Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 398
EP 398
By loop
เสียงฝีเท้าเรียบร้อยดังขึ้นที่ห้องโถงทางเดินของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินตนเวลาตีสี่ครึ่ง
ในวอร์ดผู้ป่วยประเภทโอเสียงสะท้อนซ้อนทับกันและฟังดูเหมือนวเสียงกระเพาะอาหารที่กำลังปั่นป่วนตอนที่คนท้องเสีย มันเป็นเสียงคลื่นลูกหนึ่งตามมาด้วยอีกระลอก ก่อนที่คลื่นลูกหนึ่งจะตกลงไปอีกคลื่นก็มาเมื่อคลื่นทั้งสองมาซ้อนกันความยากในการแยกความแตกต่างระหว่างทั้งสองเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า …
ผู้ป่วยและญาติที่อาศัยพักในวอร์ดถึงกับนอนไม่หลับ และทำให้พวกเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนที่จะนอนตัวสั่น
“ มันเป็นเสียงที่มีมาจากอาคารสินะ เป็นไปได้ไหมที่นั้นคือผีเจ้าหน้าที่มาขอส่วนบุญ?
“ ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครตายที่นี่มาก่อนนะ”
“คุณต้องล้อเล่น. นี่คือโรงพยาบาล โรงพยาบาลจะไม่ใครเสียชีวิตมาก่อนได้อย่างไร”
ผู้ป่วยสองคนในห้องกระซิบ และมีญาติคนหนึ่งรวบรวมความกล้าของเขาลุกขึ้นยืน “ เดียวฉันออกไปดูเองว่าใครกล้ามาเล่นตลกกับเรา”
เขาเปิดประตูและมองออกไปโดยไม่รอให้คนอื่นพูดอะไรเลย
“เป็นอย่าไงบ้าง?” ผู้ป่วยที่อยู่เบื้องหลังถามด้วยเสียงต่ำ
“ มันน่ากลัวมาก!” เสียงของญาติผู้ป่วยที่ดูสั่นเทา
ขาของคนข้างหลังกำลังจะเริ่มสั่น “ อย่าพึงกลัวไป…อย่าพึงกลัว”
“ นายต้องได้เห็นมันกับตา”
“ ร่างกายของฉันแทบจะลุกไม่ไหวฉันจะไปดูได้อย่างไรกัน”
“ฉันขอไปดูด้วย.” ญาติของผู้ป่วยอีกคนยืนขึ้นและเดินไปข้างหน้าสองก้าว เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะก้าวต่อไป จากนั้นเขาก็ก้มหน้าและมองออกไปที่ประตู
“อึ!” เขาถึงกับยืนอึ้ง และก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมา เสียงของเขากระจายไปทั่วชั้น
“ เกิดอะไรขึ้นเกิดอะไรขึ้น” คนอื่น ๆ ในห้องก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน
เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมากที่ตื่นอยู่ในขณะนั้นที่กัลงตื่นอยู่สองสามคนจึงมองไปที่อีกฝ่ายมาถึงประตูและมองออกไป
มีคนหัวไม่กี่คนที่มองออกไปข้างนอกทุกๆสองสามประตูของทางเดินยาว คนเหล่านี้มองไปรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น
เสียงฝีเท้าเรียบร้อยดังเข้าหูของพวกเขาดังมาจากสุดทางเดิน
เป็นกลุ่มแพทย์ที่มีหน้าอกของพวกเขาพองออกและศีรษะของพวกเขาก็สูงยาว พวกเขาเดินเรียงแถว
“ ฉันไม่เคยเห็นพวกเขามาก่อน”
“ นี้มันตีสีครึ่งแล้วใช่ไหม”
“ถูกต้อง.”
“ ฉันพนันได้เลยว่าพวกเขาเป็นหมอจากแผนกจิตเวช”
“ พวกมันดูเหมือนซอมบี้เลย”
“ หมอซอมบี้? เฮ้หัวข้อนี้ดูเหมือนจะดีทีเดียว”
มีคนจำนวนมากขึ้นคอเพื่อมองเข้าไปในทางเดิน ทุกคนเริ่มจะรู้สึกไม่กลัวแล้ว พวกเขาแค่มองดูหมอใกล้ชิดมากขึ้น
แต่ศีรษะบางส่วนที่มองออกไปนั้นเป็นของผู้ป่วยทีชรซึ่งตรงกับแนวคิดของคนส่วนใหญ่ที่คิดว่านั้นคือปีศาจ
“ มันเป็นเวลาตีสี่ครึ่งนั่นหมายความว่าตอนนี้หมอหลิงจะคงจะเดินตรวจรอบวอร์ดเป็นการส่วนตัว นั่นคือสิ่งที่ฉันเรียกว่าแพทย์เฉพาะทาง”
“ หมอหลิงใครเป็นโรคข้อเข่าเทียม” บางคนที่ไม่รู้ก็อดไม่ได้ที่จะขอคำยืนยัน
“ มีใครอีกบ้าง? ตอนนี้สิ่งที่น่าจะขาดการณ์ได้น่าจะเป็รหมอหลิง พวกนายมาเพราะชื่อเสียงของหมอหลิงไม่ใช่เหรอ” ผู้อาวุโสเหล่านี้มองด้วยความแปลกประหลาด หลิงหรันไม่ได้ให้คำปรึกษาดังนั้นคนที่เข้ามาจะได้ศึกษาภูมิหลังของเขาในระดับหนึ่ง
ครอบครัวของผู้ป่วยที่มาถึงในภายหลังเป็นคนที่เพิ่งทำตามกระแสและมาที่โรงพยาบาลหยุนหัวเพราะคำแนะนำของคนอื่น เขาพูดด้วยความสับสนว่า“ เราถูกย้ายจากโรงพยาบาลเขตอี้หยวน การผ่าตัดที่ทำโดยหมอลิง ฉันเองไม่รู้รายละเอียดที่แน่นอนมากนัก”
“ ถ้าหมอหลิงทำศัลยกรรมอบยู่ก็คงไม่มีปัญหา อัตราความสำเร็จในการผ่าตัดของหมอหลิงนั้นเหลือเชื่อมาก”
ความสัมพันธ์ระหว่างคนไข้และแพทย์เป็นสิ่งที่แปลกมาก
บางครั้งผู้ป่วยบางรายอาจเป็นศัตรูกับแพทย์เพราะจากการรักษาทัศนคติที่ไม่เป็นมิตรไว้เมื่อพวกเขามีปฏิสัมพันธ์กับแพทย์ บางครั้งบางบางคนไว้ใจหมอแต่ก็มีบางคนเลือกที่จะบูชาหมอด้วเช่ากัน
ไม่มีใครต้องการโต้แย้งเกี่ยวกับคุณภาพและอัตราความสำเร็จของแพทย์ในเวลาการทำงานตี่สี่ครึ่งกันหรอก
คนอื่นๆที่เพิ่งฟังเมื่อมีคนอื่นพูดเช่นนั้น แต่ก็มีเพียงหยิบมือเท่านั้นที่รู้ตัว
หลิงรันหันหูไปตามการเคลื่อนไหวและเสียงในทางเดิน
จริงๆแล้วเขาชอบทำรอบวอร์ดในตอนเช้า
เช่นเดียวกับการทำการผ่าตัดในตอนเช้า มันจะช่วยทำให้จิตใจของหลิงรันนั้นปลอดโปร่งร่วมถึงทำให้เขามีสมาธิมากขึ้น ซึ่งมันไม่เหมือนกับตอนกลางวันที่เขาจะต้องเผชิญกับผู้คนมากมายเดินไปมารบกวนเขา อาจกล่าวได้ว่าการผ่าตัดในช่วงเช้าจะทำให้หลิงรันทำงานได้เร็วและมีประสิทธิภาพในช่วงเวลานี้มากที่สุด
อีกทั้งการทำรอบวอร์ดในเวลานี้จะทำให้การตั้งคำถามกับผู้ป่วยและญาติๆเกี่ยวข้องกับสภาพร่างกายของพวกเขาน้อยลงด้วย เมื่อแพทย์ถามคำถามพวกเขาก็จะพบปัญหาน้อยลงเช่นกัน เพราะเหล่าญาติกำลังง่วงและไม่สนใจที่จะถามคำถามกับเหล่าแพทย์ก่อนที่จะนอนต่อ ถึงแม่ว่าแพทย์จะปลุกให้พวกเขาตื่นขึ้นมาตอนตีห้าเพื่อตอบคำถามก็ตาม
แม้แต่ในสหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นประเทศที่มีมนุษยธรรมที่สุดในโลกก็ยังให้แพทย์าเลือกที่จะทำรอบวอร์ดในตอนเช้า
เนื่องจากแพทย์ประจำจะเป็นคนที่เดินตรวจวอร์ด ซึ่งพวกเขายุ่งมากในทุกๆวัน อีกทั้งยังต้องประหยัดเวลาให้มากที่สุดและต้องหาเวลาเพิ่มเพื่อเดินตตรวจรอบวอร์ดอีกด้วย
แน่นอนว่าไม่ว่าจะอยู่ในประเทศใดการแสดงเดินตรวจรอบวอร์ดในตอนเช้าจะทำให้พวกแพทย์พบกับข้อร้องเรียนและความไม่พอใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ สำหรับ หลิงรันสิ่งนี้นำไปสู่การลดลงของหีบสมบัติที่ได้จากการขอบคุณอย่างจริงใจ
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องน่ากังวลเท่าไรสำหรับหลิงรันเพราะถึงจะไม่ได้หีบสมบัติวันนี้ ในวันต่อๆไปเขาก็จะได้หีบสมบัติเพิ่มเติมอยู่ดี
หลิงรันฝังหัวของเขาไว้ในการทำงานและไม่ได้คำนวณหีบสมบัติที่เขาได้รับมากเกินไป
รอบวอร์ดสิ้นสุดลงหลังจากผ่านไปประมาณสองชั่วโมงเท่านั้น
หมอลู่รอให้หลิงหรันประกาศเสร็จสิ้นการผ่าตัดก่อนที่เขาจะมองไปที่โทรศัพท์ของเขา เขากล่าวว่า“ หมอหลิงฉันต้องการไปที่สถานที่จัดงานแต่งงานเพื่อไปช่วยมาหยานลินสักหน่อย ฉันขอออกไปก่อนเวลาได้หรือป่าว”
“ ได้เลย” หลิงรันเป็นคนประเภทที่สนใจแค่การทำงานของตัวเองเท่านั้นร่วมถึงเขาเองก็ตั้งกฏขึ้นมาเพื่อให้งานของเขาสำเร็จลุล่วงอย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุด
แต่ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุไม่ว่าเขาจะอยู่ในโรงเรียนแพทย์มหาวิทยาลัยหยุนหัวหรือโรงพยาบาลหยุนหัวเมื่อใดมีเพียงไม่กี่คนที่จะฝ่าฝืนกฎที่เขาปฏิบัติแม้ว่าเขาจะดำเนินการในลักษณะนี้ก็ตาม
พวกเขาทั้งหมดรวมทั้ง หมอลู่ และคนอื่น ๆ จะไม่เข้าสายหรือออกไปก่อนเวลา
แต่ในครั้งนี้เขาต้องขอลางานเพื่อไปทำหมูกระทะที่สวยที่สุดในวันนี้ นอกจากนี้เขายังทิ้งเสื้อคลุมสีขาวและหลบหนีไปทันทีหลังจากที่เขาได้รับการอนุญาตจากหลิงรัน
ในสถานที่เช่นโรงพยาบาลการมีปัญหาเกิดขึ้นเมื่อมีแพทย์ค้างอยู่ในบริเวณนั้นนานเกินไปไม่ใช่เรื่องโกหก แม้ว่าแพทย์จะซื้อตั๋วเพื่อไปต่างประเทศ แพทย์คนนั้นจะไม่สามารถออกไปได้เมื่อแผนกฉุกเฉินตัวพวกเขากลับมาอย่าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่ต่างๆเช่นแผนกฉุกเฉิน ไม่ว่าหมอจะเสียใจแค่ไหนที่ตั๋วเครื่องบินของตัวเองและวันหยุดที่หายไปโดยไม่มีอะไรเลยพวกเขากลัวภรรยามากแค่ไหนและพวกเขารักลูก ๆ มากแค่ไหนเมื่อพวกเขาต้องเฝ้าดูผู้ป่วยที่นอนอยู่บนเตียงมันก็ทำให้เขาต้องยอมสละบางสิ่งเพื่อมาดูแลผู้ป่วยเหล่านั้น
แน่นอนว่าไม่มีใครสนใจว่าผู้ป่วยเพิ่งประสบอุบัติเหตุหรือเจ็บป่วยมากน้อยขนาดไหน
เมื่อแพทย์ออกจากโรงพยาบาลภาระของเขาก็พอจะลดลงไปบ้าง
หลิงรันเฝ้าดูหมอลู่จากไปก่อนจะนับเวลาและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า“ ทุกคนคุณพักผ่อนได้เช่นกัน จะได้ไปร่วมงานแต่งได้ทันเวลา”
“ หมอหลิงแล้วคุณล่ะจะไปร่วมงานที่หลังหรอ” โจวซินเยียน รีบถาม
“ เดียวฉันขับไปที่นั้นเอง”
“ งั้นก็ดีเลย ผู้อำนวยการแผนกฮวง ดูเหมือนจะจองรถบัส เมื่อถึงเวลาคุณสามารถขึ้นรถบัสได้ที่ทางเข้า”
“ งั้นฉันจะไปขึ้นรถ” หยูหยวน ยกมือขึ้นทันที
“ หมอหลิงฉันขอนั่งกับคุณได้ไหม” คราวนี้เป็นเทียนฉีที่พูดขึ้นมา
วันนี้เทียนฉี สวมเสื้อแจ็คเก็ต เฮอเมต สีน้ำเงิน มันดูน่ารัก ถามยังดูเป็นทางการอีกด้วย ดูเหมือนเธอพึงจะวิ่งลงมาจากชั้นบนเพราะเธอหอบเบา ๆ
หลิงรันพยักหน้า “ แล้วจะไปเมื่อไรล่ะ”
“ ตามใจคุณเลย” เทียนฉี ยิ้ม
หลิงรันคิดสักพัก “ ถ้าอย่างนั้นเรามาดูกันดีกว่าว่าเราสามารถช่วยอะไรได้บ้าง”
ขณะที่หลิงหรันพูดเขาเดินไปที่ลิฟต์
เทียนฉีดีใจมากที่เธอเหวี่ยงแขนอย่างมีความสุขและเดินตามหลิงรันเข้าไปในลิฟต์ จากนั้นเธอก็เข้าไปในรถของหลิงรัน
แน่นอนว่าตอนนี้หลิงรันขับรถมือสองมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ส่วนประกอบหลักทั้งสามยังอยู่ในสภาพดี มีเพียงการตกแต่งภายในที่ยังคงล้าสมัยและแอร์อาจมีปัญหาเล็กน้อย
“ เธอช่วยเปิดหน้าต่างไปสักพัก เครื่องปรับอากาศมันจะมีกลิ่นบางอย่างเมื่อเพิ่งเปิดเครื่อง” หลิงรันกล่าวในขณะที่เขาสตาร์ท รถยนตร์ของเขา เขาได้ยินเสียงคำรามของเครื่องยนต์
เทียนฉีสูดดมและขมวดคิ้ว เธอเปิดหน้าต่างทันทีและพูดอย่างมีความสุขว่า“ กลิ่นมันจะฉุนน้อยลงสินะด้วยวิธีนี้”
“ เดียวสักพักมันจะกลับมาเป็นปกติแล้ว” หลิงรันพูดขณะที่เขาค่อยๆบังคับพวงมาลัยและขับออกจากที่จอดรถช้าๆ
ณ ห้องจัดงานแต่งงานของ มาหยานลิน
นี่คืออาหารค่ำงานแต่งงานที่มีโต๊ะแปดสิบสองโต๊ะ หากพวกเขารวมพนักงานของ บริษัท จัดงานแต่งงานที่ได้รับการว่าจ้างมีมากกว่าร้อยคนที่ช่วยเตรียมงานแต่งงาน
ญาติของทั้งสองครอบครัวพยายามทำสิ่งต่างๆอย่างเต็มที่ พวกเขาแขวนลูกโป่งแขวนโคลงเตรียมของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ และอื่น ๆ พวกเขาอยู่ที่นั่นเพื่อร่วมสนุกกับการเป็นส่วนหนึ่งของโอกาสแห่งความสุขนี้แทนที่จะช่วยกันจริงๆ
แม้แต่พ่อแม่จากทั้งสองครอบครัวก็หัวเราะเบา ๆ และช่วยกันออกมา หนึ่งตกแต่งสถานที่ด้วยลูกโป่งและอีกชิ้นหนึ่งแจกจ่ายปลาเค็มตัวเล็ก ๆ
“ระวัง!” เสียงตะโกนจากเวทีทำให้ลูกโป่งสั่นและพวกเขาก็ลอยไปทั่วสถานที่จัดงาน
เจ้าหน้าที่ที่กำลังเคลื่อนย้ายระบบเสียงก้าวพลาดและล้มลง
โดยไม่รู้ตัวเขายื่นมือไปด้านล่างระบบเสียงและพยายามรักษาเครื่องขยายเสียงที่มีค่าซึ่งมีมูลค่าหลายหมื่นหยวน
แพทย์ที่อยู่ในที่เกิดเหตุเฝ้าดูการเคลื่อนไหวของเขาและทุกคนแสดงท่าทางที่บอกว่าพวกเขาไม่สามารถทนดูอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาได้
“ นิ้วของเขาจะขาดใช่ไหม”
“ ไม่แน่ใจว่ามีกี่นิ้วที่ได้รับบาดเจ็บ”
“ ประเด็นหลักคือการดูว่าอาการบาดเจ็บนั้นรุนแรงหรือไม่? นิ้วหักนั้นยากกว่าการใช้ต่อนิ้วที่ขาด”
ทักษะทางวิชาชีพของแพทย์ถูกเปิดใช้งานในพริบตา
“อุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้น.”
“ โทรเรียกรถพยาบาล”
“ อย่าแตะต้องผู้บาดเจ็บก่อน รอหน่วยกู้ภัยมาช่วย”
คุณหมอวัยกลางคนลุกขึ้นยืนและรับคำสั่งอย่างเป็นระเบียบ เขากล่าวว่า“ น้องหวัง มาช่วยฉันด้วย ฝากผู้ชายหกคนช่วยขนของขึ้น คนอื่น ๆ ก็ทำสิ่งที่คุณทำต่อไป คนอื่นที่ช่วยไม่ได้อย่าล้อมคนไข้เอาล่ะ?”
คนที่อยู่ในห้องโถงเป็นญาติเพื่อนและพนักงาน บริษัท จัดงานแต่งงานซึ่งได้รับค่าจ้างให้ทำงาน พวกเขาทั้งหมดกระจายตัวกันออกไป
“ ฉันมีเปลหามในรถเช่นเดียวกับถังออกซิเจนและชุดแพทย์ฉุกเฉินง่ายๆ อย่างงั้นช่วยฉันหน่อย” เฮียเฉาที่เพิ่งเข้ามาเมื่อเกิดอุบัติเหตุบนเวทีดังนั้นเขาจึงได้เห็นกระบวนการทั้งหมด และในลักษณะที่มีประสบการณ์มากเขาจัดหาของใช้ส่วนตัวบางอย่างมาให้คนบาดเจ็บที่นอนอยู่
เด็กหนุ่มสองคนรีบวิ่งไปรับกุญแจจาก เฮียเฉาและรีบวิ่งไปที่รถของเขา
“ขอบคุณ. ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของทุกคน” ผู้จัดการของ บริษัท จัดงานแต่งงานรู้สึกหวาดกลัวและตกตะลึง ในขณะนี้ในที่สุดเขาก็สงบลง เขาขอบคุณทุกคนในพื้นที่และขอบคุณพวกเขาด้วยกำปั้นในฝ่ามือของเขา เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก “ ยังมีคนดีๆอีกมากมายในโลกนี้จริงๆ!”
