Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 834

EP 834
หลิงรันทําการผ่าตัดผู้ป่วยหลังอาหารเย็น จากนั้นเขาก็กลับบ้านอย่างสบายๆ

ณ จุดนั้น มีเพียง 120 เตียงเท่านั้นที่ได้รับมอบหมายให้เขา อย่างไรก็ตาม เขายังสามารถใช้เตียงในโรงพยาบาลที่เป็นของกลุ่มการรักษาอื่นๆ หรือแผนกอื่นๆ เช่น แผนกศัลยกรรมตับและตับอ่อนได้ ดังนั้น จริงๆ แล้วเขามีเตียงในโรงพยาบาลประมาณ 150 เตียง ถ้าเขาเลียนแบบโรงพยาบาลอื่นและให้ผู้ป่วยอยู่ได้เพียงช่วงสั้นๆ เขาควรจะมีเตียงในโรงพยาบาลเพียงพอ

อย่างไรก็ตาม วิธีการผ่าตัดส่วนใหญ่ที่หลิงรันทําไม่อนุญาตให้ผู้ป่วยอยู่ในโรงพยาบาลเพียงสิบห้าวัน

ยกตัวอย่างการผ่าตัดตับ การผ่าตัดปลูกถ่ายนิ้ว และการรักษาอ็นร้อยหวาย เพื่อการฟื้นตัวที่ดีที่สุด พวกเขาต้องใช้เวลามากมายกับผู้ป่วย เป็นเรื่องปกติที่ผู้ป่วยเหล่านั้นจะอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลารวมยี่สิบวันหรือสามสิบวัน

นอกจากนี้ สมาชิกคนอื่นๆ ของกลุ่มบ่าบัดหลิงยังทําหน้าที่เป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ในการทําศัลยกรรมมากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ทีมรักษาหมอหลิงกําลังประสบปัญหาการขาดแคลนเตียงในโรงพยาบาล

เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะจัดหาเตียงในโรงพยาบาลเพิ่มเพื่อแก้ปัญหานี้ เนื่องจากกลุ่มบําบัดรักษาหลิงได้ดูแลเตียงในโรงพยาบาลจํานวนมากที่สุดในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหยุนฮัวแล้ว แม้ว่าเขาจะต่อสู้เพื่อสิ่งนั้น เขาก็ไม่สามารถหาเตียงในโรงพยาบาลได้อีกมาก ด้วยจํานวนเตียงในโรงพยาบาลที่มอบให้เขาในตอนนี้ โรงพยาบาลรองที่มีขนาดเล็กกว่าบางแห่งอาจมีเตียงในโรงพยาบาลน้อยกว่านั้นด้วยซ้ํา แน่นอนว่าในความเป็นจริง โรงพยาบาลรองส่วนใหญ่ไม่ได้ทําศัลยกรรมมากนักและมีผู้ป่วยมากเท่ากับทีมรักษาหมอหลิง

นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในวงการแพทย์ในตอนนี้ เป็นเรื่องปกติที่โรงพยาบาลรองจะด้อยกว่ากลุ่มการรักษาที่ดีเยี่ยมจากโรงพยาบาลระดับอุดมศึกษาเกรด A

ปรากฏการณ์นี้ไม่ได้เห็นเฉพาะในทีมรักษาหมอหลิงเท่านั้น ทีมรักษาที่ใหญ่ที่สุดของแผนกศัลยกรรมทั่วไปของโรงพยาบาลหยุนฮัวมีหัวหน้าแพทย์ห้าคนและหัวหน้าแพทย์สองคนเพียงคนเดียว พวกเขายังมีแพทย์ที่เข้าร่วมประมาณสี่หรือห้าคนและแพทย์ประจําบ้านจํานวนหนึ่งกลุ่ม การรักษานี้สามารถทําการผ่าตัดได้สิบครั้งพร้อมกัน และไม่เป็นปัญหาสําหรับพวกเขาในการผ่าตัดมากเท่ากับโรงพยาบาลรองในหนึ่งปี แน่นอนว่า โรงพยาบาลในเครือแห่งแรกของมหาวิทยาลัยเจิ้งโจวนั้นดูฟุ่มเฟือยยิ่งขึ้นไปอีก ซึ่งเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ พวกเขาทําการผ่าตัด 35,000 ครั้งในหนึ่งปี มีโรงพยาบาลประมาณสองพันแห่งในแคนาดา และนี่เป็นหนึ่งในสามของการผ่าตัดทั้งหมดในแคนาดาทุกปีกล่าวอีกนัยหนึ่ง

น่าเสียดายที่โรงพยาบาลหยุนฮัวไม่สามารถขยายได้ไม่จํากัด วอร์ดนั้นแออัดและไม่มีที่ว่างเพียงพอ นอกจากนี้ ความเครียดทางจิตใจที่พยาบาลและแพทย์ผู้รับผิดชอบประสบเมื่อมีผู้ป่วยมากเกินไปนั้นมีความชัดเจนในตนเอง

ทางเลือกที่เหมาะสมที่สุดคือการลดจํานวนการผ่าตัดที่ทําทุกวัน เพื่อให้มีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์เดินทางไปรอบๆมากขึ้น

สําหรับหลิงรัน เขาได้ลดจํานวนการผ่าตัดที่ผู้ป่วยจะต้องอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน และทําการผ่าตัดมากขึ้น ซึ่งผู้ป่วยสามารถออกจากโรงพยาบาลได้หลังจากพักอยู่ระยะสั้นๆ

เขาจึงมีเวลาพักผ่อนมากขึ้นด้วยเหตุนี้

เมื่อหลิงรันกลับมาถึงบ้าน หลิงโจวก็ทําอาหารเสร็จแล้ว เขากําลังจัดโต๊ะ

นับตั้งแต่คลินิกได้รับการปรับปรุงใหม่ ไม่เพียงแต่จะใหญ่ขึ้นเท่านั้น แต่ขอบเขตระหว่างพื้นที่อยู่อาศัยกับคลินิกก็ชัดเจนขึ้น ตอนนี้ สมาชิกในครอบครัวหลิงสามารถเพลิดเพลินกับการรับประทานอาหารในห้องอาหารอันเงียบสงบ พวกเขาไม่ต้องกังวลว่าเพื่อนบ้านจะขออาหารจากพวกเขาอีกต่อไป หรือรู้สึกอับอายเพราะพวกเขาไม่ได้ให้อาหารเพื่อนบ้านเลย

“ว้าว วันนี้อาหารเย็นอร่อยมาก” หลิงรันมองดูจานบนโต๊ะ มีทั้งปลา ไก่ หมู เนื้อ มีแม้กระทั่งสุกี้ยากี้สไตล์ญี่ปุ่น เห็นได้ชัดว่าพ่อของเขามีความพยายามอย่างมาก

หลิงโจวหัวเราะด้วยมือของเขาที่เอว

หลิงรันขมวดคิ้ว “อย่าบอกนะว่าพวกคุณกําลังจะไปเที่ยวพักผ่อน”

หลิงโจว เคล็ดเอวของเขาและเขาสบถออกมา “เจ้าเด็กดื้อ พ่อของลูกทําอาหารอร่อยๆให้พวกลูกไม่ได้หรือ”

“แกล้งแม่อีกแล้วเหรอ” หลิงรันถามต่อ

“ไม่!” หลิงโจวโกรธมากจนขึ้นเสียง

หลิงรันไม่ได้ถูกข่มขู่และเขาก็ถามต่อไป “เรามีแขกรับเชิญ?”

“ไม่..”

หลิงรันเข้าใจในทันที เขาพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น แสดงว่าคุณไม่ได้ทําอาหารพวกนี้”

“เจ้าทําให้เสียความบริสุทธิ์ของข้าเช่นนั้นได้อย่างไร” หลิงโจวโกรธมากจนริมฝีปากของเขาเริ่มสั่น และเขาก็ยกประโยคหนึ่งมาจากนิยายกงจี[1]

หลิงรันแสดงท่าทางสงบในขณะที่เขารอให้ห้องผ่าตัดก็เปิดออก

ในที่สุด หลิงโจวถอนหายใจเสียงดังและพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ลูกเอ๋ย เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ําว่าจะทําตัวโง่เขลาอย่างไร หลังจากที่คุณเป็นสมาชิกของสังคม คุณจะเสียเปรียบอย่างมาก”

“ฉันเป็นส่วนหนึ่งของสังคมแล้ว”

“การเป็นหมอไม่เหมือนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงหมออย่างคุณ มีคนจํานวนมากเข้าร่วมกับคุณจนคุณไม่สามารถบอกข้าวสาลีจากถั่วได้อีกต่อไป” หลิงโจวดูเหมือนจะกังวลอย่างแท้จริง

หลิงรันมองพ่อของเขาอย่างสงสัย แต่เขาระงับความอยากที่จะถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขา เพียงแค่มองอย่างเงียบ ๆ ไปที่หลังโจว

ตามที่คาดไว้ ไม่กี่วินาทีต่อมา หลิงโจวก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป “ตัวอย่างเช่น วันนี้ ตัวแทนขายยาสองคนจากบริษัทแพทย์มา พวกเขาเสนอให้ความช่วยเหลือเกี่ยวกับกรนและสิ่งของต่างๆ แต่ในท้ายที่สุด พวกเขาเกือบจะเริ่มต่อสู้กัน ฉันจะทําอะไรได้อีก”

หลังรันพยักหน้าและถามว่า “พวกเขามาจากบริษัทไหน?”

“บริษัทยาฉางซีและบริษัทแพทย์ยูริน ฉันคิดว่า พวกเขาดูมีความกระตือรือร้นมาก ดังนั้นพวกเขาจึงควรมาจากบริษัททางการแพทย์ทั่วไป” หลิงโจวเหลือบมองที่ลูกชายของเขาและพูดต่อ “ฉันไม่ได้ทําให้พวกเขาทําอะไรมาก ฉันแค่ขอให้พวกเขาซื้อของที่ตลาดสดและให้พวกเขาล้างผักเหล่านั้น จากนั้นฉันก็ขอให้พวกเขาทําอาหารสองสามจาน ฉันจ่ายค่าเนื้อและผักให้พวกเขา”

หลิงรันมองดูจานบนโต๊ะ มีแปดจานและหม้อซุป ดูเหมือนว่าหนึ่งในนั้นทําอาหารสี่จาน และอีกจานหนึ่งทําห้าจาน

“เอาล่ะ ไปบอกแม่ของคุณว่าได้เวลาอาหารเย็นแล้ว ตัวแทนขายยาทั้งสองออกไปแล้ว ฉันขอให้พวกเขาไปทานอาหารเย็น แต่พวกเขาต่อต้าน” หลิงโจวยังคงรู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อเขาพูดเช่นนี้ เขาก็นึกถึงบางอย่างของหลิงรัน “อย่าบอกเธอว่าฉันขอให้พวกเขาทําอาหาร เธอยืนกรานที่จะไม่ยอมให้มีทัศนคติแบบนี้ แต่วันนี้ฉันยุ่งมากจริงๆ”

หลิงรันยิ้มให้พ่อของเขาด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย

เขาออกจากห้องอาหารและไปที่ห้องน้ําชาเพื่อถ่ายทอดข้อความของพ่อ เพื่อนบ้านทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะน้ําชาของเตาปิงขอตัว พวกเขาฉีดยาหรือรับยาก่อนกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็น

เป็นเวลานานมากแล้วที่คลินิคหมอหลิงดําเนินธุรกิจได้อย่างยั่งยืน ถ้าเถาปิงไม่ได้จัดชาและงานปัก เช่นเดียวกับชมรมหนังสือ เพื่อนบ้านอาจมุ่งหน้าไปหาคู่แข่งของคลินิกหมอหลิงที่มีอุปกรณ์ดีกว่าแทน

“กวางซี กําลังลดน้ําหนักและเธอไม่กินข้าวเลย ดังนั้นเธอจึงสามารถยืนเฝ้าที่คลินิกได้ หมอจียงอยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นขอให้เขาเข้าร่วมกับเรา” เทาผิงเตรียมการ ส่วนหลิงรันก็ทําตามนั้น

เนื่องจากไม่มีแพทย์ประจําบ้านและผู้ฝึกงานด้านการแพทย์ที่บ้าน เขาจึงทําได้ทุกอย่างเพียงลำพัง

ไม่นาน หมอฉียงเข้าไปในห้องอาหารและนั่งข้างโต๊ะอาหารในขณะที่ใช้พัดกระดาษพัดตัวเอง

หลิงโจวทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น “ฉันปวดหัวเพราะทําอาหารมากเกินไป วันนี้ฉันเองก็เบื่อแล้ว..”

หมอจียงไม่ได้ซื้อเลย เขาพัดตัวเองและยิ้ม “คนอื่นกําลังมาใช่ไหม” “ไม่. เนื่องจากกวางซีไม่ได้ทานอาหารเลย มีแค่พวกเราสี่คนเท่านั้น” หลิงโจวยิ้ม

หมอจียงส่ายหัว “คุณท่าให้ภรรยาคุณไม่พอใจอีกแล้วใช่ไหม” หลิงโจวโอบแขนรอบเตาปิง และยกคางขึ้น

หมอจียงขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ถ้าเป็นเช่นนั้น มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว…”

หลิงโจวรู้สึกกังวลทันที ในวันเกิดปีที่หกสิบห้าของชายชราคนนี้ หลานสาวของเขามอบพัดลมให้เขา เธอบอกว่ามันเหมาะสมสําหรับเขา เพราะเขาฉลาดพอๆ กับจูกัดเหลียง(สามก๊ก) ตั้งแต่นั้นมา เขาถือพัดและชอบทําตัวเป็นนักสืบ หลังโจวไม่ได้ปิดบังความจริงที่ว่าตัวแทนขายยาอยู่แถวนี้

“ฉันรู้” หมอจียง ตบพัดบนฝ่ามือและความเจ็บปวดจนเขาถึงกับตัวสั่น “คุณอยากจะขออะไรฉันสักอย่างไหม”