Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 771

หลิงรันมองไปที่หนังสือทักษะที่ดูสภาพดูเน่าๆที่อยู่ข้างหน้าเขาและไม่ได้แตะมัน แม้จะผ่านมาเป็นเวลานาน

ในฐานะแพทย์ หลิงรันได้ผ่าและรักษาล่าไส้หลายครั้ง แม้ว่าเขาจะไม่ชอบมัน แต่เขาก็ไม่รังเกียจที่จะทําเช่นนั้นอยู่ดี

ในชีวิตของเขา เขาไม่ชอบหลายสิ่งหลายอย่าง ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจว่าสิ่งที่เขามีมากหรือน้อยสิ่งที่เขาไม่ชอบ

อย่างไรก็ตาม สําหรับหลิงรัน การผ่าตัดริดสีดวงทวารนั้นไม่มีความหมาย สาเหตุหลักเป็นเพราะทักษะที่ต้องใช้นั้นน้อยกว่า และเห็นได้ชัดว่าขึ้นอยู่กับระดับของทักษะที่ระบบมอบให้ สําหรับทักษะที่ต้องใช้เทคนิคมากขึ้น เช่น การผ่าตัดตับ หีบสมบัติพื้นฐานสามารถให้ระดับปริญญาโทได้เท่านั้น ในขณะที่ทักษะที่ต้องใช้เทคนิคน้อยกว่า ถ้าเขาเปิดหีบสมบัติพื้นฐาน เขาจะได้รับระดับที่สมบูรณ์แบบสําหรับพวกเขา

ในบรรดาทักษะระดับต่าทุกประเภท การผ่าตัดริดสีดวงทวาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งการผ่าตัดริดสีดวงทวารแบบดั้งเดิม ไม่จําเป็นต้องใช้ทักษะมากนัก

แน่นอน เมื่อแพทย์บางคนมีจิตวิญญาณของช่างฝีมือ พวกเขายังสามารถทําการผ่าตัดใด ๆก็ได้อย่างละเอียด แต่จากมุมมองของหลิงรัน ความหมายเหล่านั้นต่างกันออกไป

ประการแรก การผ่าตัดริดสีดวงทวารเองไม่สามารถแก้ปัญหาริดสีดวงทวารได้ สิ่งนี้ลดวัตถุประสงค์ของการผ่าตัดริดสีดวงทวารลงอย่างมาก ท้ายที่สุด การผ่าตัดริดสีดวงทวารเป็นการผ่าตัดที่โตเต็มที่ แต่ลักษณะของมันยังไม่โตเต็มที่เลย

ดังนั้นหลังจากเรียนการผ่าตัดริดสีดวงทวารแล้ว ยังต้องเริ่มผ่าตัดริดสีดวงทวารอีกหรือไม่?

หลิงรันส่ายหัวและตบหนังสือทักษะด้วยท่าทีที่เขาอาจจะได้รับเช่นกัน เนื่องจากก่อนหน้านี้เขาไม่รู้วิธีการผ่าตัด และถือว่าเขาได้เรียนรู้ทักษะนี้แล้ว

การฝึกฝนทักษะจะทําให้ฉันทําอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ นั่นคือทัศนคติที่หลิงรันเคยปฏิบัติต่อมัน

“หมอหลิง นัลโด้ ตื่นแล้ว” มาหยานลินแอบเข้ามา

หลิงรันจ้องมองเขา “นั่นใครน่ะ?”

“ชายอ้วนคนนั้น…คนไข้ที่ถูกตัดนิ้วเท้าสามนิ้ว ตื่นแล้ว” มาหยานลินอธิบายด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย

หลิงรันขมวดคิ้ว “ทําไมตื่นเร็วจัง”

มาหยานลินรู้สึกผิดมากขึ้น “บางที่ในระหว่างการดมยาสลบ ปริมาณที่ให้มาอาจน้อยเกินไป อื่ม…ผู้ป่วยอาจจะอาการหนักกว่าที่เราคิด และเขาอาจจะเหมาะกับยาตัวอื่นสะมากกว่า และการผ่าตัดก็ใช้เวลานานเช่นกัน”

“มีความตระหนักในการเรียกคืนหรือไม่” หลิงรันถาม

“ฉันถาม ไม่น่าจะใช่ แค่เขาตื่นเร็วขึ้น..” มาหยานลินส่ายหัวทันทีและพูดว่า “ผมเตรียมยาตามสิ่งที่ผมได้เรียนมาจากประเทศของเรา บางทีชาวอเมริกาใต้อาจต้องการยาที่ปริมาณมากกว่านี้…”

หลิงรันจ้องมองมาที่มาหยานลินและไม่ได้ตําหนิเขาต่อไป การดื้อยาสลบนั้นค่อนข้างล่าบากสําหรับวิสัญญีแพทย์ทุกคน นั่นเป็นเพราะไม่มีใครรู้ระดับความต้านทานของผู้ป่วย และเนื่องจากไม่มีข้อมูลที่แน่ชัดในพื้นที่นี้ที่ต้องพึ่งพา แพทย์จึงทําได้เพียงอาศัยประสบการณ์เท่านั้น มาหยานลินและเขาไม่มีประสบการณ์ใดๆเกี่ยวกับการดมยาสลบ

ในทางกลับกัน ไม่ควรเพิ่มขนาดยาเพื่อป้องกันการดื้อยาสลบ หากผู้ป่วยมีภาวะดื้อยาสลบหรือระดับความอดทนของผู้ป่วยอาจจะต่า การผ่าตัดสี่ชั่วโมงอาจทําให้ผู้ป่วยเสียชีวิตบนเตียงผ่าตัดได้

หลิงรันหันหลังเดินไปข้างหน้าก่อนจะพูดว่า “ไปตรวจคนไข้ก่อน ถ้าเขาตื่นตามปกติ ให้จดบันทึก จากนั้นเราจะไม่วางยาสลบในการผ่าตัดครั้งต่อไป”

“เราควรทําอย่างไร?”

“ตอนนี้ใช้โทรศัพท์ดาวเทียมได้ไหม ให้บราซิลส่งวิสัญญีแพทย์มา แล้วเราจะติดต่อไปทางโทรศัพท์”

“ฉันกลัวว่าหมอจากบราซิลจะไม่รับผิดชอบ” มาหยานลินไม่ไว้ใจสิ่งนี้

หลิงรันเดินไปพร้อมกับพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เราก็แค่ลดปริมาณการผ่าตัด เราจะไม่ทําการผ่าตัดใดๆ เว้นแต่จาเป็น”

มาหยานลินบนด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา “ใครจะไปรู้ล่ะว่าพายุจะหยุดเมื่อไหร่ สิ่งที่เราทําล้วนเป็นการผ่าตัดภาคบังคับ สภาพแวดล้อมในปัจจุบันยังโอเค เนื่องจากเรายังมีน้ํายาฆ่าเชื้อจากเมืองคิวบา หากบาดแผลของผู้ป่วยรายก่อนเป็น จัดการได้ไม่ดี อาจมีหนองและติดเชื้อได้ และอย่าลืมผู้ที่มีอาการบาดเจ็บรุนแรงกว่านี้ เรายังต้องใช้ความระมัดระวังในการใช้ยาปฏิชีวนะอีกด้วย”

หลิงรันปฏิเสธที่จะแสดงความคิดเห็นใดๆ

งานของศัลยแพทย์มักจะเกี่ยวกับการรักษาสมดุลระหว่างข้อดีและข้อเสียในการกระทําของพวกเขา แม้แต่การผ่าตัดเช่น การผ่าตัดถุงน้ําดีก็ต้องการความสมดุลระหว่างการรักษาโดยการผ่าตัดและการรักษาแบบดั้งเดิม โดยธรรมชาติแล้ว ศัลยแพทย์จะต้องพิจารณาถึงความเสี่ยงของการบาดเจ็บภายนอกและการดมยาสลบของผู้ป่วย

แม้ว่าผู้ป่วยจะได้รับบาดเจ็บแบบเดียวกัน ในฐานะศัลยแพทย์ พื้นฐานการตัดสินของพวกเขาจะแตกต่างกันสําหรับผู้ป่วยที่มาหาพวกเขาในช่วงก่อนหน้านี้ของพื้นและผู้ที่มาหาพวกเขาตอนนี้

มาหยานลินรู้เรื่องนี้ แต่เขาอดไม่ได้ที่จะบ่นเรื่องนี้เล็กน้อย

เมื่อหม่าหยานหลินมาถึงห้องพักฟื้น สีหน้าของมาหยานลินก็เปลี่ยนไปเขาดจริงจังขึ้น

“คณรู้สึกอย่างไร?” หลิงรันถามคําถามตามปกติเหมือนการตรวจวอร์ดปกติ

นัลโดลืมตากว้างและจ้องไปที่หลิงรันครู่หนึ่งโดยไม่สนใจสายตาของเขา จากนั้นเขาก็ค่อยๆเพ่งมองถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณเป็นนางฟ้าหรือเปล่า”

“ไม่ การผ่าตัดของคุณเสร็จไป” หลิงรันกล่าวอย่างใจเย็น

“ไม่ถูกต้อง… ฉันรู้สึกว่าตัวเองกําลังลอยอยู่…” เห็นได้ชัดว่านัลโดยังไม่ฟื้นคืนสติทั้งหมด ถ้าเขาอยู่ในภาควิชาวิสัญญีวิทยาตอนนี้เขาจะต้องอยู่ภายใต้การสังเกตเพิ่มเติม

“ยกเว้นเรื่องลอยน้ํา คุณเจออะไรอีกไหม” หลิงรันถามต่อ

นัลโดขยับศีรษะ “ฉันอยากบิน… ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน”

“นี่คือหน่วยฟื้นคืนสภาพหลังการให้ยาสลบ คุณเพิ่งได้รับการผ่าตัด คุณจําได้ไหม”

“การผ่าตัดริดสีดวงทวารเหรอ?”

หลิงรันขมวดคิ้ว “ไม่”

“เอ่อ คือว่าจําไม่ได้”

มาหยานลินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าการรับรู้ระหว่างการผ่าตัดจะไม่สามารถลบออกได้อย่างสมบูรณ์ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน พวกเขาได้หลีกเลี่ยงความเสี่ยงส่วนใหญ่

หลิงรันมองไปที่จอแสดงผลและทําการตรวจร่างกายเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีปัญหา ก่อนออกไปบอกมาหยานลินว่า “ไปตรวจคนไข้ดูว่าเขามีปัญหาอะไรกับริดสีดวงทวารหรือเปล่า”

“ผู้ชายเก้าในสิบคนจะเป็นริดสีดวงทวาร เนื่องจากบราซิลร้อนมาก” มาหยานลินเม้มริมฝีปากของเขา “ฉันได้ตรวจสอบเขาก่อนคุณ และฉันก็พบมันแล้ว เขานั่งรถเข็นมาสองสามวันแล้วและถูกน้ําท่วมก่อนหน้านี้ มันไม่แปลกแม้ว่าริดสีดวงทวารของเขาจะแตกออก”

“ตรวจสอบอีกครั้ง.” หลิงรันเตือนเขาและทารอบวอร์ดต่อไป

มาหยานลิน ยักไหล่ แต่ไม่เต็มใจที่จะทําเช่นนั้น ถ้าเขาเพิ่มอายุเป็นนักศึกษาฝึกงาน เขาทํางานเป็นหมอมาสามปีแล้ว และระดับความอดทนของเขาก็เพิ่มขึ้นมาก

สามสิบนาทีต่อมา…

“บัดซบ” มาหยานลินพบหลิงรันและดวงตาของเขากําลังจะหลุดออกจากเบ้า เขาย้ำกับตัวเองว่า “ยิ่งคุณอายุยืน คุณก็ยิ่งเห็นสิ่งต่างๆมากขึ้น ยิ่งคุณอยู่นานเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งเห็นสิ่งต่างๆ มากขึ้นเท่านั้น…”

หลิงรันจ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ

“ใหญ่เท่าไข่เป็ด…คุณเคยเห็นริดสีดวงขนาดเท่าไข่เป็ดไหม?” มาหยานลินใช้มือข่มข่สิ่งที่เขาเห็น และดูเหมือนว่าเขาจะถูกยัดด้วยไข่เป็ด เขาถอนหายใจและกล่าวว่า “อเมริกาใต้อุดมไปด้วยทรัพยากรมากมาย และแม้แต่ริดสีดวงทวารของพวกเขาก็ยังใหญ่กว่าของเรา”

“คนไข้เป็นยังไงบ้าง”

“ยาชากาลังจะหมดฤทธิ์ในอีกไม่ช้ และตอนนี้ดูเหมือนว่าผู้ป่วยจะเริ่มรู้สึกถึงอาการเจ็บแล้ว เขาดูเหมือนเขาอยากจะตายจากความเจ็บปวดในตอนนี้” หม่าหยานหลินรู้สึกสงสารเขาและตัวสั่น “เขามีบาดแผลเต็มไปหมด และเขามีนิ้วเท้าหักสามนิ้ว ตอนนี้ เขายังมีริดสีดวงทวารขนาดเท่าไข่เป็ด เราทําได้เพียงให้เขานอนตะแคง การนอนลงจะส่งผลต่อนิ้วเท้าของเขา และการนอนหงายจะส่งผลต่อ ริดสีดวงทวาร… อุ้ย…”

มาหยานลินดูเหมือนเขาอยากจะหัวเราะ แต่เขารู้ว่ามันไม่เหมาะสมถ้าเขาหัวเราะออกมาดัง ๆ ดังนั้นเขาจึงทําได้แค่พยายามไม่หัวเราะ

หลิงรันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถอนหายใจและพูดว่า “จากนั้น ถามเขาว่าเขาต้องการท่าการผ่าตัดริดสีดวงทวารหรือไม่ ถ้าเขาต้องการ ฉันจะทําเพื่อเขา”

“หืม นายรู้วิธีผ่าตัดริดสีดวงด้วยเหรอ?” มาหยานลินมองไปที่หลิงรันและกล่าวว่า “พวกเราไม่มีใครรู้เรื่องนี้”

หลิงรันรู้สึกไม่สนใจในขณะที่มองมาที่หม่าหยานหลินและกล่าวว่า “นายยังคงเป็นผู้ช่วยของฉัน พยายามเรียนรู้มันให้ดีที่สุด”

มาหยานลินคิดในใจ “หมอโจวซินเยียนต้องทิ้ง เมื่อผมเชี่ยวชาญทักษะนี้แล้ว ฮ่า ฮ่า…”