Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 809

EP 809

“เราอยู่ในฤดูกาลรับปริญญาประจําปีอีกแล้วเหรอ?” โจวซินเยียนยกถ้วยชาของเขาขึ้น ดื่มไป ครึ่งหนึ่งแล้วถอนหายใจ เมื่อเขาอยู่ภายใต้ หลิงรันเขาอายุเพียงสี่สิบสองปี อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขารู้สึกราวกับว่าเขาอายุสี่สิบห้าปี

หากบุคคลนั้นอายุเกินสี่สิบห้าปี บุคคลนั้นจะไม่ถือว่าเด็กอีกต่อไป

ต่อไป เขาไม่สามารถสมัครโครงการ 1000 ทเรนจ์โปรแกรม, 10,000 ทาเรจน์โปรแกรม, ทุนฉางเจียง, กองทุนนานาชาติสําหรับผู้เรียนที่มีสรรถะพิเศษ หรือกองทุนนานาชาติที่สําหรับผู้มี สรรถะโดดเด่นได้อีกต่อไป คนที่อายุไม่มากแล้วและอายุสี่สิบห้าปีสามารถแข่งขันได้เฉพาะในแผนนวัตกรรม 1000 ทาเรจน์ นักวิชาการด้านแม่น้ําแยงซี และตําแหน่งอื่นๆ ซึ่งจะยากกว่ามาก

เมื่อเขาคิดถึงวิธีที่เขาอาจจะไม่สามารถเป็นพรสวรรค์ของชาติได้ตลอดชีวิตโจวซินเยียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง ขณะที่เขาดฉฮุย, จูเซียวฮ และคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ในสํานักงานเขาพูด “ช่างดีเหลือเกินที่ยังเป็นเด็กอยู่ มันยังช่องทางอีกมากมายที่ทําให้ทั้งคู่เติบได้อีก ”

“มิสเตอร์โจวซินเยี่ยน คุณเองก็ยังดูเด็กอยู่เลย” ฉฮุยก้มลงและเติมชาของโจวซึนยเยียน

โจวซินเยียนตกตะลึงครู่หนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะตรวจสอบชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาอีกครั้ง เขายิ้ม “หนุ่มน้อย คุณสบายดี คุณเป็นคนฉลาดจริงๆ”

โจวซินเยียนรู้สึกเหนื่อยล้าทางจิตใจในทีมรักษาของ หลิงรันหากไม่นับใน หลิงรันถ้าเขาจัดอันดับผู้คนจากบนลงล่างของกลุ่มบําบัดของ หลิงรันในแง่ของการเยินยอหยูหยวน, หมอล, มาหยานลินและจางอันหมินจะไม่ถูกมองว่าเป็นพวกประจบสอพลออีกทั้งยังมีความสามารถสูง การประจบสอพลอทุกวันของพวกเขาแทบจะไม่ได้เห็นเลยก็ว่าได้ และไม่คิดว่าพวกเขาเรานั้นจ่าเบี้ยจะต้องเทชาให้คนอื่น

แพทย์ประจําบ้านและนักศึกษาฝึกงานที่หมุนเวียนไปยังทีมของพวกเขามักจะชอบประจบสอพลอผู้บังคับบัญชา แต่ไม่มีทักษะที่จะทําเช่นนั้น นับประสาเทชา บางครั้งพวกเขาถึงกับยกยอบุคคลนั้นถึงขั้นอับอาย ..

จากความคิดของโจวซินเยียนผู้มาใหม่ฉเสี่ยวหยูเป็นเด็กที่ชอบประจบสอพลอ แต่ทั้งหมดที่เขามีก็คือทักษะ การเคลื่อนไหวของเขายังคงเหมือนกับทารกแรกเกิด

อย่างไรก็ตาม โจวซินเยียนค่อนข้างชอบท่าทางของฉฮุยในขณะที่เขารินชา มันไม่ได้เสแสร้งที่จะทําและเป็นธรรมชาติมาก มันไม่ได้มีกลิ่นของความไร้อํานาจราวกับว่าเขาถูกสังคมบังคับให้ทําเช่นนั้น และไม่มีความฝืดเคืองของใครบางคนที่พยายามบังคับทางของเขาให้กลมกลืนกับสังคม ที่หายากกว่านั้นก็คือมันไม่ได้ผิดธรรมชาติ มันดูมีเสน่ห์ และมันทําให้คนอื่นรู้สึกว่าการกระทําของเขาราบรื่นมาก แต่ก็ไม่ได้ปลอมและดูไร้ค่า…

โจวซินเยียนยกถ้วยชาที่ฉฮุยเทลงไปและจิบ

ฉู่ฮุยรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและยิ้ม “ผมเคยไปที่บริษัทกับพ่อของผม และฉันก็รินชาให้พนักงานของพ่อในแต่ละสํานักงาน ดังนั้นฉันจึงมีประสบการณ์เล็กน้อยในการรินชา”

“ดีแล้วที่ คนหนุ่มสาวไม่กลัวความอับอายเมื่อทําสิ่งนี้เหล่านี้” โจวซินเยียนผงกศีรษะกลับและหัวเราะ “ทําไมผู้ที่มาใหม่ซึ่งมีการศึกษาสูงจะอยู่รอดในที่ทํางานไม่ได้ ที่จริงแล้ว ไม่ใช่เพราะเขา หรือเธอมีการศึกษาสูง แต่เป็นเพราะเขาแก่เกินไป แต่ยังใหม่กับพนักงานอยู่”

โจวซินเยียนแพทย์ประจําบ้านคนใหม่วัยสี่สิบสี่ปีรู้สึกน้ําตาไหลเมื่อกล่าวคําเหล่านี้

จางอันหมินยังรู้สึกอารมณ์ดีเมื่อได้ฟัง เมื่อมองดูเสื้อคลุมสีขาวสะอาดตาของฉฮุยพร้อมกับหยินซีเสื้อคลุมคู่ใจของเขา มองเห็นเสื้อคลุมนั้นเป็นของมีค่ามากและไม่น่าจะเป็นของปลอม เขาคร่ําครวญ “ดีจริง ๆ ที่มีครอบครัวเป็นครอบครัว เมื่อฉันยังเด็กฉันอยากเทชาให้อาของฉัน โชคไม่ดีที่อาของฉันไม่มีใบชาที่บ้าน และพวกเขาไม่กล้าให้ฉันใช้ชา กาต้มน้ํา ถ้ามันพัง ครอบครัวของฉันไม่ได้มีเงินมากพอ”

หลายคนหัวเราะออกมาดังลั่น

หมอณูหัวเราะดังที่สุด “น้องจาง หลังจากที่นายกลายเป็นผู้ช่วยหัวหน้าแพทย์นายกลายเป็นคนที่มีประสบการณ์ชีวิตที่สมบูรณ์ยิ่งขึ้นแล้วสินะ”

จางอันหมินมองไปที่ หมอลู่ด้วยปลื้มปิติ

หมอณูค่อยๆรู้สึกประหม่าและถามว่า “จริงหรือ?”

“มันเป็นความจริง.”จางอันหมินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

หมอล่อ้าปากค้างอย่างไร้อารมณ์

แพทย์ยิ้มอย่างไร้ความรู้สึก

ฉฮุยถอยกลับไปที่บ้านอีกสองหลังอย่างเงียบๆ การเข้าร่วมการสนทนาของผู้เชี่ยวชาญเป็นเรื่องที่อันตรายมาก

ทันใดนั้น โจวซินเยียนก็นั่งตัวตรง เผชิญหน้ากับคอมพิวเตอร์ และทําตัวราวกับว่าเขากําลังทํางานหนัก

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สำนักงานก็เงียบลงโดยไม่ทราบสาเหตุ

แพทย์ประจําบ้านหลายคนมองหน้ากัน ทันทีที่พวกเขารู้ว่ากําลังเกิดอะไรขึ้น พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าและมีคนก้าวเข้ามา

โจวซินเยียนยืนขึ้นและพูดว่า “หมอหลิง การผ่าตัดเสร็จสิ้นหรือไม่”

“ใช่” หลิงรันพยักหน้า

“หมอหลิง ฉันกรอกเคสเรียบร้อยแล้ว” หมอล์ ยังทิ้งความภาคภูมิใจในการมีรถ BMW 525

จางอันหมิงยิ้มเล็กน้อย “วันนี้รอบที่แผนกศัลยกรรมตับและตับอ่อนเสร็จแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรมาก”

หลิงรันพยักหน้าเล็กน้อยและยิ้มอย่างเห็นด้วย

มีบรรยากาศที่มีความสุขในสํานักงานทันที

จากนั้นหลิงรันกลับไปที่ห้องทํางานของเขา และบรรยากาศในห้องก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

ทั้งสามคนมองดูกันและกันและรู้สึกว่าพวกเขาเข้าใจโลกแล้ว

“ไปเถอะ ฉันจะพาพวกนายไปเอง” โจวซินเยียนยืนขึ้น

ฉฮุยเดินตามเขาไปพร้อมกับพูดว่า “ขออภัยที่ทําให้ล่าบากใจ หมอโจวซินเยียน”

“ไม่ต้องพูดถึง ไม่เป็นไร แผนกฉุกเฉินได้อัปเกรดเป็นศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินแล้ว มีคนมากมายและมีปัญหาหลายอย่าง ถ้าฉันไม่พาพวกนายเดินไปรอบๆ ก็ไม่มีใครจะพาพวกนายเดินดูแล้วล่ะ

ฉฮุยและคนอื่นๆ มองไปรอบๆ และปรากฏว่าหมอคนอื่นๆดูยุ่ง

แม้แต่ครูสอนพิเศษทางคลินิกของพวกเขา หมอลู่ ดูเหมือนจะไม่สนใจพวกเขาราวกับว่าเขาขายพวกเขาออกไป

โจวซินเยียนวางมือไว้ด้านหลังและพาทั้งสาม แพทย์ประจําบ้านไปกับเขาขณะที่เขาค่อยๆเดินไปที่พื้นที่ฉุกเฉิน

เมื่อพวกเขาก้าวออกจากลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนและเข้าไปในสิ่งของต่างๆที่ฟังอยู่

มีหมอคนหนึ่งในชุดขาวยืนอยู่อย่างภาคภูมิท่ามกลางฝูงชนที่เคลื่อนตัวไปมาอย่างรวดเร็ว ขณะที่พวกเขาถูกเหงื่อออก เขาเป็นเหมือนเสา เหมือนสัญญาณไฟในแม่น้ํา และทําให้ผู้คนมีความสงบสุขอย่างไม่มีขอบเขต

แพทย์ประจําบ้านทั้งสามมองหมอด้วยความชื่นชม เขาตัวไม่สูงมาก แต่ก็ทําให้รู้สึกเมื่ออยู่กับเขาแล้วจะปลอดภัย

เป้าหมายของแพทย์ทั้งหมดเมื่อเข้าร่วมแผนกฉุกเฉิน คือการเป็นแพทย์ที่สามารถทนต่อแรงกดดันและตัดสินใจ เพื่อให้ผู้คนรู้สึกเชื่อถือได้ในขณะเดียวกันก็สามารถช่วยชีวิตได้

“หมอโจว คุณยังอยู่ ผมเข้าใจแล้ว” โจวซินเยียนเริ่ม

คนในเสื้อคลุมสีขาวที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนหันกลับมาอย่างช้าๆ และยิ้มอย่างช้าๆ “โอ้ โจวซินเยียน”

“นี่ อย่าบอกนะว่านายเพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง” โจวซินเยียนมองไปที่หมอโจวด้วยความอิจฉา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีคนมาเป็นแพทย์ที่เข้ารับการรักษา

หมอโจวโบกมือ “สักครู่นะครับ”

“ผมพาคนมาช่วยคุณแล้ว” โจวซินเยียนยิ้มให้หมอโจวและพูดว่า “คุณน่าจะรู้ว่าผมกําลังพูดถึงอะไร”

“โอ” หมอโจวและตื่นขึ้นทันที รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาจริงใจ “พวกเขามาจากไหน”

“พวกเขาคือหมอประจําจบ้านทีมของเรา วันนี้หมอหลิงมีการผ่าตัดเพียงเล็กน้อย ดังนั้นเราจึงให้พวกเขาอยู่กับคุณหนึ่งวัน”

“แพทย์ประจําบ้านดีๆ มีประโยชน์มากกว่าเด็กฝึกงาน” หมอโจวโบกมือให้พวกเขาอย่างร่าเริง “คุณอยู่ตรงนั้น! มาที่นี่เร็วๆนี้! คุณไม่ได้บอกว่าคุณขาดกําลังคนเหรอ?”

“อื้ม เอาไว้คราวหน้าจะใช้บริการบ้าง” แพทย์ประจําบ้านธรรมดาและน่าเกลียดคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้า และพยักหน้าไปที่บ้านพักทั้งสามหลัง ส่งสัญญาณว่าการถ่ายโอนเสร็จสิ้นแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นอีกสักครู่?” หมอโจวถามอย่างตะกุกตะกัก

“เจ้าหน้าที่ตํารวจ 2 นายได้รับบาดเจ็บระหว่างปฏิบัติหน้าที่ และจะใช้เวลาประมาณสี่สิบนาที ในการนําตัวออกจากชานเมือง” แพทย์ประจําบ้านที่ดูขี้เหร่มองดูนาฬิกาบนผนังและแก้ไขตัวเอง “สามสิบห้านาที”

“โอ้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรอให้พวกเขามา เราไม่ได้ทําการผ่าตัดอย่างอื่น” หมอโจวพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม

ทั้งสาม แพทย์ประจําบ้านแสดงการแสดงออกถึงรูปเคารพในทันที

แพทย์ประจําบ้านธรรมดาและน่าเกลียดถอนหายใจอย่างหนัก และไม่กล้าที่จะเปิดเผยธรรมชาติที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังว่าทําไมหมอโจวจึงตัดสินใจอยู่ต่อ

“ทําให้ดีที่สุด และหากคุณมีคําถามใดๆ ให้หาหมออาวุโส” หมอโจวพอใจมากกับความชื่นชมของแพทย์หนุ่มในขณะที่เขายิ้มและแจ้งให้พวกเขาทราบ บ้านใหม่ตอบอย่างอึกทึก ฉู่ฮุยถามเชิงรุก “อาจารย์ ตํารวจสองคนที่บาดเจ็บอยู่ที่ไหน เราช่วยได้ไหม?”

“มันเป็นบาดแผลจากกแรงกัด เรายังไม่ทราบรายละเอียดเฉพาะ” หลังจากที่แพทย์ประจําบ้านพูดจบ เขาก็ถามขึ้นทันทีว่า “คุณเคยเลี้ยงสุนัขบางไหม”

แพทย์ประจําบ้านทั้งสองส่ายหัว ฉุยฮูเองก็กล่าวต่อไปว่า “ผมมีไซบีเรียนฮัสกี, อลาสกันมา ลามิวท์, ซามอยด์ และเยอรมันเชพเพิร์ดและที่บ้านของผมมีบอร์เดอร์ คอลลี่ 1 ตัว”

แพทย์ประจําบ้านมองดูฉฮุยแปลก ๆ และกล่าวว่า “งั้นคุณก็อยู่ต่อ มีตํารวจหญิงคนหนึ่งกับสุนัขตํารวจ สุนัขที่ติดตามเธอดูดมาก”