Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 754
เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวเริ่มขยับปีกหลังสองสามครั้ง จากนั้นมันก็เหินขึ้นไป จากการเร่งความเร็ว และทะยานสู่ท้องฟ้า ในไม่ช้าก็เห็นเพียงร่องรอยของการควบแน่นสีขาวเท่านั้น
พ่อบ้านโบกมือต่อหน้ามาหยานลินซึ่งออกไปในนาทีสุดท้าย “คุณหมอหม่า การตัดสินใจของคุณดีแล้วใช่ไหม? ป่าดงดิบอเมซอนเป็นป่าฝนที่มีชื่อเสียง และเป็นสถานที่ที่น่าสนใจทีเดียว หากคุณพลาดโอกาสนี้ คุณอาจต้องรออีกสองสามปีถึงจะมีโอกาสเช่น เรื่องนี้ต้องกลับมาอีก ถ้าเปลี่ยนใจบอกได้นะ ฉันยังขอให้เครื่องบินส่วนตัวกลับรถได้นะ”
มาหยานลินส่ายหัวอย่างฉุนเฉียว “คนที่ทํางานในฟาร์มก็ดูไม่สนใจที่จะไปที่นั่นเหมือนกัน แม้แต่ไกด์ก็ดูเหมือนเขากําลังคิดอะไรอยู่ ผมจะไปทําไม ยิ่งกว่านั้น จุดประสงค์ของหมอหยที่จะไปที่นั่นก็ไม่เหมือนกับผมเลย”
“แต่ก็มีผู้อาวุโสหลายคนเช่นผู้อํานวยการแผนกหลี่และหมอวอลแลนด์ก็ไปด้วย”
“พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาไปเพื่ออะไรด้วยซ้ํา” มาหยานลินเม้มริมฝีปากของเขา “พวกเขาไปแล้วต้องร้องไห้ออกมาอย่างแน่นอน”
“อาจจะมีส่วนถูก ส่วนของป่าฝนอเมซอนที่หมอหยอยากไปนั้นค่อนข้างห่างไกล” เมื่อพ่อบ้านเห็นว่ามาหยานลินไม่ได้ตั้งใจจะไปจริงๆ เขาก็หัวเราะและพามาหยานลินกลับไปที่คฤหาสน์
แม้ว่ามาหยานลินจะตัดสินใจไปแล้ว แต่เขาก็ยังดูขัดแย้งอย่างมาก
อย่างที่พ่อบ้านพูด ป่าอเมซอนมีชื่อเสียงมาก การเดินทางควรมีประสบการณ์ที่ดีทีเดียว ผู้อ่านวยการแผนกหลี และผู้ติดตามของเขาซึ่งมาจากประเทศจีน รวมทั้ง หมอวอลแลนด์และหมอแบรน์ดอน จากสหราชอาณาจักรตกลงที่จะเข้าร่วมการเดินทางทันที เนื่องจากพวกเขาต้องการเยี่ยมชมสถานที่ดังกล่าวมาโดยตลอด
อย่างไรก็ตามมาหยานลินรู้สึกกังวลอย่างมากที่จะไปป่าฝนอเมซอนกับหยูหยวนนอกจากนี้หยูหยวนเป็นคนวางแผนกําาหนดการเดินทาง
นอกจากนี้ เจิ้งฟาร์มเองยังเป็นที่พักที่ดีอีกด้วย มาหยานสินเชื่อว่าคงจะเป็นความยินดีอย่างยิ่งที่จะได้สนุกสนานในฟาร์มสักสองสามวัน เขาจะได้กินเนื้อ ดื่มไวน์ และพักผ่อนให้เพียงพอ เขาจะถูกเสิร์ฟโดยสาวงามอาชีพในชุดเมดซึ่งอาจทําเงินได้ค่อนข้างมาก
ยิ่งมาหยานลินคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเชื่อว่าเขาได้เลือกถูกแล้ว เมื่อพวกเขามาถึงอาคารหลักของคฤหาสน์ มาหยานลินก็ยิ้มอยู่แล้ว หยูหยวนสามารถไปที่ป่าฝนเพื่อขยายคอลเลคชันของเธอได้ ถ้านั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ มันเป็นธุรกิจของคนอื่นที่พวกเขาเลือกที่จะไปกับเธอ ฉันจะนอนสบาย ๆ ในฟาร์ม…
“หมอหม่า” หญิงสาวในชุดเมดยืนอยู่หน้าคฤหาสน์ ขณะที่รถหยุดอยู่หน้าคฤหาสน์ เธอทักทายมาหยานลินด้วยรอยยิ้ม
“สวัสดี” มาหยานลินทักทายเธอด้วยรอยยิ้มเช่นกัน “หมอหลิงอยู่ที่ไหน”
“หมอหลิงไปที่ฟาร์มม้า” สาวใช้พูดด้วยรอยยิ้ม “ก่อนจะจากไป เขาขอให้ฉันเมาตือนให้คุณตร วจคนไข้วันละ 3 ครั้ง เช้า บ่าย และกลางคืน นอกจากนี้ เขายังบอกให้คุณโทรหาเขาด้วยหากมี ปัญหาเกิดขึ้น”
มาหยานลินฮัมเสียงตอบรับจากนิสัย จากนั้นเขาก็กลับมารู้สึกตัวทันที “นี่หมายความว่า ฉันเป็นคนเดียวที่รับผิดชอบในการตรวจสอบผู้ป่วยหรือไม่”
“ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น” พ่อบ้านมองมาที่มาหยานลินด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “เท่าที่ผมเข้าใจ การวนรอบและตรวจคนไข้ก็เหมือนเป็นขโมยและทําหน้าที่เฝ้าระวัง หน้าที่ของคุณคือ สังเกตการเคลื่อนไหวของโรคและดู หากเป็นการวางแผนโจมตีแบบเงียบๆ หรือขนาดใหญ่ เมื่อคุณสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ คุณจะแจ้งให้ทุกคนทราบเกี่ยวกับการโจมตีดังกล่าวเพื่อที่พวกเขาจะได้วางแผนสําหรับการล่าถอยหรือการโจมตีโต้กลับตามสูตรที่กําหนดไว้ล่วงหน้า คุณมีใช่ไหม”
“อืม… เรามีแนวทาง”
“นั่นเยี่ยมมาก” พ่อบ้านดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขายิ้มให้มาหยานลินอีกครั้ง และพูดว่า “ฉันหวังว่าคุณจะทําหน้าที่เฝ้าระวังให้ดี มิสเตอร์เกาเจิ้งเป็นสมบัติที่ต้องได้รับการปกป้องในทุกกรณี
“เข้าใจแล้ว” มาหยานลินก็เห็นด้วย แต่ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาจะต้องทําวอร์ดสามรอบต่อวัน แม้ว่าจะมีผู้ป่วยเพียงรายเดียว แต่ผู้ป่วยเหหล่านั้นก็ดูเป็นพวกประหลาด ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร เขาก็รู้สึกว่าเขาจะถูกหลอกมากกว่าสองชั่วโมงในแต่ละวัน…
แต่ในไม่ช้ามาหยานลินก็คิดเรื่องนี้จากอีกมุมมองหนึ่ง โชคดีที่หมอหลิงกาลังสนุกสนานที่ฟาร์มม้า ถ้าเขาอยากสนุกในโรงพยาบาล ฉันจะต้องอยู่ในโรงพยาบาลและช่วยเขามากกว่าสองชั่วโมงต่อวันเพิ่มขึ้นมาแน่ๆ
ความคิดนี้ทําให้มาหยานลินอารมณ์ดีขึ้น และเขาก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าทันที ราวกับว่าเขาได้พบทิศทางในชีวิตอีกครั้ง
ในฐานะสมาชิกของทีมรักษาหมอหลิงจําเป็นต้องมีความสามารถในการมองด้านสว่างของสิ่ง ต่างๆ แม้ว่าแพทย์จะไม่ได้มีทักษะนี้ตั้งแต่แรก แต่หลังจากที่ทํางานในทีมรักษาหมอหลิงมาระยะ หนึ่ง ความเป็นจริงของชีวิตก็จะบังคับให้ทักษะนี้หมดไปจากเขา
ที่ฟาร์มม้า หลิงรันกําลังขี่ม้าที่เชื่องและตัวใหญ่ เขาทําสิ่งต่างๆอย่างช้าๆ และปล่อยให้ม้าวิ่งเหยาะๆ แทนที่จะควบในขณะที่เขาขี่ม้าข้างเทียน
เห็นได้ชัดว่าเทียนฉีดูดีขึ้นมากเมื่อพูดถึงการขี่ม้า อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้ควบม้าเช่นกัน เธอทําให้ม้าของเธอช้าลงเพื่อให้เข้ากับจังหวะของม้าของหลิงรัน ขณะที่ม้าก้าวไปอย่างช้าๆและมั่นคง เธอก็หยุดม้าของเธอไม่ให้แซงม้าของหลิงหรันหรือกัดม้าของหลิงหน…
ฝนเริ่มตกเล็กน้อยเทียนฉีสวมหมวกและเธอก็โบกมือขึ้นไปในอากาศ เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลายอย่างมาก
“หมอหลิง คุณจะยินดีที่จะอยู่ในฟาร์มตลอดทั้งปีหรือไม่” เทียนฉี หันมาถามด้วยรอยยิ้ม เธอเดินผ่านหมวกคาวบอยของหลิงรันขณะที่เธออยู่ที่นั่น
“ใช่.” หลิงรันหยิบหมวกคาวบอยจาก เทียนฉีและสวมมัน เขากล่าวต่อว่า “การเจ็บป่วยทั่วไป ในหมู่ชาวไร่ที่เรียกว่าโรคพยาธิเอไคโนค็อกคอลที่เกิดจากปรสิต หรือแม้แต่การผ่าตัดตับเอ็น ร้อยหวายฉีกและเข่าที่เสียหายน่าจะพบได้บ่อยในฟาร์ม ตราบใดที่ฟาร์มมีขนาดใหญ่พอ ฉันอาจจะอยู่ที่นั่นได้นาน เวลา”
เทียนฉีไม่ได้ฟังอย่างใกล้ชิดกับครึ่งหลังของสิ่งที่หลิงรันกล่าว เธอเพียงแค่จ้องไปที่หลงรันที่สวมหมวกคาวบอย และแก้มของเธอก็แดง
หลังจากที่หลงรันสวมหมวกคาวบอย ออร่าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก ตอนนี้เขาดูดมาก จู่ๆเทียนฉีก็รู้สึกเหมือนกําลังสอนให้ หลิงรันขี่ม้า ขณะที่เธอต้องการเห็นวิธีที่ หลิงรันขี่ม้าข้ามทุ่งหญ้า แน่นอนว่าถึงแม้จะไม่ได้ทําเช่นนี้ เขาก็หล่อพออยู่แล้ว
ฝนก็ตกหนักขึ้น แม้ว่า เทียนฉีจะลังเลเล็กน้อย แต่เธอก็ร้องออกมาว่า “หลิงรันทําไมเราไม่กลับก่อนล่ะ ฝนตกหนักเป็นเรื่องปกติที่นี่”
“ได้สิ” หลิงรันพยักหน้าโดยไม่พูดอะไรมาก พระองค์ทอดพระเนตรทิวเขาเบื้องหน้าพวกเขา ตอนนี้มันดูเบลอเล็กน้อย ทะเลสาบใกล้คฤหาสน์ก็ปกคลุมไปด้วยหมอกเช่นกัน
“ขี่ม้าของเรากลับกันเถอะ” เทียนฉีโบกมือและเรียกบอดี้การ์ดของเธอสองคนมา หญิงสาวสองคนขี่ม้าไปโดยไม่พูดอะไร พวกเขารวดเร็วและว่องไว พวกเขาเลี้ยวอย่างรวดเร็วและคว้าบังเหียนของม้าของเทียนฉีและ หลิงรันม้าสี่ตัวที่ถูกแบ่งออกเป็นสองกลุ่มก็รีบกลับไปที่คฤหาสน์
ล่จนเจียก็ขี่ม้าในขณะที่เขามาจากอีกฟากหนึ่งของสายฝน เขาเรียกเสียงดังว่า “ฝนกําาลังตก ฉันมาเพื่อเรียกพวกนาย…”
หลิงรันเผยรอยยิ้มที่เหมาะสมกับสังคม ในขณะเดียวกัน เทียนพยักหน้าอย่างสุภาพที่ลู่จุนเจี้ยและขี่ม้าของเธอไปข้างหน้าขณะที่เธอติดตามม้าของหลิงรันอย่างใกล้ชิด
ด้วยความพยายามอย่างมากสู่จุนเจี้ยหันหลังให้ม้าของเขา เมื่อถึงเวลาที่เขาติดต่อกับเทียนฉี และหลิงรันฝนก็ตกหนักมากจนน้ําฝนเต็มปากของเขาในขณะที่เขาเปิดมัน
โชคดีที่คฤหาสน์อยู่ไม่ไกลจากฟาร์มม้า ทุกคนขี่ม้าของตนจนกว่าพวกเขาจะปลอดภัยจาก ฝนใต้ชายคา ขณะที่ เทียนฉีและ หลิงรันลงจากรถ กลุ่มสาวใช้ก็เต็มไปด้วยผ้าเช็ดตัวทุกชนิด
แม่บ้านก็เก่งและเอาจริงเอาจัง บางคนเป่าผมแห้ง บางคนช่วยถอดรองเท้า สาวใช้ถึงกับห่อตัวด้วยเสื้อคลุมอาบน้ําหนา และพวกเขาก็รู้สึกอบอุ่นและสบายในทันที จากนั้นพวกเขาก็กลับไปที่ห้องน้ําในห้องของตน
ล่จนเจี้ยขี่ม้าไปที่คฤหาสน์ภายใต้สายฝน เขาลงจากหลังม้าในขณะที่เขาชะงักงันจากฝนที่ชายคา และเห็นว่าชายร่างสูงแข็งแรงที่ถือผ้าเช็ดตัวเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เดี๋ยว…” สู่จุนเจียลังเลเล็กน้อย
เขาเย็นชาเล็กน้อย แต่ในขณะนั้น หัวใจของเขาก็เย็นชายิ่งขึ้นไปอีก
“ไม่มีปัญหา ฉันเก่งกว่า” ชายร่างสูงใหญ่หัวเราะคิกคัก จากนั้นเขาก็เริ่มเช็ดล่จนเจียด้วยผ้าเช็ดตัว
“เดี๋ยวก่อน..” สู่จินเจียตะโกน แต่เสียงกรีดร้องของเขาถูกอู๋อี้ด้วยเสียงของผ้าเช็ดตัวผ้าฝ้าย
ฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ และทะเลสาบข้างคฤหาสน์ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนอีกต่อไป
เทือกเขาใกล้เคียงสั่นไหวท่ามกลางสายฝน ราวกับว่าฝนได้ก่อตัวเป็นชั้นป้องกันเหนือมัน
ฝนยังคงตกต่อเนื่องเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง
แล้วก็สอง
ฝนตกลงมาเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน
