Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 786
เปลือกตาของเฉินเสี่ยวอันกระตุกสองสามครั้งก่อนที่เขาจะค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาเป็นประกายเพราะว่าเขาใช้เวลาอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เป็นเวลานานหลายชั่วโมงทุกวัน และเขามองไปรอบๆ ชั่วขณะหนึ่ง จากนั้นเขาก็สูดอากาศเข้าไปสองสามครั้งในขณะที่เขาจ้องไปที่ถุงถ่ายเลือดทางด้านซ้ายมือ
“คุณตื่นแล้ว” หมอล์ลุกขึ้นทันทีและเหลือบมองดูตัวเลขบนจอภาพ
“ไอ ไอ..” ล่าคอของเฉินเสี่ยวอัน รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และมันยากสําหรับเขาที่จะพูดเพราะเสียงของเขาแหบมาก
“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี คุณไม่จําเป็นต้องกังวล คุณพยายามจะพูดอะไร?” หมอลู่ก้มศีรษะลงและนําหูของเขามาใกล้ปากของเฉินเสี่ยวอัน
เฉินเสี่ยวอันกล่าวอย่างล่าบากเล็กน้อย “ตา…”
“คุณรู้สึกไม่สบายตาหรือเปล่า”
เฉินเสี่ยวอันส่ายหัว “แก้ว… หรือฉันมองไม่เห็นอะไรเลย”
หมอลู่เข้าใจทันที เขาพยักหน้าและพูดว่า “10.0 ไดออปเตอร์เหรอ? รอสักครู่แล้วฉันจะให้แก้วของคุณเมื่อเรามาถึงวอร์ด มันไม่มีประโยชน์อะไรที่คุณมีแก้วของคุณในตอนนี้”
“ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่วอร์ดเหรอ?” การแสดงออกของ เฉินเสี่ยวอันเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เราอยู่ในห้องพักฟื้น” หมอลู่เม้มปากและพูดต่อ “ฉันจะไปกับคุณที่นี่สักพัก เพียงแจ้งให้เราทราบหากคุณรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อคุณโอเค เราจะย้ายคุณไปยังวอร์ดปกติ”
เฉินเสี่ยวอันจดบันทึกความรู้สึกในร่างกายของเขาและขมวดคิ้วเล็กน้อย “แผลของฉันยังดูชาอยู่นิดหน่อย…”
“ผลของยาชายังไม่ลดลงอย่างสมบูรณ์” หมอลู่อธิบาย แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น เขาก็ยังคงลุกขึ้นและเรียกซูเจียฟู วิสัญญีแพทย์มา
ซูเจียฟูตรวจสอบเฉินเสี่ยวอันอย่างรวดเร็วและพยักหน้า “ไม่มีปัญหา พี่หลู่ เจ้าออกไปได้แล้ว”
“จริงๆ?”
“ถ้าไม่อยากจากไป ขอให้มีคนเอาขาหมูมาด้วย ฉันจะไปทานอาหารเย็นกับคุณ” ซูเจียฟูหัวเราะ
“ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ” จู่ๆ หมอลู่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจริงๆ แล้วโทรออก “ส่งขาหมูสองตัวมา ใส่ไส้ตันและเต้าหูตันพร้อมกับข้าวสองชามด้วย ฉันยังต้องการซุป ส่งอาหารไปที่สํานักงานวิสัญญีแพทย์
ซูเจียฟรู้สึกมีความสุขเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ไม่เลวเลยน้องลู่ตอนนี้คุณเป็นหัวหน้าแล้วใช่ไหม”
“ฉันขอไม่เป็นอะไรดีกว่า” หมอล์ส่ายหัว “คุณไม่รู้หรอกว่าการมีพนักงานมันลําบากขนาดไหน แต่ตอนนี้ฉันทําอะไรไม่ได้แล้วตั้งแต่ฉันจ้างพวกเขามา และพวกเขาก็ต้องพึ่งฉันเพื่อหาเลี้ยงชีพ เฮ้อ ถ้าฉันรู้ว่าการทําธุรกิจนี้จะต้องใช้เวลามากขนาดนั้น ฉันคงจะทําศัลยกรรมอิสระร่วมกับหมอหลิง ค่าตอบแทนก็ไม่เลวเหมือนกัน… ให้ฉันบอกคุณ เมื่อคุณมีเงินจํานวนหนึ่ง เงินก็จะไม่มีอะไรเลยนอกจากตัวเลข…”
ซูเจียฟูจ้องไปที่ใบหน้าของหมอลู่ “ถ้าคุณขอให้เพื่อนส่งแก้มหมูมาด้วย ฉันจะยอมให้คุณอวดมากกว่านี้”
หมอลู่หยิบโทรศัพท์ออกมาทันที เขาพูดขณะพิมพ์อะไรบางอย่าง “ฉันแค่ต้องการส่งข้อความสั้นๆ เมื่อพูดถึงเรื่องเล็กน้อย ฉันไม่จําเป็นต้องโทรออก ลูกน้องของฉันเก่งมาก ๆ
ซูเจียฟูส่ายหัวขณะที่มองไปที่ เฉินเสี่ยวอันที่เพิ่งฟื้นคืนสติ “คุณรู้ไหมว่าทําไมชีวิตจึงเป็นเรื่องยากสําหรับวิสัญญีแพทย์? นั่นก็เพราะว่าเราต้องฟังศัลยแพทย์อวดตลอดเวลา”
เมื่อถึงเวลาที่ เฉินเสี่ยวอันถูกส่งไปที่วอร์ด เขาก็ได้รับความมีเหตุผลของเขากลับคืนมา เขาไม่ได้ขอแว่นตาของเขาอีกต่อไปเนื่องจากเขารู้สึกว่าการมองเห็นที่พร่ามัวทําให้รู้สึกสบายใจมากขึ้น เขาไม่ต้องดูกระดานไวท์บอร์ดในที่ทํางานพร้อมตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพที่เขียนไว้ ผู้จัดการผลิตภัณฑ์ของเขาที่สู้จี้ผู้คนและเปลี่ยนใจตลอดเวลา หัวหน้าเพื่อนร่วมงานหัวล้าน และสํานักงานที่กว้างใหญ่และรกร้างของเขา…
“พี่เฉิน คุณรู้สึกอย่างไร” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูของเขา
เฉินเสี่ยวอันประหลาดใจเมื่อเขาหันไปมองคนที่พูด “พี่เพียว? ถ้ามีเวลาทําไมไม่นอนดีกว่ามาหาฉัน คุณไม่กังวลหรือว่าคุณจะตายบางหรอ?”
“ฉันหลับไปในรถระหว่างการเดินทางมาที่นี่ และฉันก็หลับไประหว่างที่รอให้คุณฟื้นคืนสติ” เสียงของพี่เพียวไม่ใส่ใจ เขาถามว่า “คุณรู้สึกอย่างไร”
“ใช้ได้ดีทีเดียว.”
“จากระดับหนึ่งถึงสิบ คุณรู้สึกอย่างไร”
“หก.” เสียงของ เฉินเสี่ยวอันอ่อนแอ และเขาก็ให้คําตอบคําเดียวเพราะเขาแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะพูด
“อึม ในแง่ส่วนตัว คุณให้คะแนนสภาพโดยรวมของคุณหกในสิบ สภาพจิตใจของคุณเป็นอย่างไร? คุณคิดได้ชัดเจนไหม”
เฉินเสี่ยวอันกล่าวอย่างลังเลว่า “ฉันน่าจะทําได้”
“หนึ่งถึงสิบ?”
“แปด.”
“แปดชนิดเมื่อคุณเมาหรือแปดชนิดหลังจากดื่มกาแฟ?”
เฉินเสี่ยวอันสับสนไม่กี่วินาที “คุณรู้ไหม ผู้คนมักพูดว่าคนเมาไม่เคยยอมรับว่าตนเมา แล้วคนไม่เมาจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเขาไม่เมา”
“จากความสามารถในการใช้การคิดเชิงตรรกะของคุณตอนนี้ ฉันไม่คิดว่าจะมีความแตกต่างกันมากระหว่างคุณกับคนเมา ทําไมคุณไม่ลองเขียนโค้ดหรือแก้สมการทางคณิตศาสตร์ตอนนี้ล่ะ ระยะสั้นซี ดีที่สุดสําหรับสถานการณ์นี้..” พี่เพียวหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาหยิบกระดาษสองแผ่นที่มีคําพิมพ์ออกมาแล้วส่งให้เฉินเสี่ยวอัน
ซึ่งเป็นช่วงที่พยาบาลที่คอยเฝ้าดูอยู่ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ไม่ไม่! คุณกําลังพยายามจะฆ่าเขาด้วยการทําให้เขาทํางานทันทีหลังการผ่าตัดเหรอ?”
“นี่ไม่เกี่ยวกับงาน…” พี่เพียวดูเหมือนเขาจะอายุเกือบสี่สิบปีแล้ว แต่พยาบาลก็ดเขาราวกับว่าเขาเป็นหลานของเธอ แก้มของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง
เฉินเสี่ยวอันดูเหมือนจะมารอบ ๆ เขาจ้องไปที่ พี่เพียว และพูดว่า “คุณกําลังปฏิบัติกับฉันเหมือนหนูทดลองหรือไม่”
พี่เพียวเกาหัวสองสามครั้ง “มันไม่ใช่แค่ฉัน พวกเราทุกคนทอยลูกเต๋ด้วยกัน และโชคไม่ดีที่ฉันแพ้ ดังนั้นฉันจึงมา”
เฉินเสี่ยวอันไม่รู้สึกอยากพูดอะไรอีกต่อไป
พี่เพียวก้มศีรษะลงและถอนหายใจ “เพียงกรอกข้อมูลนี้และสรุปประสบการณ์ของคุณ ถ้าการฟื้นตัวของคุณเป็นไปด้วยดี ฉันจะไปรับการผ่าตัดต่อไป ฉันก็เลยกังวลโดยธรรมชาติ”
เฉินเสียวกันเม้มริมฝีปากของเขา “พวกคุณมีความเป็นมนุษย์หรือเปล่า”
“มันเรียกว่าความมีเหตุมีผลครับพี่ เราแค่เป็นคนมีเหตุผล บอกตามตรง ฉันเป็นโรคไส้ติ่งอักเสบมาสองปีแล้ว มันเกิดขึ้นซ้ําๆ และไม่มีการปรับปรุงเลย ฉันปวดท้องทุกครั้งที่ต้องทํางานล่วงเวลา และถึงเวลาที่ต้องผ่าไส้ติ่งแล้วจริงๆ ฉันเกรงว่าจะเป็นมะเร็งถ้าฉันไม่ทําเช่นนี้…” พี่ เพียวกระสับกระส่ายขณะพูด “ดังนั้น คุณจําเป็นต้องรัดเข็มขัดและหายป่วยในเร็วๆ นี้”
“ถ้าฉันสามารถฟื้นตัวได้ด้วยการโก่งตัว ถุงน้ําดีอักเสบของฉันคงจะหายขาดไปนานแล้ว” เฉินเสียวอันพ่นลม เขารู้สึกเหนื่อยมาก ดังนั้นเขาจึงหลับตาขณะพูด “คุณควรจะทําแบบทดสอบความสามารถทางปัญญาและถามค่าถามแทนฉันที่จะได้ตัดมัน ทําไมคุณถึงทําแบบทดสอบคณิตศาส ตร์ คุณบ้าหรือเปล่า!?”
“เฮ้ คุณพูดถูก ต่อจากนี้ไปจะขอแก้ไขนิดนึงนะครับ ฉันจะเปลี่ยนสิ่งต่าง ๆ และทําการทดสอบใหม่ ฉันควรใช้รูปแบบโรงงานที่เรียบง่ายหรือไม่” พี่เพียวเคาะหัวแล้วมองที่โทรศัพท์ของเขา “เมื่อวานวันก่อน มีคนแสดงความคิดเห็นว่าเขากําลังสร้างกรอบงานใหม่ เขายังบอกด้วยว่าต้องเขียนความคิดเห็นอย่างถูกต้อง กรุณาเขียนความคิดเห็นให้ถูกต้องใช่ไหม”
“นี่มันมากเกินไปแล้ว” เฉินเสี่ยวอันทนไม่ไหวอีกต่อไป “ทําไมคุณไม่เพียงแค่จัดตารางข้อมูล และวิเคราะห์มันล่ะ? ทําไมต้องกังวลกับมันมาก”
“คุณได้รับการผ่าตัดของคุณแล้ว มันไปได้ดีหรือไม่ไป แต่เราจะรักษาความเย็นของเราได้อย่างไร? ให้ฉันบอกคุณ. หากคุณไม่สามารถกลับไปทํางานได้ภายในเวลาสามวัน เราจะไม่สามารถอนุมัติการลาป่วยของเราได้”
เฉินเสี่ยวอันหัวเราะ แต่เขาก็รู้สึกผ่อนคลาย
การผ่าตัดจบลงแล้ว ไม่มีอะไรต้องกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ขณะที่ เฉินเสี่ยวอันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในไม่ช้าเขาก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง เมื่อเขาตื่นขึ้นอีกครั้ง เขาเห็นว่าพี่เพียวกําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในวอร์ดและพิมพ์แล็ปท็อปของเขาออกไป แสงจากแล็ปท็อปทําให้เกิดรัศมีขึ้นบนใบหน้าของเขา
เฉินเสี่ยวอันอดไม่ได้ที่จะยิ้ม นี่เป็นลักษณะของโปรแกรมเมอร์ พวกเขาต้องทํางานทั้งกลางวันและกลางคืน และชีวิตก็เหนื่อยมากสําหรับพวกเขา…
“เตียง 12 ถึงเวลาที่เราจะตรวจสอบคุณแล้ว” แพทย์สองสามคนในเสื้อคลุมสีขาวขนาดใหญ่ เดินไปที่ประตูวอร์ด และเสียงของพวกเขาก็ไม่ดังหรือเบาขณะพูด
เฉินเสี่ยวอันเหลือบมองไปที่หน้าต่าง จากนั้นเขาก็มองไปที่หมอด้วยความประหลาดใจ “พวกคุณกําลังทําวอร์ดตอนกลางดึกเหรอ?”
“ตอนนี้ก็เช้าแล้ว” หมอลู่เข้าไปในวอร์ดและเหลือบมองนาฬิกาของเขา “ตอนนี้เป็นเวลาที่สามแล้ว คุณผายลมแล้วหรือยัง”
