Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 350

“พ่อ.”

วังเวิงกังเดินด้วยความเร็วเต็มที่และเป็นคนแรกที่พุ่งเข้ามาในห้อง นายทหารและแพทย์ที่ติดตามเขาไม่ได้กล้าตามเขาเข้ามา

หัวหน้าหวังที่กำลังออกกำลังกายยกขาที่เหยียดตรงขมวดคิ้ว เขาวิต่อว่าลูกชายของเขาจนติดนิสัยขณะที่เขาออกกำลังกาย “ทำไมนายถึงรีบร้อนอย่างงี้”

มีแสงแดดเพียงพอในห้องและพื้นสะอาดและเป็นประกาย ใบของต้นไม้เป็นระเบียบ ใบของพืชประดับก็เป็นระเบียบเช่นกัน

เสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ของนักกายภาพบำบัดถูกรีดเพื่อความสมบูรณ์แบบ และข้างเขาหลิงรันนั้นดูดีราวกับดวงดาว เขาดูอ่อนโยนและมีเกียรติเช่นเดียวกับสุภาพบุรุษ

ลูกสาวที่มีค่าของวังเวิงกัง วังฮุ่ยผู้ไม่เคยทำงานมาก่อนเลยปอกเปลือกส้มโอด้วยความยากลำบาก

และพ่อที่เข้มงวดของเขา…มองดูอย่างเคร่งขรึมเช่นเคย

การแสดงออกของวังเวิงกังบนใบหน้าสี่เหลี่ยมของเขาแข็งทันที ฉากต่อหน้าของเขาแตกต่างจากสิ่งที่เขาจินตนาการเอาไว้มากเกินไป

“พ่อผมแค่เป็นห่วงพ่อ” วังเวิงกังยิ้มเป็นประกาย

“ ไม่มีอะไรต้องกังวลเกี่ยวกับการผ่าตัดจบไปแล้วประเด็นของความกังวลคืออะไร?” แม้ว่าหัวหน้าหวังจะฟังดูไม่พอใจใบหน้าของเขาก็ยังคงสว่างขึ้นเล็กน้อย ร่างกายของเขาแกว่งไปมาเล็กน้อยและเขาปล่อยเสียงกรนเบา ๆ

“ให้ผมทำมัน” วังเวิงกังเดินไปข้างหน้าทันที เขาแทนที่นักกายภาพบำบัดและสนับสนุนพ่อของเขา

นักกายภาพบำบัดก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาไม่กล้าที่จะอยู่ไกลจากหัวหน้าหวังมากนัก

หัวหน้าวังพยักหน้าเล็กน้อยและอนุญาตให้ลูกชายของเขาสนับสนุนเขา เขาหายใจออกเสียงดังและถามว่า “งานของคุณเป็นอย่างไรบ้าง”

“ค่อนข้างดีเรากำลังเจรจากับ บริษัท ท้องถิ่นบางแห่งอยู่” วังเวิงกังพูดเบา ๆ และจัดการต้นขาพ่อของเขา

“อืม … ในระหว่างการเจรจานอกเหนือจากการคิดเกี่ยวกับผลกำไรคุณต้องสุภาพและลงมือทำด้วยความซื่อสัตย์”

“ฉันรู้ว่า … ” วังเวิงกังยิ้มแล้วพูดว่า “โลกนี้ไม่ได้น่ากลัวเหมือนในอดีตอีกต่อไปไม่ต้องกังวลฉันจะไม่ทำให้คุณต้องลำบากเลย”

“ นั่นไม่ใช่ประเด็น…” ขณะที่หัวหน้าหวังเปล่งเสียงของเขาเขาตะโกนด้วยความเจ็บปวด

วังเวิงกัง ตะโกนอย่างรวดเร็ว “หมอหมอ!”

“ ไม่ต้องกังวลกับมัน” หลิงรันพูดด้วยความมั่นใจข้างเขา

แม้ว่าหลิงรันจะไม่สามารถผ่าตัดได้อีกต่อไปเพราะไม่มีเตียงในโรงพยาบาลอีกต่อไป แต่เขาไม่ชอบที่จะใช้เวลาอยู่ในวอร์ด แต่เนื่องจาก ผู้อำนวยการฮวงขอให้เขาทำเช่นนั้นเขาอาจฟังเขาเช่นกัน สิ่งต่าง ๆ ในโลกจะไม่ได้เป็นตามที่เราคิดและหลิงรันยอมรับความจริงข้อนี้ได้อย่างง่ายดาย

วังเวิงกังขมวดคิ้วของเขา เขาจ้องมองที่ หลิงรันล้างคอของเขาแล้วพูดว่า “ขอโทษนะหมอถ้าผู้ป่วยอยู่ในสภาพนี้ … “

“พ่อ!” วังฮุ่ยตะโกนและถือส้มโอฝานต่อหน้าวังเวิงกังจากนั้นเธอก็พูดว่า “คุณปู่ทำไม ปู่ไม่ทานส้มโอบ้างด้วย”

“อืมหยวนหยวน หลานเป็นผู้หญิงที่ดีมาก” หัวหน้าวังพยักหน้าอย่างมีความสุข นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหลานสาวของเขาปอกผลไม้ให้ ๆ

ความสนใจของวังเวิงกัง ก็ถูกเบี่ยงเบนไปในไม่ช้าและเขาก็ไม่พบว่าเหมาะสมที่จะพูดอะไรก็ตามที่เขาอยากจะพูดกับหลิงรันในตอนนี้

เขาไม่เคยเห็นลูกสาวของเขาบ้างเช่นกัน วังเวิงกังค่อยๆหยิบชิ้นส้มโอและวางไว้ในปากของเขา แม้ว่าเกรปฟรุ้ตจะมีรสเปรี้ยวมีความหวานซ่อนอยู่

วังเวิงกังบังคับตัวเองให้กลืนส้มโอและยิ้มให้ลูกสาวของเขา จากนั้นเขาก็หันไปหาหลิงรันและถามด้วยน้ำเสียงที่เบากว่า “หมอหมอเป็นไงบ้าง?”

“ การผ่าตัดราบรื่นมาก” หลิงรันตอบ

“คุณช่วยบอกฉันได้ไหม?” วังเวิงกัง สอบถาม

“ภายใต้เงื่อนไขของการรักษาลูกสะบ้าของเขาผมรักษาส่วนพื้นผิดด้านหน้า, หลังเขาและรูปร่างของร่างกายของลูกสะบ้าอยู่ในสภาพดีและฉันก็กลับไปที่ความหนาเดิมของวงเดือนขอบ มีเสถียรภาพมาก ” เวลานี้คำตอบของหลิงรันนั้นเฉพาะเจาะจงมาก

วังเวิงกังตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจสิ่งที่หลิงรันพูด เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดซึ่งเป็นน้ำเสียงที่เขาใช้เป็นหัวหน้างาน “คุณช่วยช้าลง … “

“พ่อ…” วังฮุ่ยรีบพาพ่อเขาเธอออกไป พร้อมกับส้มโออีกชิ้นหนึ่ง

เมื่อวังเวิงกังเห็นชิ้นส่วนของส้มโอเขาเริ่มทำน้ำลายไหลมาก ไม่ใช่เพราะเขาโหยหามัน แต่เพราะมันเปรี้ยวจริงๆ

“ฉัน … ” วังเวิงกัง ไม่สามารถจะพูดได้ว่าเขาไม่อยากกินมัน เขาจ้องมองลูกสาวอายุสิบเจ็ดปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอปอกเปลือกสมโอและไม่มีหนทางใดที่วังเวิงกัง ซึ่งมักเดินทางไปทำงานเพื่อจะพูดได้ว่าส้มโอนั้นมีรสเปรี้ยว

วังเวิงกังจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาไปสหรัฐอเมริกา การเดินทางครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเชิญเศรษฐีพันล้านมาทำงานกับเขา เขารออยู่นอกสำนักงานของมหาเศรษฐีทุกวันเพราะอีกฝ่ายเปลี่ยนเวลาการประชุมในนาทีสุดท้ายและเขาไม่เต็มใจที่จะแยกค่าใช้จ่ายในการเดินทางเพิ่มเติม เขายังข้ามมื้อกลางวันและมื้อเย็นเพียงเพื่อประหยัดเงิน เขาทนความหิวโหยของเขาและเมื่อถึงเวลาที่เขาจะต้องพบกับมหาเศรษฐีเขาก็ทำน้ำลายไหลเหมือนตอนนี้

เขาไม่ทนกับสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเพื่อที่เขาจะได้กินส้มโอที่ปอกเปลือกโดยลูกสาวของเขาในวันนี้?

วังเวิงกังหยิบผลส้มโอชิ้นหนึ่งด้วยมือข้างหนึ่งและทำให้หัวลูกสาวของเขาสั่นด้วยมืออีกข้าง

“ พ่อ…พ่อกำลังยุ่งกับผมของหนู” วังฮุ่ยตื่นตระหนกเล็กน้อย เธอใช้เวลาสามชั่วโมงตั้งผมของเธอเมื่อวันก่อน

“ส้มโอนี้อร่อยมาก” วังเวิงกัง ทานส้มโอ

หัวหน้าวังสามารถบอกได้ว่าลูกชายของเขารู้สึกเพียงแค่เห็นสีหน้าของลูกชาย เขาไม่จำเป็นต้องใช้ความคิดของเขาแม้แต่เขาสามารถบอกได้ว่ามีอะไรในลูกสะบ้าของเขา

หัวหน้าหวังส่งสมโอชิ้นส้มโอเขาไม่สามารถพาตัวเองให้วังเวิงกังกินได้ และพูดว่า “เนื่องจากลูกชอบ ลูกก็ทานเยอะๆเลย”

วังเวิงกังตื่นตระหนกทันทีขณะที่ทั้งพ่อและลูกสาวมองดูเขา เขาไม่มีพลังที่จะสนใจเรื่องอื่นอีกต่อไป

… ..

วันต่อมาหลิงรันซื้อแล็ปท็อปของเขาไปที่หอผู้ป่วยวัง

ผู้อำนวยการแผนกฮวงและผู้นำของโรงพยาบาลเรียกร้องอย่างแรงกล้าว่าเขาอยู่ในห้องหัวหน้าวังเพื่อควบคุมการฟื้นตัวของเขา

“คุณไม่ต้องสนใจเรื่องอื่นเลย” นี่เป็นคำพูดโดยตรงจากผู้อำนวยการฮวง ผู้อำนวยการฝ่ายเรย์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลโจวและผู้นำโรงพยาบาลอื่น ๆ

หลิงรันตัดสินใจที่จะเชื่อฟังคำสั่งของผู้มีอำนาจเหล่านี้เพราะพวกเขายังคงรักษาโรงพยาบาลห้องผ่าตัดและจำนวนเตียงในโรงพยาบาล

นอกเหนือจากนี้เมื่อเร็ว ๆ นี้แผนกฉุกเฉินได้ลดจำนวนเตียงโรงพยาบาลอีกครั้งเพราะพวกเขาระวังว่าผู้มีอำนาจจะเข้าเยี่ยมชม ดังนั้นหลิงรันจึงไม่มีการผ่าตัดใด ๆ เขาตัดสินใจที่จะนั่งอยู่ในวอร์ดของหัวหน้าหวังโดยใช้แลปท็อปของเขาและนำ หัวหน้าหวังไปเป็นแบบฝึกหัดหลังการฟื้นฟูขณะที่เขาเขียนรายงานการวิจัย

ช่วงเวลาที่หัวหน้าหวังตื่นขึ้นในตอนเช้านักกายภาพบำบัดทำให้เขาออกกำลังกายเข่างอ

หลิงรันไปที่ห้องอ่านหนังสือในห้องพยาบาลและเปิดแล็ปท็อปของเขา เขาเลือกที่จะอ่านบทความวิจัยของคนอื่นอย่างเงียบ ๆ ก่อน

จริง ๆ แล้วหลิงรันมีข้อดีมากมายเมื่อพูดถึงการเขียนรายงานวิจัยทางคลินิก

แกนหลักของงานวิจัยทางคลินิกคือการวิเคราะห์และศึกษากรณีทางคลินิกก่อนที่จะได้ข้อสรุปที่มีคุณค่า

สำหรับแพทย์ส่วนใหญ่มันเป็นอาการปวดหัวดีๆในการรวบรวมผู้ป่วยมากพอและสร้างข้อสรุปที่ต้องการ สำหรับผู้ที่ไม่ต้องการปลอมแปลงอะไรหากพวกเขาล้มเหลวในบางกรณีข้อมูลการวิจัยทั้งหมดจะไปยุ่งเหยิงและพวกเขาจะไม่สามารถทำรายงานการวิจัยได้

เมื่อเปรียบเทียบกับสิ่งเหล่านี้ลิงหลิงวิ่งได้ง่ายขึ้น

ก่อนอื่นเลยเนื่องจากหลิงรันมาจากโรงพยาบาลหยุนหัวเขามีโอกาสเข้าถึงได้หลายกรณี สิ่งนี้เองทำให้เขาสามารถเอาชนะหมอส่วนใหญ่ในประเทศได้ ถัดไปหลิงรันเป็นศัลยแพทย์ที่มีทักษะซึ่งให้ผลลัพธ์ที่สอดคล้องกันซึ่งทำให้เขาสามารถเอาชนะแพทย์ 99% และไม่เคยพ่ายแพ้

หลิงรันเคยมีความสนใจในการผ่าตัดมากขึ้น แต่ตอนนี้เขาประสบปัญหาการขาดแคลนเตียงในโรงพยาบาลอย่างต่อเนื่องเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำอย่างอื่น

วังฮุ่ยเปิดประตูเบา ๆ และอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แต่เมื่อเธอเห็นหลิงรันนั่งอยู่หน้าโต๊ะ เธอพุ่งไปที่หลิงรันและยืนอยู่ข้างหลังเขา จากนั้นเธอก็เห็นว่าหลิงรันได้พิมพ์คำจำนวนหนึ่งด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่

[เครื่องมือผ่าตัดที่ใช้ในการทำผ่าตัดข้อเข่าเทียม]

วังฮุ่ยต้องอ่านชื่อบทความวิจัยสองครั้งเพื่อให้เข้าใจว่าหลิงรันต้องการเขียนถึงอะไร เธออดไม่ได้ที่จะได้ แต่ชื่นชมหลิงรันมากขึ้น เธอคิดขณะที่จ้องมองเขา ‘หมอลิงมีความรู้และหล่อ เขามีรูปร่างที่ดีและจากด้านหลังแม้แต่เห็นแค่ไหล่ของเขาก็ดูดี เขาน่าทึ่งจริงๆ… ‘

“ อืม…” หัวหน้าหวังเปียกโชกไปด้วยเหงื่อขณะที่เขาออกกำลังกายเข่างอ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและเห็นหลานสาวของเขาเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขามีความมุ่งมั่นมากขึ้น ถึงอย่างนั้นเขาก็ตั้งใจใส่หน้าเข้าหากัน “หยวนหยวนหลานไม่ควรอยู่ในห้องทำไมหลานมาที่นี่อีกครั้ง ปู่ได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเพราะ ปู่แก่แล้ว หลานไม่จำเป็นต้องมาพบชายชราคนนี้ทุกวันหรอก”

“หนูแค่รู้สึกอยากมามากกว่า” วังฮุ่ยวางส้มโอที่เธอจับไว้และพูดพร้อมกับยิ้มว่า “หนูไม่สามารถปล่อยให้ปู่อยู่ในวอร์ดคนเดียวใช่มั้ย?

หัวใจของหัวหน้าหวังเต็มไปด้วยความอบอุ่น ทันเวลาเขาออกกำลังกายเข่างอจนเสร็จเขาจึงลุกขึ้นนั่งแล้วพูดพร้อมกับยิ้มว่า “เมื่อหลานมาที่นี่ทำไมหลานไม่กินข้าวกับปู่? นั่งก่อนแล้วรอซักพัก”

“ตกลง.” วังฮุ่ยพยักหน้า เธอไปที่มุมห้องวอร์ดพร้อมกับส้มโอในอ้อมแขนของเธอและเริ่มปอกเปลือกในความเงียบเมื่อเธอจ้องมองที่หมอหลิง

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเมื่อวังเวิงกังมาถึงวังฮุยก็ปอกเปลือกส้มโอออกมา