Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 847
EP 847
ฉีจ้าวเดินเข้าไปในห้องนอนของเธอก่อนที่เธอจะล้มตัวลงนอนบนเตียง ทั้งหมดที่เธอรู้สึกคือความรู้สึกสบายใจราวกับว่าร่างกายของเธอถูกสลายไป ก่อนที่จะประกอบเข้าด้วยกันอีกครั้ง
“ถ้าฉันยังทํางานเป็นนักข่าวในมหาวิทยาลัย ฉันจะถูกสาปให้คบกับสตูหมายเลขสามแต่งงานกับสตูหมายเลขแปด และแต่งงานกับสูตหมายเลขสิบสองแน่นอน!”ฉีจ้าวสาบานกับตัวเอง คอของเธอเจ็บมากจนไม่อยากขยับเลย
เพื่อนร่วมหอของเธอหัวเราะคิกคัก “ฉีจ๊าว ตื่นสักทีเถอะ เธอยังไม่มีแฟน! อีกทั้งยังไม่มีตัวสํารองถัดจากเธอด้วย!”
“อุ๊ย… ฉันไม่มีสํารองเลยเหรอ ชีวิตช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ตอนนี้ฉันหายใจไม่ออกแล้ว…” ฉีจ่าวตอบอย่างสบายๆ ก่อนที่เธอจะหันร่างของเธอและถอดรองเท้า จากนั้นเธอก็เห็นว่าเพื่อนร่วมหอของเธอแต่งตัวดี ดูเหมือนพวกเขาจะพร้อมที่จะออกไปไหนสักแห่ง
“จะไปไหน ท่าอะไรอยู่” สัญชาตญาณนักข่าวของฉีจ้าว เริ่มทํางานอีกครั้ง
“ไปต่อคิว” เพื่อนรักของเธอตอบ
“ห้องสมุด?” ฉีจ้าว รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เพื่อนสนิทของเธอยิ้มโดยไม่พูดอะไรก่อนจะก้มหน้าลงและเปิดโทรศัพท์สักสองสามวินาที
ก่อนจะพูดว่า “เดี๋ยวส่งให้นะ”
*เธอแสดงท่าทางฉวัดเฉวียน*
โทรศัพท์ของฉีจ้าวก็ดังขึ้นพร้อมกัน
เธอปัดขึ้นและเห็นข้อความอย่างเป็นทางการจากโรงเรียน มันถูกส่งต่อโดยเพื่อนรักของเธอ
[ข่าวด่วน! หลังรันกลับมาแล้ว!]
ฉีจ้าวรู้สึกประหลาดใจและเงยหน้าขึ้น “พี่หลิงกลับมาแล้วหรือ เขากลับมาทําไมกัน?” “พรุ่งนี้เขาจะออกพูดตอนเก้าโมงเช้า!”
“งั้น พวกเราทั้งหมดจะไปต่อคิวกันไหม และเธอจะเข้าคิวถึงเก้าโมงเช้าของพรุ่งนี้ใช่หรือไม่” ฉีจ้าวมองไปที่สาว ๆ ด้วยความไม่เชื่อ
“เราจะเอาเก้าอี้ไปวางไว้ตรงนั้นก่อน จากนั้นเราก็พร้อมที่จะผลัดกันต่อคิว เช่นเดียวกับที่คนต่างชาติท่าเมื่อซื้อไอโฟน” เพื่อนสนิทของเธอยกเก้าอี้
พับเล็กๆขึ้นบนมือขณะที่เธอพูด ฉีจ้าว พูดไม่ออกเลย “จริงจังเหรอ”
“ฉันจริงจังถ้าผู้อาวุโสหลังมีจริง!”
“จําเป็นต้องเป็นแบบนี้จริงๆเหรอ?”
“คนเข้าคิวทั้งกลางวันและกลางคืนสําหรับคอนเสิร์ต ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะเข้าคิวสําหรับรุ่นพี่หลิง” เมื่อเพื่อนสนิทของเธอพูดแบบนี้ เธอถามว่า “เธออยู่หรือเปล่า”
“ฉันเหนื่อยนิดหน่อย…” ฉีจ้าวลังเล
“พี่สาว ไปกันเถอะ” เพื่อนสนิทของเธอพาคนอื่นๆ และจากไปเมื่อฉีจ้าวไม่รับข้อเสนอของเธอ ฉีจ้าวคลุมศีรษะด้วยหมอน และเธอก็ขี้เกียจเกินกว่าจะขยับร่างกายได้ ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอก็ผล็อยหลับไปทันที
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในภายหลัง เธอได้ยินเสียงบางอย่างในห้อง
‘ขโมยอย่างงั้นหรอ’ เมื่อฉีจ้าว ได้ยินเสียง เธอรู้สึกถึงความกลัว และเธอก็คิดขึ้นมาทันทีเกี่ยวกับข่าวทุกประเภทเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ซาโอะ ตื่นแล้วเหรอ?” แต่เธอได้ยินเสียงเพื่อนสนิทของเธอ
ฉีจ้าวลุกขึ้นจากเตียงของเธอ แล้วเธอก็เห็นเพื่อนสนิทของเธอคลานไปที่เตียงของเธอเองในสภาพที่ไม่เรียบร้อย
“เธอกลับมาแล้ว?”ฉีจ้าวถาม จากนั้นเธอก็ก้มศีรษะลงและมองไปที่โทรศัพท์ของเธอ “เพิ่งจะ 4 โมงเอง”
“ใช่” เพื่อนสนิทของเธอตอบก่อนจะเดินตรงไปและถามว่า “ไปไหม?”
“ไป… ไปดูการบรรยายของพี่สาวหลิง?”
“ใช่ เราเตรียมเก้าอี้ไว้ให้แล้ว ถ้าเธออยากไปก็ไปและปกป้องสถานที่สักสองสามชั่วโมง ลืมมันไปซะ ถ้าเธอไม่ไป” เมื่อเพื่อนสนิทของเธอพูดจบ เธอก็นอนบนผ้าปูที่นอนที่ปูด้วยดอกไม้และนอนหลับอย่างสบายขณะกรน
ฉี่จ้าวจ้องไปที่สาวสวยที่กําลังกรน แต่เธอนอนไม่หลับอีกต่อไป ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจตื่น
ทําความสะอาดตัวเองเล็กน้อย และออกจากบ้าน
ค่ำคืนนั้นเงียบสงัด
มีแสงสีเหลือง สีแดง และสีขาวส่องแสงที่เส้นขอบฟ้าไกลออกไป
มหาวิทยาลัยหยุนหัวเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงที่สุดในจังหวัดฉางซี และคณะแพทยศาสตร์เองก็มีพื้นที่ 0.2 ตารางไมล์แล้ว พร้อมกับเด็กผู้หญิงสองสามคนจากหอพักเดียวกัน ฉีจ้าวถือคบไฟที่เธอซื้อจากร้านค้าปลีกในขณะที่เดินไปที่ห้องโถงอย่างรวดเร็ว
เมื่อพวกเขามาถึงทางเข้า พวกเขาเห็นถนนสว่างสองแห่งทอดยาวมาทางพวกเขาจากจุดที่สูงกว่าข้างหน้าพวกเขา หนึ่งในนั้นสั้นและคนที่เข้าคิวมีคนมุ่งหน้าไปที่ห้องสมุด คิวยาวเป็นคิวของคนที่ไปห้องโถง
“เวลานี้ยังมีคนเข้าคิวรอห้องสมุดอยู่เหรอ?”ฉีจ้าวชําเลืองมองสถานที่ และเธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ยังมีผู้ชายที่ดูน่าเกลียดแต่ก็ยังรู้สึกอิจฉาความสามารถของรุ่นพี่หลิง” เด็กผู้หญิงข้างๆ เธอกล่าว
ฉีจ้าวหัวเราะเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้” พวกเขาอาจรักการเรียนรู้และอาจกําลังทํางานเพื่อสอบเอนทรานซ์”
“ฉันกําลังพูดถึงคนพวกนั้น” หญิงสาวตอบโดยไม่ลังเล
ฉีจําวถึงกับพูดไม่ออก
ไม่กี่ชั่วโมงเหล่านั้นผ่านไปโดยในขณะที่สาว ๆ นั่งอยู่ในคิวอย่างเงียบ ๆ
เมื่อถึงเวลากลางวัน ขบวนรถสีดําก็แล่นผ่านไป ผู้คนต่อคิวยาวเหยียดกระสับกระส่ายอีกครั้ง พวกเขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและแจ้งให้เจ้าของเก้าอี้พับตัวเล็กทราบ
เมื่อประตูห้องโถงเปิดออก นักเรียนก็รีบเข้ามาทันทีราวกับน้ําขึ้นน้ําลง
ตอนแรกเจ้าหน้าที่ที่ประตูต้องการจํากัดจํานวนผู้เข้าร่วม แต่พวกเขาล้มเหลวในการทําเช่นนั้น
ไม่นานห้องโถงก็แออัดเหมือนรถไฟใต้ดิน
เวลาเก้าโมงเช้า หลังรันและกลุ่มของเขาปรากฏตัวบนพลับพลาตรงเวลา ลูกของคณบดีวู่เป็นคนแรกที่ขึ้นไปบนเวที เขาพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “เพื่อนนักศึกษา…”
“ชิ…”
นักเรียนพยายามแสดงอารมณ์โดยใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงที่ว่าพวกเขาอยู่ในฝูงชน
ลูกของคณบดีวู่ ไม่ได้ยิ้มของเขา เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ต่อไป โปรดต้อนรับศิษย์เก่าของเรา หลิงรัน ผู้ซึ่งกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการตัดตับที่มีชื่อเสียงในประเทศในเวลาเพียงสามปี”
ลูกของคณบดีมอบไมค์ที่ของเขาในขณะที่เขาพูด เขาอารมณ์ดีในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ว่าพ่อของเขา การผ่าตัดของคณบดีหวู่ประสบความสําเร็จอย่างมาก การตัดทิ้งรอยโรคในระยะแรกท่าได้อย่างหมดจด และความเสียหายต่อตับก็ไม่มาก การที่สามารถออกจากห้องไอซียูได้ 2 วันหลังการผ่าตัดและลุกจากเตียงได้หลังจากผ่านไป 5 วัน ถือเป็นการวินิจฉัยโรคที่ดีมาก
แม้ว่าเขาจะยังห่างไกลจากมาตรฐานที่จะสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ แต่ตามมาตรฐานของคนสูงที่อายุแปดสิบปีไม่ว่าจะได้รับการผ่าตัดแบบไหนก็ตามการมาถึงระดับนี้หลังจากผ่านไป
หนึ่งสัปดาห์ก็เป็นสิ่งที่คู่ควรกับใครก็ตาม เพื่อขอบคุณดาวนําโชคของพวกเขา
ขณะที่เขาอยู่ใต้เวที หลังรันเขย่าชุดสูทเล็กน้อยก่อนจะยืนบนพลับพลา
นักเรียนที่กําลังโวยวายระหว่างที่วุ่นวายหยุดอยู่ในความงุนงงในทันที ราวกับว่าคอของพวกเขาถูกยัดด้วยบางสิ่งบางอย่าง
ชุดสูทของหลิงรันเป็นชุดของซีนาร์และผ้าก็เป็นของที่แม่ของเขาซื้อมาจากซีนาร์ เช่นกัน
ความพิเศษของมันน่าจะเป็นเพราะทําให้คนที่ใส่มันดูมีความมั่นใจและหล่อเหลา
สําหรับนักศึกษามหาวิทยาลัยที่เพิ่งก้าวเข้าสู่สังคมและอยากรู้อยากเห็นและมีความหวังใน
อาชีพการงานของพวกเขา ชุดสูทแบบนี้หลิงรันและห้องโถงของมหาวิทยาลัยหยุนหัวล้วนเป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนาจะเป็น อยากเป็น และคงอยู่ต่อไป
*อึก*
นักเรียนบางคนกลืนน้าลาย แต่เนื่องจากมีจํานวนมาก จึงมีเสียงดังเมื่อทั้งหมดเหลื่อมกัน
นักเรียนบางคนหัวเราะออกมาดังๆ
อย่างไรก็ตาม มีคนอีกมากมายที่จ้องมองที่เวทีอย่างโง่เขลาหรือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจับ
ภาพของหลิงร้นขณะที่เขายืนขึ้นบนพลับพลา
หลิงรันยืนอยู่บนพลับพลา แต่เขาไม่ได้พูดในทันที เขามองไปรอบๆตัวเหมือนกับคนอื่นๆ สําหรับเขา การได้กลับมาพูดที่มหาวิทยาลัยหยุนหัวเพราะทักษะทางการแพทย์ของเขาก็เป็นหนึ่งในความฝันของเขาเช่นกัน
แน่นอน หลิงรันเคยขึ้นพลับพลาหลายครั้ง ตอนที่เขายังเรียนหนังสือ เขาไม่มีความสามารถในการเรียน นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงทําคะแนนได้เฉพาะในสามอันดับแรกเท่านั้น บางครั้งถึงห้าอันดับแรก อย่างไรก็ตาม มหาวิทยาลัยไม่ใช่สถานที่ป่าเถื่อนที่ผู้ชนะคว้าโอกาสทั้งหมด นั่นคือเหตุผลที่คนที่อยู่ในอันดับที่สามหรือสี่เท่านั้นจึงมีโอกาสได้ขึ้นพลับพลา
นอกเหนือจากการขึ้นพลับพลาเพื่อจุดประสงค์ทางวิชาการแล้ว หลังรันยังได้รับการเสนอให้เข้าร่วมกิจกรรมที่เขาสามารถขึ้นเวทีได้โดยอาศัยใบหน้า ร่างกาย และคะแนนโหวตของเขา และเขามีโอกาสขึ้นบนเวทีสําหรับกิจกรรมเหล่านั้นมากขึ้นเมื่อเทียบกับ เพื่อวัตถุประสงค์ทางวิชาการ แต่เขาไม่ค่อยมีส่วนร่วม อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาคํานวณตลอดเวลา เขาต้องขึ้นไปบนพลับพลา เพราะเขาถูกบังคับ ดังนั้นจํานวนครั้งที่เขาต้องขึ้นไปบนพลับพลามีไม่มากนัก ห้องโถงไม่เปลี่ยนแปลงมากนักเมื่อเทียบกับสมัยที่หลิงรันยังอยู่ในมหาวิทยาลัย
ไม่เห็นความแตกต่างจากผนัง โต๊ะ และเก้าอี้ พื้นและพลับพลาก็ดูไม่แตกต่างกัน แม้แต่เด็กผู้หญิงที่นั่งแถวหน้าก็ยังแสดงขาที่ยาวและเที่ยงตรงของพวกเธอ
“สวัสดีทุกๆคน.” ความสูงของหลังรันสูงกว่า ลูกของคณบดีวู่มาก เขารับช่วงต่อจาก ไมโครโฟนและกล่าวว่า “ชั้นเรียนในวันนี้มีไว้สําหรับการบรรยายในครั้งต่อๆไปเป็นหลัก ดังนั้น วันนี้ผมจะเน้นไปที่ความรู้เฉพาะทางทางการแพทย์เป็นหลักในการบรรยายของผมในวันนี้—”
“ท่านผู้อาวุโส ท่านจะให้พวกเราบรรยายหรือไม่” “ฉันจะบ้าเหรอ เราไม่สามารถโชคดีได้ขนาดนี้เลยเหรอ?”
“เลือกชั้นสิ!” เสียงตะโกนทําให้ทุกคนหยิบโทรศัพท์ออกมา
หลิงรันมองที่ด้านล่างของเวทีอย่างสงบ และเขาจัดการกับสถานการณ์ด้วยความคุ้นเคยโดย
กล่าวว่า “ระบบการลงทะเบียนหลักสูตรยังไม่ได้เพิ่มการบรรยายของฉันเข้าสู่ระบบ ตามกฎของมหาวิทยาลัย ฉันต้องมีการทดลองสามระดับก่อน เมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่าระบบการลงทะเบียนหลักสูตรไม่สมบูรณ์เนื่องจากใช้วิธี ‘มาก่อนได้ก่อน’ หลังจากพูดคุยกับลูกของคณบดี เราจึงตัดสินใจเลือกรายชื่อนักเรียนที่จะเข้าร่วมการบรรยายนี้อย่างเป็นทางการโดยตัดสินจากผลงานของคุณและหลังจากที่คุณทําการทดสอบเมื่อฉันบรรยาย 3 ครั้ง ผู้ที่ไม่ได้เข้าเรียนจะต้องเข้าสู่หลักสูตรอื่นในวิชาเลือก ”
ผู้คนที่อยู่ใต้เวทียกมือขึ้นและพวกเขาเป็นนักเรียนที่ตัดสินใจทําผลงานได้ดี
ลูกของคณบดีวูมองดูสถานการณ์ใต้เวทีอย่างมีความสุข จากนั้นเขาก็ถอนหายใจกับครูที่อยู่ข้างๆเขา “จะดีแค่ไหนถ้านักเรียนประพฤติตัวเชิงรุกเช่นนี้ในทุกวิชา ศาสตราจารย์อาวุโสที่อยู่ข้างๆหัวเราะคิกคัก “นักเรียนก็คงคิดแบบเดียวกันเหมือนกัน”
“ฮะ?”
“คงจะดีมากถ้าครูในทุกวิชาดูเหมือนหลิงรัน” ศาสตราจารย์ผู้อาวุโสสัมผัสเคราที่ไม่มีอยู่ของเขาในขณะที่เขายกย่องความฉลาดและความหล่อเหลาของเขา
