Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 352
โรงพยาบาลหยุนหัวติดตั้งเครื่องจักรซีพีเอ็มไว้ที่ห้องของหัวหน้าหวัง
ชื่อเต็มของเครื่องซีพีเอ็มคือเครื่องเคลื่อนกายภาพร่างกายต่อเนื่องโรงพยาบาลส่วนใหญ่ที่มีแผนกฟื้นฟูสภาพได้ติดตั้ง แน่นอนเช่นเดียวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ส่วนใหญ่โรงพยาบาลขนาดเล็กจะมีติดตั้งเพียงเครื่องเดียวและโรงพยาบาลขนาดใหญ่จะเครื่องเหล่านี้ไม่เพียงพอ
เช่นเดียวกับที่จัดขึ้นจริงกับโรงพยาบาลหยุนหัว แผนกฟื้นฟูสมรรถภาพได้รายละเอียดการจัดซื้อนับครั้งไม่ถ้วน แต่พวกเขายังไม่ได้รับเครื่องซีพีเอ็มใหม่สักที่ พวกเขาสามารถให้ผู้ป่วยฟื้นฟูตามคิวอย่างเข้มงวดและลดเวลาของผู้ป่วยที่ใช้เครื่องเหล่านั้น สำหรับผู้ที่กำลังรีบฟื้นฟูสมรรถภาพหรือไม่ได้รับผลการฟื้นฟูสมรรถภาพที่ดีผ่านเครื่องพวกเขาจะใช้วิธีการกายภาพด้วยตัวเอง
หัวหน้าหวังมีความสุขในการเพลิดเพลินกับการกายภาพด้วยตนเองที่หัวเข่าตั้งแต่เริ่มต้นโดยได้รับความอนุเคราะห์จากหัวหน้าแพทย์จากแผนกฟื้นฟู อย่างไรก็ตามโรงพยาบาลยังคงกังวลว่าหัวหน้าหวังหรือลูกชายของเขาจะไม่มีความสุข เขารีบติดต่อ บริษัท ยาและติดตั้งเครื่อง ซีพีเอ็ม ณ ห้องผู้ป่วยวีไอพีเลย
แน่นอนไม่ว่าเครื่อง ซีพีเอ็มจะดีแค่ไหนการกายภาพด้วยตนเองนั้นก็ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด
ดังนั้นหัวหน้าหวังจึงใช้เครื่องซีพีเอ็มเพียงสองครั้งเท่านั้นจากนั้นเขาก็ทำการกายภาพกยืดข้อเข่าเพิ่มการฝึกความแข็งแรงของกล้ามเนื้อกล้ามเนื้อบริเวณใต้ขอพับของเขาและฝึกนั่ง นอกจากนี้เขายังเลือกช่วงเวลาสองครั้งในแต่ละวันเพื่อเดินไปกับไม้ค้ำเพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดความดันโลหิตต่ำและปัญหาในด้านอื่น ๆ
วังเวิงแก๊ง ดูพ่อของเขาดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดและเขาก็ดูอารมณ์ดี อย่างช้า ๆ
ในวันที่สามหัวหน้าหวังสามารถเดินได้ วังเวิงแก๊งนำถุงที่เต็มไปด้วยปลิงทะเลและมอบให้กับเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทุกคน
หลิงรันยังได้รับซองทะเลขนาดเล็กอีกหนึ่งกล่อง ในขณะที่เขาขอบคุณวังเวิงก๊ง เขามอบถั่วสนหนึ่งขวดให้หวังเวิงแก๊ง
วังเวิงแก๊ง รับถั่วสนโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาหันหลังกลับเขาพบว่าตัวเองสับสนเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น จากนั้นเขาก็พูดอย่างลังเล“ ขอบคุณ?”
หลิงรัน พยักหน้าก่อนที่เขาจะกลับไปที่โต๊ะเพื่อเขียนบทความ
หลิงรันเองนั้นมีค่อนข้างละเอียดในการเขียนบันทึกทางการแพทย์ของเขา และเขาก็เขียนมันออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบเช่นกัน หลังจากดำเนินการผ่าตัดขอเข่าเทียมเข่ากว่าร้อยครั้งข้อมูลของแต่ละเคสของเขาก็มีอย่างมหาศาล เขาเพียงต้องการค้นหาทิศทางการวิจัยและเขียนบทความ
ปกติแล้วหัวหน้าแพทย์จะสามารถรวบรวมเคสกรณีเพื่อที่จะเขียนรายงานทางคลินิกระดับสูงทุกปีหรือทุก ๆ สองปี ไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกเขาจะใช้เวลาส่วนใหญ่ในการผ่าตัดเล็กหรือกลาง
หลิงรันเป็นแพทย์อายุน้อยที่ทำการผ่าตัดจำนวนมาก ถือได้ว่าเป็นคนหนึ่งที่ได้เปรียบแพทย์คนอื่นๆเลย
เขานั่งอยู่หน้าแล็ปท็อปและหลิงรันเข้าสู่โลกของตัวเองอย่างรวดเร็ว
หวังเวิงกัง มองไปที่ชายชราของเขาอย่างประหลาดก่อนที่เขาจะดูหมอเหลียนแล้วพูดว่า“ ฉันยังหลงทางอยู่ มีบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจใช่ไหม”
“ แกคิดว่าทุกคนเป็นเหมือนแกหรือยังไง ไอ้ลูกชาย ที่จะว่างอยู่ตลอดเวลา” หัวหน้าหวังติวเข้ม เขาสอนลูกชายของเขาก่อนที่เขาจะพูดว่า“ หมอหลิงเป็นคนที่พึ่งพาทักษะการทำงานของเขา เขาไม่ได้คิดมากมายอย่างแก เขามุ่งมั่นที่จะพัฒนาทักษะของเขาอย่างจริงจัง ไม่งั้นเขาคงไม่มายืนอยู่ในจุดนี้หรอก”
“ ผมหมายถึงถั่วที่เขาให้ต่างหาก…” วังเวงแก๊งถูกดุด้วยเหตุผลแปลก ๆ บางอย่างดังนั้นเขาจึงไปพูดกับพ่อของเขาว่า “ ก่อนหน้านี้พ่อไม่เห็นพูดอย่างงี้เลย แต่เดียวนี้กับมาพูดถึงเรื่องความมุ่งมั่น สติปัญญาบ้าบออะไรเนี่ย?”
“ แล้วแกเข้าใจมันจริงหรือยังล่ะ?” วังกรรมการตอบโต้
วังเวงกังตกตะลึง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเขาก็พูดช้าๆ“ ผมรู้สึกว่าถ้าผมโง่จริงๆแหละบางเรื่องผมก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน”
หัวหน้าหวังพยักหน้า
“ แต่ถ้าพ่อบอกผมว่าผมเป็นคนฉลาด ผมก็คิดว่ามันก็ไม่จริง”
หัวหน้าหวังพยักหน้า
วังเวงกังม่มีทางเลือกนอกจากกลืนคำพูดของเขา
มันไม่เหมาะสมที่หมอเหลียนจะไปสนใจบทสทนาของคนทั้งสอง เขาเก็บคำพูดของเขาเพื่อค้นหาเหตุผลที่เหมาะสมในการพูดคุย อยู่ดีหัวหน้าหวังก็เริ่มร้องเพลงขึ้นมา และทันใดนั้นหมอเหลียนก็มีความคิดดีๆ เขาหันหน้าไปหาหลิงรัน“ หมอหลิงหัวหน้าหวังฟื้นตัวได้ดีมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ เราสามารถทำการสแกนเอ็มอาร์ไอ เพื่อดูผลลัพธ์ได้หรือไม่?”
“ตกลง.” หลิงรานไม่มีความเห็นเพิ่มเติม
หมอเหลียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบพูดกับวังเวิงแก๊งว่า“ หมอหลิงมีชื่อเสียงมากในการอ่านเอ็มอาร์ไอสแกน ก่อนหน้านี้ฉันเห็นผู้เชี่ยวชาญด้านการถ่ายภาพทางการแพทย์จากแผนกการถ่ายภาพทางการแพทย์อยู่ใกล้ชิดกับหลิงรันสำหรับการให้คำแนะนำเกี่ยวกับสแกนเอ็มอาร์ไอ เราลองมาแสกนดู เพื่อจะดูว่าอาการนั้นดีขึ้นใหม่ ใช่ไหมหมอหลิง?”
“ ใช่แล้วปัจจุบันการฟื้นตัวของข้อเข่าของหัวหน้าหวังเริ่มเป็นปกติแล้ว แต่ถ้าคุณกังวลเราสามารถสแกนเอ็มอาร์ไอได้” หลิงรันเป็นคนที่ละเอียดมาก ในการใช้ชีวิตทั่วไปทุกครั้งที่เขาจะออกเดินทางเข้าจะอ่านหนังสือสำคัญทั้งหมดของเมืองๆนั้นสองรอบเพื่อให้มันใจว่าเขาจะไม่หลงทางเป็นอันขาด
วังเวงแก๊งยังถามว่า“ มีผลข้างเคียงจากการสแกน เอ็มอาร์ไอหรือป่าว? จะไม่มีผลกระทบจากแผ่รังสีหรอ?”
“ การสแกนเอ็มอาร์ไอไม่มีรังสี” หลิงรันคิดสักครู่ก่อนที่เขาจะพูดว่า“ ผลข้างเคียงหลักคือเรื่องเงิน”
วังเวงแก๊งอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แต่“ไม่ต้องห่วงเรื่องผลข้างเคียงนี้ ฮ่าฮ่า”
“ ก็แกไม่ใช่คนจ่ายเงินนี้ ประกันตั้งหากที่จ่าย” หัวหน้าวังตะคอก แต่ก็ไม่ปฏิเสธใด เขาใช้ไม้ยันรักแร้และยืนขึ้น
หลานสาวอายุสิบเจ็ดปีของเขาผลักรถเข็นอย่างรวดเร็วและคลุมขาของปู่ของเธอด้วยผ้าห่มที่มีลวดลายแมวน่ารัก เธอยิ้มและพูดว่า“ คุณปู่หนูจะพาปู่ไปทำเอ็มอาร์ไอให้”
“ หลานนี้ฉลากจริงๆ ขนาดตัวเท่านี้ แต่ดูสิใครบ้างคนที่แก่แล้วยังไม่รู้จะต้องทำยังไงกับพ่อของตัวเอง” หัวหน้าวังหัวเราะออกมาดัง ๆ
“ หนูไม่ได้…” วังฮุ่ยมองพ่อของเธออย่างปะหม่า
วังเวงแก๊ง ดูโกรธ แต่เขาไม่ได้แสดงความโกรธของเขา
หัวหน้าวังมองดูเขาและหัวเราะเบา ๆ กับหลานสาวของเขา “ ไม่ต้องสนใจเขา หลานไม่จำเป็นต้องเรียนรู้อะไรเลยในโรงพยาบาล ดังที่กล่าวไว้ว่า ‘ความจริงของโลก‘ คนหนุ่มสาวอย่างหลานไม่จำเป็นต้องยึดติดตำราในโรงเรียนอีกต่อไป”
“ คุณปู่คุณพูดถูก” วังฮุ่ยดีใจมากเมื่อเธอผลักรถเข็นออกไป
ยิ่ง วังเวงกังคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าถูกปิด “ พ่อกำลังบอกว่าฉันโง่กับเรื่องงานหรอ”
“ ถ้าเป็นยังไงแกฉลาดหรือยังไง” หัวหน้าหวังดูไม่พอใจ
“ นี้เป็นคำถามหรอพ่อ”
“ ถ้าอย่างนั้นแกตอบได้ไหม” หัวหน้าหวังถามต่อไป
วังเวงแก๊งมึนงง กับคำถามนี้มาก
หัวหน้าวังกลับมาหลังจากทำการสแกนเอ็มอาร์ไอ
หลิงรันเปิดผลแสกนเอ็มอาร์ไอบนแล็ปท็อปของเขาโดยตรงและอ่านอย่างระมัดระวัง
ตอนนี้เขาไม่มีการผ่าตัดดังนั้นการอ่านการสแกนถือได้ว่าเป็นความบันเทิง
ดังนั้นหลิงรันอ่านการสแกนอีกสองสามนาทีก่อนที่เขาจะพูดว่า“ มีความเสถียรสำหรับการฟื้นตัวดีมาก”
“ นั่นแปลว่าเขาหายเป็นปกติหรือ” วังเวงแก๊ง ถาม
“ เขายังต้องได้รับการสังเกตอาการอีกสองสามวัน แต่ในขณะนี้การทำศัลยกรรมกระดูกและข้อที่ข้อเข่าเทียมของเขาประสบความสำเร็จแล้ว” หลิงรันตอบอย่างตรงไปตรงมา
วังเวงกังเงียบไปทันทีเพราะหลิงรันนั้นเข้าใจในเรื่องการผ่าตัดมากกว่าเขา เมื่อเปรียบเทียบกับคำตอบทั่วไปและคำกำกวมที่แพทย์ทั่วไป หลิงรันนั้นตอบได้ตรงประเด็นกว่ามาก
วังเวงแก๊งอารมณ์ดีและเขารู้สึกถึงความจริงใจในคำพูดของหลิงรันเขาตั้งใจพูดอีกครั้งว่า“ ขอบคุณมากคุณหมอลิง”
“ ยินดี” ท่าทางของหลิงรันนั้นดูนิ่ง
หลิงรันไม่ค่อยใจใครเท่าไรทำให้ วังเวงแก๊ง ยิ่งรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรมากพอที่จะแสดงให้เขาเห็น วังเวงแก๊ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลหยุนหัวเพื่อชมหลิงรัน
หลังจากเสร็จสิ้นการโทรศัพท์วังเวงแก๊งรู้สึกสบายและพอใจมากขึ้น
ความรู้สึกของการมีคนโปรดปรานเป็นสิ่งที่คนอย่างเขาไม่เต็มใจที่จะทิ้งไว้
เมื่อเขากลับไปที่ห้องวังเวงแก๊งยิ้มอีกครั้งและเรียกหมอเหลียนไป เขากระซิบ“ ถ้าไม่มีอะไรที่ผมจะกลับก่อน ช่วยดูแลพ่อของผมด้วย”
“ ไม่มีปัญหาไม่ต้องกังวล” หมอเหลียนสัญญา เนื่องจากเขาเป็นหมอประจำตัวของหัวหน้าหวังอยู่แล้ว
หลังจากขอให้หมอดูแลพ่อของเขาวังเวงแก๊งก็เรียกหาลูกสาวของเธอวังฮุ่ยด้วยชื่อเล่นของเธอและพูดว่า“ หยวนหยวนลูกทำได้ดีในครั้งนี้ พ่อต้องไปทำงานหลังจากนี้…แล้วเจอกันนะลู?”
“ ถั่วไพน์”
“ ถั่วไพน์?”
วังฮุ่ยมอบบางส่วนให้พ่อของเธอ “ ถั่วสนบราซิล”
วังเวงแก๊งมองถั่วสนเรียวในมือของเขาและเริ่มคิดมากอีกครั้ง
“พ่อ?”
“ โอ้…พ่อจำได้ทันทีว่าพ่อควรจะมีวันหยุดพักผ่อนสองสามวัน ไม่ต้องกังวลไม่ต้องกังวล”
