Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 777
ที่สนามบินหยุนฮัว แถวของหญิงสาวในชุดสีน้ําตาลและสวมกางเกงขาสั้นรอ ขณะที่พวกเขาพูดคุยและหัวเราะ ที่ทําให้นักท่องเที่ยวยกกล้องขึ้นเพื่อถ่ายรูป
หมอโจวนอนอยู่บนม้านั่งตรงเทอร์มินอลด้วยอาการป่วยและดูไม่สบาย ตัวเขาเองรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวมากจนราวกับว่าเขาถูกทุบตีจนเวียนหัว
โดยปกติ ในโรงพยาบาล เมื่อหมอโจวสวมเสื้อคลุมสีขาว เขายังคงได้รับความสนใจ ดังนั้น หมอโจวจึงให้ความสนใจกับภาพลักษณ์ของเขาด้วย อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเปลี่ยนเป็นชุดลําลองข้างนอกจะไม่มีใครมองเขา ดังนั้นหมอโจวจึงไม่อาจใส่ใจที่จะดูแลภาพลักษณ์ของเขาอีกต่อไป
อันที่จริง แพทย์หลายคนชอบที่จะอยู่ในโรงพยาบาลเพราะเสื้อคลุมสีขาวของพวกเขาและเพราะผู้คนจะสังเกตเห็นพวกเขา
ถ้ามีคนมาเป็นหมอและสวมเสื้อคลุมสีขาว ความสําเร็จของเขาในโรงพยาบาลจะสูงกว่าตอนที่เขาอยู่ในโลกภายนอกหลายพันเท่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อศัลยแพทย์ยืนอยู่ในห้องผ่าตัด ตอนนั้นเขาเป็นพระเจ้า และเมื่อเขาก้าวออกจากห้องผ่าตัด เขาก็มีชีวิตเหมือนทูตสวรรค์ที่ดึงดูดสายตานับไม่ถ้วนและแก้ปัญหามากมาย
หลายคนบอกว่าช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของคนๆ หนึ่งคือเมื่อเขาหรือเธอกลายเป็นพ่อแม่ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเด็กรู้จักที่จะเรียกพ่อแม่ว่าพ่อหรือแม่ อย่างไรก็ตาม ปกติหมอไม่กลับบ้าน เพราะเมื่อมีคนมาเป็นหมอ สวมเสื้อคลุมสีขาว และยืนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาเป็นพ่อของใครหลายคน
อย่างไรก็ตาม เมื่อแพทย์ถอดเสื้อคลุมสีขาวและก้าวออกจากโรงพยาบาล ความรู้สึกแรกที่เขามีคือการผ่อนคลาย และความรู้สึกหดหูจะตามมาอย่างลับๆ
นี้เหมือนกับหมอที่ไม่มีใครจําชื่อได้เนื่องจากหน้าตาปกติของเขาและกําลังนั่งอยู่ข้างหมอโจว เมื่อเขาไม่สวมเสื้อคลุมสีขาว เขาก็ไม่ใช่คนที่สะดุดตามากนัก ถึงแม้ว่าเขาเองจะชอบงานเบื้องหลังอยู่แล้วก็ตาม
“หมอหลิงกําลังจะมาเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม” เขาบ่นอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะถามว่า “ทําไมเราต้องมาที่นี่เพื่อต้อนรับเขา? สิ่งนี้ควรทําโดยฝ่ายบริหาร
“ผู้อํานวยการแผนกชั่วจะมั่นใจในการส่งเขาไปที่กรมการแพทย์หรือไม่” หมอโจวถามอย่างไม่กระตือรือร้น จากนั้นเขาก็พูดว่า “แล้วคุณมีอะไรจะทําไหม”
โรงพยาบาลหยุนฮัวได้ยกระดับแผนกฉุกเฉินเป็นศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน และประโยชน์โดยตรงของโรงพยาบาลคือการเพิ่มบุคลากรที่ได้รับอนุญาตและเงินทุน พวกเขายังได้รับการจัดสรรแพทย์ประจําบ้านและ หมอฝึกประสบการณ์ มากกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับอดีต แม้ว่าจํานวนผู้ป่วยจะเพิ่มขึ้น แต่ความกดดันเฉลี่ยของแพทย์ก็ลดลงเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าพวกเขาไม่ว่าง แพทย์ที่ผู้คนจําชื่อไม่ได้เนื่องจากหน้าตาปกติของเขาตอนนี้เป็นแพทย์ประจําบ้านอาวุโส เขาสูดหายใจเข้าอย่างกล้าหาญและพูดว่า “แม้ว่าฉันจะไม่ยุ่ง ฉันก็สามารถทําอย่างอื่นและรักษาผู้ป่วยสองสามคนได้เพียงเท่านั้น”
“คุณควรรักษาผู้ป่วยเพิ่มอีกสองสามคนจริงๆ เมื่อหลิงรันกลับมา เขาจะกวาดผู้ป่วยทั้งหมดของนายออกไปภายในสองสามวัน ในอนาคตผู้ป่วยอาจกลายเป็นสัตว์หายากก็ได้ ขณะที่หมอโจวพูด เขาหัวเราะและก่อนที่เขาจะพูดอย่างเฉื่อยชาว่า “ฉันคิดถึงวันที่หลงรันอยู่ในโรงพยาบาลจริงๆ…”
แพทย์ที่ผู้คนจําชื่อไม่ได้เนื่องจากหน้าตาปกติของเขากลอกตา แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่หมอโจวพูดได้เลย
ในวินาทีถัดมา เขาพูดด้วยน้ําเสียงแผ่วเบาว่า “ผมสังเกตว่าเวลานอนของหมอหลิงนั้นสั้นลง คุณคิดว่ามีอะไรผิดปกติกับเขาหรือไม่”
หมอโจวเม้มริมฝีปากของเขา “นายไม่ใช่หมอเหรอ? นายเองก็ควรระวังตัวเอาไว้นะ”
“ผมไม่เหมาะสมจะร่วมทีมกับเขาหรอก” แพทย์ที่ผู้คนจําชื่อไม่ได้เนื่องจากหน้าตาธรรมดาของเขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่ว่างเปล่า “ทุกวันนี้ ตอนที่ผมเดินตรวจวอร์ด ถ้าห้องแออัดมากกว่าปกติเล็กน้อย ผมจะถูกพยาบาลดุด้วย และพวกเขาบอกผมว่าเด็กฝึกงานควรยืนอยู่ด้านหลัง พวกเขาคิดว่าผมเป็นพวกหมอฝึกประสบการณ์อยู่เลย”
หมอโจวสับสนและพูดว่า “คนเยอะๆขนาดนั้น ทําไมนายถึงยืนอยู่หน้าเตียงของโรงพยาบาล?”
“ผม… จ-แค่ไปเล่นๆ น่ะ โอเค!” แพทย์ที่ผู้คนจําชื่อไม่ได้เนื่องจากหน้าตาธรรมดาของเขามีใบหน้าที่เขาไม่มีความสุข แต่ไม่มีใครสนใจ
จ้าวเลย์ค่อยๆ เดินเข้ามาและขัดจังหวะทั้งสองคนโดยพูดว่า “ฉันได้ถามเจ้าหน้าที่สนามบินแล้ว พวกเขาบอกว่าถ้าเราต้องการไปรับคนเราสามารถไปที่ด้านหน้าหรือตรงไปที่ด้านหน้าของรันเวย์ได้
หมอโจวรู้สึกประทับใจ เขายืนขึ้นและพูดว่า “ผู้เฒ่าจ้าวทําได้ดีมาก คุณรู้จักคนมากมาย มันเจ๋งมาก”
“พวกเขานั่งเครื่องบินส่วนตัวไป ดังนั้นจุดรับส่งจึงแตกต่างจากของเรา” จ้าวเล่ยกล่าวด้วยความไม่พอใจว่า “ผู้อํานวยการฮวง กําลังคิดอะไรอยู่? หลิงรันกลับมาแล้ว แต่ทําไมต้องเอะอะกัน และให้เราไปรับเขาด้วย”
มันเป็นคําถามเดียวกัน แพทย์ที่ผู้คนจําชื่อไม่ได้เนื่องจากหน้าตาปกติของเขาหันกลับมามองที่หมอโจวเพื่อดูว่าเขาจะตอบอย่างไร
หมอโจวเพิกเฉยต่อสายตานั้น เขายิ้มและอดไม่ได้ที่จะตอบ
เขาเดาว่า จ้าวเลย์เข้าใจความหมายของผู้อ่านวยการฮวง
ลืมไปว่าครั้งนี้ทําไมหลงรันไม่ไป สิ่งที่เขาพบและผลงานของเขาในบราซิลได้รับคําชมและคําชมมากมายหลังจากข่าวว่าถูกส่งกลับประเทศไปแล้ว ดังนั้น ผู้อํานวยการฮวงต้องการผลักหลิงรันขึ้นไปบนแท่นแถลงข่าวทันที
ในโรงพยาบาล สถานะของแพทย์ไม่เพียงแสดงให้เห็นในเสรีภาพและตําแหน่งของพวกเขาเท่านั้น แต่ยังแสดงถึงการเชื่อฟังของแพทย์รุ่นน้องต่อแพทย์อาวุโสด้วย
จ้าวเลย์เคยเป็นหมออาวุโสของ หลิงรันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ตอนนี้ มันกลับตรงกันข้าม การให้จ้าวเลย์มารับ หลิงรันอาจเป็นการเริ่มต้นใหม่
จ้าวเลย์เองจะไม่ไตร่ตรองเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งและเรียกเพื่อน ๆ ของเขาที่สนามบินให้ไปรับกับเขาภายใต้การนําของเขา
พยาบาลในชุดลําลองก็ซุบซิบและหัวเราะ พวกเขาพูดคุยกันอย่างมีความสุขด้วยทัศนคติว่าจะชนะการแข่งขันตัวต่อตัว ได้สําเร็จ
“ถ้าเป็นเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว เราจะไม่มีการจํากัดน้ําหนักสัมภาระเมื่อเราซื้อของในต่างประเทศใช่ไหม”
“ว้าว ฉันไม่แน่ใจว่าหมอหลิงจะซื้ออะไร คุณคิดว่าหมอหลิงชอบแบรนด์อะไร”
“หมอหลิงหล่อมากในชุดสครับ เขาไม่ต้องการเสื้อผ้าแบรนด์ใด ๆ เลย”
“สุดท้ายเขาก็ยังต้องสวมเสื้อผ้าอยู่? ในโรงพยาบาล เขาต้องสวมสครับ แต่เขาไม่สามารถเปลือยกายได้เมื่อเขาออกมาใช่ไหม”
“ฮะ? อื่ม..
ทีมเล็กเงียบไปครึ่งนาที
ไม่นานต่อมา กลุ่มคนที่มาถึงอีกฟากหนึ่งของสนามบินด้วยรถชัตเตอร์บัสขนาดเล็กสองคัน จากนั้น เครื่องบินขนส่งก็ลงจอด ตามด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวล่าบางเฉียบ
“สองเครื่อง?” ทุกคนต่างสับสน
เจ้าหน้าที่สนามบินที่มาช่วยกันขมวดคิ้วและมองหาใครสักคนที่จะซักถาม
แต่ก่อนที่เขาจะได้คําตอบ เครื่องบินขนส่งซึ่งลงจอดเป็นรายแรกก็เปิดประตูและมองเห็นสิ่งของที่ขนส่งได้
“วัว?”
“นี่เป็นของที่ระลึกที่หมอหลิงนํากลับมาจากบราซิลหรือเปล่า”
“บางทีหมอหลิงคิดว่าเนื้อที่เขากินในบราซิลอร่อยมาก เขาเลยซื้อ… วัวกลับมาเยอะมาก”
ระหว่างที่พยาบาลคุยกัน พวกเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มถ่ายรูป
จ้าวเลย์ระเบิดเสียงหัวเราะ “หลิงรันเป็นเช่นนั้น..
“พวกมันกําลังลงมา” หมอโจวชี้ไปที่ด้านหน้า
เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวลงบันได และคนแรกที่เดินออกไปคือหลิงรัน
หญิงสาวในชุดลําลองต่างเก็บโทรศัพท์และเริ่มเต้นที่พวกเขาฝึกฝนมาเป็นเวลานาน
หลิงรันตกตะลึงเมื่อเขาเดินลงเครื่องบินส่วนตัว เขาโบกมือให้พวกเขาโดยอัตโนมัติและชนะเสียงหัวเราะจากหญิงสาว
คนที่ตามหลังหลิงรันคือเชฟและเขาถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่เคยเห็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่มาก่อน แต่ไม่เคยมีอะไรแบบนี้มาก่อน เขารู้สึกมึนงงเมื่อยืนอยู่ที่บันไดที่แขวนอยู่ในขณะนั้น
เมื่อหลิงรันเห็นว่าไม่มีใครตามเขาไป เขาจึงหันกลับมามอง แล้วเขาก็ถามว่า “มีใครไม่สบายหรือเปล่า?”
เชฟจู้คิดที่จะแต่งเรื่องขึ้นมา แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นการแสดงออกของ หลิงรันเชฟจู้ก็นึกถึงบางสิ่งและส่ายหัว “ไม่มีอะไร ฉันสบายดี”
