Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 816

EP 816

เกาลัด สุนัขตํารวจเดินอย่างเย่อหยิ่งขณะลาดตระเวนบริเวณรอบโรงพยาบาลหยุนฮัว

มันชอบสถานที่ค่อนข้างมาก ไม่มีสุนัขตัวอื่นหรือตัวให้อาหารอื่น ๆ มันสามารถไปได้ทุกที่ที่ต้องการ และสามารถกลิ้งบนพื้นได้ตามต้องการ ถ้ามันอยู่ในอารมณ์ มันก็สามารถโคกเสาหรือแม้แต่แสยะหน้าบูดบึง ไม่มีใครจะสนใจ

ถ้าเกาลัดมีไดอารี่ ก็อาจจะให้คะแนนวันที่สี่ในห้า มันเป็นจุดสุดยอดของชีวิตในฐานะสุนัขจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าห่านจิกคอเป็นเวลา 3.17 วินาที มันจะให้คะแนนวันที่ห้าในห้าอย่างแน่นอน

ฉินหมินถือสายจูงเกาลัดด้วยมือเดียว และเธอก็เดินตามสุนัขไปทุกเมื่อที่มันไปอย่างสบายๆ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ไปไหนเลย

เธอรู้สึกไม่อยากไปวอร์ดจริงๆ

เงื่อนไขในวอร์ดไม่ได้เลวร้ายอะไร นับตั้งแต่ก่อตั้งศูนย์การแพทย์หยุนฮัว หอผู้ป่วยส่วนใหญ่ต้องรองรับผู้ป่วยเพียงสามคนเท่านั้น ภายในวอร์ดนั้นกว้างขวางและสว่างสดใส และยังมีห้องน้ําส่วนตัวและสิ่งอํานวยความสะดวกอื่นๆด้วย มันสะดวกกว่าเมื่อเทียบกับห้องที่คนส่วนใหญ่เช่า อย่างไรก็ตาม บรรยากาศในวอร์ดนั้นช่างเลวร้ายเหลือเกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ภรรยา และลูก ๆ ของพี่ซูมาถึง

ครอบครัวของพี่ซูนั้นค่อนข้างดี เขามีบ้านสองหลัง หนึ่งหลังในใจกลางเมืองและอีกหนึ่งหลังในเขตชานเมือง เขายังมีเงินออมและรถยนต์จํานวนมาก แม้ว่าภรรยาของเขาจะไม่ทํางานอีกต่อไป เพราะเธออาศัยอยู่กับลูกชายของเขาที่กําลังเรียนอยู่ที่อื่น เขามีเงินเหลือเก็บทุกเดือน ในขณะที่เขาเช่าบ้านหลังหนึ่งของเขา

อย่างไรก็ตามไม่มีใครในกองกําลังตํารวจอิจฉาครอบครัวของพี่ซู

บ้านของเขาในใจกลางเมืองคือสิ่งที่พ่อแม่ของเขาทิ้งไว้ และรัฐบาลได้มอบบ้านของเขาในเขตชานเมืองให้กับเขา มันเป็นหนึ่งในบ้านชุดสุดท้ายที่รัฐบาลมอบให้กับลูก ๆ ของพ่อแม่ที่เสียสละชีวิตเพื่อประเทศ สําหรับเงินออมของเขา… เงินมาจากเงินบํานาญของพ่อแม่

ไม่มีใครในกองกําลังตํารวจต้องการรับมรดกเงินภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ แม้แต่พี่ซูเองก็ยังไม่พร้อมที่จะปล่อยให้ลูกชายของเขาได้รับเงินของเขาเช่นกัน

ฉินหมินไม่สามารถพาตัวเองไปดูวิธีที่พี่ซู พูดคุยกับลูกชายของเขาได้

แม้ว่าหลิงรันจะเป็นคนที่ปฏิบัติการในพี่ซูแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะรู้สึกสบายใจในวอร์ด

“เจ้าหน้าที่ตํารวจฉิน คุณมาที่นี่เพื่อเยี่ยมเพื่อนร่วมทีมของคุณอีกครั้งหรือไม่” แพทย์ประจําจากแผนกศัลยกรรมทั่วไปเดินไปหา ฉินหมินด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เขาอยู่ที่นั่น เขาทําเสียงแปลกๆกับสุนัข

เกาลัดไม่แม้แต่จะกระดิกหางของมัน

ฉินหมินส่งเสียงฮัมจมูก แล้วเธอก็หันหลังเดินออกไปพร้อมกับสุนัขลากจูง

แพทย์ประจําบ้านลังเลที่จะปล่อยเธอไปในขณะที่เขาจ้องมองตามเธอ ดังนั้น เขาจึงเดินตาม เธอไปและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าหน้าที่ตํารวจ ฉัน ฉันรู้จักคนมากมายในโรงพยาบาล ถ้าเพื่อนร่วมทีมของคุณต้องการการตรวจร่างกายหรืออะไรท่านองนั้น ฉันเป็นคนที่ใช่อย่างแน่นอนที่จะพูดคุยด้วย”

เฉินหมินกล่าวลาออกว่า “เพื่อนร่วมทีมของฉันป่วยเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร”

แพทย์ประจําบ้านเสียคําพูด เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “แม้แต่ผู้ป่วยมะเร็งกระเพาะอาหารก็ยังต้องตรวจใช่ไหม”

เฉินหมินถอนหายใจ เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการเริ่มต้น และมันยิ่งมากขึ้นหลังจากที่เธอเหลือบมองที่ใบหน้าของอีกฝ่ายหนึ่ง เธอเรียกชื่อเกาลัดและเดินต่อไป

แพทย์ประจําบ้านครุ่นคิดสักครู่แล้วเดินตามเธออีกครั้ง

ในฐานะแพทย์ เขามีเวลาว่างน้อยมาก เขาไม่ได้ใช้เวลาอยู่ห่างจากโรงพยาบาลมากนัก ผู้หญิงสวยแบบนี้หาได้ยาก และเขาต้องรักษาโอกาสนี้ไว้ เพราะเขาอาจจะลงเอยเช่น ลู่เหวินปิน จากศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน แม้ว่าหมอสู่จะมีบ้านและรถยนต์ แต่สิ่งที่เขาพูดกับผู้หญิงได้มากที่สุด คือ “คุณผายลมหรือเปล่า”

แพทย์ประจําบ้านสงบลงและบอกตัวเองให้วาดบทเรียนจากประสบการณ์อันเจ็บปวดของหมอลู่ ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาได้ติดตามฉินหมินอย่างใกล้ชิดและพยายามนึกถึงกลวิธีทุกประเภทที่ผู้ชายสามารถใช้เพื่อจีบผู้หญิงได้

ฉินหมินเดินไปข้างหน้าแพทย์ประจําบ้าน และทั้งคู่ก็ข้ามอาคารไป

ฉินหมินกําลังจับเกาลัดด้วยสายจูง เกาลัดสวมหน้ากากปิดปาก และมันก็เงียบและเชื่อฟัง

แพทย์ประจําจากแผนกศัลยกรรมทั่วไปที่เดินอยู่ข้างหลังฉินหมินสวมหน้ากากปิดปาก และเขาก็ดูเงียบและเชื่อฟังเช่นกัน

ฉินหมินเหลือบมองเขาด้วยท่าทางงุนงงและถามว่า “ทําไมคุณยังตามฉันอยู่ ฉันเริ่มสงสัยว่าคุณเป็นสตอล์กเกอร์

แพทย์ประจําบ้านที่สวมหน้ากากแสดงรอยยิ้มลึกลับ เขากําลังหัวเราะเยาะภายใน ตํารวจสาวสวยคนนี้เริ่มสงสัยในตัวฉันแล้ว 5555 ฉันอยู่ห่างจากเธอสําเร็จเพียงขั้นตอนเดียวเท่านั้น”

เขาระงับความปิติยินดีในหัวใจและพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันไม่ได้สะกดรอยตามคุณ ฉันตั้งใจจะพบผู้ป่วย”

“ทําไม?” ฉินหมินยิ่งขุนงงมากขึ้นไปอีก

แพทย์ประจําบ้านกล่าวด้วยน้ําเสียงแผ่วเบาว่า “เพื่อให้ตัวเองมีเป้าหมาย ฉันกําลังตั้งเป้าที่จะเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ในการผ่าตัดลดขนาดกระเพาะสําหรับมะเร็งกระเพาะอาหาร นี่คือหนึ่งในเป้าหมายในชีวิตของฉัน เมื่อสิ่งนี้กลายเป็นความจริงในที่สุด ฉัน” จะนึกถึงชื่อของคุณ ขณะที่ฉันยืนอยู่ข้างโต๊ะผ่าตัดและผ่าตัดคนไข้…”

ฉินหมินมองไปที่แพทย์ประจําบ้านคนนี้ซึ่งมีเป้าหมายในชีวิตด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง

มีรอยยิ้มบนใบหน้าของแพทย์ประจําบ้าน เขารู้สึกปีติยินดีเหมือนเมื่อก่อน

“หมอหลิงจะเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์สําหรับการผ่าตัดของเพื่อนร่วมทีมของฉันในวันนี้ เขาอาจจะอายุน้อยกว่าคุณด้วยซ้ํา…” ฉินหมินตัดสินใจตรงไปตรงมาเพื่อให้แพทย์ประจําบ้านคนนี้ ซึ่งมีเป้าหมายในชีวิตจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูดอย่างแน่นอน

เช่นเดียวกับแพทย์รุ่นเยาว์คนอื่นๆ ในโรงพยาบาลหยุนฮัว เมื่อแพทย์ประจําบ้านที่มีเป้าหมายในชีวิตได้ยินคําว่า “หมอหลิง” เขาก็เงี่ยหูฟังตามสัญชาตญาณและเงยขึ้น “หมอหลิงไม่ได้อายุน้อยกว่าฉันขนาดนั้น ถ้าจะนับว่าเราอยู่บนโลกนี้มากี่เดือนแล้ว ฉันอายุพอๆกับเขาเลย…”

“คุณดูแก่กว่าหมอหลิงมาก” ฉินหมินกล่าวอย่างไม่แสดงออก จากนั้นเธอก็เรียกชื่อเกาลัด และเดินจากแพทย์ประจําบ้านซึ่งแสดงสีหน้าตกใจ โดยมีเกาลัดลากจูง

ฉินหมินออกจากเกาลัดนอกเขตวอร์ด จากนั้นเธอก็ล้างมือและถูเจลทําความสะอาดมือที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์จากขวดที่แขวนอยู่นอกวอร์ดบนมือของเธอก่อนจะเข้าไปในวอร์ดของพี่ซู

กลุ่มคนกําลังพูดคุยกับพี่ซู

บางคนเป็นเพื่อนร่วมทีมและหัวหน้าของพวกเขาก็อยู่ที่นั่นด้วย นอกจากนี้ยังมีผู้ปฏิบัติงาน สองสามคนจากสํานักเมืองและรัฐบาล และทุกคนก็เต็มวอร์ด นอกจากนี้ยังมีตัวแทนสองสามคน จากญาติห่าง ๆ ของตระกูลซู แต่ทั้งหมดนั้นนั่งอยู่นอกวอร์ด พวกเขาดูไม่กระสับกระส่าย

หลังจากที่กลุ่มคนพูดคุยกับพี่ซูเสร็จแล้วพวกเขาก็ออกจากวอร์ด คนอีกกลุ่มหนึ่งเข้าไปข้างในและพวกเขาก็ออกไปหลังจากนั้นครู่หนึ่ง

แม้ว่าพีซจะพูดคําเดิมซ้ําแล้วซ้ําอีก แต่เขาก็ไม่รําคาญ

พี่ซูไม่เคยมีประสบการณ์กับฉากที่มีชีวิตชีวาเช่นนี้มาระยะหนึ่งแล้ว และสามารถทําหน้าที่เป็นยาแก้ปวดที่ลดความเจ็บปวดในหัวใจของเขาได้

หลังจากที่คนอีกกลุ่มหนึ่งออกไป พี่ซูหันมาและยิ้มให้ลูกชายของเขา เขาจับมือลูกชายและพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร คุณทําการบ้านเสร็จแล้วหรือ คุณไม่ควรทําการบ้านล่าช้าอีกต่อไป มิฉะนั้น คุณจะถูกครูด”

“ฉันขอหยุดวันนึ่ง” ลูกชายของพี่ซูมองไปราวๆ สิบสามหรือสิบสี่ปี และเขาก็ค่อนข้างจะโตแต่ยังไม่โตเต็มที่ มีการแสดงออกที่หายไปบนใบหน้าของเขา เขาดูเหมือนกับสิ่งที่ผู้เฒ่าซูทําเมื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อแม่ของเฒ่า

พี่ซบังคับให้ยิ้ม จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและพูดกับภรรยาของเขาว่า “ทําไมพวกคุณไม่ออกไปพักผ่อนข้างนอกล่ะ?

ภรรยาของเขาอยากจะยิ้ม แต่เธอไม่สามารถทําเช่นนั้นได้ เธอไม่ได้พบสามีของเธอมาหลายเดือนแล้ว เธอคิดว่าเธอจะต้องอดทนอยู่ห่างจากสามีไปอีกสักสองสามปี และเธอจะมีเวลาร่วมกับเขาอีกมากหลังจากที่ลูกชายของเธอจบมหาวิทยาลัย เธอรู้น้อยว่าโชคชะตามีวิธีการเล่นเกม

“หมดเวลาเยี่ยมแล้ว สมาชิกในครอบครัวและเพื่อนของผู้ป่วยได้โปรดออกไปได้ไหม เราก่าลังจะเริ่มเตรียมการก่อนการผ่าตัด” พยาบาลเข้ามาและเริ่มไล่ทุกคนออกไป

ทุกคนกล่าวคําอําลาแก่พี่ซูด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ ราวกับว่าพวกเขาอาจจะไม่ได้พบเขาอีกในวันพรุ่งนี้

บรรยากาศในวอร์ดไม่เคยร่าเริง

เฉินหมินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องจากไปหลังจากทักทายพี่ซ

ในห้องผ่าตัด พยาบาลสครับกําลังตรวจกล้องส่องกล้อง จากนั้นเธอก็จัดวางวัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์ทั้งหมดตามลําดับที่จะใช้ก่อน พยาบาลหมุนเวียนกําลังเตรียมน้ําปราศจากเชื้อ เพื่อใช้ล้างเลนส์ระหว่างการผ่าตัด เมื่อใกล้ถึงเวลาที่ผู้ป่วยจะเข้าไปในห้องผ่าตัด พวกเขาก็เริ่มตรวจสอบและทําความคุ้นเคยกับอุปกรณ์

พยาบาลสครับที่จะมาช่วยผ่าตัดวันนี้คือ กรมศัลยศาสตร์ อย่างไรก็ตาม พยาบาลหมุนเวียนมาจากศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน เพราะจะทําให้ทุกอย่างง่ายขึ้นสําหรับหลิงรันเมื่อต้องขอเครื่องมือ และวัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์

วิสัญญีแพทย์และผู้ช่วยของเขาก็มาถึงก่อนเวลาเช่นกัน พวกเขารู้สึกเบื่อหน่ายขณะรอการผ่าตัดเริ่ม เมื่อผู้อํานวยการฮวงเข้ามาตรวจสอบห้องผ่าตัด พวกเขาแสดงท่าทางและแสดงสีหน้าจริง

โอหยางที่จะทําหน้าที่เป็นผู้ช่วยรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยด้วยเหตุผลบางอย่าง

แม้ว่าเขาจะเป็นรองหัวหน้าแพทย์ของแผนกศัลยกรรมทั่วไปและเป็นผู้เชี่ยวชาญในมณฑลฉางซีในด้านการผ่าตัดกระเพาะอาหาร แผนกวิสัญญีวิทยาก็ไม่เคยระแวดระวังเมื่ออยู่ใกล้ๆเขา ทุกครั้งที่ทําหน้าที่เป็นหัวหน้าศัลยแพทย์

ในโรงพยาบาลอย่างโรงพยาบาลหยุนฮัว แพทย์จากแผนกมากกว่า 10 แห่งทําการผ่าตัดทุกวัน ในหมู่พวกเขา ไม่เพียงแต่จะมีหัวหน้าแพทย์พิเศษและหัวหน้าแพทย์ร่วมจากแผนกศัลยกรรมประสาทเท่านั้น แต่ยังมีหัวหน้าแพทย์ที่ร่ํารวยและหัวหน้าแพทย์ร่วมจากแผนกออร์โธปิดิกส์ด้วย บางคนเป็นศัลยแพทย์ชั้นนําอย่างหัวหน้าแพทย์จินซีจากแผนกศัลยกรรมมือ สถานะของผู้นํากลุ่มการรักษาในโรงพยาบาลนั้นชัดเจนทุกครั้งที่เขาทําการผ่าตัด บุคคลเพียงแค่ต้องดูว่าแผนกอื่น ๆ ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่กับเขาหรือไม่

“อายุยังน้อยดีไหม ภาควิชาวิสัญญีวิทยาพร้อมใจกันผ่าตัดหมอหลิง” โอหยางคานนั่งเก้าอี้ และนั่งข้างวิสัญญีแพทย์

ซูเจียซึ่งทําหน้าที่เป็นผู้ช่วยวิสัญญีแพทย์ในวันนี้ รู้สึกว่ามีบางอย่างถูกดึงออกมาจากใต้ก้นของเขา และเขามองที่โอหยางด้วยความประหลาดใจ “คุณไม่ได้มาจากศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินใช่ไหม”

“อะไร?” โอหยางรู้สึกเหมือนพลาดอะไรบางอย่างไป

“เอ่อ… ไม่มีอะไรมาก” ซูเจียฟูถอนหายใจภายในขณะที่เขามองไปที่อุจจาระที่อยู่ใต้บั้นท้ายของโอหยางเขาเตือนตัวเองให้ระมัดระวังทางจิตใจ เนื่องจากอดีตแพทย์ทหารไม่ใช่คนเดียวที่ชอบขโมยเก้าอี้จากวิสัญญีแพทย์

แพทย์ประจําแผนกวิสัญญีวิทยารู้จัก โอหยางและเขาขยิบตาให้โอหยาง “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเยาวชน”

“ก็มีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้อ่านวยการแผนกชั่วด้วยใช่ไหม”

แพทย์ที่เข้ารับการรักษาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นอกจากนี้ยังมีบางอย่างเกี่ยวกับโบนัสของ

เราด้วย”

“โบนัส?”

“คุณรู้ไหมว่าหมอคนไหนรักษาคนไข้ต่างชาติได้เยอะที่สุด รวมถึงคนไข้ที่หาเงินเลี้ยงตัวเอง ในโรงพยาบาลด้วย” แพทย์ที่เข้าร่วมทําท่าชี้คางไปที่บุคคลนั้น

โอหยางเข้าใจในทันที และเขาก็นึกขึ้นได้บางอย่าง “แล้วพวกนายได้รับโบนัสค่อนข้างมากจากศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน?”

วิสัญญีแพทย์ทั้งสองมองหน้ากันและหัวเราะ