธิ์คะแนนในบัตรเครดิตนั้นเพียงพอแล้วสำหรับเธอที่จะรับตั๋วเครื่องบินไป – กลับสำหรับเที่ยวบินธุรกิจระหว่างจีนและฝรั่งเศส
“ ลูกชายของเรากลับมาแล้ว” หลิงโจวได้ยินเสียงรถเข้ามาในโรงรถเขาจึงตั้งใจเทน้ำร้อนสำหรับเขา
เมื่อหลิงรันดื่มน้ำร้อนเขารู้สึกว่าร่างกายของเขาร้อนขึ้น เขายังคงคิดว่าน้ำร้อนจะดีที่สุดในบรรดามื้ออาหารของพ่อของเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา
“ คุณหมอหลิงคุณกลับมาแล้ว” ลูจินหลิงกระโดดออกจากครัวทันทีเมื่อเธอเห็นหลิงรัน เธอยังถือบางสิ่งบางอย่างอยู่ในมือซ้ายซึ่งแขนของเธอยังยาวอยู่ มันยังคงเหวี่ยงหางของมันอย่างแรง
ลูจินหลิงยกมีดด้วยมือขวาของเธอแล้วเหวี่ยงมันไปด้านหลังปลาจนมันหมดสติ
“ คุณซื้อมันมาจะที่ไหม คุณไปเอาตัวใหญ่ขนาดนี้ได้มาได้อย่างไร” หลิงรันรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อเขาเห็นปลา มันมีฟันปากที่แหลมคมและมีหนามอยู่ด้านหลัง
ลูจินหลิงยิ้มและพูดว่า“ ฉันล่อมันให้ติดกับ มันยากมาก นี่คือปลาแมนดาริน [1] ที่มีน้ำหนัก 5.73 ปอนด์”
“ 5.73 ปอนด์?” หลิงรันระลึกถึงหีบสมบัติห้าสิบห้าครั้งที่เขาได้รับและด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกไม่สบายใจ
ลูจินหลิงไม่ค่อยเข้าใจ เธอพูดด้วยการเน้นย้ำในคำพูดของเธอ“ มีเพียงปลาแมนดารินเท่านั้นที่สามารถเติบโตได้อย่างมหาศาล ปลาแมนดารินจะไม่โตเกิน 5.51 ปอนด์ ฉันจับมันที่ทะเลสาบเหลียงซือและฉันก็ขอให้ใครบางคนส่งมันกลับมาทางเฮลิคอปเตอร์ในทันที”
หลิงรันพยักหน้าอย่างสงสัย
“ ปลาคอนจีนทั้งหมดมีเจ็ดชนิดสามารถพบได้ในประเทศ ถึงแม้ว่าปลาแมนดารินจะเป็นปลาที่พบมากที่สุด แต่ก็ยังเป็นปลาที่มีกางมากที่สุดและนี่ก็เป็นปลาที่ใหญ่และดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีที่เป็นปลาสุก ขณะที่ลูจินหลิงพูดขึ้นเธอยกปลาคอนจีนขึ้นและพูดว่า“ ปลาตัวโตอย่างนี้เหมาะมากสำหรับกระติกน้ำร้อน หลิงรานคุณชอบกินหม้อไฟใช่ไหม?”
หลิงรันพยักหน้าอีกครั้ง
ลูจินหลิงยกนิ้วให้เขาก่อนที่เธอจะนำปลาเข้าไปในห้องครัว
เธอเป็นผู้หญิงที่เติบโตมาในตลาดปลาดังนั้นเธอเก่งในการตัดและทำอาหารจากปลา
หลิงโจว มีอาการไอก่อนที่เขาจะตะโกนและกล่าวว่า“ เรากำลังจะบินหลานตอน 9 โมงเช้าและเปิดอีกครั้ง 9 เช้าของวันพรุ่งนี้”
เพื่อนบ้านมองเขาได้พูดเชิงล้อเล่นและพูดว่า“ คุณไม่เชิญเราให้ไปทานหม้อไฟไหม”
“ มันไม่ดีต่อสุขภาพที่จะกินกระติกน้ำร้อนเป็นอาหารมื้อเย็น”
“ พวกคุณทุกคนไม่สามารถทำอาหารจากปลาตัวโตขนาดนี้ได้ใช่ไหม”
หลิงโจวแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินพวกเขา เขาเดินไปรอบ ๆ และเก็บเงินทั้งหมด
ไม่ว่าเพื่อนบ้านจะพูดอะไรพวกเขาก็ไม่สนใจอะไร
เมื่อประตูของคลินิกถูกล็อคแล้ว หลิงโจวก็หยิบโต๊ะสี่เหลี่ยมที่ใช้สำหรับหม้อไฟได้ทันที จากนั้นเขาหยิบม้านั่งสองสามตัวออกมาและจุดไฟในเตาร้อนใต้ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว
ลูจินหลิงเสิร์ฟเนื้อปลาที่ตัดอย่างสวยงามบนโต๊ะ เธอยังทำซุปขาวเพื่อทำหน้าที่เป็นซุปหม้อไฟ เมื่อเธอนำซอสออกมาแล้วเธอก็พูดว่า“ ฉันจะหั่นบาง ๆ คุณสามารถปรุงพวกมันได้เหมือนกับที่คุณปรุงเนื้อในหม้อไฟรสชาติมันจะออกมาเหมือนกัน”
เตาปิงพยักหน้าก่อนที่เธอจะนั่งใกล้โต๊ะด้วยท่าทางตื่นเต้น เธอแสดงความคิดเห็นด้วยน้ำเสียงที่น่ายกย่อง “ น้องลูคุณมีทักษะในการใช้มีดที่ดีจริงๆ”
“ ฉันฝึกมันมานาน ลูจินหลิงนั่งใกล้กับหลิงรันและแสดงท่าทางต่ำต้อย
ดงเฉินที่ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่จับเวลาในคลินิกเพื่อรับครีมครีมริดสีดวงทวารที่ชื่อว่ามายิงรอนมัก ริดสีดวงทวารยังสวมเสื้อคลุมสีเหลืองสีเหลืองดินขณะที่เขานั่งข้างโต๊ะ เขาหยิบแตงกวาขึ้นมาในขณะที่เขาเคี้ยวแครอทอย่างเงียบ ๆ
เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้วภายใต้การแนะนำของลูจินหลิงหลิงรันหยิบชิ้นเนื้อปลา ขณะที่ลูจินหลิงให้กำลังใจเขาเขาก็ล้างเนื้อในน้ำซุปแปดครั้งและเอามันออกมาจากน้ำซุปเจ็ดครั้ง จากนั้นเขาก็เริ่มลังเล …
“ ยกมันให้สูงขึ้น จากนั้นลูกก็ล้างมันสักแปดครั้ง” เตาปิงรู้จักลูกชายของเธอเป็นอย่างดี ด้วยประโยคเพียงหนึ่งประโยคเธอก็เคลียร์ความสงสัยของลูกชายได้
หลิงรันมาถึงสำนึก หลังจากที่เขาทำตามคำแนะนำของแม่ของเขาเขาวางเนื้อเข้าไปในปากของเขา เนื้อสดและนุ่มในเนื้อแน่นอน มันอร่อยมาก.
“ ปลาของเราที่เราชื่นชอบคือปลาแมนดาริน เราจะเห็นได้จากภาพ” ลูจินหลิงหมุนผมของเธอและเธอก็ดูเหมือนตอนที่เธอขี่มอเตอร์ไซค์ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ว่า“ ปลาจีนตัวใหญ่ที่เราสามารถกินได้ในตอนนี้คือปลาแมนดารินและซินิเพอร์ซา ทั้งคู่มีลักษณะเหมือนกันมาก นอกจากนี้ยังพบปลาแมนดารินสีทอง แต่ก็ไม่ดุร้ายเหมือนปลาแมนดาริน”
“ พวกเขาเป็นอาหารทะเลที่หากินยากที่สุด” เตาปิงเห็นด้วยและพยักหน้า
“ใช่ ๆ.” ลูจินหลิงพยักหน้าทันทีและกล่าวว่า“ ฉันคิดว่าซิลิเพอร่าอูคูลาก็ค่อนข้างดีเช่นกัน ฉันไม่สามารถจับมันได้ในช่วงนี้ โดยใช้วิธีการยิงชะมวงซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีชื่อเสียงที่หลิงโจวและที่ดีที่สุดคือการปรุงในซุป มันเป็นปลาสายพันธุ์ที่เล็กที่สุดในหมู่ชาวจีนด้วย
หลังจากที่เธอบอกว่าลูจินหลิงเพิ่มอีกหนึ่งประโยค“ ปลาแสงจันทร์ถูกพิจารณาว่าเป็นหนึ่งในปลาจีนในอดีตที่ผ่านมา แต่มันถูกสูญพันธ์และถือว่าเป็นหนึ่งในปลาซิลิเพอร์ซิซิคูราในท้องถิ่นที่มีค่า”
“ คุณรู้จักปลาจีนของที่นีดีมากๆ” เตาปิงชมเชยเธออีกครั้ง
ลูจินหลิงมีความยินดีหลังจากที่เธอได้รับคำชม เธอพูดว่า“ นั่นเป็นเพราะฉันชอบที่จะกินสิ่งนี้ดังนั้นฉันมักจะดูมัน หลิงรัน…คุณชอบที่จะกินปลาจีนหรือไม่”
“ มันอร่อยมาก” หลิงรันพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
หลิงรันไม่ได้เป็นเรื่องจุกจิกเมื่อพูดถึงอาหารเมื่อเขาถูกเลี้ยงโดยพ่อของเขา แต่ในขณะที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่พยายามทำอาหารอร่อย ๆ อย่างปิงเตาปิงก็ยังคงมีรสชาติที่ดี
ปลาจีนเป็นปลาสายพันธุ์ที่อร่อยมาโดยตลอด นับตั้งแต่อดีตมันถูกจัดอันดับเดียวกับปลาเก๋าปลาคาร์พแม่น้ำเหลืองและปลากะตักหางยาวเป็นปลาสายพันธุ์สูง
ปลาแมนดารินป่ามีความโดดเด่นที่สุดในบรรดาปลาคอนจีน
ความจริงแล้วปลาแมนดารินพันธุ์ดีในยุคสมัยใหม่ก็อร่อยเหมือนกัน หากนักวิทยาศาสตร์ไม่ได้พยายามอย่างหนักในการศึกษาการผสมพันธุศาสตร์ของคอนที่แตกต่างกันของจีนและพัฒนาสายพันธุ์การศึกษานั้นผู้คนสามารถซื้อปลาที่ตาปิดของพวกเขาและปลาก็จะอร่อยมาก
ลูจินหลิงบริโภคปลาเมื่อโตขึ้นดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเธอต้องการปลาที่มีคุณภาพสูงกว่า
แต่ลูจินหลิงรู้สึกมั่นใจมากกับปลาตัวนี้ เธอใช้ตะเกียบเสิร์ฟเนื้อปลาแล้วนำไปใส่ในชามของหลิงรันก่อนที่เธอจะพูดว่า“ กินให้มากขึ้นถ้าคุณชอบ ยังมีอีกมาก”
* แตก. *
เณรน้องดงเฉิน กัดแครอท เขาสนุกกับการทานอาหารโดยไม่ต้องใส่ใจกับทุกสิ่งรอบตัว
*ก๊อกก๊อก.*
บางคนเคาะประตูคลินิกอย่างเบามือ
หลิงโจวตื่นขึ้นมาทันทีและตะโกนว่า“ คุณมาที่นี่เพื่อขอคำปรึกษาหรือไม่”
คลินิกยังคงให้ความสนใจกับการรักษาฉุกเฉินอย่างมาก
คนที่อยู่นอกประตูลังเลสักครู่และไม่ตอบทันที
หลิงโจวตัดสินใจที่จะอวดอ้างความนิยมของลูกชายของเขาเพียงเล็กน้อย “ ถ้าคุณมาจาก บริษัท ขายยาเราสามารถคุยกันได้ในวันพรุ่งนี้”
“ ขอโทษนะ…ฉันเป็นเพื่อนร่วมงานของหมอลิง ฉันชื่อซูโอซิเดียน” โจวซินเยียน ถือกล่องของขวัญและยืนอยู่นอกประตู เขาดูค่อนข้างประหม่า
การให้กล่องของขวัญแก่ผู้นำของเขาในบ้านของพวกเขาเป็นสิ่งปกติสำหรับโจวซินเยียน แม้ว่ามันจะดูเหมือนเป็นการฝึกฝนในหมู่บ้านโจวซินเยีนย เชื่อว่าผู้คนจะไม่คิดว่าพวกเขาได้รับของขวัญจากคนอื่นมากเกินไป
หลิงรันพยักหน้าให้พ่อของเขาก่อนที่เขาจะเดินไปข้างหน้าและเปิดประตู จากนั้นเขาถามว่า“ มีเหตุฉุกเฉินหรือไม่”
“ ฉันนำผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นมาจากบ้านเกิดเพื่อให้คุณได้ลิ้มลอง” โจวซินเยียน ยิ้ม ใบหน้าของเขาดูต่ำต้อยซึ่งเขาได้รับหลังจากให้ของขวัญมานาน
“ขอบคุณ.” หลิงรันแสดงความพอใจของเขาและนี่คือหลักปฏิบัติที่เขานำมาใช้หลังจากที่เขาได้รับของขวัญมานาน
“ เพื่อนร่วมงานของหลิงรันใช่ไหม? เข้ามามีหม้อไฟสักหน่อย” เมื่อหลิงโจวดูที่โจวซินเยียน เขาพยายามคาดเดาอายุของเขา แต่เขาก็ไม่แน่ใจ เขายืนขึ้นแล้วลากเขาไปที่ที่นั่ง
“ อ๊ะฉันไม่อยากจะอวด…” โจวซินเยียนทำท่าถ่อมตน
“ มันเป็นหม้อไฟกับปลาจีน” หลิงรันไม่พูดมากนัก แต่เขาก็ยังพยายามอย่างดีที่สุดที่จะแนะนำอาหารของพวกเขา
“อา! ผมเสียใจจริงๆ” โจวซินเยียนพูดเพื่อรักษาภาพลักษณ์
“ ขอบคุณสำหรับการผ่าตัดทุกเช้า” หลิงรันหยิบตะเกียบที่ให้บริการขณะที่เขาพูด เขาหยิบปลาจีนที่ปรุงสุกแล้วมาให้โจวซินเยียน
โจวซินเยียนคุ้นเคยกับหลิงรัน แล้วจึงสั่งให้เขาไปรอบ ๆ เขาถูกผงะ
เขารีบหยิบเนื้อแล้วใส่เข้าไปในปากของเขา เขาไม่สนใจที่จะเพลิดเพลินกับรสชาติก่อนที่เขาจะเอาถ้วยน้ำชาไปดื่มและใช้ไอน้ำที่ปล่อยออกมาเพื่อปกปิดดวงตาของเขาที่กำลังน้ำตาไหล
“ เมื่อเปรียบเทียบกับความยากลำบากในชีวิตความยากลำบากในการทำงานก็ไม่ยากเลย” โจวซินเยียนพูดเบา ๆ เขายังคงยิ้มอย่างอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนปกติ แต่ก็ยังหวังว่าจะสามารถเห็นได้จากดวงตาของเขา
หมายเหตุผู้แปล:
[1] ปลาแมนดาริน: ปลาชนิดหนึ่งของจีน
