Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 369
หลังจากหัวหน้าวังเสร็จสิ้นการติดตามแล้วเขาก็โยนไม้เท้าทิ้งในทันที เขายังยืนยันกับคนที่อยู่รอบตัว โดยห้ามให้ใครเข้ามาพยุงตัวเขา
แม้ว่าเขาจะเกษียณแล้ว แต่เขาก็ยังเต็มไปด้วยงานมากมายจากชื่อเสียงของเขาและไม่ได้ใช้เวลาสูญเปล่าไปเลย
วังฮุ่ยลังเลที่จะร่วมงานกับหลิงรัน เธอพยายามมองหลิงรันก่อนที่เธอจะจากไปกับปู่ของเธอ
พวกเขาทิ้งหัวหน้าวังผู้ป่วยไว้กับเฉินไคจิในโรงพยาบาล ขณะที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ดูแลหัวหน้าหวังเป็นพิเศษ เฉินไคจิเอามือเท้าใส่เอวเล็กน้อยขณะนั่งลงและเขาก็ส่งเสียงดังจนดูเหมือนว่าเขาเพิ่งผ่านการต่อสู้มา
“ฉันรู้แค่ว่าจะทำผ่าตัดปลอกแขน” หลิงรันเหลือบมองไปที่ผู้ป่วย ผู้ป่วยดูเหมือนจะเจ็บปวดมากจนหลิงรันคิดว่าองค์ประกอบอื่น ๆ ของร่างกายของเขาน่าจะเสียหาย
หลิงรันนั้นเชี่ยวชาญการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าในระดับที่สมบูรณ์แบบและถึงแม้ว่าลูกสะบ้าของใครก็ตามจะเสื่อมสภาพลงเขาก็จะสามารถรักษาให้อยู่ในระดับที่ใช้งานได้ แต่เมื่อพูดถึงการผ่าตัดส่องกล้องตรวจหัวเข่าเพียงอย่างเดียวเขาก็อยู่ที่ระดับผู้เชี่ยวชาญเท่านั้น เขาดีกว่าการไปพบแพทย์ที่เกี่ยวข้องกับการผ่าตัดส่องกล้องที่ข้อเข่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้นและเขาสามารถแนะนำให้ผู้ป่วยรับการรักษาในโรงพยาบาลอื่นได้
สำหรับหลิงรันค่าของระดับผู้เชี่ยวชาญการผ่าตัดส่องกล้องสำหรับการตรวจขอเข่านั้นในความจริงที่ว่าถ้าผู้ป่วยมีโรคอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับข้อเข่าเขาสามารถทำงานกับผู้ป่วยในขณะที่เขามุ่งเน้นไปที่การผ่าตัดแบบส่องกล้องเข่า
เฉินไคจิฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ลูกสะบ้าของฉันเสียหายฉันได้ปรึกษาหมอเรื่องนี้มาก่อน”
“เอาล่ะเราจะทำการสแกนให้คุณก่อน” หลิงรันตัดสินใจทันที
เฉินไคจิพูดอย่างไม่เต็มใจ “คุณต้องการดูการสแกนครั้งก่อนของฉันหรือไม่พวกเขาเพิ่งถ่ายมาเมื่อสามเดือนก่อน”
หลิงรันพบปัญหาที่คล้ายกันหลายครั้ง ทุกครั้งที่เกิดขึ้นหลิงรันจะปฏิบัติต่อสถานการณ์อย่างจริงจัง เขาปรับท่าทางของเขาด้วยการเหยียดร่างกายของเขาและเขาถามขณะที่เขามองผู้ป่วยว่า “คุณวางแผนที่จะรับการผ่าตัดแบบส่องกล้อมหรือป่าว”
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น … ฉันกำลังคิดว่าจะรับการผ่าตัด”
“ เนื่องจากคุณต้องการรับการผ่าตัดผมไม่สามารถตัดสินใจได้โดยอาศัยการสแกนที่เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนก่อนเท่านั้น” หลิงรันตอบตอบออกเสียงแต่ละคำอย่างชัดเจน
“พวกคุณสามารถทำการสแกนได้เมื่อฉันตัดสินใจที่จะรับการผ่าตัดใช่ไหม” ผู้ป่วยเริ่มปกป้องตัวเองทันที
เมื่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลถัดจากพวกเขาเห็นว่ามีการโต้แย้งเกิดขึ้นพวกเขาก็มาข้างหน้าทันทีและพูดว่า “หัวหน้าส่วนเฉินไม่ต้องกังวล หมอหลิงเป็นห่วงสุขภาพของคุณทำไมคุณถึงไม่ต้องการ การสแกนเข่าของคุณ?
เฉินไคจิไม่พอใจมากขึ้นเมื่อเขาได้ยินชื่อที่เคยพูดกับเขา เขาตะคอกและพูดว่า “การฉายรังสีไม่ดีต่อสุขภาพ”
อย่างนั้นเราสามารถทำการสแกนเอ็มอารไอ ที่หัวเข่าของคุณได้หรือไม่?” หนึ่งในผู้อำนวยการโรงพยาบาลแนะนำเฉินไคจิในลักษณะที่สุภาพ เฉินไคจิเป็นนายทหารที่เกษียณแล้วและตำแหน่งของเขาก่อนหน้านั้นไม่สูงมากนักซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่ค่อยมีอิทธิพล อย่างไรก็ตามเขาเป็นผู้ป่วยที่ถูกแนะนำตัวมาจากหัวหน้าหวังและผู้นำโรงพยาบาลต้องปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ
เฉินไคจิลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “การสแกนเอ็มอาร์ไอใช้เวลานานเกินไปฉันไม่ชอบพวกเขา”
“จริงๆแล้วมันใช้เวลาไม่นานเราสามารถให้ความสำคัญกับคุณเพื่อให้คุณไม่ต้องรอ” หนึ่งในเก้ารองผู้อำนวยการโรงพยาบาลของโรงพยาบาลหยุนหัวก้าวไปข้างหน้า เขายื่นนามบัตรของเขาไปที่เฉินไคจิด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “นี่คือนามบัตรของฉันหากคุณมีคำขอใด ๆ คุณสามารถโทรหาหมายเลขได้ทันทีโทรศัพท์ของฉันเปิดอยู่เสมอ”
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลอื่นที่ไม่สามารถคว้าโอกาสได้ดูผู้กำกับโรงพยาบาลที่ดูหมิ่นเฉินไคจินามบัตรของเขา พวกเขาก้าวถอยหลังอย่างเป็นระเบียบ เฉินไคจิเป็นเพียงเสนาธิการเก่าที่เกษียณแล้วและพวกเขาไม่สามารถอยู่เบียดเสียดกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลเพื่อรับหนังสือดีๆของเฉินไคจิ
“ อ๋อคุณคือจางเหลียนเฟิงผู้อำนวยการโรงพยาบาลเหวยเหรอ?” เฉินไคจิผู้นั่งรถเข็นมองดูนามบัตร ผู้อำนวยการเหลียนและพยักหน้าและพูดว่า “ผมไม่ได้นำนามบัตรของผมมา อย่างงั้นเรามาเพิ่มชื่อในวีแชทดีกว่า“
รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลจางเหลียนเฟิงในวัยห้าสิบห้าปีนั้นรู้สึกงงงวยเล็กน้อย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและสแกนรหัส QR ของวีแชทของนายทหารเก่าที่เกษียณแล้วหันหน้าเข้าหาเขา
“ฉันยังคงสามารถทำอะไรก็ได้ที่ฉันต้อง” เมื่อผู้อำนวยการโรงพยาบาลเห็นชื่อ ID ของอีกฝ่ายเขาก็ยิ่งงงมากขึ้น
เฉินไคจิภูมิใจยกหัวขึ้นเผยให้เห็นคอที่เหี่ยวย่นของเขา
“เอาล่ะไม่ว่าชื่อของคุณจะเป็นอะไรหัวหน้าส่วนเฉินจะมาสแกนเอ็มอาร์ไอ อยู่กับเขาตลอดกระบวนการทั้งหมด” จางเหลียนเฟิงตระหนักว่าเขาเพิ่งได้รับหนังสือที่ดีของเฉินไคจิโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใด ๆ และเขาก็เลิกพยายามทำให้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
แพทย์ประจำแผนกของผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาที่ไม่มีใครจำชื่อได้แม้หลังจากที่เขาทำงานที่นั่นมาระยะหนึ่งแล้วก็เคยชินกับคนอื่นที่ไม่จำชื่อเขา เขายิ้มอย่างเชื่อฟังซึ่งจำเป็นต่อการดำเนินงานของโรงพยาบาลทั่วไปที่เฉินไคจิ จากนั้นเขาผลักเฉินไคจิไปที่ห้อง เอ็มอาร์ไอ
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก พวกเขาเพียงแค่ไม่กี่คำสั่งก่อนที่พวกเขาจะหนีออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
ผู้อำนวยการฮวงเม้มริมฝีปากแล้วหันไปมองหลิงรัน จากนั้นเขาก็ดูหมอคนอื่นที่อยู่ ในตอนท้ายเขาตัดสินใจเลือกโจวซินเยียน เขาโบกมือเรียกโจวซินเยียนและพูดว่า “หัวหน้าส่วนเฉินดูเหมือนเป็นคนที่ค่อนข้างยากที่จะรับมือโปรดจับตามองเขาในนามของหลิงรันเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาขึ้น”
“แน่นอนฉันจะทำอย่างนั้นแน่นอน” โจวซินเยียน ดูเป็นกำลังใจอย่างมาก ตอนนี้แผนก…ไม่ได้ผู้อำนวยการศูนย์มอบหมายให้เขาทำงาน โจวซินเยียนรู้สึกว่าอาชีพของเขาได้รับการยกระดับขึ้นไปอีกระดับ
โจวซินเยียนหันมาและกำลังจะพูดคุยเรื่องนี้กับหลิงรัน เมื่อเขาเห็นว่าหลิงรันได้ทำการสแกนเอ็มอาร์ไอ สองสามตัวบนโต๊ะและอ่านพวกมัน
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเฉินไคจิเพิ่งคุกเข่าสแกนถูกผลักกลับเข้าไปในห้อง เขายังดูเหมือนว่าเขาอยู่ในความเจ็บปวดอย่างมากเนื่องจากความเจ็บปวดที่หัวเข่าของเขา
“ มีการไหลของข้อเข่าและการอักเสบ…” หลิงรันใช้เวลาสั้น ๆ เพื่อหาข้อสรุป “มันเป็นข้อบ่งชี้สำหรับข้อเข่าเสื่อมแต่คุณสามารถเลือกผ่าตัดข่อเข่าเทียมได้… “
หลิงรันเริ่มอธิบายสองขั้นตอนต่อเฉินไคจิ
หลังจากที่เฉินไคจิฟังอย่างจริงจังเขาก็ถามอย่างสงสัย “ฉันได้ยินจากคนอื่นว่าคุณแค่ทำการผ่าตัดข่อเข่าเทียมได้สินะ?”
“ผมสามารถทำการผ่าตัดข้อเข่าเทียมได้” หลิงรันหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าคุณอยากจะทำการผ่าตัดข้อเข่าเทียม ฉันสามารถแนะนำแพทย์คนอื่นให้คุณได้ แต่ขึ้นอยู่กับสภาพของคุณฉันแนะนำให้คุณทำการผ่าตัดข้อเข่าเทียมได้“
หลิงรันมีส่วนร่วมในการประชุมทางการแพทย์ไม่กี่ครั้ง
เฉินไคจิมีขนาดหลิงรันขึ้นมาและพูดอย่างขำ ๆ ว่า “มันขึ้นอยู่กับสภาพของฉันแทนที่จะเป็นความชอบของคุณเหรอ?”
หลิงรันไม่มีความตั้งใจที่จะปฏิเสธเขา เขายิ้มอย่างสงบนิ่ง
ถึงตอนนี้เขาได้พบกับผู้ป่วยจำนวนมากแล้วและพบกับสถานการณ์ทุกประเภท นอกจากนี้หลิงรันยังสามารถนำประสบการณ์ที่เขาได้รับจากการเป็นส่วนหนึ่งของสังคมมาตลอดยี่สิบสองปีที่ผ่านมา เขารู้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้เขาควรจะทำการรักษาเองและให้อีกฝ่ายพูดในสิ่งที่เขาต้องการ
ในระยะสั้นรอยยิ้มแก้ไขทุกอย่าง
เฉินไคจิไม่ได้ยิ้ม เขาควักโทรศัพท์ออกมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “ฉันจะต้องถามหัวหน้าของคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว”
หลิงรันพยักหน้าและทำท่าให้ผู้ป่วยหลังจากเฉินไคจิออกมาข้างหน้า
“เดี๋ยวก่อนยอมรับฉันเข้าโรงพยาบาลก่อน” เฉินไคจิหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันเกษียณในฐานะผู้นำที่มีความกระตือรือร้นและสมควรได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นหัวหน้ามณฑล!”
โจวซินเยียน นอนรออยู่ข้างๆพวกเขา เมื่อเขาได้ยินว่าเขาเดินไปข้างหน้าและพูดกับเฉินไคจิด้วยรอยยิ้ม “หัวหน้าแผนกเฉินฉันจะพาคุณไปที่ห้องสังเกตการณ์ก่อนและฉันจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจัดการห้องที่ดีที่สุดสำหรับคุณนั่นคือทั้งหมดที่ ขวา?”
“ห้องที่ดีที่สุดเป็นอย่างไรฉันต้องการห้องชุดเฉพาะฉัน” อย่างที่เฉินไคจิพูดเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อนให้ฉันบอกลูก ๆก่อน “
จากนั้นเขาก็ปลดล็อคโทรศัพท์ของเขาและถ่ายเซลฟี่ก่อนที่เขาจะก้มศีรษะลงเพื่อส่งข้อความ
โจวซินเยียน เข้ามารับบทบาทในการผลักรถเข็นของเฉินไคจิออกจากแพทย์ประจำแผนกซึ่งดูธรรมดามากจนไม่มีใครจำชื่อของเขาได้ “ เราเป็นศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินและเราจะต้องพาคุณไปที่ห้องสังเกตก่อนไม่มีห้องสวีทหรือห้องเดี่ยวในศูนย์ของเรา” โจวซินเยียนกล่าว
“ นายล้อเล่นกับฉันไหมฉันควรจะอยู่ในห้องอื่นนอกเหนือจากห้องเดี่ยวหรือหรอ? นายต้องการให้ฉันแชร์ห้องกับกลุ่มคนงาน?” เฉินไคจิกระแทกที่เท้าแขนของรถเข็นของเขา
โจวซินเยียน ยิ้ม “นี่คือวิธีการที่ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินของเราทำงานคุณต้องการที่จะถ่ายโอนไปยังแผนกศัลยกรรมกระดูกและดูว่าพวกเขามีห้องที่เหมาะสมสำหรับคุณหรือไม่”
เฉินไคจิส่ายหัว “นั่นไม่ได้ทำฉันต้องการหมอหลิงในการผ่าตัดให้กับฉัน”
“ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินของเราไม่มีห้องสวีทหรือห้องเดี่ยวจริงๆ” โจวซินเยยนประกายรอยยิ้มที่อ่อนน้อมถ่อมตน “ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้”
“ฉันเข้าใจแล้วฉันจะคิดถึงวิธีแก้ปัญหาด้วยตัวเอง” เฉินไคจิไล่ตามริมฝีปากของเขาอย่างดูถูกก่อนที่เขาจะเริ่มโทรป่วนที่ต่างๆทางโทรศัพท์ของเขา
