Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 853
EP 853
ดงชวนเปิดตาของเธอและเห็นเตียงของพ่อของเธอถูกผลักออกไป
ก่อนที่จิตใจที่ง่วงซึมของนางจะบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นได้ นางก็คร่ําครวญในทันที “พ่อ…”
“คุณพระช่วย.” แม่ของเธอที่นั่งข้างเตียงตื่นตระหนก เธอรีบหุบปากก่อนจะพูดว่า “พ่อของคุณสบายดี หมอผลักเขาออกไปตรวจ
ดงชวนคลานขึ้นและมองคนในห้องที่มองเธอขณะยิ้ม จากนั้นเธอก็ล้มตัวลงนอนอย่างโง่เขลา พ่อที่ถูกผลักออกไปข้างนอกก็ได้ยินเสียงร้องของเธอเช่นกัน เขาพยายามมองขึ้นโบกมือให้
เธอแล้วพูดว่า “ฉันสบายดี”
จากนั้นเขาก็เอนหลังลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
ดงชวนมองอย่างกังวลไปที่ทางเดินที่พ่อของเธอถูกผลักเข้าไป เมื่ออายุได้เจ็ดหรือแปดขวบ
เธอไม่ค่อยเข้าใจว่าการตรวจหมายความว่าอย่างไร แต่เนื่องจากเธอเองไม่เห็นพ่อของเธแล้ว เธอจึงเบ้ปากและเธอก็ยังอยากจะร้องไห้
“ไม่เป็นไรครับ คุณพ่อกําลังจะไปตรวจร่างกาย” แม่กอดเธอและเขย่าเธอ “อีกสักครู่เขาจะกลับมา”
ดงชวนส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ “เมื่อวานแม่บอกว่าลุงลู่กําลังจะไปตรวจ จากนั้นเขาก็ถูกน้ําท่วมพัดไป”
“ทําไมลูกพูดอย่างงั้นออกมา …” ผู้เป็นแม่ลุกขึ้นทันทีและยกมือขึ้นราวกับว่าเธอกําลังจะตีเธอ “พี่ใหญ่ อย่าถือสาค่าเด็กอย่างจริงจัง”
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่.”
“แล้วเด็กๆ รู้อะไรไหม?”
คนอื่นๆ ในห้องผลัดกันโน้มน้าวใจเป็นอย่างอื่น
ที่แท้แม่ก็แค่ขึ้นโชว์ ประชาชนในโรงพยาบาลได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติทั้งหมด อาจมีคนถูกโคลนถล่มพัดพาไป แต่ครอบครัวของเธอก็หายดี ถ้าลูกของเธอยังคงพูดเรื่องไร้สาระ เธอจะถูกเกลียดได้ง่าย
ดงชวนพยายามหลบหนีจากภัยพิบัติ นางเงยศีรษะออกมาแล้วถามว่า “อีกนานไหมกว่าที่พ่อจะกลับมา?”
“เดี๋ยวก็กลับแล้ว” แม่ตอบ
ดงชวนถามด้วยน้ําเสียงที่อ่อนเยาว์ของเธอ “เร็วแค่ไหน?”
“ประมาณชั่วโมงครึ่งครับ” ค่าตอบในครั้งนี้มาจากประตู
ดงชวนตามเสียงของเธอและร้องออกมา “แม่ แม่ มีผู้หญิงหน้าตาดีอยู่ตรงนั้น”
“ใช่.” แม่ของเธอยังนั่งตัวตรงและลูบผมของเธอโดยไม่รู้ตัว
ต่อหน้าต่อตาเธอคือ เทียนฉีซึ่งสวมชุดสูท
“สาวน้อย พ่อของหนูกําลังจะไปตรวจร่างกายเพื่อให้มั่นใจว่าเขายังมีสุขภาพที่ดี เมื่อตรวจเสร็จเขาก็จะกลับมา ไม่ต้องกังวล เราอกไปข้างนอกกันเถอะ” ขณะที่เทียนฉีพูด เธอพยักหน้าให้คนอื่นๆ ด้วยรอยยิ้มและพูดต่อ “ทุกคน ฉันเป็นผู้รับผิดชอบบริษัท บริษัทยายูริน ของเราเช่าห้อง พักบางห้องนอกโรงพยาบาล ผู้ป่วยในโรงพยาบาลสามารถสมัครตามลําดับก่อนหลังได้ ” “ห้องว่างไหม มีค่าธรรมเนียมเก็บขยะ ค่าธรรมเนียมการจัดการ หรือค่าธรรมเนียมอะไรบ้างไหม”
“เราแค่อยู่ในห้องในโรงพยาบาลไม่ได้เหรอ?”
“เราจะอยู่ที่นั่นได้นานแค่ไหน บ้านฉันพัง …
“1
ห้องของโรงพยาบาลไป๋ไห่เซียง เดิมเป็นห้องขนาดใหญ่สําหรับหกคน ณ ตอนนี้ มีผู้ป่วยมากกว่าสิบสองคนอยู่ในห้อง เมื่อสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยถูกเพิ่มเข้าไปในส่วนผสม ตอนนี้มีคนสามสิบคนอยู่ในห้อง มันอับและมีกลิ่นเหม็น ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ พวกเขาโชคดีแล้วที่ไม่ติดเชื้อ ซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะลืมการดูแลอาการบาดเจ็บไปได้เลย
เป็นไปไม่ได้ที่จะเพิ่มเตียงเสริมสําหรับผู้ป่วย แต่ด้วยสมาชิกในครอบครัวจํานวนมากในโรงพยาบาล อันตรายของการติดเชื้อในโรงพยาบาลจะสูงเกินไป
เทียนฉีมาพร้อมกับเฮลิคอปเตอร์เครื่องที่สองและเห็นว่า หยูหยวนยุ่งมาก ดังนั้น เธอจึงริเริ่มรับผิดชอบในการอพยพสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย
ในตอนนั้น สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยในสาขาโรงพยาบาลไป๋ไห่เซียง ไม่เหมือนกับผู้ป่วยทั่วไป ขณะเดียวกันก็อาจเป็นผู้ที่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติด้วย ดังนั้น ไม่ว่าพวกเขาจะไล่พวกเขาออกไปในลักษณะที่หยาบคายหรือสุภาพ ผลลัพธ์ที่ได้ก็อาจไม่น่าพอใจ
หลายคนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลด้วยอาการบาดเจ็บเล็กน้อยและเจ็บป่วยเล็กน้อย
บางคนอาจไม่มีที่ให้กลับไป พวกเขาอาจจะไร้บ้านด้วยซ้ํา และพวกเขาสามารถอยู่ได้เฉพาะกับผู้ป่วยที่ป่วยหนักเท่านั้น
จากมุมมองของเทียนฉีทางออกที่ดีที่สุดคือการหาที่พักที่ดีสําหรับพวกเขาแล้วจึงย้ายครอบครัวของพวกเขาไป
“บริษัทของเราเช่าอาคารสามหลังในบริเวณใกล้เคียง ห้องพักทุกห้องฟรี ไม่เพียงแต่คุณไม่ต้องเสียค่าธรรมเนียมการจัดการขยะ แต่ยังยกเว้นค่าไฟฟ้าและค่าน้ําประปาอีกด้วย
“ผู้ป่วยแต่ละรายได้รับอนุญาตให้มีสมาชิกในครอบครัวอยู่ด้วยเพียงคนเดียวเท่านั้น และสามารถมาเยี่ยมได้เฉพาะช่วงกลางวันในช่วงเวลาที่กําหนด วิธีนี้ดีที่สุดสําหรับผู้ป่วย และยังช่วยลดภาระของทุกคนได้อีกด้วย
“ทุกคน คุณสามารถอาศัยอยู่ที่นั่นได้ฟรีถึงสองสัปดาห์ ถ้าบ้านของคุณไม่เหมาะกับจุดประสงค์ในการพักอาศัย คุณสามารถยื่นขอขยายเวลาได้ถึงสามเดือน … ”
เทียนฉี ตอบคําถามของทุกคนอย่างง่ายดายก่อนที่เธอจะเพิ่มประโยคในตอนท้ายว่า “อย่างไรก็ตาม บริษัทของเรามีความสามารถที่จํากัด และเรามีห้องว่างให้เช่าจํานวนหนึ่งเท่านั้น ดังนั้นเราจะนําเนินการแบบ ‘มาก่อนได้ก่อน” หลักการ ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวที่ไม่ได้สมัครโปรดอย่าโกรธเคือง…
ขณะที่เธอพูดค่าเหล่านั้น ผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวซึ่งเดิมต้องการรอและสังเกต
สถานการณ์ก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างกระตือรือร้น
“แล้วฉันต้องการหนึ่ง” แม่ของดงชวนเป็นคนแรกที่ยกมือขึ้น ทั้งลูกสาวและแม่อยู่ดูแลผู้ป่วยเป็นหลักเพราะหาที่พักไม่ได้
ครอบครัวของเธอไม่ได้รับผลกระทบโดยตรง แต่เป็นความจริงที่ว่าร่างกายของสามีของเธอมีสุขภาพไม่ดีมานานแล้ว อย่างไรก็ตาม เขามักจะผัดวันประกันพรุ่งจากการไปโรงพยาบาล ตอนนี้เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะเขามีไข้เนื่องจากฝนตก และร่างกายของเขารู้สึกอ่อนแอ
สําหรับบ้านของเธอ เธอไม่สามารถกลับได้ในขณะนี้เพราะมีน้ําเข้ามา และเธอจะต้องทําความสะอาดอย่างพิถีพิถัน นอกจากนี้ปัญหาน้ําและไฟฟ้ายังต้องได้รับการแก้ไขอีกด้วย แต่ ณ ตอนนี้โรงแรมในไป๋ไห่เซียงเต็มแล้ว และเตียงในโรงพยาบาลก็ถูกกว่าเล็กน้อย
แน่นอน แม้ว่าเกสต์เฮาส์ในหมู่บ้านจะมีห้องว่าง แต่ก็ไม่สามารถจ่ายได้
“ฉันก็อยากได้เหมือนกัน จะต้องลงทะเบียนที่ไหน” ชายที่นั่งอยู่ที่ประตูก็ยืนขึ้น เหลือบมองเทียนฉีและก้มศีรษะลงด้วยความละอาย
เทียนฉียิ้มและระบุสถานที่
ชายคนนั้นอยากจะพูดกับเธอสักหนึ่งหรือสองคํา เขาจึงคิดหนักและถามว่า “เราทําอาหารในบ้านได้ไหม?”
“ส่วนใหญ่เป็นไปได้ เราพยายามตกแต่งให้ครบด้วยเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้ที่จําเป็น แต่บางห้องยังขาดอยู่เพราะเราเพิ่งเช่าห้องมา เลยต้องขอย้ําอีกทีว่าเพิ่งพูดไปเมื่อกี้นี้เอง – มาก่อนได้ก่อน จะไม่มีเครื่องใช้ในครัวสําหรับผู้ที่เช่าห้องในภายหลัง แต่คุณสามารถไปที่พื้นที่สาธารณะ เพื่อหาอาหารได้”เทียนฉีพยายามอธิบายอย่างดีที่สุด
ในเวลานี้ สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยที่เหลือในห้องไม่ลังเลอีกต่อไป และพวกเขาก็รีบออกไปเข้าแถวและลงทะเบียน
อันที่จริง การใช้ชีวิตในโรงพยาบาลมีประโยชน์ นอกจากไม่ต้องจ่ายค่าที่พักแล้ว โรงพยาบาลก็ไม่พลาดที่จะรับทรัพยากรจากรัฐบาลอย่างเป็นเอกภาพ ในขณะเดียวกัน แม้ว่าสภาพในหอผู้ป่วยจะไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ขึ้นอยู่กับประเภทของห้องพยาบาลที่พวกเขาเปรียบเทียบด้วย ตรงกันข้ามกับเหยื่อที่อาศัยอยู่ในโรงเรียน อย่างน้อยโรงพยาบาลมีกระเบื้องปูพื้น ห้องน้ําเพียงพอ มีที่อาบน้ําและน้ําร้อน ก็ถือว่าดีอยู่แล้ว
อย่างไรก็ตาม ในทํานองเดียวกัน เมื่อเปรียบเทียบโรงพยาบาลกับอาคารที่พักอาศัยนอกโรงพยาบาล สภาพความเป็นอยู่ในโรงพยาบาลจะแย่กว่ามากอื่น
เทียนฉียิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้ เธอแลกเปลี่ยนกับ ดงชวนน้อยอีกครั้งก่อนจะไปเยี่ยมวอร์ด
ในห้องสอบ ลี่คานซูดําเนินการเครื่องอัลตราซาวนด์อย่างไม่ระมัดระวัง เขาไม่ได้มาจากสาขาการถ่ายภาพทางการแพทย์ ถ้าเขาถูกนําตัวส่งโรงพยาบาลหยุนฮัว เขาจะไม่ได้ทําการตรวจอัลตราซาวนด์ด้วยซ้ํา อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับแพทย์ของโรงพยาบาลหยุนฮัว เพราะเขาไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไร ดังนั้นปล่อยให้เขาใช้เครื่องอัลตราซาวนด์อย่างเป็นธรรมชาติถือได้ว่าเป็นการใช้ทรัพยากรมนุษย์ที่ดีที่สุด
นั่นเป็นข้อดีอย่างหนึ่งของโรงพยาบาลขนาดเล็ก ไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลย และเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ก็มีโอกาสเข้าไปมีส่วนร่วมในทุกด้าน ท้ายที่สุดมีเพียงอุปกรณ์ของโรงพยาบาลเท่านั้น ใครอยากลองก็ไม่ถูกปฏิเสธน้อย
แต่จํากัดเฉพาะผู้ที่รู้วิธีใช้งานอุปกรณ์เท่านั้น
ลี่คานซูลูบท้องของผู้ป่วยเป็นเวลานาน บวกกับการสแกนที่ได้รับก็ไม่ชัดเจนและพร่ามัวเล็ก
“ฉันไม่เห็นอะไรเลย” ลี่คารซูพูดกับตัวเองซีด
“ลองดูที่หัวฉันสิ ฉันมักจะปวดหัวอย่างแรง” ดงชวนพ่อของ ดงชวนขมวดคิ้ว ใบหน้าของเขา
หลิงรันมาจากปลายห้องสอบ พื้นที่ของโรงพยาบาลในหมู่บ้านนั้นกว้างใหญ่มากเท่านั้น และมันช่วยให้แพทย์มีความอดทนในการเดินได้จริงๆ
“หน้าซีดตลอดเลยเหรอ?” หลิงรันเหลือบมองที่ บีแสกน และถาม
“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ฉันค่อนข้างซีด แต่นั่นอาจเป็นเพราะฉันไม่ได้รับแสงแดดเลย…” ดงชวนตอบขณะให้ค่าอธิบาย
หลิงรันถามว่า “เป็นโรคโลหิตจางหรือเปล่า”
“ดูเหมือนว่ามัน …”
หลิงรันมองไปที่บีแสกนอีกครั้ง โดยไม่ลังเลเลย เขาพูดกับหม่า หยานหลินที่อยู่ข้างๆ เขาว่า“ให้ตรวจกล้องตรวจล่าไส้ใหญ่”
มาหยานลินตอบคําสั่งก่อนที่เขาจะก้มศีรษะลงอย่างงุ่มง่าม เขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นหยูหยวนจากนั้นเขาก็หายใจออกเบา ๆ
