Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 851
EP 851
แพทย์ฝึกหัดสี่คนมองออกไปนอกหน้าต่าง พยายามค้นหาร่องรอยของรถพยาบาล พวกเขาดูเหมือนลูกสุนัขที่รออยู่ในโรงพยาบาลสัตว์เพื่อให้เจ้าของมารับขึ้น
มีการจราจรในระยะไกล ซึ่งหมายความว่านกที่ตื่นเช้าได้ย้ายไปทํางานแล้ว
“ที่นี่!” จางหยวนตงยกแขนขึ้น เขาหรี่ตาเล็ก ๆ ของเขาก่อนที่จะชี้ไปที่ด้านหน้าและกระโดด
ในตอนท้ายของหมอกควันเป็นไฟของรถพยาบาล พวกเฉิดฉาย
“เตรียมตัวให้พร้อม” ฉีจ้าว สงบลงเล็กน้อย เธอถ่ายรูปไม่กี่ภาพด้วยกล้องของเธอแล้วไปกดปุ่มลิฟต์
หลังจากนั้นไม่นาน รถพยาบาลสี่คันก็หยุดที่ประตูแผนกต้อนรับของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน
แพทย์มากกว่าหนึ่งโหลที่พร้อมวิ่งไปข้างหน้าและแยกผู้ป่วยออกจากรถพยาบาลอย่างรวดเร็ว
เด็กฝึกงานสี่คนยืนอยู่ด้านหน้า แต่พวกเขาไม่สามารถหาโอกาสที่จะช่วยเหลือได้
เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ หมอคนอื่นๆก็แข่งกันแย่งงานกัน เมื่อพวกเขาเห็นเด็กฝึกงานที่พวกเขาไม่รู้ ถ้าพวกเขาไม่พร้อมที่จะให้พวกเขาทํางาน พวกเขาก็จะผลักเด็กฝึกงานเหล่านั้นออกไปเพื่อให้มีที่ว่าง
อันที่จริง ไม่ใช่แค่พวกเขาเท่านั้น เด็กฝึกงานที่มีอายุมากกว่าที่รออยู่ข้างหน้าพวกเขาและแม้แต่หมอประจําบ้าน ก็ไม่มีโอกาสได้สัมผัสเปลหาม พวกเขาถูกลืมไปหมดแล้วในห้องโถงใหญ่ “ต่อไป?” เสียงของหลี่เปียอ่อน
“ไม่. นี่มันเกิดโคลนถล่ม แพทย์ประจําบ้านที่มีสีหน้าเย็นชาใส่ท่าทางเท่ๆ และบอกกับแพทย์ฝึกหัดหญิงคนใหม่”ส่วนที่แย่ที่สุดจากดินถล่มมักจะเป็นที่ที่รถพยาบาลไม่สามารถเข้าถึงได้ เมื่อแพทย์ฝึกหัดได้ยินเรื่องนี้ พวกเขาก็เข้าใจสถานการณ์ การแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ฉีจ้าวมองไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว เธอเห็นแพทย์หลายคนจากแผนกอื่นสั่นศีรษะเล็กน้อยก่อนจะมุ่งหน้าไปยังลิฟต์อย่างเสียใจ
โดยปกติ ภัยพิบัติดังกล่าวจําเป็นต้องได้รับความร่วมมือจากโรงพยาบาลอย่างเต็มที่ โดยพื้นฐานแล้ว ผู้คนจากแผนกออร์โธปิดิกส์ ซึ่งเป็นแพทย์ที่พบเห็นบ่อยที่สุดในสถานการณ์แบบนั้น ไปจนถึงผู้คนจากแผนกกะโหลกและสมองซึ่งมีทักษะที่ซับซ้อนที่สุด ล้วนมีความจําเป็น ผู้ป่วยส่วนใหญ่จะถูกจัดที่ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินชั่วคราวเท่านั้น ก่อนที่พวกเขาจะถูกผลักไปที่พื้นห้องผ่าตัดเพื่อทําการผ่าตัดทันที
แต่วันนี้ เห็นได้ชัดว่าหลายคนไม่มีโอกาสแสดงศักยภาพของตนเอง
“ฉันสงสัยว่ามีคนส่งมาที่นี่กี่คน” ฉีจ้าวพยายามรวบรวมข้อมูลโดยสัญชาตญาณ
“รถพยาบาลสี่คัน แม้ว่าพวกเขาจะเต็มอิ่ม แต่ก็รับได้เพียงสิบคนเท่านั้น” แพทย์ประจําบ้านเย็นชาถอนหายใจก่อนจะพูดว่า “สาขาโรงพยาบาลปาไจเซียงสามารถจัดการกับอาการบาดเจ็บ
เล็กน้อยได้ ผู้ที่ถูกย้ายมาที่นี่ส่วนใหญ่อาจจะไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นได้ และพวกเขาจะต้องดูว่าโชคเข้าข้างพวกเขาอย่างไร ดีแล้วอย่าคิดมาก ในโรงพยาบาล คุณไม่ควรคิดมากเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้”
เมื่อแพทย์ฝึกหัดทั้งสี่คนเห็นว่าการแสดงออกของเจ้าของบ้านกลับมาเป็นปกติ พวกเขาก็ยังตกตะลึง
เจิ้งหยวนกล่าวว่า “ฉันสงสัยว่ามีคนตายไปกี่คน”
“ภัยธรรมชาติและภัยที่มนุษย์สร้างขึ้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรา” แพทย์ประจําบ้านมองดูทั้งสี่คนแล้วพูดว่า “พวกเราเป็นหมอ เราพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อช่วยผู้ป่วยที่ถูกส่งมาที่นี่ แต่ถ้าทําไม่ได้ ก็ไม่ใช่ความผิดของเรา เข้าใจไหม”
“ถ้าคุณพูดประโยคของคุณแบบนั้น คุณจะโดนครอบครัวของผู้ป่วยทุบตี”ฉีจ้าวมีความรู้สึกกระตือรือร้นมาก
แพทย์ประจําบ้านเม้มปากแน่น “ทําไมคุณถึงคิดว่าคนป่วย? เพราะพวกเขาโชคไม่ดี ลืมมันไปเถอะ คุณจะเข้าใจสิ่งนี้ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า… ทําไมเราไม่แลกเปลี่ยนชื่อผู้ใช้วีแชทของเราล่ะ
เราสามารถติดต่อกันได้ ฉันมีเพื่อนที่มหาวิทยาลัยหยุนฮัวด้วย
“ได้สิ” แพทย์ฝึกหัดทั้งสี่คนรีบเปิดโทรศัพท์ ฉีจ้าวถามว่า “เพื่อนของคุณกําลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยหยุนหัวหรือไม่? วิชาเอกใด?”
แพทย์ประจําบ้านจ้องไปที่หลี่เปียที่อ่อนแอ หลังจากเพิ่มวีแชทของเธอแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและพูดว่า “เพื่อนของฉันไม่ได้เรียนที่นั่น”
“แล้วเพื่อนเธอไปทําอะไรมา”
“ส่วนใหญ่ใช้เวลาเป็นแมวจรจัด” แพทย์ประจําบ้านกล่าว “ฉันเลี้ยงแมวไปอย่างน้อยสามกระป๋องเพราะมันขี้ขลาด”
ในห้องปฏิบัติการ หลังรันทํางานร่วมกับ ผู้อํายวยกสนฮวง และช่วยผ่าตัดผู้ป่วยบาดเจ็บจากการถูกกดทับ 2 คน ก่อนที่เขาจะรู้สึกเครียดน้อยลงเกี่ยวกับสถานการณ์นี้
ผู้ป่วยทั้งหมดในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินได้รับการรักษาแล้ว ทักษะของหลิงรันในการรักษา อาการบาดเจ็บฉุกเฉินยังไม่ครอบคลุมเพียงพอ และเขาทําหน้าที่ได้ดีกว่าในฐานะผู้ช่วยของผู้อํานวยการฮวง แทนที่จะทําการผ่าตัดคนเดียว
ผู้อํานวยการฮวง ทําได้ดีเช่นกัน เขาชอบหลังรันมากเพราะการที่หลิงหรับป้อนอาหารให้เขา จนทําให้เขาดีใจจนยิ้มออกมา เขาพยักหน้า. “คนที่มีทักษะที่ดีนั้นดีจริงๆ…”
แพทย์ผู้น้อยที่อยู่ใกล้ๆ ไม่สบายที่จะได้ยินสิ่งเดียวกันซ้ําแล้วซ้ําเล่า แต่เขาทําได้เพียงเห็นด้วยกับสิ่งที่ผู้อําานวยการฮวงพูดเพื่อประจบสอพลอเขา
“ผู้อ่านวยการฮวง คุณมีประเด็น”
“หมอหลิงมีทักษะที่ดีจริงๆ”
“คนไข้รายนี้โชคดีจริงๆ”
ผู้อํานวยการฮวง มีความสุขมากเมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้นจนเสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปทั่วห้องผ่าตัด
ในฐานะผู้อํานวยการแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนฮัวมาเป็นเวลายี่สิบปี ผู้อํานวยการฮวงใช้เวลาครึ่งหลังของชีวิตชื่นชมยินดีจากสาธารณชน ถ้าไม่มีใครยกย่องเขา การผ่าตัดของเขาจะไม่ราบรื่น
เมื่อมีคนยกย่องเขา ความคิดของ ผู้อํานวยการฮวงจะว่องไวเป็นพิเศษ ทําให้เขาสามารถแสดงได้อย่างเต็มศักยภาพ
สําหรับผู้ป่วยวิกฤต หากผู้อํานวยการฮวงสามารถผ่าตัดได้มาตรฐานสูง ความน่าจะเป็นที่จะรอดชีวิตควรเพิ่มขึ้นอย่างน้อยยี่สิบหรือสามสิบเปอร์เซ็นต์ จากมุมมองนี้เพียงอย่างเดียวผู้อํานวยการฮวง สามารถดึงคุณค่าของแพทย์รุ่นเยาว์ออกมาได้อย่างเต็มที่เมื่อเขาใช้เขาหลิงรับคุ้นเคยกับค่าชมและชมเชยมากจนทําให้เขาไม่รู้สึกตัว
อย่างไรก็ตาม เขาได้ทําหน้าที่เป็นผู้ช่วยมาระยะหนึ่งแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ช่วยในห้องปฏิบัติการขนาดใหญ่ เขาทํางานมาสามชั่วโมงแล้ว แต่การผ่าตัดเหล่านั้นทําให้หลิงรันรู้สึกสดชื่น ราวกับว่าเขาทํางานที่ไม่ต้องใช้สมองมากนัก
ตราบใดที่เขาแบ่งงานในการผ่าตัดเสร็จ หลังรันจะรู้สึกพึงพอใจเล็กน้อย
เขาเย็บแผลอย่างจริงจังและตัดม้ามของผู้ป่วยจนหมด จากนั้นเขาก็ดูวิสัญญีแพทย์และผู้อํานวยการฮวงทํางานร่วมกันเพื่อรักษาต้นขาของผู้ป่วย แต่ละก้าวเกือบจะถึงจุดสุดยอดของทักษะของโรงพยาบาลหยุนฮัว
“ผู้ป่วยรายนี้โชคไม่ดี เขาเป็นผู้ป่วยคนเดียวที่ส่งมาหาเราซึ่งไม่ใช่คนท้องถิ่น” วิสัญญีแพทย์ วันนี้คือดมยาสลบ เขาเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบเล็กน้อย หลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่าผู้ป่วยมีอาการคงที่ เขาก็เริ่มที่จะเป็นคนช่างพูด
ผู้อํานวยการฮวงเพิ่งทําการผ่าตัดสองครั้งในขณะที่เขาชมเชยเขา ซึ่งหมายความว่าเขาจะต้องเหนื่อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขายืดตัวขึ้นเมื่อวิสัญญีแพทย์พูดและส่งต่องานที่เหลือให้คนอื่น เขาถามว่า “เขาไม่ใช่คนท้องถิ่นเหรอ? เขามาทําอะไรที่สาขาโรงพยาบาลปาไจเซียง?” “ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นแบ็คแพ็คเกอร์”
“ล่าพัง?”
“เป็นไปได้มาก. ที่นั่นไม่มีเส้นทางเดินป่า มันเป็นแค่ป่าเก่าแก่ และเขาอาจจะเข้าไปผจญภัยที่นั่น เขาโชคไม่ดีพอที่จะชนเข้ากับโคลนถล่ม แต่เขาโชคดีที่เขาไม่ตาย”
“ขาของเขาปลอดภัยแล้ว” ผู้อํานวยการฮวง กล่าวอย่างไม่กระตือรือร้น “ดูเหมือนว่าเขาจะเดินได้ในอนาคตเท่านั้น ไม่มีความหวังในตัวเขาในการวิ่งอีกต่อไป”
“มันดีกว่าการตัดแขนขา เขายังโชคดีที่ได้พบคุณ ผู้อํานวยการแผนกฮวง” แพทย์ประจําบ้าน ชมผู้อํานวยการฮวง และกล่าวว่า “ผู้ป่วยที่แผนกออร์โธปิดิกส์ลากไปยังไม่ได้รับการรักษาอย่างสมบูรณ์ อย่างจริงจัง เมื่อพูดถึงผู้บาดเจ็บสาหัส คุณก็ยังดีกว่าในเรื่องนี้ ผู้อํานวยการแผนกฮวง คุณทําได้ดีกว่าพวกเขามากเมื่อต้องรักษาผู้ป่วยตามความรุนแรงของอาการบาดเจ็บ” ผู้อํานวยการฮวงยอมรับความซับซ้อนอย่างรวดเร็วและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันโชคดีเช่นกันที่หลิงรันอยู่ที่นี่ในวันนี้ และการผ่าตัดในช่องท้องของเขาสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งหมายความว่า เราประหยัดเวลาในการรักษาขาของเขา ส่วนเดียวเกี่ยวกับเขาไม่ได้รับบาดเจ็บคือตับ กระเพาะอาหาร และลําไส้ของเขาไม่มีปัญหาใหญ่ มิฉะนั้น เวชระเบียนของเขาจะเป็นบทความทั้งหมดในตัวมันเอง”
“ผู้อ่านวยการแผนกฮวง คุณมีประเด็น”
“น่าเสียดายจัง”
“พวกมันเป็นอาการบาดเจ็บธรรมดา”
“พระราชาขอให้ข้าลาดตระเวนบนภูเขา…” ขณะที่ทุกคนยกย่องผู้อํานวยการฮวง โทรศัพท์ของหลิงร้นก็ดังขึ้น
พยาบาลรุ่นเยาว์ ซูเหมยเซียวกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วและช่วยหลังรันนําโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าของเขา เธอกดปุ่มคําตอบและวางไว้ใกล้หูของหลิงรัน
ในโทรศัพท์มือถือ เซียงซูหมิงตะโกนว่า “หมอหลิง? นี่หมอหลิงเหรอ? ผมน้องเซียง สาขาปาไจเซียงรับสถานการณ์ไม่ไหวแล้ว คุณช่วยผมหน่อยได้ไหม?”
