Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 753
ตอนนี้ภายในใจของหยูหยวนเต็มไปด้วยจิตวิญญาณที่แรงกล้าเมื่อเธอรู้ว่าเธอสามารถออกไปและสนุกได้
เธอหมดแรงจริงๆ ลืมบทบาทของเธอในฐานะหัวหน้าผู้อยู่อาศัยในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมาก่อนที่จะเข้าร่วมกลุ่มของหลิงรัน เธอทํางานหนักมาก อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานั้น ทีมศัลยกรรมของเธอดูถูกเธอ เธอจึงทําได้เพียงนํางานอดิเรกของเธอไปอยู่หน้าคอมพิวเตอร์พยายามอ่านหนังสือ อ้างอิงทางการแพทย์ อ่านบทความ และเขียนบทความ ทักษะที่ไร้ประโยชน์ทั้งหมดในสายตาของศัลยแพทย์เชิงปฏิบัติหลายคน
เนื่องจากศัลยแพทย์ส่วนใหญ่คิดว่าทักษะเหล่านี้ไม่เป็นประโยชน์ เธอจึงต้องทํางานประจําวันต่อไป ดังนั้น ชีวิตของหยูหยวนในฐานะแพทย์ประจําบ้านจึงเป็นเรื่องที่น่าสังเวชมาก
ในการเปรียบเทียบ การทํางานหนักที่เธอทุ่มเทในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยของเธอนั้นไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึงเลย
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาในโรงพยาบาล หยูหยวนได้สะสมแรงกดดันจํานวนมาก ถ้าไม่ใช่เพราะการปรับสภาพของเธอจากการรับมือกับแรงกดดันตั้งแต่ยังเด็กและมีเวลาเหลือเฟือในการใช้เวลากับงานอดิเรกของเธอเอง หยูหยวนอาจล้มลงได้ทุกเมื่อ
ตอนนี้ ขณะที่ หยูหยวนยืนอยู่หน้าแผนที่ขนาดใหญ่ที่แสดงโดยเทียนเกาเพิ่งรอยยิ้มที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่บนใบหน้าของเธอ
“ฉันต้องหาสถานที่ที่มีทิวทัศน์สวยงามเช่นภูเขาและทะเลสาบ…” หยูหยวนจับใบหน้าของเธอและหลงในจินตนาการ “ความพิเศษของบราซิลคือหญ้าแฝกใช่ไหม ที่ราบของพวกเขาก็มีด้วย ดังนั้นเราจะขี่ม้ากัน จะดีกว่าถ้าเราสามารถขี่วัวได้ อาหารจะต้องเป็นอาหารง่ายๆสบายๆ และที่พักไม่ควรมากเกินไป แย่เลย ระยะทางกําลังดีสําหรับฉัน หลังจากเครื่องบินลงจอด ฉันสบายดี แม้ว่าจะต้องเปลี่ยนไปใช้รถคันอื่นสักสองสามชั่วโมงก็ตาม”
“เรามาถึงแล้ว” มายานหลินตอบแทนเธอ
หยูหยวนถึงกับพูดไม่ออก
คฤหาสน์ของเทียนเกาเจิ้งอยู่ติดกับแม่น้ําและภูเขา คฤหาสน์หลังนี้เคยเป็นไร่ขนาดใหญ่ มีสนามแข่งม้าและสนามบิน มันดีกว่าที่หยูหยวนคิดไว้มาก
เทียนเกาเจิ้งหัวเราะคิกคักและพูดว่า “หมอหยูนั้นทําให้ฉันคิดได้ ต่อจากนี้ฉันจะซื้อฟาร์มปศุสัตว์นี้และสร้างคฤหาสน์ของฉันที่นี่ ฉันได้ตัดสินใจแล้ว…”
หยูหยวนหยุดอยู่ในความงุนงงและถอนหายใจ “ดังนั้น เราเล่นได้เฉพาะในคฤหาสน์?”
สําหรับ หยูหยวนการขึ้นเครื่องบินสําหรับการเดินทางครั้งนี้สําคัญกว่า ยิ่งไปกว่านั้น มันคือเครี่องบินเจ็ตส่วนตัว!
แม้ว่า เทียนเกาเพิ่งจะเป็นผู้ป่วยที่แปลกประหลาด แต่เขาก็สามารถสังเกตการแสดงออกได้ดี เขาหัวเราะเมื่อเห็นการแสดงออกของ หยูหยวน”ฉันเข้าใจสิ่งที่คุณหมายถึงหมอหยูสิ่งที่คุณพูดถึงเป็นเพียงข้อกาหนดขั้นพื้นฐานใช่ไหม คุณยังต้องการวันหยุดพักผ่อนที่แท้จริงอีกใช่ไหม”
“ใช่ ๆ ” หยูหยวนพยักหน้าในทันที นี้เป็นโอกาสหายากสําหรับเธอที่จะมีโอกาสได้ออกมาเที่ยวเช่นนี้ เธอเองอยากพักผ่อนเช่นนี้มานานแล้ว
“ฉันเห็นว่าคําขอของคุณค่อนข้างคล้ายกับของฉัน แล้วนี่ล่ะ คุณดูทรัพย์สินของฉันก่อนได้ไหม ถ้ามีอะไรเข้าตาคุณ คุณสามารถเยี่ยมชมสถานที่นั้นและเปลี่ยนสถานที่ระหว่างการเดินทางได้ คุณไม่จําเป็นต้องเก็บไว้ พักที่เดิมนั่นแหละจะง่ายที่สุด ถ้าหาที่ถูกใจไม่ได้ก็ลองนึกถึงการเดินทางไปที่อื่นก็ได้ เดี๋ยวก็เจอที่ถูกใจ” เมื่อเทียนเกาเพิ่งพูดจบ เขาก็บอกกับพ่อบ้านว่า “ไปส่ง เจ้าหน้าที่เครื่องบินมาที่นี่ และขอให้ทุกคนระดมสมองเพื่อวางแผนการบิน
“ตอนนี้มีสมาชิกเพียงไม่กี่คนของเที่ยวบินหนึ่งเท่านั้นที่อยู่ที่นี่” พ่อบ้านกล่าวถึงกัลฟ์สตรีมใหม่ล่าสุดที่มีไว้สําหรับ เทียนเกาเพิ่งเนื่องจากตอนนี้ไม่มีงานทํา จึงถูกนําไปพักในโรงเก็บเครื่องบิน บุคลากรของเครื่องบินก็เหยียดขาของพวกเขาเช่นกัน ในขณะเดียวกัน กัลฟ์สตรีมใหม่บางส่วนจําเป็นต้องแบกรับความรับผิดชอบทางธุรกิจจากฟาร์มปศุสัตว์และบริษัท และบินไปทุกที
เทียนเกาเพิ่งพยักหน้าอย่างเป็นกันเอง “คุณอาจพูดคุยเรื่องต่างๆ กันเองได้ ยังไงฉันก็ออกไปไม่ได้ หมอหลิง ฉันออกไปสนุกไม่ได้ใช่ไหม”
เทียนเกาเจิ้งจ้องไปที่ หลิงรันด้วยดวงตาเบิกกว้าง และเขาหวังว่าหมอหลิงที่ “ตรงไปตรงมา” จะให้คําตอบที่ต่างไปจากนี้
หลิงรันไม่ลังเลและพูดว่า “คุณออกไปไม่ได้ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า คุณควรนอนบนเตียงและพักผ่อน แล้วตรวจดูสภาพของการฟื้นตัวของคุณก่อน”
เทียนเกาเพิ่งรู้สึกลาออกและเม้มปาก จากนั้นเขาก็เห็นว่า หยูหยวนได้วางลงบนแผนที่และเริ่มค้นหาด้วยมือของเธอ เขาพูดกับพ่อบ้านว่า “ให้เซโบโฟร์ด”
พ่อบ้านถึงกับตกตะลึง “ซีบรุนที่นี่ยังไม่โตเลย”
“โอ” เทียนเกาเพิ่งตอบและกล่าวว่า “ฉันแค่อยากจะดู”
พ่อบ้านมองไปที่ เทียนเกาเจิ้งอย่างสงสัยและกระซิบ “ไม่มีขโมยคนใดที่จะปิดตู้นิรภัยหลังจากมองเข้าไปข้างใน”
“หัวเข่าของฉันได้รับบาดเจ็บ และฉันไม่สามารถกินเนื้อได้มากเท่าที่ฉันต้องการ ฉันแค่มองที่ซีบรุ่นที่ 4เพื่อบรรเทาจิตวิญญาณของฉัน” เทียนเกาเจิ้งอธิบายด้วยความจริงใจจอมปลอม
พ่อบ้านมองไปที่เข่าของเทียนเกาเจ๋งและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะขอให้ใครซักคนที่นี่ดู บังเอิญตอนนี้เป็นเวลาที่มันจะต้องเดิน”
“สืบนแผนที่แสดงถึงอะไร” หยูหยวนชี้ไปที่แผนที่ของอเมริกาบนผนังหลังจากเสร็จสิ้น
สุดท้ายคําถามปกติ พ่อบ้านหันกลับมาทันที ยิ้มแล้วพูดว่า “จุดสีน้ําเงินตรงนี้หมายถึงทรัพย์สิน เช่น ฟาร์มปศุสัตว์ ฟาร์ม รวมไปถึงที่ตั้งของโรงงานบางแห่ง อีกนัยหนึ่ง สีน้ําเงินเข้มเป็นของตระกูลเทียน และสีฟ้าอ่อนเป็นของของคุณ เทียนเกาเจ๋งที่มีเจ้าของเพียงคนเดียว หรือมีส่วนแบ่งมากกว่านั้น สีครามเป็นของสมาชิกในครอบครัวคนอื่น ๆ ตัวอย่างเช่นดินแดนนี้เป็นของมิสเทียนฉี และมันเป็นของขวัญที่มิสเตอร์เทียนเกาเจิ้งมอบให้มิสเทียนฉีสําหรับวันเกิดปีที่ 18
ของเธอ”
“ของขวัญคือไร่?” หยูหยวนกระพริบตา
พ่อบ้านยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “มันมาพร้อมกับสิ่งอํานวยความสะดวกเพิ่มเติมด้วย นอกจากนี้ ยังมีวัวหนึ่งแสนตัวที่ครอบครัวดูแลอยู่ มีทะเลสาบที่สวยงามและปลาต่าง ๆ มากมาย โอ้ ยังไงก็ตาม ข้างหน้ามีภูเขาไม่เยอะ ออกเห็ดบ้าง ไปล่าสัตว์ได้ ทํากิจกรรมอื่นๆ ที่นั่นก็น่าสนุกเหมือนกัน…”
“ที่นั่นมีสัตว์ป่าด้วยเหรอ?” หยูหยวนอดไม่ได้ที่จะจําประสบการณ์ของเธอที่สวนสัตว์แห่งชาติ เธอมีอารมณ์ในวันหยุดอยู่แล้ว แต่เธอไม่ต้องการตัดสินใจในทันที เธอจึงคว้าโอกาสนั้นและถามว่า “สีเขียวและสีแดงเป็นอย่างไรบ้าง”
พ่อบ้านกล่าวว่า “สีเขียวหมายถึงโครงการบางโครงการที่ดําเนินการโดยมูลนิธิของ เทียนเกาเพิ่งโดยเน้นที่การรีไซเคิลเป็นหลัก สีแดงคือที่ตั้งของโรงพยาบาลการกุศลเกาเจิ้ง”
“มีโรงพยาบาลมากกว่าสิบแห่ง?” หยูหยวนรู้สึกประหลาดใจ
“ส่วนใหญ่เป็นโรงพยาบาลขนาดเล็กที่มีเพียงระดับคลินิกเท่านั้น” เทียนเกาเพิ่งยิ้ม “คนส่วนน้อยมากๆ ที่เป็นได้เป็นเจ้าของโรงพยาบาลขนาดใหญ่ เพราะที่นี้มีกฎหมายห้าม ฉันกําลังพยายามจัดตั้งโรงพยาบาลขนาดเล็กลง และฉันอาจสนับสนุนโมเดลนี้เมื่อฉันกลับไปจีนในอนาค
หยหยวนพยักหน้าขณะฟังและมองไปที่ หลิงรันอีกครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “ท่าไมเราไม่ไปโรงพยาบาลต่างๆล่ะ คุณน่าจะชอบหมอหลิง”
“ผมไม่ไป” หลังรันหมดความสนใจเมื่อเขาเห็นนิ้วของหยูหยวนเลื่อนไปที่ที่ตั้งของอเมซอน
หากห้องผ่าตัดของโรงพยาบาลเป็นแบบอย่างที่ดี ป่าพื้นเมืองอย่างป่าอเมซอนจะเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดของการไม่มีระเบียบเลย บางที่หลายคนอาจต้องการผจญภัยในป่าพื้นเมืองแบบนี้ แต่หลิงรันชอบอยู่ในโรงละครและรอให้นักรบผู้กล้าหาญเหล่านี้กลับมาทําการผ่าตัดให้พวกเขา
เนื่องจากหลิงรันได้ตัดสินใจแล้ว หยูหยวนจึงมีเวลาง่ายขึ้นในการตัดสินใจของเธอ
หยูหยวนชี้ไปที่จุดสีน้ําเงินอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ทําไมเราไม่ไปที่ป่าอเมซอนและดูสัตว์ป่าที่นั่น”
“ไม่มีปัญหา ป่าดงดิบอเมซอนมีพื้นที่กว้างขวาง จริงๆ แล้ว ตรงนี้ก็เหมือนกัน” พื้นที่ที่พ่อบ้านวาดนั้นเป็นดินแดนที่มีมูลค่ามากกว่าสองสามแสนตารางไมล์แล้ว
หยูหยวนมองไปที่มาหยานลินและถามว่า “คุณจะอยู่ที่นี่หรือสนุกที่อเมซอน”
มาหยานลินมองไปที่ หยูหยวนและ หลิงรันเขาตกอยู่ในความขัดแย้งในการกลับมาอยู่ที่โรงพยาบาลหรือสนุกกับอึของเหล่าสัพสัตว์
