Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 772

มันเป็นเวลาเช้าตรู่

ท้องฟ้าก็เริ่มสว่าง

ได้ยินเสียงเชียร์อย่างต่อเนื่องจากลานของโรงพยาบาลกากุศลเกาเจิ้ง บางคนตะโกนเสียงดังเป็นภาษาโปรตุเกสและอังกฤษ ขณะที่ได้ยินเสียงหัวเราะและเสียงกรีดร้องด้วย

หลิงรันขยี้ตาขณะเดินออกจากห้องรอ จากนั้นเขาก็ดูสภาพอากาศภายนอกและรู้สึกโล่งใจอย่างช่วยไม่ได้ฝนหยุดตก.

“ได้ยินมาว่าภาคใต้ยังตกอยู่ แต่น่าจะมีช่วงสั้นๆ ที่ไม่มีฝน” เด็กสาวชาวจีนที่มาจากเมืองคิวบากําลังนั่งอยู่ที่ทางเดิน เมื่อเธอเห็นหลิงรันออกมา เธอรีบลุกขึ้นและบอกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ขณะที่เธอสังเกตการแสดงออกทางสีหน้าของหลิงรัน

หลิงรันพยักหน้าและถามว่า “จะมีเฮลิคอปเตอร์มาอีกไหม”

“ฉันได้ยินมาว่าเราไม่ต้องการฝนอย่างน้อยสองชั่วโมงก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะมาถึง ดังนั้นเร็วที่สุดคือพรุ่งนี้” หญิงสาวตอบอย่างรวดเร็วก่อนจะถาม “หมอหลิง คุณอยากทานอาหารเช้าไหม ทานได้ไหมคะ” กินในร้านอาหาร แต่ถ้าอยากกิน เราก็มีบริการส่งอาหารให้คุณที่นี่”

หลิงรันจับหน้าท้องของเขา เขาเริ่มหิวเล็กน้อย ต่างจากคนอื่นๆ ที่พักผ่อนแต่เช้าตรู่ แม้ว่าหลิงรันจะไม่ได้รับการผ่าตัดในตอนกลางคืน เขาก็ยังเต็มใจที่จะใช้เซรัมพลังงานและอ่านหนังสือเงียบๆ หรือทําอย่างอื่น

หนึ่งสัปดาห์ก็เพียงพอแล้วสําหรับเขาที่จะรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวิสัญญีวิทยาเพียงอย่างเดียวนี้ทําให้เขาสามารถเอาชนะศัลยแพทย์ส่วนใหญ่ได้

อย่างไรก็ตาม นิสัยนี้ทําให้หลิงรันรับประทานอาหารเช้เร็วมาก และเขาจะกินเยอะ

“ฉันจะกินที่ระเบียง” หลิงรันไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์มาสองสามวันแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความสุขมากเมื่อได้เห็นดวงอาทิตย์

“ได้สิ” เธอไม่ได้ถามอะไรอีกเลย เพียงแต่พูดกับเครื่องส่งรับวิทยุครู่หนึ่ง จากนั้น บางคนก็วิ่งขึ้นไปจัดของที่ระเบียง

ไม่นานเมื่อเทียนฉีลุกขึ้น มีโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มีจานแปดจาน ซอสหนึ่งอัน และซุปสองชามวางอยู่ที่นั่น

หลิงรันและเทียนฉีนั่งตรงข้ามกัน พวกเขามองดูดวงอาทิตย์ที่อยู่ข้างๆพวกเขาและทั้งคู่ก็รู้สึกดี

“ยังดีกว่าเมื่อดวงอาทิตย์อยู่รอบ ๆ ” เทียนฉีสวมหมวกสีน้ําเงินและสวมชุดสั่งตัด เธอดูซุกซนเล็กน้อยและสง่างาม

หลิงรันยังคงสวมสครับที่ค่อนข้างหยาบ เขาทาแยมผลไม้บนขนมปังอย่างเป็นธรรมชาติ แม้จะเปิดทางเดินในคิวบาทาวน์ มีเพียงรถบรรทุกเท่านั้นที่จะผ่านไปได้ ดังนั้นอาหารในโรงพยาบาลจึงไม่ดีขึ้นมากนัก

อาหารเช้าที่มีแปดจานเกือบจะครอบคลุมอาหารเกือบทุกชนิด

หลิงรันส่งขนมปังชิ้นหนึ่งกับแยมที่ทาแยมให้เทียนฉีแล้วพูดว่า “ถ้าเฮลิคอปเตอร์มาพรุ่งนี้คุณกลับก่อนได้ คนไข้ที่บาดเจ็บสาหัสสามคนต้องเข้ารับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุด แต่เฮลิคอปเตอร์ ยังรับได้อีกหลายคน”

เทียนฉีหยิบขนมปังชิ้นหนึ่ง ยิ้มหวานแล้วพูดว่า “ฉันไม่รีบกลับ โรงพยาบาลปลอดภัยมาก และทรัพยากรที่นี่ก็เพียงพอด้วย ความจริงแล้ว เฮลิคอปเตอร์ไม่ปลอดภัย สําหรับเฮลิคอปเตอร์ ถ้าจําเป็นต้องไปกลับในช่วงที่ฝนไม่ตก”

เหตุผลของเธอก็เพียงพอแล้วเทียนฉีไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้ หลิงรันปล่อยให้เธออยู่

ขณะนี้มีผู้ป่วยอย่างน้อยหนึ่งร้อยคนในโรงพยาบาลการกุศลเกาเจิ้ง อาการบาดเจ็บของพวกเขาแตกต่างกันไปตามระดับความรุนแรง แต่พวกเขาไม่สามารถออกจากหลิงรันได้อย่างสมบูรณ์ ในขณะที่เทียนฉีกล่าวถึง การกลับมาด้วยเฮลิคอปเตอร์นั้นไม่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์

เที่ยวบินในช่วงที่ไม่มีฝนมีความเสี่ยงในตัวเอง มันไม่อันตรายมาก แต่ก็ยังมีความเสี่ยงที่เกี่ยวข้อง ถ้าพวกเขาไม่รีบจากไป พวกเขาควรอยู่ต่ออีกสองสามวันและรอให้พายุหยุด ในขณะนั้นการคมนาคมทางบกยังไม่สะดวก การขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป-กลับก็ยังปลอดภัยและสะดวกสบายกว่า

โรงพยาบาลการกุศลเกาเจ๋งคํานึงถึงพายุและน้ําท่วมเมื่อได้รับการออกแบบครั้งแรก สถานที่นี้ไม่ต้องเผชิญกับความเสี่ยงจากการเกิดโคลน และพวกเขาไม่สะดวกเล็กน้อยที่จะทํากิจกรรมประจําวันหากพวกเขาอยู่ที่นี่

หลิงรันไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่พยักหน้าและพูดว่า “งั้นก็อยู่ในโรงพยาบาลและติดต่อคนที่คุณต้องการผ่านทางโทรศัพท์ดาวเทียม”

“ตกลง” เทียนฉีพยักหน้าซ้ํา ๆ จากนั้นเธอก็กัดขนมปังกับแยมผลไม้เบา ๆ แล้วยิ้มด้วยความพึงพอใจ

หลิงรันยังคงทาแยมผลไม้บนขนมปังด้วยตัวเอง วิธีที่เขาใช้นั้นคล้ายกับวิธีการแพร่กระจายไบโอเจลหลังการผ่าตัดตับ เขาสามารถตรวจสอบได้อย่างง่ายดายว่ามันเหมือนกันหรือไม่ และมันก็เรียบง่ายและทําให้เขาสบายใจอย่างมาก
สิ่งเดียวที่เขาเสียใจคือขนมปังที่เคลือบแยมผลไม้มีรสชาติไม่ดีพอ

ในช่วงบ่าย คนที่อยู่ในโรงพยาบาลและคิวบาทาวน์เริ่มคุยกันว่าใครควรออกไปก่อน บรรยากาศระหว่างการสนทนาไม่ตึงเครียดมากนัก ท้ายที่สุด ความสามารถในการบรรทุกของเฮลิคอปเตอร์ก็มีจํากัด และพวกเขามีเฮลิคอปเตอร์ไม่กี่ตัว ดังนั้นคนส่วนใหญ่สามารถออกไปได้หลังจากที่ถนนบนบกถูกเปิดออกเท่านั้น

สําหรับผู้ที่อาศัยอยู่ในเมืองคิวบาซึ่งถูกบังคับให้อยู่ที่นี่ พวกเขายังคงไร้ที่อยู่อาศัย แม้ว่าพวกเขาจะออกไปพร้อมกับเฮลิคอปเตอร์ ดังนั้นพวกเขาจึงเพียงแค่รอให้ฝนหยุดตก

มันแตกต่างออกไปสําหรับนัลโดที่ถูกตัดนิ้วเท้าสามนิ้วและมีอาการริดสีดวงทวารแตก เขาตะโกนด้วยความเจ็บปวดในวอร์ด และเมื่อเขาเห็นหลิงรันมาที่วอร์ด เขาก็กรีดร้องมากขึ้นอีกว่า “ฉันไปไม่ได้แล้ว รีบส่งฉันไปที่รีโอเดจาเนโร…”

“ถ้อารมณ์ของคุณไม่คงที่ นิ้วเท้าของคุณจะผ่านเนื้อร้ายได้ง่ายมาก” หลิงรันเตือนเขาถึงเรื่องนี้ก่อนจึงจะออกมาตรวจร่างกาย

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน จํานวนการตรวจร่างกายที่หลิงรันทําถึงจํานวนที่เขาทําในเดือนก่อนหน้า

เมื่อเขาอยู่ในโรงพยาบาลหยุนฮัวหรือทําการผ่าตัดอิสระในโรงพยาบาลอื่น หากผู้ป่วยต้องเข้ารับการตรวจในหอผู้ป่วย พวกเขาจะต้องใช้เครื่องมืออย่างเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจเพื่อช่วยพวกเขา และพวกเขาไม่จําเป็นต้องพิจารณาปัญหาเช่นการจ่ายไฟฟ้าด้วยซ้ํา

อย่างไรก็ตาม โรงพยาบาลการกุศลเกาเจิ้งอยู่ท่ามกลางน้ําท่วม และเป็นเรื่องธรรมดาเท่านั้นที่ไม่มีสิ่งอ่านวยความสะดวกดังกล่าว

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทําสิ่งต่างๆ ซึ่งรวมถึงการวัดความดันโลหิต และจํานวนเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในโรงพยาบาลการกุศลเกาเจิ้งนั้นน้อยกว่ามากเมื่อเทียบกับโรงพยาบาลหยุนหัว

มีหลายครั้งที่หลิงรันต้องทําการตรวจร่างกายก่อนที่เขาจะสามารถตัดสินสภาพของผู้ป่วยได้

นัลโดกระตือรือร้นที่จะลงจากเตียงเมื่อเขาตะโกน แต่เมื่อหลิงรันตรวจสอบเขา เขาก็เงียบไปในทันทีเนื่องจากกังวลว่าร่างกายของเขาจะทนทุกข์ทรมานจากเนื้อร้าย

หลังจากที่หลิงรันทําการตรวจร่างกายอย่างง่ายแล้ว นัลโดก็ตะโกนอีกครั้งว่า “ฉันอยากไปริโอเดจาเนโร..”

“ถ้าไปต่อแถวตอนนี้ คงต้องรอพรุ่งนี้มะรืนก่อนจะไปได้” หลิงรันไม่ได้คัดค้าน

ขณะที่เซเลน่าแปล เธอยังช่วยอธิบายสถานการณ์ให้นัลโด ฟังด้วย “วันนี้มีเฮลิคอปเตอร์เพียง 1 ล่าที่บินกลับมา พรุ่งนี้จะมีเฮลิคอปเตอร์ 2 ล่า แต่เราไม่แน่ใจว่าจะสร้างสองรอบได้หรือไม่”

“เฮลิคอปเตอร์ 2 ล่า ยังไม่ถึงคิวฉันเหรอ?” นัลโด้ตะโกนลั่น

“นิ้วเท้าของคุณเชื่อมต่อกันแล้ว ดังนั้นตอนนี้คุณมีปัญหากับริดสีดวงทวารของคุณเท่านั้น คุณได้เข้าคิวประมาณสามสิบ” หลิงรันรายงานคําสั่งของเขาอย่างตรงไปตรงมา

นัลโดรู้สึกเหมือนกาลังนั่งอยู่บนต้นกระบองเพชร เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิงรัน “ฉันอยู่อันดับแค่ประมาณสามสิบด้วยอาการนี้ ฉันควรทําอย่างไรเพื่อให้อยู่ข้างหน้า?”

“คุณจะต้องผ่าตัดนิ้วเพิ่มอีกสองครั้งหรือทําการผ่าตัดลูกอัณฑะ” หลิงรันตอบคำถามของนัลโดโดยตรง

นัลโดโกรธมาก “ฉันเจ็บมาก ยังไปไม่ได้เหรอ?”

หลิงรันพยักหน้า “แม้ว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาลการกุศลเกาเจิ้ง เมื่อคุณไปถึงริโอเดจาเนโร อาการของคุณยังแย่อยู่”

“ฉันสามารถเข้ารับการผ่าตัดได้เมื่อไปถึงริโอเดจาเนโร!” นัลโด้แทบบ้า

หลิงรันพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณยังสามารถรับการผ่าตัดได้ที่โรงพยาบาลการกุศล เกาเจ๋ง”

แม้ว่าหลิงรันจะไม่ต้องการทําการผ่าตัดริดสีดวงทวารให้กับนัลโด เขาก็คงไม่ว่าอะไรหากผู้ป่วยร้องขอ ท้ายที่สุดก็ยังเป็นการผ่าตัด แม้ว่าจะมีการเลือกปฏิบัติเล็กน้อยเนื่องจากไม่มีระดับ เขาไม่สามารถพิจารณาการเลือกปฏิบัติมากเกินไปได้

นัลโดอยากจะบอกว่าเขาอดทนผ่านความเจ็บปวดได้ แต่ “ไข่ห่าน ที่ส่วนล่างของร่างกายไม่เห็นด้วย

“ช่วยทําการผ่าตัดให้ฉันหน่อยเถอะ ฉันรอสามวันไม่ไหวแล้ว” นัลโดรู้ดีว่าถึงแม้เขาจะเป็นโรคริดสีดวงทวาร แต่เขาก็ไม่สามารถทําการผ่าตัดได้เพราะเขาต้องการ เมื่อไปถึงรีโอเดจาเนโร

เมื่อเขาไปถึงที่ที่สามารถเข้ารับการผ่าตัดได้ แผนกฉุกเฉินจะเป็นที่เดียวที่อนุญาตให้เขาข้ามคิวได้หากเขาอยู่ในสถานการณ์ชีวิตหรือความตาย นอกเหนือจากแผนกหนึ่งแล้ว ผู้ป่วยสามารถเข้าคิวเพื่อทําการผ่าตัดได้เท่านั้น

ระบบการแพทย์ในบราซิลใช้ระบบการศึกษาแบบชาวตะวันตก ซึ่งหมายความว่าแพทย์เป็นทรัพยากรที่หายาก เพื่อปกปิดปัญหาการขาดแคลนแพทย์ บราซิลต้องใช้เงินเพื่อ “ซื้อ” แพทย์ชาวคิวบาประมาณสองหมื่นคนเพื่อเขามาช่วยพวกเขาทุกปี

สําหรับนักข่าวอย่างนัลโด เขาไม่มีเงินจ้างหมอส่วนตัว ดังนั้นเมื่อเขาไปถึงเมืองใหญ่ เขาทําได้เพียงรออย่างเจ็บปวด ดังนั้นเขาควรจะไปทําศัลยกรรมที่นี่

อย่างไรก็ตาม หลังการผ่าตัดริดสีดวงทวาร เขาอาจจะไม่มีโอกาสได้เดินเล่นและถ่ายรูปในโรงพยาบาลกากุศลเกาเจ๋ง
นัลโดจ้องไปที่เพดานสีขาวและความปรารถนาที่จะก้าวขึ้นสู่อาชีพของเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเหมือนเลือดในอุจจาระของเขา