Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 391
ตอนนี้หลิงรันรีบไปที่โรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามในเมืองหยุนหัว ตอนนี้ยังไม่ถึงสามทุ่มด้วยซ้ำ
โรงพยาบาลโรคติดต่อตอนดึกนั้นเงียบเหมือนชานเมืองตอนตีสามเลย
บนถนนสายเปลี่ยวมีรถคันเล็ก ๆของหลิงรันเพียงครั้งเดียว มันเป็นรถคันเดียวที่อยู่บนท้องถนนและเสียงท่อของมันเหมือนกับเด็กที่หายใจไม่ออก
ไฟในอาคารผู้ป่วยในสว่างขึ้นและมีคนสองสามคนสวมเสื้อผ้าหนา ๆ พวกเขาเคาะกับพื้นขณะที่รอ
โจวซินเยียน, หมอลู่ และ หวังเจียน อยู่ด้วย หยูหยวน เป็นหัวหน้าแพทย์ประจำบ้าน ทั่วไปแล้วตอนที่เธออยู่โรงพยาบาลหยุนหัวเธอก็ทำงานล่วงเวลาเป็เนเรื่องปกติอยู่แลว
เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามหาวและมองไปที่ทีมรักษาหมอหลิงของโรงพยาบาลหยุนหัว
มีคนพูดค่อนข้างดังว่า“ ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาเต็มใจที่จะทำศัลยกรรมให้คำปรึกษานอกโรงพยาบาล สมองของคนเหล่านนี้ต้องได้รับการกระทบกระเทือนแน่ๆ เพราะพวกเขากำลังทำการผ่าตัดตอนตีสามจริงหรือ”
เมื่อโจวซินเยียนได้ยินเช่นั้น เขาก็ยิ้มและแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยิน
อย่างไรก็ตามหวังเจียไม่ลังเลที่จะโต้กลับ“ พวกเราไม่ต้องรอตอนตีสามด้วยหรือ”
เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามตกตะลึงก่อนที่เขาจะหัวเราะ “ เราไม่ต้องตื่น แต่เช้าทุกวัน…”
“ คุณจะผ่าตัดได้ก็ต่อเมื่อมีคนต้องการขอความช่วยเหลือเท่านั้น” หวังเจีย ตอบโต้อย่างรวดเร็ว
เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายคนของโรงพยาบาลประชาชนแห่งสามไม่กล้าพูดอีกต่อไป
ถ้า ทีมรักษาหมอหลิงจากไปพวกเขาจะต้องเจอกับปัญหาใหญ่
มีหลายวิธีที่จะทำให้เหล่าแพทย์ลำบาก ไม่มีใครอยากถูกเรียกมาตอนตีสามหรอก
หลิงรันจอดรถของเขาในที่จอดรถหน้าโรงพยาบาลพยักหน้าไปทางฝูงชนที่รออยู่ที่ประตูและมุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบน
ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามดูกระตือรือร้นและพยายามแสดงให้เห็นว่าพวกเขายินดีกับการผ่าตัดช่วงสามทุ่มเช่นนี้ แต่มันไม่ดีแน่ถ้าจะให้ผู้ป่วยมาผ่าตัดตอนตีสาม
“ ผู้ป่วยพร้อมหรือยัง” หลิงรันมาถึงชั้นผ่าตัดและถามตามปกติ
เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ของโรงพยาบาลประชาชนที่สามกะพริบตาและพูดว่า“ ได้เราพร้อมแล้ว”
แม้ว่าจะเป็นเพียงคำถาม แต่ก็พิสูจน์ได้ว่าหลิงรันแตกต่างจากผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ ที่มาขอคำปรึกษานอกโรงพยาบาล เนื่องจากการให้คำปรึกษานอกโรงพยาบาลมีเอกลักษณ์เฉพาะผู้เชี่ยวชาญที่มาจากโรงพยาบาลอื่น ๆ มักจะถือว่างานนี้เป็นงานสงเคราะห์เฉยๆ
พูดง่ายๆก็คือเนื่องจากพวกเขาไม่สามารถหารายได้จากศัลยแพทย์อิสระเหล่านี้ได้อย่างน้อยที่สุดโรงพยาบาลที่จ้างพวกเขาควรเป็นหนี้บุญคุณเขาอยู่บ้าง
ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลประชาชนแห่งสามยังพยายามที่จะสร้างความพึงพอใจให้กับผู้เชี่ยวชาญหลายคนและชดใช้หนีด้วยความเมตตา เมื่อพวกเขาสื่อสารกับผู้เชี่ยวชาญต่อหน้าสาธารณชนพวกเขาจะพยายามทำทุกวิธีทางให้ในการแสดงออกถึงคำขอบคุณที่มีต่อผู้เชียวชาญคนนั้น
แต่การเลือกผ่าตัดในตอนตีสามนั้นมันเปลี่ยนความคิดของผู้อำนวนการไปอย่างสิ้นเชิง
“ ได้ลงนามในแบบฟอร์มยินยอมที่แจ้งไว้ทั้งหมดแล้วหรือยัง” หลิงหรันถามคำถามอื่น
“ ผู้ป่วยเซ็นทั้งหมดแล้ว” แพทย์จึงกล่าวเสริม “ ทุกวันนี้มีผู้ป่วยสิบสองคนที่ยินยอมรับการผ่าตัดได้ สองคนเป็นตัวสำรอง พวกเขายังได้รับแจ้งว่าพวกเขาอาจไม่ได้รับการผ่าตัดในวันนี้ ผู้ป่วยและญาติเข้าใจในเรื่องนี้”
หลิงรันมาที่โรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามเพื่อทำการผ่าตัดส่องกล่องเพียงอย่างเดียวเท่านั้น และในการผ่าตัดแต่ละครั้งมันก็รวดเร็วมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่หลิงหรันขอจำนวนผู้ป่วยเตรียมไว้เพื่อรับการผ่าตัด
แน่นอนว่าสิ่งนี้ยังคงแตกต่างจากแพทย์ที่ปรึกษานอกโรงพยาบาลอื่น ๆ
“โจวซินเยียนไปคุยกับผู้ป่วย หมอลู่ตามฉันเข้าไปในห้องผ่าตัด เราจะดำเนินการกับเคสแรกก่อน” หลิงหรันพูดจบก็เข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
หวังเจียเดินไปยืนที่ประตูห้องแต่งตัวอย่างว่องไว เธอเหยียดแขนออกเพื่อห้ามหมอคนอื่น ๆ ที่ต้องการเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย
“ ที่ฉันติดตามมาที่นี้เพื่อเรียนรู้การผ่าตัด” แผนกศัลยกรรมสำหรับผู้ป่วยโรคติดต่อได้รับการจัดตั้งขึ้นในโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สามมาได้ไม่นาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีความสามารถในการผ่าตัดที่จำกัด แต่ก็ยังคงเป็นแผนกใหญ่ มีคนรุ่นใหม่ที่อยากมีความโดดเด่นและยินดีที่จะมาชมการผ่าตัดที่นี้เสมอ
หวังเจียส่ายหัวเบา ๆ และพูดว่า“ หมอหลิงชอบเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำคนเดียว”
แพทย์คนอื่นที่ยืนอยู่หน้าประตูมองไปที่หวังเจียอย่างหมดหนทาง แต่พวกเขาไม่มีแรงที่จะโต้แย้งอีกต่อไป
โจวซินเยียนมีสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อเขาไปคนเดียวเพื่อพูดคุยกับผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัว
เมื่อเขาอยู่ในโรงพยาบาลในเมืองเขาไม่ค่อยมีประสบการณ์กับการสนทนาก่อนการผ่าตัด แต่หลังจากทำงานในโรงพยาบาล หยุนหามานานกว่าหนึ่งเดือนทักษะการสนทนาของโจวซินเยียนก็พัฒนาขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ
ในทีมรักษาหมอหลิง โจวซินเยียน มีอายุมากที่สุดและมีประสบการณ์มากที่สุดในการเข้าสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีนี้เนื่องจากเขาอยู่ในโรงพยาบาลหลักเป็นเวลานาน โจวซินเยียนจึงมีประสบกับสถานการณ์ในชีวิตจริงมากมายที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลหลักและสิ่งนี้เป็นประโยชน์ต่อเขาในทุก ๆ ด้านเมื่อพูดถึงการสื่อสารกับผู้อื่นในโรงพยาบาลหยุนหัว
เมื่อเขาไปถึงโรงพยาบาลประชาชนแห่งที่สาม โจวซินเยียนระมัดระวังอย่างยิ่งในการพูดก่อนการผ่าตัดและตรวจสอบแบบฟอร์มขอความยินยอมก่อนการผ่าตัดจากผู้ป่วยแต่ละรายอย่างละเอียด
นอกจากนี้เขายังเขาไปตรวจดูพื้นที่ต่างๆก่อนการผ่าตัดจะเริ่มขึ้นอีกด้วย
ในตอนตีสามครึ่งหลิงหรันได้เริ่มการผ่าตัดครั้งแรกในวันนี้ซึ่งเร็วกว่าที่คิดไว้ยี่สิบนาที
หลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้นแล้วการผ่าตัดอีกครั้งก็ดำเนินการและตามด้วยอีกครั้ง
หนึ่งชุดป้องกันหมายถึงการผ่าตัดสามครั้ง
หมอลู่ก้าวลงมาและเปลี่ยนตำแหน่งกับโจวซินเยียน ซึ่งตรวจสอบทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทำการผ่าตัดอีกสามครั้ง
เนื่องจากพวกเขาได้ทำการผ่าตัดผู้ป่วยติดเชื่อมามาก พวกเขาจึงใช้เวลามากในการสวมชุดป้องกันและอาบน้ำอีกครั้ง ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้วเมื่อการผ่าตัดทั้งหกสิ้นสุดลง
จากนั้นหลิงหรันเดินตามคนหลายคนไปที่ห้องอาหาร เขาบังคับตัวเองให้ทานอาหารก่อนเที่ยงและพักสมองสักพักและทำการผ่าตัดชุดที่สามต่อไป
เมื่อเวลาเกือบเที่ยงการผ่าตัดทั้งสิบครั้งก็เสร็จสิ้น อีกสองเคสสำรองที่เหลือถูกเลื่อนออกไปจนถึงวันพรุ่งนี้
ในเวลานี้ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่รับผิดชอบหน้าที่โรงพยาบาลในชั่วโมงนี้ในที่สุดเขาก็ทำงานตอนเช้าเสร็จและเขาจำได้ว่าหลิงหรันผู้เชี่ยวชาญที่มาเยี่ยมอยู่ในโรงพยาบาลของเขา
“ หมอหลิงกลับไปพักผ่อนแล้ว” เจ้าหน้าที่ของกรมการแพทย์ยิ้มอย่างมึน ๆ เขาตื่นนอนตอนตีสองและผลกระทบจากการตื่นเช้านั้นแย่กว่าที่เขาไม่ได้นอนเลยทั้งคืน
รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลตกใจ เขามองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า“ เขาหายไปไหนหรอ?”
“ ยังมีหมอลู่อยู่”
“ ผู้รับผิดชอบในการวินิจฉัยรค? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ คนขายตีนหมูนิ” เจ้าหน้าที่จากกรมการแพทย์ยักไหล่และยิ้มเออกมา
“ คนขายตีนหมูอย่างงั้นหรอ” เห็นได้ชัดว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลไม่สามารถจินตนาการถึงเรื่องนี้ได้เนื่องจากเขาขาดจินตนาการ เขาถามว่า“ คุณหมายถึงคนหนุ่มสาวที่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนจัดซื้อหรือเปล่า”
“ ฉันไม่คิดว่ามันจะเหมือนกัน เขาขายตีนหมูตุ๋นสดๆ” ลูกน้องของเขาหยุดชั่วครู่ก่อนที่เขาจะพูดว่า“ มันอร่อยมาก”
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลสามารถคิดถึงเคสที่อาจเกิดขึ้นได้หากมีปัญหากับตีนหมู เขาบอกว่า“ ส่งไปตรวจที่แผนกห้องปฏิบัติการทางการแพทย์ถ้าไม่มีปัญหาฉันจะแกล้งทำเป็นว่าฉันไม่เห็นสิ่งนี้”
หลิงรันจึงกลับไปที่ คลินิคตระกูลหลิงเพื่อนอนในห้องนอนของเขา
ความเร็วผู้ป่วยที่เขาทำการผ่าตัดสำหรับผู้ป่วยโรคติดต่อนั้นช้ามาก เพราะเป็นงานที่ความกดดันทางจิตใจก็สูง เว้นแต่หลิงหรันต้องการที่จะเสียเซรั่มพลังงานของเขาเขาจะต้องกลับบ้านและนอนพักเพื่อเติมพลังอีกครั้ง
หลิงโจวรู้สึกสงสารลูกของเขาเหมือนกัน แต่ก็ภูมิใจในตัวลูกชายของเขา เขาชอบเอาเรื่องของลูกเขาไปเล่าให้พวกลูกค้าที่มาใช้บริการคลินิคอยู่บ่อยๆ
“ ลูกชายของฉันเก่งมาก คงเพราะเขาเกิดมาในครอบครัวแพทย์ ถ้าลองคิดดูตอนเด็กคนอื่น ๆ ยังเล่นกับสุนัขลูกของฉันรู้จักแมลงภู่แล้ว ความรู้ที่ตกทอดกันมาในครอบครัวนี้เป็นสิ่งที่ช่วยเขาเป็นอย่างมาก”
“ อีกั้งลูกชายของฉันโด่งดังมากที่โรงพยาบาล ดูสิเขาอยู่ในโรงพยาบาลหยุนหัวมาระยะหนึ่งแล้วและตอนนี้เขาถูกส่งตัวไปช่วยโรงพยาบาลอื่นๆอีก”
“ ลูกชายของฉันเป็นแพทย์ของโรงพยาบาลนั้นอย่างเป็นทางการแล้ว ผู้อำนวยการโรงพยาบาลให้ความเห็นชอบเป็นพิเศษ ในช่วงครึ่งหลังของปีฉันคาดว่าลูกชายของฉันเงินเดือนน่าจะขึ้นไปอีก “
พวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนบ้านกัน ไม่จำเป็นที่ หลิงโจวจะโอ้อวดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทุกคนทราบรายละเอียดเหล่านี้ดีอยู่แล้ว
มีหญิงวัยกลางคนที่ได้รับการฉีดยาแดนเฉิน [1] เธอกล่าวว่า“ สิ่งที่คุณพูดถูกโพสต์ไว้ในอินเทอร์เน็ตหมดแล้ว เราอ่านมันหมดแล้วล่ะ”
หลิงโจวมองไปที่อีกฝ่ายอย่างสงสัยและพูดว่า“ แล้วทำไมคุณไม่ชอบโพสต์บ้างล่ะ”
“ ฉัน…ฉันยุ่งอยู่กับการทำสิ่งต่างๆมาทั้งวัน ฉันไม่มีเวลาโพสต์อย่างคุณหรอก”
“ คุณมีเวลาดูโพสต์ใน แต่กลับไม่มีเวลาโพสต์เรื่องราว? มันไม่สมเหตุสมผล” หลิงโจวแสร้งทำเป็นไม่พอใจและลุกขึ้นยืน “ มาดามหลิวทุกครั้งที่คุณมาซื้อยาฉันจะให้ส่วนลดและของขวัญแก่คุณ แต่คุณยังไม่กดไลค์โพสต์ได้ด้วยซ้ำ? มันไม่ใช้เรื่องดีเลยใช่ไหม”
“ โอเคฉันจะให้กดไลสฺให้” ป้าหลิวถูกบังคับให้ทำผ่านคำพูดของหลิงโจว เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและพูดด้วยความไม่พอใจว่า“ ตาเฒ่าหลิงฉันต้องบอกว่าไปแล้วว่าฉันรู้เรื่องของลูกชายของคุณดีอยู่แล้ว คุณต้องสนใจชีวิตของลูกชายฉันทำไม? คุณไม่จำเป็นจะต้องรู้ทุกเรื่องหรอก”
หลิงโจว ยิ้ม“ หลิงัรันของฉันทำงานได้ดีมีบ้านและรถ เขาหล่อและเก่ง แล้วลูกชายของฉันจะต้องการอะไรอีก? ตอนนี้ลูกชายของฉันมีชีวิตที่ดีแล้ว”
มาดามหลิวฟัง หลิงโจวสักพักจากนั้นเธอเลื่อนลงลงไปดูโพสต์ในโทรศัพท์มือถือของเธออย่างรวดเร็ว เธอพบรูปถ่ายที่ลูกชายของเธอส่งมาเมื่อเช้านี้แสดงให้ หลิงโจวดูแล้วก็หัวเราะ “ ลูกชายของคุณตื่นไปทำงานตอนสองทุ่มและลูกชายของฉันจะไปรับผักตอนสามทุ่มเท่านั้น คุณว่าใครมีความสุขกว่ากัน”
หลิงโจวอดไม่ได้ที่จะพบว่าความคิดของเขาถูกทำให้ยุ่งเหยิง
ในตอนเย็นเมื่อหลิงหรันตื่นขึ้นมาเขาก็เห็นชามข้าววางอยู่บนโต๊ะทำให้เขาประหลาดใจมาก
นี่เป็นอาหารปีใหม่เ อาหารจานนี้ไม่สามารถหาทานได้จนกว่าจะถึงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิประจำปีและถือได้ว่าเป็นหนึ่งในอาหารจานเด็ดของหลิงโจว เพียงไม่กี่เมนูที่เขาทำมันออกมาได้อร่อยเหาะไปเลย
หลิงัรันนั่งลงใกล้กับคอกหมูและรอข้าวมาเสิร์ฟ
“ เป็นยังไงบ้าง? ลูกชอบกับข้าวมือนี้ไหม”
หลิงจวเตรียมทำอาหารมาตลอดบ่ายและเขารู้สึกว่าเขาทำมันได้ดีมาก
หลิงหรันพยักหน้า “ ทำไมจู่ๆพ่อถึงตื่นมาทำกับ้าว? เฮ้พ่อจะไปเที่ยวอีกแล้วเหรอ”
เดิมทีหลิงโจว และเตาปิง รู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหลิงรัน ทำงานหนักแค่ไหน เมื่อพวกเขาได้ยินคำเหล่านั้นพวกเขาก็มองหน้ากัน คำพูดของพวกเขาอยู่ที่ปลายลิ้นของพวกเขาแล้ว แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็กลืนคำพูดของพวกเขา
“ ใช่เราจะไปเที่ยวกันอีกแล้ว”
“ ลูกดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว”
“ เมื่อเร็ว ๆ นี้ธุรกิจไปได้ดี”
“ เราจะไปตาฮิติได้ แม่ได้ยินมาว่ามีไข่มุกที่นั้น!”
“ ไม่ว่าคุณอยากจะไปที่ไหนเราจะไปที่นั้น ที่รัก”
หมายเหตุของผู้แปล:
[1] การฉีดาเฉิน: ใช้สำหรับคนที่มีปัญหาการไหลเวียนเลือด, “สมองวาย” (โรคหลอดเลือดสมอง), เจ็บหน้าอก (angina pectoris) และโรคอื่น ๆ ของหัวใจและหลอดเลือด นอกจากนี้ยังใช้สำหรับความผิดปกติของประจำเดือนโรคตับเรื้อรังและปัญหาในการนอนหลับ อาจมีสาเหตุมาจากโรคหัวใจเต้นเร็วและแน่นหน้าอก
