Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 382.2
EP 382.2
By loop
ตอนนี้ครึ่งหนึ่งของพื้นที่กลายเป็นรูปตัว O ภายในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินเป็นของทีมรักษาลิง ไตรมาสที่เหลือยังอยู่ระหว่างการปรับปรุง
“มันใหญ่มากจริงๆ” หยูหยวนยื่นมือออกมาและยืนแยกขาออกจากกันเพื่อวัดขนาดของสถานที่
“เราจะสามารถรองรับผู้ป่วยได้มากขึ้นนับจากนี้เป็นต้นไป” หมอลู่สังเกตผู้ป่วยทั้งสองด้านของทางเดินด้วยมือของเขาที่ด้านหลังของเขา เขากำลังคิดเกี่ยวกับปริมาณของวัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์ที่จำเป็นและกำลังคนที่จะต้องจัดสรรให้กับพวกเขา
โจวซินเยียนมองหลิงรันและถามอย่างระมัดระวัง “หมอหลิง เราได้ใช้ยาฆ่าเชื่อจากสามบริษัททำความสะอาดพื้นที่ไปแล้ว เราจะเป็นต้องทำความสะอาซ้ำอีกไหม”
“อืม … แล้วตอนนี้เตียงในโรงพยาบาลว่างไหม?” หลิงรันถาม
“พวกมันอยู่ในห้องแล้ว” โจวซินเยีนยยิ้มบนใบหน้าของเขา
“ถ้าต้องการเตียงเสริมล่ะ?
โจวซินเยียนลังเลสักครู่แล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการแผนกฮวง ซื้อเตียงโรงพยาบาลใหม่สามสิบเตียงเพื่อให้เราใช้เป็นเตียงเสริม”
“สามสิบเตียงก็เพียงพอแล้ว” หลิงรันแสดงความไม่พอใจทันที
“มีห้องใหม่ยี่สิบห้องเตียงเสริมอีกสามสิบเตียงก็เพียงพอแล้ว … ” ข้างๆพนักงานจากฝ่ายกิจการการแพทย์ตื่นตระหนก
โจวซินเยียนไอสองสามครั้งแล้วตัดบทเขาออก “ คุณไม่เข้าใจหรือว่าหมอหลิงหมายถึงอะไร? เตียงเสริมอีกสามสิบเตียงสำหรับห้องพักแล้วทางเดินสำหรับทางเดินนั้นเป็นอย่างไร นอกจากนี้เราไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงการสึกหรอของเตียงในโรงพยาบาลอย่างงั้นหรอ?”
เสนาธิการฝ่ายการแพทย์ไม่กล้าที่จะรุกรานหลิงรันเพราะเขารู้ว่าหลิงรานเป็นที่รักของโรงพยาบาลในขณะนี้ เขาพูดอย่างไม่แน่นอนว่า “หมอหลิง, โควตาปกติสำหรับห้องยี่สิบห้องเป็นเตียงสี่สิบเตียงในโรงพยาบาลและสำหรับแผนกของคุณโควต้าก็คือหกสิบเตียงพร้อมกับเตียงเสริมอีกสามสิบเตียง … “
โจวซินเยียนไออีกสองสามครั้งแล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องเก็บไปคิดอะไรมากมาย หมอหลิงของเราแค่ต้องแจ้ง บริษัท ขายยาด้วยตผมคิดว่าผู้อำนวยการฝ่ายฮวง คงจะจัดเรื่องเตียงผู้ป่วยให้กับเราด้วยตัวเอง”
หลังจากโจวซินเยียนกล่าวว่า พนักงานจากฝ่ายกิจการการแพทย์เลือกที่จะเงียบไป
ผู้อำนวยการแผนกทุกคนไม่ค่อยชอบเมื่อฝ่ายกิจการทางการแพทย์พยายามจะเข้ามากแทรกแซงการจัดการทรัพยากรของแผนกแทนพวกเขา เหล่าผู้อำนวยการเกลียดพวกเขาจริง ๆ และตอนที่ตัวแทนขายยาทำสิ่งต่าง ๆ โดยไม่ปรึกษาพวกเขาล่วงหน้า หากผู้อำนวยการฝ่ายเลย์ จากแผนกการแพทย์อยู่ในขณะนี้เหล่าผู้อำนวยการอาจผ่อนปรนความเข้มงวดเหล่านี้ได้ แต่ตอนนี้คนที่มาต่อรองนั้นเป็นพนักงานจากแผนกการแพทย์ที่ต่ำต้อย ที่อยากจะเข้ามาแทรกแซงการจัดของทีมรักษาของหลิงรัน
หลิงรันพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่โจวซินเยียนพูด “นี่เป็นสิ่งที่ดีเพราะฉันไม่แน่ใจว่าจะมีเตียงเสริมในโรงพยาบาลอีกกี่แห่งที่เราสามารถใช้ได้อยูไหม”
“หมอหลิงให้ความสำคัญกับผู้ป่วยเป็นอันดับแรก” เขาแตะโจวซินเยียนก่อนจะเช็ดน้ำตาจากมุมของดวงตาของเขาและพูดต่อว่า “อย่างไรก็ตามหมอหลิงมีคงส่งแบรนเนอร์ผ้าไหมเป็นของขวัญให้กับคุณในวันนี้”
“แบนเนอร์ผ้าไหม?”
“ใช่คนนั้นคือ เสี่ยวยงฉาง ผู้ป่วยที่คุณผ่าตัดก่อนหน้านี้คนที่เป็นโรคเอดส์ วันนี้เขากำลังจะออกจากโรงพยาบาลและเขาและพี่ชายของเขาบอกว่าพวกเขาต้องการที่จะนำผ้าไหมมาเป็นของขวัญให้กับคุณ .” โจวซินเยียนค่อนข้างเก่งในการพูดปลุกเล้าอารมณ์ให้ตื่นเต้น เขายกหัวข้อนี้มาพูด ทำให้ทุกคนในห้องนั้นสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาทันที
ตากล้อง (เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลที่ไม่มีหน้าที่ประจำ) ซึ่งได้รับมอบหมายให้ถ่ายภาพความสำเร็จครั้งแรกในพื้นที่แผนกผู้ป่วยฉุกเฉินของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินได้ยกกล้อง SLR ขึ้นทันทีมันเป็นกล้องที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาเอง เขาหันหลังกลับและขอถ่ายภาพของหมอหลิง “หมอหลิงผมจะถ่ายรูปคุณตอนที่คุณได้รับแบรน์เนอร์!”
ในที่สุดหลิงรันก็ได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาไม่เคยได้รับคำขอบคุณอย่างจริงใจและได้หีบสมบัติที่จริงใจจากพี่น้องเสี่ยวตอนนี้เขาคิดเกี่ยวกับมันเขามีความรู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนประเภทที่มีการตอบสนองทางอารมณ์ช้าลง เขาคิดว่าเขาจะได้รับหีบสมบัติที่จริงใจจากพวกเขาทันทีที่เขาได้รับแบร์นเนอนั้นมา
หลิงรันไม่สนใจวิธีในการขอบคุณเขา แน่นอนว่าเขาชอบผู้ป่วยประเภท ชายหนุ่มจากแอฟริกาใต้ที่ร้องไห้ตลอดเวลา อย่างไรก็ตามหลิงรันก็ยังสามารถเข้าใจได้ว่าผู้ป่วยแต่ละคนมีบุคลิกที่แตกต่างกัน
ด้วยโจซินเยียนอยู่ในฐานะพิธีกรและเสี่ยวยงฉาง ที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บและพี่ชายของเขาเดินมา หลิงรันเมื่อมีตอนนี้มีคนให้ความสนใจพวกเขามากกว่าสิบคนในห้อง พวกเขาถือแบนเนอร์ผ้าไหมที่มีความสูงครึ่งหนึ่งของผู้ใหญ่
พิมพ์คำสองสามคำด้วยสีทองคำบนป้ายผ้าไหมสีแดงสด: แพทย์ที่มีจริยธรรมพร้อมทักษะที่ยอดเยี่ยม มันเป็นแบนเนอร์ที่สวยงามมาก
“หมอหลิงขอบคุณมาก ๆ ถ้าไม่มีคุณ ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไรฉันจะคลายความเจ็บปวดที่หัวเข่าของฉันได้สักที” การแสดงออกของ เสี่ยวยงฉางนั้นจริงใจเป็นอย่างมาก
หลิงรันยิ้มและรอให้หีบสมบัติหล่นลงบนพื้น แต่กับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย!
“ใช่ขอบคุณมาก” พี่ชายของเสี่ยวยงฉางก็เต็มไปด้วยคำขอบคุณที่ดูจริงใจให้กับหลิงรัน
หลิงรันมีประกายรอยยิ้มอีกครั้ง ไม่มีหีบสมบัติเช่นเดิม
“หมอหลิงฉัน ขอบคุณคุณจริง ๆ ” น้ำตาไหลอาบแก้มของเสี่ยวยงฉางในขณะที่กำลังถ่ายรูปให้กับหมอหลิง
“ขอบคุณคุณหมอหลิง”
“หมอหลิง ฉันขอมอบแบร์นเนอพื้นที่เพื่อแสดงถึงความจริงใจ” ในที่สุดเสี่ยวยังฉางก็พูดถึงคำว่า “ขอบคุณจากใจจริง“
แต่หลิงรันยังไม่เห็นหีบสมบัติจากการขอบคุณที่จริงใจเลย
อย่างไรก็ตามหลิงรันเข้าใจเสี่ยวยงฉางเป็นคนดีคนหนึ่งแจ่บางทีเขาอาจจะใส่ความรู้สึกทั้งหมดลงในแบนเนอร์ผ้าไหมนี้แล้ว
“อย่าพูดอย่างงั้นเลย หลิงรันพูดในขณะที่เขายิ้มต่อเนื่องจากเขาไม่ต้องการให้ เสี่ยวยงฉางป่วยจากการร้องไห้ทั้งหมด
โจวซินเยีนย ให้กำลังใจในขณะที่เขาปรบมือ “หมอหลิงได้งเวลาถ่ายรูปแล้ว!”
เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลที่ไม่มีหน้าที่ประจำและผู้ที่ถือกล้อง SLR ระดับมืออาชีพก็รู้สึกตื่นเต้นทันที เขาสั่งให้หลิงรันและเสี่ยวยงฉาง “หมอหลิงถือแบรน์เนอผ้าไหมด้านหนึ่งและเสี่ยวหยงฉางคุณถืออีกด้านหนึ่งตอนนี้จับมือกัน”
เสี่ยวยงฉาง ฟังคำสั่งของช่างภาพและจับมือเขา อย่างไรก็ตามมือของเขาหยุดกลางคัน เขาเคยอยู่ในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินมาระยะหนึ่งและรู้ว่าหลิงรันกังวลเรื่องเชื่อโรค
เมื่อหลิงรานเห็นว่าเขายื่นมือขวาอย่างเป็นธรรมชาติและจับมือขวาของเสี่ยวยงฉางเบา ๆ
“อีกรูป.”
“มันน่าตื่นตาตื่นใจ.”
“อีกรูป.”
เสียงของพนักงานของโรงพยาบาลที่กำลังถ่ายรูปดังอย่างต่อเนื่อ
*อีกรูป.*
หีบสมบัติคำขอบคุณที่ที่จริงใจตกลงมาต่อหน้าหลิงรัน
“หมอหลิงฉันลาก่อนแล้ว” เสี่ยวยงฉางมองลงไปและก้มหน้าทำความเคารพหมอหลิงอย่างจริงใจ
