Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 389

“หมอหลิงมื้อนี้ผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวคุณมื้อนี้นะ” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลดูขอโทษอย่างมาก

หลังจากที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้เฝ้าดูการผ่าตัดบางส่วนของหลิงหรันเขาเชื่ออย่างยิ่งว่าแม้ว่าหลิงหรันจะคิดค่าผ่าตัดไม่กี่พันหยวนสำหรับการผ่าตัดอิสระหนึ่งครั้ง มันอาจไม่ได้เป็นค่าจ้างที่สูงเท่าไร มันอาจถือได้ว่าเป็นราคาการกุศลอย่างมาก ราคาตลาดของ หลิงรันอาจต่ำเพราะเขาอาจไม่มีชื่อเสียงหรือมีประสบการณ์เพียงพอ

โรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามของเมืองหยุนหัวจ่ายเงินค่าตัวหลิงรันให้วันละ 500 หยวน ผู้ช่วยผู้อำนวยการโรงพยาบาลเห็นว่าค่าจ้างเท่านี้ หลิงรันออกไปมากแค่ไหน ดังนั้นเขาต้องเป็นเจ้าภาพที่เหมาะสม

หลิงรันไม่คิดอะไรมาก เขามองไปที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลและพูดว่า “ผมเองอยากก็อยากลองไปทานอาหารร้านเฮียเฉาเหมือนกัน“

“วันนี้คุณอยากทานอาหารแบบไหนกัน ต่อให้เป็เนื้อมังกรผมก็หามาให้คุณได้ ผมจะทำให้ความปรารถนาของคุณเป็นจริง” แม้ว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลดูเหมือนจะพูดเล่นแต่เขาก็หมายความตามที่เขาพูด

แม้ว่าทางโรงพยาบาลจะจ้างศัลยแพทย์อิสระเพียงวันละ 500 หยวน แต่พวกเขาก็ไม่ได้ใจร้ายมากขนาดนั้น ส่วนใหญ่แล้วเขาจะพาแพทย์เหล่านั้นไปเลี้ยงขอบคุณด้ววยกุ้งกล้ามกรามตัวใหญ่

“ไปร้านอาหารของเฮียเฉา กันเถอะ” หลิงรันพูดออกมา

“ได้เลยอย่างงั้นรอสักครู่เราจะจัดรถจากโรงพยาบาลไปส่ง” ขณะที่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลพูดเขาก็ดึงโทรศัพท์ออกมาและโทรออก

ในเวลาเดียวกันโจวซินเยียน โทรหา หยูหยวนและขอให้เธอมาทานอาหารกลางวันด้วย

หลังจากนั้นครู่หนึ่งผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็วางโทรศัพท์ของเขา เขาฝืนยิ้มขณะมองไปที่หลิงหรันและโจวซินเยียน เขายกนิ้วและพูดว่า “แป๊บหนึ่งนะเหมือนว่ารถของทางโรงพยาบาลจะไม่ว่าง”

ปัจจุบันทางโรงพยาบาลมีรถพยาบาลจำนวน จำกัด แม้ว่าโรงพยาบาลพึงจะส่งรถไปรับในตอนเช้าเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ แต่พวกเขาก็ไม่ได้กำหนดให้รถไปรับหลิงรัน เพื่อรับประทานอาหารกลางวัน

หลิงรันไม่รู้สึกอยากรอ เขาดึงโทรศัพท์ออกมาและพูดว่า “อย่างงั้นผมขอตัวเรียกรถเองจะดีกว่า“

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลกล่าวทันทีว่า “อย่าเลยทำไมไม่ให้ผมขับรถพาไปแทนล่ะ”

“ผมคิดว่าการเรียกรถผ่านแอฟง่ายกว่าและไม่ต้องกังวลเรื่องที่จอดรถ” หลิงรัน เริ่มแตะที่โทรศัพท์ของเขา

“ผู้อำนวยการเชื่อที่พวกเราพูดเถอะ” โจวซินเยียนตอบผู้อำนวยการโรงพยาบาลอย่างจริงจัง

รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเองก็ฉายแววยิ้มออกมา “ ตอนนี้หมอหลิงยังเด็กอยู่ ตอนที่ผมวัยเท่านี้ ตอนนั้ยังไม่มีแอพไว้ใช้เรียกรถเลย ใช่ไหมครับผู้อำนวยการ?”

ด้านหน้าอาคารโรงพยาบาลจะเห็นได้ชัดว่า หลิงรันกำลังเข้าไปในรถโรลส์ – รอยซ์

สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผู้อำนวยการโรงพยาบาลเป็นพิเศษก็คือ หลิงรันถือโทรศัพท์ของเขาเพื่อตรวจสอบป้ายทะเบียนรถโรลส์ – รอยซ์ก่อนเข้ารถ เขาดูระมัดระวังและจริงจังมาก

“ผมให้คะแนน โรลส์-รอยซ์หนึ่งร้อยหนึ่งคะแนนก่อนหน้านี้” โจวซินเยียนมองไปที่ โรลส์-รอยซ์สีฟ้าและดูเหมือนเขาจะจำรถคันนี้ได้

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลถับมึนงงง “ หมายความว่าไง”

“รถโรลส์ – รอยซ์คันนี้มักผมเห็นมันชอบคับมาๆรอบโรงพยาบาลของเรา ผมคิดว่ามีบางคนที่เน้นการให้บริการเฉพาะรอบ ๆ โรงพยาบาลหยุนหัวเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามของเมืองหยุนหัวก็อยู่ในพื้นที่ ที่รถคันนี้ผ่านเหมือนกัน” โจวซินเยียน อธิบายให้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลทราบ แต่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ยิ่งสับสน

“ทำไมคุณถึงให้หนึ่งร้อยคะแนนไปล่ะ?” ผู้อำนวยการโรงพยาบาลถามออกมา

โจวซินเยียน ถอนหายใจก่อนจะทำท่าทางคิดอะไรบางอย่างและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เพราะแชมเปญที่มีในรถคันนี้นะสิ มันอร่อยมาก ถ้าเป็นรถคันอื่นคุณจะไม่ได้ดื่มมันแน่ๆ ส่วนรถอีกคันก็คือรถเบนฑ์ลีย์คันถือเป็นมหากาพย์ที่สุดเนื่องจากคนขับมักจะเสิร์ฟ เหล้ารัมให้ ผมคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับการออกแบบภายในของรถหรืออะไรบางอย่างเนื่องจากเบนท์ลีย์ที่ผมนั่งนั้นตกแต่งสไตล์คิวบา

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลแสดงสีหน้าตกตะลึงอย่างยิ่งในขณะที่เขานั่งลงที่เบาะหลังของ รถโรลย์ส-รอยซ์

หยูหยวนเองก็เพิ่งรีบวิ่งเข้าไปในรถ

“ยินดีต้อนรับค่ะ” เทียนฉี หันไปมองคนที่เพิ่งเข้ามาในรถของเธอในขณะที่เธอสวมเครื่องแบบเหมือนกับ เธอปรับหมวกและพูดด้วยรอยยิ้ม “ดีใจที่ได้พบพวกคุณอีกครั้งวันนี้พวกคุณมาทำงานที่โรงพยาบาลแห่งนี้หรอ”

“ใช่เรากำลังทำการผ่าตัดในโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามของเมืองหยุนหัววันนี้” โจซินเยียน โค้งคำนับเล็กน้อยด้วยท่าทางสุภาพ นั่นคือสัญญาณแห่งความเคารพที่เขามีต่อเจ้าของรถยนต์โรลส์ – รอยซ์ทุกคัน จากนั้นเขาก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า “อาคุณทำงานพาร์ทไทม์อีกแล้วเหรอ?”

“ ใช่แล้วฉันขอเงินพ่อแม่ตลอดเวลาไม่ได้ใช่ไหม” ขณะที่เทียนฉีพูดเธอหันไปมองหยูหยวนที่หายใจไม่ออกเล็กน้อยแล้วพูดว่า “มีน้ำอยู่ในตู้เย็นคุณสามารถมีได้”

หยูหยวน เปิดประตูตู้เย็นโดยไม่รู้ตัว เธอจมลงในการไตร่ตรองขณะจ้องมองน้ำแร่ที่บรรจุในขวดที่หรูหราและงดงาม

ในขณะเดียวกันเทียนฉี มองไปที่หลิงรัน และถามว่า “คุณหมอหลิง ตอนเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้วคุณเคยทำงานพาร์ทไทม์เพื่อจ่ายค่าเล่าเรียนของมหาวิทยาลัยด้วยตัวเองบ้างไหม หรือว่าคุณไปทำงานเป็นนายแบบ เพราะฉันคิดว่าน่าจะมีหลายบริษัทต้องการตัวคุณไปทำงานแน่ๆ “

หลิงหรันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ไม่นะ”

“ไม่อย่างงั้นหรอ แสดงว่าพ่อแม่ของคุณต้องให้เงินคุณเยอะมากเลยสินะ”

“ฉันไม่ได้ใช้จ่ายอะไรมากมายตอนที่ฉันอยู่ในมหาวิทยาลัยนอกจากนี้ฉันยังได้รับทุนการศึกษาอยู่ตลอดระหว่างเรียน”

“อยู่ตลอด มันบ่อยแค่ไหน?“

“ฉันเองก็จำไม่ได้เหมือนกันฉันมักจะได้รับทุนการศึกษาจากหลายๆที่นะ”

เทียนฉีพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ฉันมักจะประสบปัญหาแบบนี้เช่นกันมีหลายครั้งที่ฉันไม่รู้ว่าเงินพิเศษในบัญชีธนาคารของฉันมาจากไหนเนื่องจากมีหลายคนส่งเงินให้ฉันโดยไม่ระบุตัวตนโดยไม่มีการอ้างอิงจากผู้รับใด ๆ บางครั้งยอดหนี้บัตรเครดิตของฉันก็จะหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ เคลียร์ด้วย แต่ฉันไม่ชอบหาเงินด้วยวิธีนี้ ฉันเชื่อมั่นในการทำงานหนัก “

หลิงรันพยักหน้าเล็กน้อยเห็นด้วย

“ฉันขับรถก่อนดีกว่า” เทียนฉีหันไปด้านหน้าและสตาร์ทเครื่องยนต์ เธอดูหลุดจากการฝึกซ้อมขณะเหยียบคันเร่งและขับรถไปยังจุดหมาย

ในไม่ช้าทุกคนก็เห็นป้ายบอกทางไปร้านอาหารของครอบครัวเฉาก็

“ คุณอยากทานอาหารกลางวันกับพวกเราไหม?” หลิงรันชวนเทียนฉีราวกับว่ามันเป็นเรื่องทั่วไปที่จะต้องทำ

“ แน่นอนค่ะ” หลังจากที่ เทียนฉีพูดอย่างนั้นเธอก็หยุดชั่วคราวและดึงโทรศัพท์ของเธอจากที่วางโทรศัพท์บนแผงหน้าปัด เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “รอสักครู่ในขณะที่ฉันระบุว่าเรามาถึงจุดหมายแล้วและ … ออกจากแอพคนขับ”

หลังจากที่เทียนฉีออกจากรถพร้อมกับหลิงรัน และคนอื่น ๆ ก็มีคนเข้าไปในรถและขับรถออกไปทันที

ความสนใจของหลิงรันมุ่งไปที่ร้านอาหารของครอบครัวเฉา แล้ว

แม้ว่าจะเป็นมือเที่ยง แต่ร้านอาหารของครอบครัวเฉาก็เต็มอยู่ตลอดเวลา โจวซินเยียนต้องการให้เฮียเฉาจัดที่นั่งให้ เขาเดินไปข้างหน้าร้านและถามพนักงานคนหนึ่งว่า “สวัสดี เฮียเฉาอยู่ที่นี่หรือไม่เรามาจากแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัว“

“ คุณมารับเจ้านายของเราอีกแล้วหรอ… แต่วันนี้เจ้านายของเรายังไม่ได้คิดจะโรงพยาบาลเลยนะ” พนักงานตกตะลึง

โจวซิรเยียน กตัวแข็งไปชั่วขณะเช่นกัน จากนั้นเขาก็พูดว่า “เรามาที่นี่เพื่อทานอาหารกลางวัน”

“โอ้คุณน่าจะบอกผมก่อนหน้านี้คุณทำให้ผมตกใจ” พนักงานหันไปมองที่โจวซินเยียนแต่เขาก็จำโจวซินเยีนยไม่ได้ แต่เมื่อเขาจ้องไปที่หลิงรันเขาก็อดไม่ได้ที่จะตบหัวและพูดว่า “หมอหลิงคุณอยู่ที่นี่โปรดรอสักครู่เดียวผมกำลังไปจัดโต๊ะให้คุณหมอนะครับ”