Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 752
ในตอนเช้แสงแดดอบอุ่นส่องบนเตียง คนที่คลุมด้วยผ้าห่มดูเหมือนเขาถูกทรายสีเหลืองปกคลุม มันสงบและศักดิ์สิทธิ์มากจนทําให้คนอื่นอยากจะคุกเข่าลง
หลิงรันสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของแสงแดดและขนตาก็พลิ้วไหว จากนั้นเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น
หญิงสาวคนหนึ่งเดินไปข้างหน้าทันทีและใช้เสียงที่ฝึกมาซึ่งจะทําให้เธอพูดเบา ๆ ก่อนที่เธอจะเพิ่มระดับเสียงของเธอและถามอย่างอ่อนโยนว่า “หมอหลิง คุณตื่นแล้วหรือคุณต้องการอะไร
หลิงรันเลิกคิ้ว “อะไร?”
“อาหารเช้าค่ะ ทานอาหารเช้ากันมั้ยคะ” รอยยิ้มที่จริงใจปรากฏบนใบหน้าของผู้หญิงสวยคนนี้ แทนที่จะเป็นรอยยิ้มแบบมืออาชีพเธอเก่งมากด้วยรอยยิ้มแบบมืออาชีพ แต่เมื่อเธอเห็นหมอที่ห ล่อเหลาเช่นหลิงรัน เธอจะยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติอย่างเป็นธรรมชาติเธอไม่สามารถใช้รอยยิ้ม แบบมืออาชีพได้แม้ว่าเธอต้องการจะทําเช่นนั้นก็ตาม
หลิงรันหายใจออกและดึงแขนข้างหนึ่งออกจากใต้ผ้าห่ม จากนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิภายนอกและถามอีกครั้ง “คุณเข้ามาได้อย่างไร”
“ฉันแค่ผลักประตูให้เข้ามา” คนสวยพูดเบาๆ “ฉันเองเป็นคนใช้คฤหาสน์ ชื่อ เซเลน่า ฉันเป็นคนชิโน-โปรตุกีส ฉันจึงสามารถพูดภาษาจีนกลาง โปรตุเกส และอังกฤษได้ ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือใด ๆ คุณสามารถบอกฉันได้ตลอดเวลา”
“โอ” หลิงรันตอบ และเขายังคงแช่อยู่ในสภาพของห้อง เขายังคงถามต่อไปว่า “ฉันจําได้ว่าฉันล็อคประตูเมื่อวานนี้”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เมื่อฉันมาถึงตอนนี้ พ่อบ้านก็เปิดประตูเพื่อตรวจดูบางอย่าง”
“พ่อบ้านเข้ามาในห้องฉันด้วยเหรอ”
“นั่นเป็นเพราะมิสเตอร์เทียนเกาเพิ่งต้องการแสดงความขอบคุณต่อคุณ เขาจงใจเตือนพ่อบ้านเพื่อให้แน่ใจว่าการเข้าพักของคุณสะดวกสบาย นั่นเป็นเหตุผลที่เขาส่งพ่อบ้านไปตรวจสอบห้องของคุณ”
หลิงรันเงียบไปครู่หนึ่งและพูดว่า “เนื่องจากการผ่าตัดของมิสเตอร์เทียนเกาเพิ่งเสร็จสิ้นแล้วฉันอยากกลับบ้านโดยเร็วที่สุด
“แต่…” เซเลน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ลืมตากว้างแล้วพูดว่า “มิสเตอร์เทียนเกาเจิ้งเป็นมหาเศรษฐีเขาจะให้บริการหรูหราแก่คุณในฐานะเจ้าบ้านและแนะน่าดาราชาวบราซิลให้คุณดูทําคุณชอบฟ ตบอลไหม บราซิลมีนักกีฬาฟุตบอลมากที่สุด ถ้าหมอหลิงร้องขอคุณ เทียนเกาเพิ่งน่าจะเชิญพวกเขาได้ เขาเคยเชิญดารากีฬามางานปาร์ตี้ที่เขาจัดงานครั้งล่าสุด”
“มีนักกีฬาฟุตบอลคนใดบ้างที่ได้รับบาดเจ็บที่เข่าหรือเส้นเอ็นร้อยหวายฉีกขาด?” หลิงรันลุกขึ้นนั่ง เนื่องจากเป็นการไม่เหมาะสมที่จะนอนลง
เซเลน่ารู้สึกผิดหวังเมื่อเห็นหลิงรันสวมชุดนอน เธอทําหน้าบึงและจําสิ่งที่หลิงรันพูดได้ เธอ รู้สึกขบขันและพูดว่า “ถ้าคุณต้องมีนักกีฬาฟุตบอลที่ได้รับบาดเจ็บที่เข่าหรือเอ็นร้อยหวายบาดเจ็บ คุณเทียนเกาเพิ่งควรจะสามารถหาพวกเขาให้คุณได้ ไม่เช่นนั้น เราสามารถจ่ายเงินให้พวกเขาขี่ม้า..”
เซเลน่าปิดปากของเธอทันที “ฉันกําลังเดินเตร่อยู่”
“เดินเตร่?” หลิงรันรู้สึกพลาดอะไรบางอย่างไป
เซเลน่าผ่อนคลายในทันทีและถามอย่างรวดเร็วว่า “คุณอยากทานอาหารเช้าแบบไหน
“คุณมีทางเลือกอะไรบ้าง?”
“อาหารเช้าเรามีให้เลือกมากมายตามใจชอบเลย” เซเลเน่ยิ้มออกมาเบาๆ
“แป้งแท่งทอดกับพุดดิ้งเต้าหู” หลิงรันตอบทันที
เซเลน่ากระพริบตายิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “ฉันเข้าใจ”
หลิงรันเริ่มแปรงฟันหลังจากที่เธอออกไป
หลังจากแปลงฟันเสร็จ เขาเดินลงมาเขาเห็นอาหารเช้าอันโอ่อ่าวางอยู่บนโต๊ะ มีทั้งแป้งทอด ไข่ดาว ไข่คน ไข่ต้ม เบคอน ฮอทดอก เนื้อย่าง โจ๊ก และ…
“มาโปเต้าหู?” หลิงรันมองไปที่ชามตรงหน้าเขา
“เชฟบอกว่าเหมือนพุดดิ้งเต้าหูหักเป็นชิ้นๆ” เซเลน่าพยักหน้าอย่างจริงจัง
หลิงรันมองไปที่เซเลน่าและพูดอย่างจริงจังว่า “นี่คือเต้าหูมาโป”
“เป็นไปไม่ได้ เราเคยเลี้ยงอาหารจีนมาก่อนแล้ว เขาบอกว่าอร่อยมาก มันคือพุดดิ้งเต้าหู” เซเลน่านึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพูดว่า “ให้ฉันค้นหา”
หลังรันเลือกอาหารอื่นและกินมัน เมื่อเขาเกือบจะอิ่มแล้ว เขาเห็นว่าเซเลน่าเสร็จสิ้นการค้นหาของเธอและจ้องไปที่โทรศัพท์ของเธอ
“คุณพบมันหรือไม่”
“ใช่ พ่อครัวโกหกฉันตั้งแต่เด็กและบอกว่านี่คือพุดดิ้งเต้าหู” ความเชื่อมั่นของ เซเลนาต่อผู้คนโลก และค่านิยมนี้ดูเหมือนจะถูกทําลายไป
หลิงรันเพียงต้องการให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ป่วยทางจิตและพยักหน้า จากนั้นเขาก็พูดว่า “ฉันจะออกไปเดินเล่น”
หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น หลิงรันก็ออกไปและลงไปที่พื้น
เซเลน่าคนสวยจ้องไปที่กระจกบานใหญ่ในห้องและรู้สึกเศร้ายิ่งกว่าเดิม
ด้านหน้าคฤหาสน์ มีคาวบอยสองสามคนใช้ไม้สร้างม้านั่งยาวและกระท่อมเล็กๆ
หยหยวน และมาหยานลิ้นตื่นเช้ามาก พวกเขากําลังถือถ้วยชา พึงกําแพง และมองดูพวกเขากําลังทํางานอยู่
เมื่อพวกเขาไม่ต้องทําการผ่าตัดกับหลิงรัน ทั้งคู่ก็รู้สึกอิสระมาก แต่ก็ว่างเปล่าในเวลาเดียวกัน
“หมอหลิง” มาหยานลินเป็นคนแรกที่เห็นหลิงรันเขาทักทายเขา ยิ้มและพูดว่า “คุณรู้ไหมว่าพวกเขากําลังทําอะไรอยู่”
หลิงรันส่ายหัว
พวกเขากําลังสร้างห้องพักฟื้น“มาหยานลิ้นกล่าวด้วยน้ําเสียงประทับใจ” คุณลองนึกภาพออกไหม? เราบอกเขาว่าเมื่อเดินได้ เขาก็จะเริ่มฟื้นฟูได้ผู้ป่วยขอความต้องการเฉพาะ และพวกเขาก็เริ่มสร้างห้องพักฟื้น”
หลิงรันมองไปที่ทางเดินยาวที่ยาวหลายสิบฟุตและถามว่า “ไม่นานขนาดนั้นหรอกเหรอ คุณไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับข้อกําหนดนี้เหรอ”
“เขาบอกว่าจะไม่หันหลังกลับเมื่อเริ่มพักฟื้น นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตั้งใจที่จะสร้างทางเดินยาว 656 ฟุตเพื่อเชื่อมสถานที่แห่งนี้กับ สะพานเชื่ม มันจะสะดวกกว่าสําหรับเขาที่จะดูมาในช่วงวันที่ฝนตก” มาหยานลินอิจฉาจนน้ําลายไหล “นั่นเป็นท่อนซุงคุณภาพสูงที่มาเรียงต่อกันทั้งหมด ถ้าฉันมีท่อนซุงดีๆ มากมายฉันจะนํามันกลับประเทศและขายคืนให้หมอณูเลย…”
หยหยวนหัวเราะออกมาดังมาก เมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่คางของมาหยานลิน “รูปลักษณ์ของคุณค่อนข้างคล้ายกับของหมอล”
“หมอหลิง” เทียนเกาเจิ้งลงมาขณะที่เขานั่งรถเข็น
ผู้ป่วยบางรายที่ได้รับการผ่าตัดแบบส่องกล้องที่หัวเข่าฟื้นตัวช้ากว่า และพวกเขาอาจจะสามารถลุกจากเตียงได้หลังจากสามถึงสี่วันเท่านั้น ในขณะเดียวกันก็เป็นเรื่องปกติสําหรับผู้ที่ฟื้นตัวอย่างรวดเร็วที่จะลุกจากเตียงในวันที่สองเอง
เทียนเกาเจิ้งปล่อยให้หลิงรัน ทําการผ่าตัดให้เขา เขาอาจไม่กล้าใช้แรงมากเกินไปบนเข่าของเขา แต่เขาดูดีขึ้นมาก อาการปวดเข่าตามปกติถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดตรงจุดที่แผลเกิด ขึ้นอารมณ์ของเขาดีขึ้นเมื่อความเจ็บปวดรู้สึกพอใจเพราะมันหมายความว่าเขาอาการดีขึ้น
เมื่อเทียนเกาเพิ่งเห็นหลิงรัน ในขณะนี้ เขายิ้มและพูดว่า “หมอหลิง คุณตื่นเช้ามาก คุณกินข้าวเช้าหรือยัง ฟาร์มของเจ๋งขึ้นชื่อในเรื่องอาหารเช้าอันโอ่อ่า โดยปกติแล้วจะมีอาหารเช้ามากกว่า 30 ชนิด หัวหน้าพ่อครัวของเรารู้วิธีทําอาหารจากกว่าสามสิบประเทศและสามารถตอบสนองความต้องการของทุกคนได้”
หลิงรันพยักหน้าเล็กน้อย
เทียนเกาเพิ่งเคยชินกับทัศนคติของหลิงรัน เช่นกัน เขายิ้มและพูดว่า “หมอหลิง มาหยานลิน คุณทั้งคู่ไม่รีบกลับใช่ไหมมีกิจกรรมอะไรที่คุณชอบไหม ฉันสามารถจัดให้คุณได้”
มาหยานลิ้นหันกลับมาและสังเกตเห็นว่าหลิงรันกําลังคิดอะไรบางอย่าง เขาพูดทันทีว่า “หมอหลิง ถ้าเรากลับไปตอนนี้ เตียงในโรงพยาบาลจะไม่ว่าง”
“ตกลง” หลังรันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “ผมหวังว่าจะทําการผ่าตัดให้กับนักกีฬาชาวบราซิล”
เทียนเกาเจ๋งมองไปที่ใบหน้าที่หล่อเหลาของ หลิงรันถอนหายใจ แล้วพูดว่า “ฉันอาจได้ยินผิดไปเมื่อกี้นี้ คุณต้องการลายเซ็นจากนักกีฬาชาวบราซิลต่างหาก”
“แน่นอนว่าต้องลงนามในแบบฟอร์มยินยอมที่ได้รับแจ้ง” หลิงรันตีความคําพูดของ เทียนเกาเจิ้ง อีกครั้ง
มาหยานลินตบหัวแล้วพูดว่า “งั้นเราไปกันเถอะ”
“หรือจะไปเที่ยว” หยูหยวนกระโดดเบา ๆ
“โอ้ หมอหย…ถ้าคุณชอบการเดินทาง นั่นไม่น่าจะเป็นปัญหา” เทียนเกาเจ๋งกล่าวทันที “คุณไปกับเครื่องบินส่วนตัวของฉันได้ ถ้าอยู่ใกล้กว่านี้ คุณก็แค่ขึ้นเฮลิคอปเตอร์ บราซิลมีขนาดใหญ่มาก และถนนบางที่ก็เดินไม่ค่อยสะดวก…”
