Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 768
*ฟูบ ฟบ ฟูบ*
โรงงานผลิตเครื่องจักรนานาชาติส่งเสียงดังมากขณะที่พวกเขากําลังสร้างถนนบนภูเขา
และมีฝูงวัวที่ตะลึงงันทํางานอย่างขยันขันแข็งอยู่ข้างหลังพวกเขา
นัลโดมีผ้าพันแผลครึ่งหนึ่งคลุมร่างกาย แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังถ่ายรูปด้วยกล้องอย่างกล้าหาญ จริงๆ แล้วสิ่งที่เขาต้องการถ่ายคือรูปศพ แต่หลังจากสามนิ้วหายไป เขาทําได้แค่ถ่ายภาพตามที่ผู้หญิงคนนั้นนั่งรถเข็นผลักเขาไป และนัลโดก็ตัดสินใจไม่ได้
“มาเรียน่า มาเรียน่า!” นัลโดถ่ายรูปสองสามภาพ และเริ่มรู้สึกเบื่อ เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกน
“ขอนั่งต่ออีกหน่อยนะ” มาเรียนาอายุ 40 ปีและมีฟาร์มเล็กๆ อยู่ที่บ้าน เธอจึงดูแข็งแรง ไม่ต้องพูดถึงเธอมีสะโพกกว้าง
ชาวเมืองทั้งหมดถูกเรียกให้ลงมือปฏิบัติ
ผู้ที่ขับยานพาหนะสําหรับงานหนักได้คือกาลังหลัก นอกจากนี้ คาวบอยจะพยายามขับรถควายและทําการขนส่ง
ผู้หญิงอย่างมาเรียน่า ถูกเรียกว่า ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง โดยเทียนเกาเจ๋ง และเธอก็รวมอยู่ในทีมด้วย การทํางานหนักที่เธอต้องทํานั้นไม่น้อยไปกว่าของผู้ชายคนหนึ่ง
แน่นอนว่าในเมืองนี้ที่มีประชากรมากกว่าหนึ่งพันคน ไม่มีงานทํามากนัก งานบางอย่างรวมถึงการขนส่งตัวแทนประกันที่ได้รับบาดเจ็บ และผลักรถเข็นของเขาไปรอบๆ ถือเป็นหนึ่งในงานของเธอ
อย่างไรก็ตาม ขณะที่นายกเทศมนตรีและคนอื่นๆ ห่วงใยเขา มาเรียนาก็ไม่สนใจ หลังจากผลักวีลแชร์ของเขาในวันนั้น เธอหมดความอดทนกับชายอ้วนที่รู้วิธีตะโกน ในขณะที่ถือโทรศัพท์มือถือของเขาเท่านั้น ในขณะนี้มารีน่าเต็มใจที่จะพูดคุยกับเจ้าของร้านขายของเล่นสําหรับผู้ใหญ่มากกว่าที่จะพูดคุยกับชายอ้วนที่อยู่รอบตัว
นัลโดก็รู้สึกเบื่อเช่นกันหลังจากที่เขาตะโกนไปซักพัก เขาจึงยกกล้องขึ้นและถ่ายรูปวัวอีก
กาลครั้งหนึ่ง บราซิลยังใช้แรงงานสัตว์ในการก่อสร้างอีกด้วย แต่นั่นก็นานมากแล้ว แม้จะอายุมากแล้ว นัลโดเขาไม่เคยเห็นกลุ่มปศุสัตว์ที่ทํางานอย่างหนักในด้านการก่อสร้างมาก่อน
โดยเฉพาะ ซีบที่มีราคาแพง
เหตุผลเดียวที่เจ้าของฟาร์มจ่ายเงินมหาศาลเพื่อซื้อโคพันธุ์ดีพันธุ์ดีและใช้ความพยายามอย่างมากในการผลิตอาหารสัตว์คือเพื่อให้ได้เนื้อวัวที่อร่อย เป็นเวลานานแล้วที่ผู้คนยอมให้วัวของตนทํางานหนัก
ผู้คนมองหาสัดส่วนของไขมันที่สูงและสิ่งที่เรียกว่าลายหินอ่อนในเนื้อวัวในปัจจุบัน เพื่อให้บรรลุผลดังกล่าว เราต้องปล่อยให้วัวถูกเลี้ยงในวิถีชีวิตในอุดมคติ พวกเขาไม่เพียงต้องกินอย่างสบาย ๆ แต่ยังต้องออกกาลังกายในปริมาณที่เหมาะสมด้วย อันที่จริง พวกเขาไม่สามารถรับแรงกดดันทางจิตใจใดๆได้เลยด้วยซ้ํา
ซีบที่มีคุณภาพดีควรอยู่อย่างชายวัยกลางคนในเมืองเล็กๆ ควรกินมากขึ้นและกิน อย่างจริงจัง มันไม่จําเป็นต้องดูแลชีวิตของมันอย่างพิถีพิถันเกินไป แต่ก็ไม่สามารถหยาบเกินไปได้เช่นกัน ฉันแทบไม่ต้องออกกําลังกาย แต่ก็อยู่นิ่งๆไม่ได้ เป็นการดีที่สุดที่จะเดินเล่นหลังจากทํากิจกรรมประจําวัน โดยแสร้งทําเป็นรักษาร่างกายให้ฟิตในขณะที่สะสมไขมันไว้อย่างช้าๆ ในแง่ของสภาพจิตใจควรให้ความสําคัญกับการผ่อนคลาย และบางครั้งก็ตึงเครียดเล็กน้อย บางทีอาจจะอยู่ในระดับของคนที่เครียดในการร้องคาราโอเกะ
สําหรับซีบที่อาศัยอยู่ในฟาร์มปศุสัตว์สมัยใหม่ ความคิดเรื่องการทํางานและเหงื่อออกเป็นเหมือนเรื่องราวโบราณที่มีอยู่ในความทรงจําของพวกเขาเท่านั้นเพราะเรื่องราวผ่านรูปแบบปากเปล่าเหมือนกับที่ชายวัยกลางคนใน เมืองเล็ก ๆ ถูกจดจ่า
*คลิกคลิกคลิก
*คลิกคลิก
นัลโดถือชัตเตอร์และถ่ายรูปเป็นพวงๆ เขาหันกลับมาถ่ายรูปอีกเพียบ แล้วเขาก็หันกลับมาอีกครั้ง…
นัลโดเห็นเทียน
เทียนฉนั้นสูงและสวย และเธอสวมชุดทํางานรัดรูป
เธอยืนอยู่ที่นั่นอย่างภาคภูมิใจบนเนินเขาพร้อมหมวกนิรภัยสีเหลือง มีวิศวกรชั่วคราวอยู่ข้างหลังเธอ พวกเขายังมีโทรศัพท์ดาวเทียมสองเครื่องด้วย
นัลโดร์ว่า เทียนฉีสื่อสารกับนักออกแบบและวิศวกรจากหลายประเทศในจีนและยุโรปผ่านโทรศัพท์ดาวเทียมทุกวัน เพื่อรักษาความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วและเพื่อปรับเปลี่ยนแผนในเวลา
แม้ว่าจะเป็นการเปิดช่องทางให้เมือง แต่ก็ยังมีบางคนที่เกียจคร้าน พยายามหย่อนตัวลง หรือใช้ข้อแก้ตัวที่สมเหตุสมผลเพื่อให้พวกเขาหย่อนยาน เมื่อใดก็ตามที่สิ่งนี้เกิดขึ้น พวกเขาจะต้องเผชิญหน้ากับวิศวกรระดับโลกและผู้ปฏิบัติงานด้านเทคนิคระดับสูงและต้องรับผิดชอบ
คนงานที่ล้มเหลวในการอภิปรายมักจะต้องพูดคุยกับทีมตรวจสอบซึ่งประกอบด้วยนายกเทศมนตรีของเทียนเกาเจิ้งและผู้อยู่อาศัยเป็นเวลานาน เมื่อพวกเขากลับมาที่ตาแหน่ง พวกเขามักจะสามารถดึงพลังที่เหนือจินตนาการออกมาได้
*คลิกคลิก*
นัลโดปรับโฟกัสและถ่ายภาพของเทียนฉี หลายสิบภาพในคราวเดียว
นัลโดอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขณะที่ลดกล้องลง
“เสร็จแล้ว!”
ที่ไหนสักแห่งที่ด้านหน้า จู่ๆ ก็มีเสียงอุทานตื่นเต้นดังขึ้น และค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ
สัญชาตญาณนักข่าวของนัลโดเปิดใช้งานในพริบตา และเขาก็รีบตะโกนว่า “เกิด อะไรขึ้น ถนนโล่งหรือเปล่า”
“แน่นอน ถนนโล่ง” มาเรียนาผู้แข็งแกร่งเดินขึ้นมาเหยียบเบรกรถเข็นของนัลโดแล้วพูดว่า “ไปด้านหน้ากันเถอะ”
จากนั้นเธอก็ส่งนัลโดไปที่รถเอ็มพีวีของเธอ
เอ็มพีวี ของมาเรียน่า เป็นเหตุผลว่าทําไมเธอถึงได้รับมอบหมายให้ขนส่งนักข่าว มีชาวเมืองเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ซื้อรถธุรกิจประเภทนี้เพราะพวกเขาชอบรถกระบะ อย่างไรก็ตาม มาเรียนามีลูกสี่คน ตอนนี้ เมื่อเทียนฉีทางานร่วมกับเธอ ลูกๆของมาเรียน่า ก็ถูกส่งไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กของเมือง เพื่อให้มาเรียน่า มีเวลามากขึ้นในการมีส่วนร่วมในการก่อสร้าง
“ซ่อมถนนหรือยัง” นัลโด้ถามอีกครั้ง
มาเรียน่าพยักหน้า “ทักษะการซ่อมถนนของจีนนั้นน่าประทับใจมาก”
“ถนนสร้างโดยคนในเมืองของคุณ ทําไมคุณถึงบอกว่าคนจีนเก่ง” นัลโดไม่พอใจ
มาริน่ายิ้ม “คุณเป็นคนบราซิลไม่ใช่หรือ คุณไม่เคยเห็นโปรเจ็กต์บราซิลมาก่อนหรือ”
นัลโด้เงียบไป
“พาตัวประกันมา” ชายในชุดสูทสีดําและถือวิทยุสื่อสารวิ่งเข้าหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว
นัลโดถือกล้องไว้และรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในทันใด “คุณต้องการอะไร?”
“เพื่อเย็บนิ้วเท้าของคุณ” ชายในชุดสูทสีดาก้มศีรษะไปที่รถ เหลือบมองนัลโด และกล่าวว่า “มีแพทย์คนหนึ่งในโรงพยาบาล โรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋งที่สามารถเย็บนิ้วเท้าของคุณได้”
สีหน้าของนัลโด้เครียดขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงนิ้วเท้าตัวเองที่ถูกตัดออกเมื่อวานนี้
เขายังจ่าผู้ปฏิบัติงานทั่วไปที่เห็นได้ชัดว่าเป็นคนบ้าๆบอ ๆ
“ฉันต้องการไปริโอเดจาเนโรเพื่อทําศัลยกรรม” นัลโดรีบแสดงจุดยืนในเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว
“มันขึ้นอยู่กับคุณ.”คนที่มาแจ้งก็ไม่เดือดร้อน เขาหันศีรษะไปรอบ ๆ และวางหมวกกันฝนไว้เหนือศีรษะ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าการเย็บนิ้วเท้าหลังจากถูกตัดมาหนึ่งวันเป็นเรื่องยาก ทางผ่านระหว่างคิวบากับโลกภายนอกยังไม่เปิดออก”
“เดียว…” นัลโดเรียกอีกคน “ผมอยากไปหาหมอที่โรงพยาบาล”
เขาปลอบใจตัวเอง ต้องมีศพอยู่ในโรงพยาบาลให้ฉันได้ถ่ายรูป
หนึ่งชั่วโมงต่อมา รถของนัลโดก็มาถึงโรงพยาบาลการกุศลเกาเจิ้ง
เช่นเดียวกับเมืองคิวบา โรงพยาบาลการกุศลเกาเพิ่งล้อมรอบด้วยน้ํา กากตะกอนและขยะ
ความแตกต่างก็คือมีควันพวยพุ่งออกมาจากโรงพยาบาลเล็กน้อย และมีเสียงหัวเราะเบาๆ และเสียงเพลงดังขึ้น
หลังจากนั้นเขาก็ได้กลิ่นหอมของเนื้อย่าง
“มันเหมือนงานปาร์ตี้” มารีอาน่าซึ่งกําลังขับรถได้กลิ่นและยิ้ม “งานเลี้ยงของเจ้าของไร่ หวังว่ายังมีซี่โครงเหลืออยู่”
“พวกมันอาจจะไหม้ร่างกายและปิดบังรสชาติของเนื้อวัวไว้” นัลโด มองออกไปนอกหน้าต่าง แต่เขาไม่สงบเลย เขาเสียงชีวิตมาที่นี้ นี้เป็นความหวังสุดท้ายของเขา
มาเรียนาไม่ได้มองดูท่าทางของนัลโดด้วยซ้ํา เธอยิ้มและส่ายหัว “พวกมันเผาศพไม่ได้ เมื่อคุณเผาศพ มันจะไม่มีกลิ่นแบบนี้ และเมื่อคุณเผามันพร้อมกับเนื้อวัว มันจะไม่ส่งกลิ่นแบบนี้”
นัลโดตัวสั่นและจ้องไปที่สาวเลี้ยงปศุสัตว์
“ตกลง ฉันส่งคุณไปที่โรงพยาบาล ไปเชื่อมต่อนิ้วเท้าของคุณใหม่” มาเรียนาหาที่จอดแล้วส่ายหน้าไปทางที่มาของเพลง
นัลโดมาช้ไปไม่กี่วินาที เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะโทรหาเธอ
ผ่านไปนาน เจ้าหน้าที่ดูแลสองคนก็เข้ามาอย่างช้าๆ
“นิ้วเท้าขาด?” ผู้ดูแลถาม
นัลโดพยักหน้าอย่างจริงจัง
“คุณเอานิ้วเท้ามาหรือเปล่า”
“ใช่ ๆ.” มาเรียนาได้เตรียมมันไว้สําหรับนัลโดแล้ว ซึ่งรีบเอาเท้าออกจากตู้ฟัก
“อืม ไปทําศัลยกรรมเถอะ” เจ้าหน้าที่ดูแลผลักนัลโดออกไป
นัลโดรีบเหวี่ยงคอราวกับเป็ดในกรงอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขามองไปทางซ้ายและ
ขวา
เมื่อเทียบกับความโกลาหลนอกโรงพยาบาลแล้ว ภายในโรงพยาบาลนั้นสะอาด และเป็นระเบียบมาก
มีผู้ป่วยรอรับยาในห้องโถง ผู้ป่วยที่ได้รับการฟื้นฟู และผู้ป่วยก่าลังเดินเล่น
ครอบครัวของผู้ป่วยจะย้ายไปมาระหว่างห้องโถงและทางเดิน ดูแลผู้ป่วย หรือพูดคุยกันขณะที่พวกเขาช่วยเหลือ
บรรยากาศที่สงบสุขในโรงพยาบาลทําให้นัลโดขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
จากนั้นเขาก็ได้พบกับหลิงฉัน-ชื่อกลาง-สูง-หล่อ-มีสไตล์
*คลิกคลิก
นัลโด้อดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นและถ่ายหลิงรันแปดนัดในคราวเดียว
“เอากล้องออก” หลิงรันกระซิบ “ถอดผ้าพันแผลออกแล้วทําความสะอาดแผล”
“เราสิ้นเปลืองมากหรือเปล่า” มาหยานลินมองไปที่นัลโดและกระซิบ “มันจะเปลืองผ้าพันแผล”
“คิวบาทาวน์มีร้านขายยา ตอนนี้เรามีผ้าพันแผลและยาฆ่าเชื้อแล้ว” หลิงรันกล่าว จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยความโล่งใจว่า “ทําความสะอาดและฆ่าเชื้อห้องผ่าตัด วอร์ด ห้องพื้น ทางเดินและสถานที่อื่นๆทั้งหมด”
มาหยานลินตกตะลึง จากนั้นเขาก็พูดว่า “เรามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น…”
“คุณสามารถขอความช่วยเหลือจากคิวบาทาวน์ได้” หลิงรันหายใจออกอีกครั้ง มองดูนัลโดที่อยู่ข้างๆ เขาแล้วพูดว่า “ห้าชั่วโมง หลังจากห้าชั่วโมงแล้ว พาผู้ป่วยมาหาฉัน”
นัลโดเงยหน้าขึ้นและประพฤติตัวดีในทันที
