Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 400

EP 400

By loop

งานแต่งงานของมาหยางหลินดำเนินไปอย่างราบรื่น

ถึงแม้จะมีคนบาดเจ็บในห้องจัดเลี้ยงในห้องครัวประตูหลังริมถนนในห้องพักชั้นบนของโรงแรมหรือแม้แต่ในรถของตัวเองเพราะพวกเขาเมามากเกินไปหมอทุกคนที่มาจากแผนกต่างๆของโรงพยาบาลต่าง ๆ นี้อาจเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของงาน

นอกเหนือจากนี้งานแต่งงานยังดำเนินไปอย่างราบรื่น

ลุงของเหว่ยแมนทำหน้าที่เป็นพิธีกร เขาเป็นหมอวัยกลางคนที่มักทำงานในต่างประเทศในพื้นที่ภัยพิบัติ เขาไม่เพียง แต่ปรับตัวให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันได้เก่ง แต่เขายังเป็นคนใจเย็นและนักสะสมของด้วย

“ อืมผู้ชายที่นั่งข้างหน้าต่างดูเหมือนจะหายใจไม่ออก มาดามโจวจากโรงพยาบาลสันติภาพกำลังพยายามช่วยเหลือเขา มาดามโจวอยู่กับโรงพยาบาลสันติภาพนับตั้งแต่ก่อตั้งโรงพยาบาล แม้ว่าเธอจะเกษียณอายุไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะฟิตพอ ๆ กับเด็กจบใหม่เลยทีเดียว”

“ โอ้ยังไงก็ตามชายหนุ่มที่นั่งยองๆอยู่หน้ารถเข็นพร้อมเครื่องฟังเสียงคือลูกชายของมาดามโจว หลังจากเขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเอดินบะระในอังกฤษเขากลับมาประเทศจีนและทำงานในโรงพยาบาลสันติภาพ ตอนนี้เขาดำรงตำแหน่งหัวหน้าแพทย์ประจำแผนกโรคหัวใจของโรงพยาบาลสันติภาพ เขาต้องกลับมาแบกรับมรดกของแม่ไว้อย่างแน่นอน หวังว่าคู่บ่าวสาวบนเวทีมาหยานลิน และ เหว่ยแมน จะสามารถสร้างชีวิตที่มีความสุขด้วยกันและก็มีหลานให้เหล่าปู่ๆย่ารออยู่!

“ ต่อไปก็ถึงเวลาที่พ่อแม่ของเจ้าสาวและเจ้าบ่าวจะต้องขึ้นมาบนเวที โอ้บริกรจากบริษัทที่จัดงานแต่งให้เราในวันนี้ มือของเขา ผมเองก็ยังไม่เห็นเขา แต่จากปริมาณเลือดเขาอาจไม่ได้อันตรายถึงหลอดเลือด อืมโรงพยาบาลประชาชนแห่งแรกของเมืองหยุนหัวส่งแพทย์สองคนมาแล้วและดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บของเขาจะอยู่ในสภาวะที่ควบคุมได้แล้ว พวกเขาหยุดเลือดโดยใช้แรงกดเฉพาะที่และทำได้ดีมาก เอาล่ะเรามาพูดถึงสองครอบครัวกันเลยดีกว่า” …

“ เอ๊ะมีคนที่สำลักอาหาร แพทย์ใช้วิธีกดอย่างแรงและสามารถนำอาหารออกมาจากหลอดลมได้ ไม่รู่ว่าเขาจะซี่โครงหักไหม? ไม่? เยี่ยมมาก การรักษาโดยการกดถูกดำเนินการอย่างสมบูรณ์แบบ ปรบมือให้เขา. ผู้ที่ทำการรักษาในครั้งนี้คือ หมอลู่จากศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหยุนฮัวซึ่งเป็นเพื่อนร่วมงานของเจ้าบ่าว แล้วตีนหมู่ตุ๋นที่ทุกท่านทานอยู่ก็เป็นฝีมือของเขา ยังไงซะหมอลู่ก็ยังโสดและถ้ามีผู้หญิงคนไหนโสดก็ฝากเบอร์ไว้ให้เขาได้”

เหว่ยแมนสวมชุดแต่งงานสีขาวราวกับหิมะ เธอพยายามสงวนท่าทีเล็กน้อยก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้เธอยิ้มอย่างสดใสตลอดงานแต่งงาน

เนื่องจากเจ้าสาวของเขามีความสุขมาหยานลินก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน

และเนื่องจากเจ้าสาวและเจ้าบ่าวมีความสุขพ่อแม่คนในครอบครัวและเพื่อน ๆ ก็มีความสุขเช่นกัน

บรรยากาศในงานแต่งนั้นดูสนุกสนานแขกรับเชิญเองก็ลุกขึ้นเต้น และการที่พวกเขาได้ไปพบแพทย์คนอื่น ๆ ทำการแลกเปลี่ยนกันก็ทำให้พวกเขามีความสุขเช่นกัน

แม้แต่ผู้ป่วยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจถ้าเขาเกิดเป็นอะไรไปตรงนี้ หรืออื่น ๆ…

“ ต่อไปฉันหวังว่าพวกคุณทุกคนจะเพลิดเพลินกับอาหารและเครื่องดื่ม…” ลุงของเหว่ยแมนที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรอย่างลำบากหลังจากถูกตัดขาหลายครั้งและในที่สุดก็พูดทุกสิ่งที่เขาต้องการได้สำเร็จ

แขกรับเชิญส่งเสียงเชียร์ ก่อนที่งานเปิดจะได้เริ่มขึ้น

แน่นอนหลังจากผ่านกระบวนการนี้ไปเหล่าพนักงานของบริษัทจัดการงานแต่งรู้สึกโล่งใจว่าคงไม่เกิดปัญหาขึ้นอีกแล้ว

เหว่ยแมนเดินไปและเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อผ้าสำหรับเจ้าสาวที่จะสวมใส่เมื่อไปต้อนรับแขก เมื่อเธอกลับไปที่ห้องจัดเลี้ยงเพื่อพบกับ มาหยานลินอีกครั้งเธอก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ พวกคุณเตรียมงานแต่งงานมาดีมาก” เหว่ยแม่นเริ่มจับแขนของมาหยานลิน และพูดด้วยน้ำเสียงที่เงียบสงบในขณะที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ พวกเขา“ พ่อของฉันและเพื่อน ๆ ของเขาเกษียณแล้วและพวกเขาก็คิดถึงเวลาที่พวกเขาต้องช่วยชีวิตและรักษาผู้คนในโรงพยาบาล อยากให้คุณจดจำงานแต่งงานของเราในวันนี้ไว้”

มาหยานลินเบิกตากว้าง “อะไร?”

“ ผู้ป่วยเหล่านั้น พวกเขาเป็นเพื่อนของคุณทั้งหมดและนี้เป็นเพียงการแสดงใช่ไหม? มีผู้ป่วยสูงอายุคุณจ้างนักแสดงหรือไม่?” เหว่ยแมนกระซิบด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ

หม่าเหยียนหลินชะงักไปชั่วขณะและทันใดนั้นก็รู้ว่าเหว่ยแมนกำลังพูดถึงอะไร เขาฉายแววยิ้มสดใส “ มันไม่มีอะไรมาก ฉันอาศัยความบังเอิญมากมายเพื่อให้สามารถดึงสิ่งนั้นออกมาได้”

“ คุณยอดเยี่ยมจริงๆ” เหว่ยแมนพิงไหล่ของมาหยานลินและยิ้มอย่างมีความสุข

มาหยานลินหัวเราะเบา ๆ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาไม่ได้รังเกียจเพราะความสุขของเจ้าสาวของเขามีความสำคัญสูงสุด

จูหยวนที่มาช่วยก็ตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธออดไม่ได้ที่จะวิพากษ์วิจารณ์ มาหยานลินภายในเมื่อเธอเห็นว่าเขาดูพอใจกับตัวเองมากแค่ไหน ‘ห๊ะ! ผู้ชาย! ‘

หลิงรันชิมปลาไหลนึ่งที่เขาวางไว้ในชามอย่างระมัดระวัง

ญาติของมาหยานลิน ซื้อปลาไหลจากบ้านเกิดของพวกเขาและมันเป็นอาหารพิเศษประจำท้องถิ่นของเกาะหมื่นปี

ปลาไหลทรายเป็นชื่อทั่วไปที่ใช้เรียกปลาอะนาโกและมันรู้จักในอีกชื่อว่า อาร์กติกแลมเพรย์ ตัวปลาขนาดเล็กและมีรูปร่างเหมือนปลาไหลแม่น้ำ อย่างไรก็ตามในการรับประทานพวกเขามักจะถูกจัดหมวดหมู่ตามรสชาติและคุณค่าของพวกเขามักจะถูกกำหนดโดยว่าพวกมันถูกจับได้หรือไม่หรือในมหาสมุทรเปิด

ปลาไหลในท้องถิ่นที่ถูกจับได้โดยมากมักว่ายไปรอบ ๆ เกาะและมองหาอาหารท่ามกลางแนวปะการัง เมื่อเทียบกับปลาไหลที่ว่ายในมหาสมุทรเปิดปลาไหลเหล่านี้มีที่อยู่อาศัยที่แน่นอนและเป็นสถานที่ที่แน่นอนสำหรับการหาอาหาร แม้ว่าจะมีขนาดเล็กกว่า แต่ก็มีเนื้อมากกว่าเมื่อเทียบกับปลาไหลที่ว่ายในมหาสมุทรเปิด ด้วยเหตุนี้ผู้คนจึงชื่นชอบพวกมันมากกว่าและด้วยเหตุนี้มันจึงมีราคาสูงกว่า

คน ๆ หนึ่งสามารถเปรียบเทียบปลาไหลที่จับได้ในมหาสมุทรเปิดเหมือนกับนักวิชาการรุ่นเก่าที่เดินทางไปเมืองหลวงเพื่อค้นหาความหมายของชีวิต แม้ว่าพวกเขามีด้วยความรู้มากมายและถูกเลี้ยงมาอย่างดี แต่การเดินทางอันยาวนานก็จะทำให้พวกเขาไม่ถึงความสำเร็จสักที่ ในทางตรงกันข้ามปลาไหลที่ถูกจับได้รอบๆเกาะเป็นเหมือนบุตรชายของเจ้าของบ้านที่ร่ำรวยที่อยู่บ้านเพื่อใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ชอบเรียนหนังสือและเรียนเก่ง แต่ผิวของพวกเขาก็เรียบเนียนและมีเนื้อติดกระดูกมากมายเพราะคนเหล่านี้ไม่ต้องอดยากใดๆเลย

ชาวญี่ปุ่นชอบปลาไหลจากเกาะ10,000 ปีมาก พวกเขานำเข้ามันมาจำนวนมากเลยทำให้ราคาของปลาไหลเหล่านี้แพงขึ้นมหาศาล

ถึงกระนั้นก็ตามเมื่อใดก็ตามที่ผู้คนจากเกาะ10,000 จัดงานเฉลิมฉลองพวกเขาก็มักจะเสิร์ฟปลาไหลบนโต๊ะ แม้ว่างานเลี้ยงแต่งงานจะจัดขึ้นในเมืองหยุนหัวแต่ญาติๆในครอบครัวของมาหยานลิน ก็ยังคงซื้อปลาไหลจำนวนมากและส่งพวกมันมาในชั่วข้ามคืน จากนั้นปลาไหลเหล่านี้ถูกปรุงโดยเชฟจากเกาะ 10,000 ปี

ปลาไหลนึ่งเหล่านั้นนุ่มและมีกลิ่นหอม ช่วงเวลาที่คนเอาปลาไหลเข้าปากพวกเขาก็แค่กัดปลาไหลเบา ๆ เพื่อลิ้มรสความหอมของไขมัน

หลิงรันไม่ได้โปรดปรานอาหารจานอื่น ๆ เป็นพิเศษ แต่เขาอดไม่ได้ที่จะต้องทานปลาไหลชิ้นที่สองหลังจากทานชิ้นแรกไป

เมื่อเทียนฉีเห็นว่าหลิงหรันชอบปลาไหลมากแค่ไหนเธอก็หยิบปลาไหลชิ้นหนึ่งในจานของเธอและส่งให้หลิงหรันโดยไม่ลังเล จากนั้นเธอก็อธิบายว่า“ ฉันยังไม่ได้กินมันเลย มันอยู่บนจานมาสักพักแล้ว”

“ ฉันทานมันเท่านี้ก็พอแล้ว” หลิงรันยิ้มและพูดว่า“ ลองทานมันดู รสชาติดีจริงๆ”

“ตกลง.” เทียนฉีไม่ใช่คนประเภทที่ชอบแสดงความสุภาพออกมา เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่หลิงรันพูดเธอก็หยิบปลาไหลชิ้นหนึ่งใส่ไว้ในปากแล้วกัดเบา ๆ

มันสดชื่นและผิวของมันรื่นมาก

เทียนฉี หลับตาขณะที่เธอลิ้มรสมัน จากนั้นเธอก็กัดอีก

“ อร่อยมาก” เทียนฉีเองชอบรสชาติของปลาไหลมาก

หลิงรันพยักหน้าเห็นด้วย เมื่อเขาต้องการที่จะยื่นมือไปรับปลาไหลอีกชิ้นจานปลาไหลนึ่งบนโต๊ะจัดเลี้ยงก็ว่างเปล่า

“ อาไม่เหลืออีกแล้ว” เทียนฉี ยิ้มให้หลิงรัน และพูดว่า“ ขอโทษทีนะ”

หลิงรันเองก็รู้ความหมายในทันที

ในขณะนี้ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งตรงข้ามกับพวกเขาที่โต๊ะจัดเลี้ยงสบโอกาสและพูดว่า“ ปลาไหลรสชาติดีที่สุดเมื่อจับมันเอง”

เทียนฉีเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ชายหนุ่มได้รับกำลังใจจากคำตอบของเธอและพูดอย่างรวดเร็วว่า“ มันสนุกมากที่ได้จับปลาไหลตั้งแต่พวกมันว่ายถอยหลัง ดังนั้นคุณต้องมีทักษะมากมายเพื่อให้สามารถจับได้ ฉันมักจะใช้ปลาหมึกเป็นเหยื่อ ถ้าคุณมาที่เกาะฉันจะสอนวิธีตกปลาให้”

“ ขอบคุณสำหรับข้อเสนอของคุณ แต่ไม่จำเป็นหรอก” เทียนฉีส่ายหัวช้าๆ

ตามคาดชายหนุ่มยิ้ม จากนั้นเขาก็พูดว่า“ ถ้าคุณไม่มีเวลามาฉันสามารถนำปลาไหลที่ฉันจับได้มาที่เมืองหยุนหัวให้คุณ ปลาไหลทรายนั้นหาได้ไม่อยากที่เกาะ แต่คุณจะต้องรอสองสามวัน…”

“ ไม่จำเป็นจริงๆสำหรับสิ่งนั้น” เทียนฉีปฏิเสธชายหนุ่มอีกครั้งและหันไปพูดกับหลิงหรัน“ หมอหลิงคุณสนใจที่จะจับปลาไหลทรายไหม? ครอบครัวของฉันเป็นเจ้าของประมงและพวกเขาอาจมีสาขาในเกาะ10,000 ปีแม้ว่าจะไม่มีพวกเขาก็อาจมี บริษัท คู่ค้าอยู่ที่นั่น “

ก่อนที่หลิงรันจะพูดชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามพวกเขาก็คิ้วขมาด เขาดิ้นรนอยู่ภายในสองสามวินาทีในขณะที่เขาจ้องมองไปที่หญิงสาวที่สวยงามน่าทึ่งตรงหน้าก่อนที่จะถามว่า “ชาวประมงอย่างงั้นหรอ บริษัทของครอบครัวเธอชื่ออะไร”

“ ครอบครัวของฉันเป็นเจ้าของหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทประมงหรงหยวน” เทียนฉี ยิ้ม

ชายหนุ่มกระตุกริมฝีปากสองสามครั้งก่อนจะพูดว่า“ หรงหยวนเป็นชาวประมงที่มีกองเรือเดินสมุทรสามหรือสี่ลำหรือไม่”

“ ฉันไม่แน่ใจว่ามีเท่าไร” หลังจากที่เทียนฉีพูดอย่างนั้นเธอก็หันมากระซิบกับหลิงรันว่า“ หมอหลิงข้าวจะรสชาติดีมากถ้าคุณราดซีอิ๊วที่จุ่มปลาไหลไว้ข้างใน

หลิงรันครุ่นคิดอย่างรอบคอบสักสองสามวินาทีก่อนจะส่ายหัว “ วันนี้ฉันรู้สึกไม่อยากทำแบบนั้น”

เทียนฉียิ้มและพูดว่า“ งั้นคราวหน้ามาทำปลาไหลนึ่งด้วยกันนะคราวหน้าจะได้ราดซีอิ๊วลงบนข้าว”

หลิงรันลังเลครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า

เทียนฉีมีความสุขมากจนกำหมัดแน่น

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามพวกเขาเหลือบมองไปที่ เทียนฉีก่อนที่เขาจะมองไปที่หลิงรัน และเขาก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลย