Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 828
EP 828
“พี่ซู เร็วเข้า”
“ฉันคือที่หนึ่ง ฉันคือที่หนึ่ง”
“ใจเย็นๆ ถ้าเราเจอกันคงแย่แน่ๆ”
ผู้ชายหลายคนที่เป็นเหมือนคนเลี้ยงสุนัขอาจติ้งพิงไม้ค้ํายันหรือจับที่จับที่ทางเดิน และพวกเขายังคงพยายามวิ่งแข่งขณะที่เดินกะเผลกด้วยกัน
ข้างๆพวกเขา นักกายภาพบําบัดของพวกเขามีสีหน้าราวกับว่าเขาเพิ่งเมาหมา ขณะที่เขามองดูอย่างทําอะไรไม่ถูกขณะที่พวกเขาแข่งขันกัน เขาต้องติดตามและให้ความสนใจกับพวกเขา มิฉะนั้นจะมีคนล้มลงจริงๆ
พี่ซูยังคงอยู่ในรถเข็น ดันตัวเองให้เคลื่อนไหวขณะอยู่บนล้อ เขาเดินไปต่อหน้านักกายภาพบําบัดที่ดูคุ้นเคยและถามว่า “พวกเขาเพิ่งผ่าตัดเสร็จ แข่งกันโอเคไหม?”
“ด้วยความเร็วของมัน แม้แต่การแข่งกับสุนัขก็ไม่เป็นปัญหาสําหรับพวกเขา” หลังจากที่นักกายภาพบําบัดพูดจบ เขาเดินไม่กี่ก้าวและมองดูพวก ลูกทีมที่หอบหายใจไม่ออกซึ่งกําลังพยุงร่างกายของพวกเขาด้วยแขนของพวกเขา จากนั้นเขาก็กระตุ้นพวกเขา “เดินเร็วๆ เร็วเข้า พวกนายไม่กินเหรอ?”
ทุกคนหันกลับมาอย่างอุ่นเคือง: p(EMS)
นักกายภาพบําบัดทําหน้าบึง “ทําดีที่สุดแล้วเหรอ? คราวที่แล้วฉันเอาคืนโจร คนๆนั้นวิ่งเร็วกว่าคุณและมีความมุ่งมั่นมากขึ้น พวกแกจับโจรแบบนี้ได้ยังไง”
“สุนัขตํารวจคือคนที่จับขโมย!” คนเหล่านั้นไม่ยอมรับการดูถูกในครั้งนี้
“นั่นง่ายมากสําหรับคุณเหรอ? แค่วิ่งไปข้างหน้าแล้วสั่ง สุนัขก็จะวิ่งไปข้างหน้า” นักกายภาพบําบัดหัวเราะคิกคัก
“พวกมันเป็นสุนัขตํารวจ! คุณรู้ไหมว่าการฝึกสุนัขตํารวจยากแค่ไหน” พวกทีมสุนัขจ้องมาที่เขา ศีรษะของพวกเขาเต็มไปด้วยเหงื่อจาง ๆ หลังจากฟื้นตัวจากการผ่าตัด “เราเป็นเจ้าหน้าที่ด้านเทคนิค เราใช้เพียงปากกาและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เพียงเท่านั้นในการทํางาน”
นักกายภาพบําบัดได้เห็นคนที่น่าทึ่งอีกมากมายและได้ยินคําพูดที่หยาบคายมากอีกครั้ง เมื่อคนเหนื่อยพวกเขาจะเริ่มพูดเรื่องไร้สาระ
นักกายภาพบําบัดเม้มปากแล้วโบกมือ “ทุกคนในโรงพยาบาลแห่งนี้ก็เป็นเจ้าหน้าที่ด้านเทคนิคในสาขาของตนเช่นกัน วิ่งไปข้างหน้า”
“โอ้.” พวกเขากัดฟันอีกครั้งและเดินไปข้างหน้าพร้อมกับคํารามด้วยความเจ็บปวด
ขณะที่พวกเขาเดินไป ฝูงชนก็ค่อยๆหยุดลง
“เมื่อกี้เราโดนดหรือเปล่า” คอกี้แมนถามคนที่อยู่ข้างหลังเขาอย่างลังเล
คนอื่นๆ เงียบไปครู่หนึ่ง “เราโดนดุให้เป็นเหมือนหมา ไม่ได้ดุ”
“นั่นก็จริง”
“อื้อ”
“ทําต่อไป”
หลังจากการแข่งขันร้อยเมตรที่มีชีวิตชีวา สมาชิกหน่วยสุนัขตํารวจหลายคนถือไม้ค้ํายันในสภาพที่ผ่อนคลาย
“ฉันต้องบอกว่าดีที่จะเข้าโรงพยาบาลด้วยกัน”
“ใช่. เราไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น สิ่งที่เราต้องทําคือพักผ่อน เกือบจะรู้สึกเหมือนเรากําลังอยู่ในช่วงวันหยุด”
“ตอนนี้เราไม่ไปเที่ยวพักผ่อนแล้วเหรอ?”
“การลาป่วยให้ความรู้สึกแตกต่างออกไป” คอร์กแมน กล่าวขณะเหยียดขาและเหยียดแบบเกียจคร้าน ร่างกายของเขาผ่อนคลายราวกับแมวขิง และเขาก็เริ่มที่จะงีบหลับ
ในทางเดินของโรงพยาบาล ผู้คนมากมายมาและไป โดยเฉพาะสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยที่มาเติมน้ํา พวกเขาคุยกันเรื่องต้องห้ามบ่อย ๆ และพวกเขาก็ล้อเลียนคนของสุนัขตํารวจ
ในขณะนั้นหยูหหยวน ก็นํากระติกน้ําร้อนมาเติมน้ําด้วย ขณะที่เธอเดิน เธอกําลังคุยโทรศัพท์อยู่
“ใช่ สถานที่นั้นดี
“ศพถูกกําจัดหรือไม่?
“อย่าให้ใครเห็น”
ทีมของสุนัขตํารวจหลายคนนั่งตัวตรงและมองหน้ากันด้วยสีหน้าจริงจัง
“หมอหยูอาจจะกําลังพูดถึงการผ่าท้องอยู่” “มีศพอยู่ในห้องเก็บศพของโรงพยาบาลมากเกินไป”
“หมอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใครหากพวกเขาต้องการฆ่าคน ขนาดพวกเขาสามารถดึงใครบางคนจากรถพยาบาลไปที่ห้องผ่าตัดและช่วยชีวิตพวกเขาได้ ทําไมพวกเขาถึงต้องการคนอื่นมาช่วยฆ่าคนล่ะ?” รองหัวหน้าทีมหัวเราะและส่ายหัว “ฉันได้ยินมาว่าหมอครึ่งหนึ่งที่ฆ่าคิดว่า พวกเขาเป็นพระหัตถ์ของพระเจ้า แสดงท่าที่เมตตา เหมือนเป็นเทวดาแห่งความตายหรืออะไรทํานองนั้น…”
ในขณะนี้ หัวข้อการสนทนาของ หยูหยวนเปลี่ยนไปและการแสดงออกของเธอก็จริงจัง “สิ่งที่เราทําคือนาเซียเซีย ไม่ใช่การฆ่าใครด้วยเลื่อยไฟฟ้า
คุณเพียงแค่ต้องกําจัดศพ และคุณไม่จําเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งอื่นใด”
หัวหน้าไม่สามารถนั่งนิ่งได้ในครั้งนี้ เขาพิงไม้ค้ํายันและเดินไปหา หยูหยวน
หยูหยวน ถือโทรศัพท์ของเธอและค่อยๆ เติมน้ําร้อนลงในกระติกน้ําร้อน ก่อนที่เธอจะหันหลัง และเดินไปอีกทางหนึ่ง
รองหัวหน้าทีมไม่พูดอะไรและไล่ตามเธอต่อไปด้วยไม้ค้ํายัน
เพื่อนร่วมทีมหลายคนที่อยู่ข้างหลังเขายังไล่ตามเธอ แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ถ้าใครมองไปก็จะเห็นจุดเล็กๆ ที่ด้านหน้าทางเดิน ขณะที่ผู้ชายสองสามคนเดินตามหลังเธอด้วยไม้ค้ํายันราวกับกําลังฝึกเดิน พวกเขายังเหงื่อออกกระสุน
ในโลกสีขาว ฟ้าอ่อน และเทานี้ ทุกคนต่างทําสิ่งที่เป็นของตัวเอง “ลิฟต์ รอสักครู่” รองหัวหน้าทีมก็เริ่มเดินช้าลงเรื่อยๆ จากนั้นเมื่อหยูหยวน เข้าไปในลิฟต์เขาก็ตะโกน
หยูหยวน มองผู้ป่วยที่อยู่ตรงข้ามเธออย่างเฉยเมย แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ยังเลือกที่จะรอ
“หมอหยู คุณจะไปไหน” รองหัวหน้าทีมถามทันทีขณะที่เขาหอบ
หยูหยวนขมวดคิ้วของเธอ “ไปที่ห้องปฏิบัติการ” ในที่สุดประตูลิฟต์ก็ปิดลงขณะที่เธอพูด
ในพื้นที่จํากัด สีหน้าของรองหัวหน้าทีมและคนอื่นๆ ไม่สามารถอ่านได้
“แล้วศพหมายความว่ายังไง” คอกี้แมน หอบอย่างหนักจนดูเหมือนกับถูกโกลเด้นรีทรีฟเวอร์หยอกล้อเล่น
หยูหยวน พูดอย่างใจเย็นว่า “หนูตัวน้อยสีขาว”
“โอ้.” รองหัวหน้าทีมและทุกคนหัวเราะ
*ติง*
ลิฟต์เปิดออก หลังจากที่หยูหยวนออกไป เธอหันกลับมาและพูดว่า “พวกคุณเชื่อในสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดไหม?”
*ติง*
ลิฟต์ปิดลง รองหัวหน้าทีม และคอร์จิสมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจ “เราควรลืมมันไหม”
“ลืมมันไปเถอะ”
นอกลิฟต์ หยูหยวนยิ้มด้วยความดูถูก
หลิงรันดําเนินการอย่างสบายๆ
ในเวลาเพียงยี่สิบนาที การผ่าตัดแบบส่องกล้องที่หัวเข่าได้รับการประกาศเสร็จสมบูรณ์
“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี พักผ่อนให้เพียงพอ” หลิงรันกล่าว จากนั้นจึงถอดชุดผ่าตัดออกและดูโจวซินเยียนและคนอื่นๆที่ได้รับการผ่าตัดเสร็จสิ้น
การส่องกล้องตรวจข้อเข่ามักทําด้วยการดมยาสลบ ภายใต้คําแนะนําของโจวซินเยียนหลิงรันไม่ได้หันหลังกลับและจากไปตามปกติเมื่อเขาทําการผ่าตัดผู้ป่วยภายใต้การดมยาสลบ เขายืนอยู่ข้างๆ คอยดูอยู่พักหนึ่งแล้วเดินจากไปเมื่อผู้ป่วยไม่เรียกร้องอะไร
ผู้ป่วยส่วนใหญ่ไม่มีค่ขอใด ๆ
แต่วันนี้ผู้ป่วยประสบอุบัติเหตุ
“หมอ เอ่อ… เมื่อฉันออกไปข้างนอก ฉันขอแสร้งทําเป็นว่าฉันหมดสติหลังจากการดมยาสลบได้ไหม” ผู้ป่วยมองไปที่วิสัญญีแพทย์และหลิงรันด้วยสายตาที่น่าสงสาร หลังจากการผ่าตัด เขาก็รู้ว่าใครเป็นผู้รับผิดชอบ
หลิงรันตกตะลึง “ทําไมคุณถึงต้องการแกล้งทําเป็นหมดสติ”
วิสัญญีแพทย์พูดอย่างเฉียบขาดว่า “ฉันไม่เป็นไร”
ผู้ป่วยยิ้มเล็กน้อยและกระซิบว่า “ภรรยาของฉันจี้จี้มากกว่าคนปกติเล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะได้รับการผ่าตัด เธอหยุดนิ่งและไม่พูดอะไร ตอนนี้ฉันผ่าตัดเสร็จแล้ว ฉันเกรงว่าเธอจะรบกวนฉัน”
หลิงรันต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูดด้วยพลังสมองที่เพิ่มขึ้นเล็กน้อย
โจวซินเยียนไอและพูดว่า “หมอหลิง คุณช่วยเขาได้ไหม? เขาเป็นคนน่าสงสาร
“ตกลง” หลิงรันตัดสินใจไว้วางใจการตัดสินใจของจั่วซิเดียนและทําตามคําแนะนําของเขาอย่างง่ายดาย
ผู้ป่วยรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งและล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็วเพื่อให้ดูเหมือนหลับ
“พาเขาออกไปกันเถอะ” เมื่อโจวซินซินเยียนเห็นว่าการผ่าตัดจบลงแล้ว เขาก็ประกาศ
พยาบาลทํางานหนักกับเขาเพื่อส่งคนไปที่เกอร์นีย์ จากนั้นพวกเขาก็ผลักเขาออกช้าๆ
ตั้งแต่ต้นจนจบ ผู้ป่วยยังคงอยู่ในสภาพที่เขาดูเหมือนหมดสติเนื่องจากการดมยาสลบ
พยาบาลผลักชายคนนั้นไปที่ประตูห้องผ่าตัด ในเวลานี้ เธอถามว่า “มันแปลกไปหน่อยไหมที่ผู้ป่วยกรนหลังจากที่เขาได้รับยาสลบแล้ว?”
“ผู้ป่วยมักจะกรนโดยไม่ต้องใส่ท่อช่วยหายใจ” เมื่อวิสัญญีแพทย์กล่าวเช่นนี้ จิตใจของเขาก็ว่างเปล่า เขาถามอย่างลังเลว่า “เขาหลับแล้วเหรอ?”
พยาบาลตอบว่า “ได้ค่ะ”
“ทําต่อไปตามปกติ” โจวซินเยียนกล่าวอย่างจริงจัง “การกรนไม่ใช่ความผิดบาปอะไรเลย”
