Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 879
EP 879
“ทิวทัศน์ในไป๋ไห่เซียงช่างสวยงามจริงๆ” เทียนฉีมองดูพระอาทิตย์ตกด้วยรอยยิ้มอันเบิกบานบนใบหน้าของเธอ จากนั้นเธอก็เหลือบมองที่หลิงรัน วันนี้เธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มันเหมือนกับว่าทุกเซลล์ในร่างกายของเธอมีความสุข
หลิงรันพยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “ค่าปกติของไป๋ไห่เซียงค่อนข้างสูง และสถานที่ก็มีปริมาณน้ําฝนเพียงพอ ดังนั้น พืชจึงเติบโตในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันมากเมื่อเทียบกับเมืองหยุนหัว”
“แต่มันสวยมากใช่มั้ย”
“มันสวยมาก.” หลิงรันมองไปที่เทียนฉี
เทียนฉีฉายรอยยิ้มอันแสนหวาน เธอหยิบไวน์แดงหนึ่งแก้วแล้วพูดว่า “อ๋อ ฉันทําไวน์แดงชุดนี้ ท่าไมเธอไม่ลองดูแล้วบอกฉันว่ามันอร่อยไหม”
“ฉันไม่ค่อยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์” แม้ว่าหลิงรันจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ยังคว้าแก้วไวน์ตรงหน้าเขาและจิบเล็กน้อย
ไวน์แดงมีรสเข้มข้นและถึงแม้จะขมเล็กน้อย แต่ก็ได้รสชาติที่เข้มข้นพร้อมกับความหวาน
“อร่อยมั้ย” เทียนฉีกังวลอย่างมากเกี่ยวกับความคิดเห็นของหลิงรันเกี่ยวกับไวน์
“ก็อร่อยดีนะ รสจืดไปนิดหน่อยไม่ค่อยเข้มข้นเท่าไหร่” หลิงรันเหวี่ยงแก้วไวน์อย่างชํานาญ “คุณบอกว่าคุณไม่ค่อยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เลย แต่คุณดื่มใช่ไหม” เทียนฉีเป็นผู้หญิงที่ฉลาด และเธอก็รู้อะไรบางอย่างในทันทีหลังจากไตร่ตรองคําพูดของหลิงรัน“แม่ของคุณเป็นคนสอนให้ดื่มเหรอ?”
“ใช่.” หลิงรันยิ้มและพยักหน้า
“หึม… หากเป็นกรณีนี้ ฉันควรให้ไวน์แดงมาดามหลิงไหม แต่… มันอาจไม่ใช่ของขวัญที่เหมาะสมนัก” เทียนฉีขัดแย้งกัน
หลิงร้นก้มศีรษะลงและเริ่มหั่นสเต็ก
ตามปกติ เชฟซูเป็นคนย่างสเต็กในวันนี้ มันคือบราซิลเลี่ยน เซบู และมันได้รสชาติที่เข้มข้นมาก เซบูผอมลงเล็กน้อยหลังจากเลี้ยงใน หยุนหัวเป็นเวลาสองสามเดือน อย่างไรก็ตาม มันก็ยังอร่อยเหมือนเดิม มันถูกย่างด้วยไฟที่ลุกโชติช่วง และน้ําผลไม้ทั้งหมดถูกขังอยู่ในเนื้อ
หลิงรันหั่นสเต็กอย่างชํานาญ และเขาก็หั่นเนื้อชิ้นใหญ่ให้ตัวเอง เขาวางชิ้นเนื้อวัวเข้าปาก และเริ่มเคี้ยวมัน เขาเหนื่อยหลังจากทําการผ่าตัดมาหลายวันติดต่อกัน และนี่คืออาการเหนื่อยล้าทางจิตใจเป็นหลัก หลังจากสเต็กเต็มคํานี้ ราวกับว่าความเหนื่อยล้าหายไปหมดสิ้น
ทุกครั้งที่หลิงทรันกินสเต็กสักสองสามคํา เขาจะจิบไวน์ ในไม่ช้า เขาก็ทําสเต็กริบอายชิ้นใหญ่เสร็จ
เชฟซูสวมชุดท็อกทรงสูงและเขาถามอย่างสุภาพขณะที่ยืนอยู่ข้างๆหลิงรัน โดยเอามือประสานไว้ด้านหลัง “หมอหลิง คุณต้องการสเต็กเนื้อในนิวยอร์กไหม ฉันเพิ่งย่างเสร็จ”
“แน่นอน.” หลังรันตกลงทันทีโดยไม่แสดงท่าทีสุภาพ เขาค่อนข้างตื่นเต้นกับสเต็ก พนักงานสามคนเดินเข้ามา คนหนึ่งล้างจานของหลิงรัน ขณะที่อีกคนทําความสะอาดโต๊ะและผ้าปูโต๊ะ พนักงานคนที่สามวางสเต็กเนื้อนิวยอร์กไว้บนโต๊ะ มีเครื่องหมายบนสเต็ก มารยาทของย่าง
เมื่อเทียบกับสเต็กริบอายที่ชุ่มฉ่ําและนุ่มละมุน สเต็กเนื้อในนิวยอร์กซึ่งทําจากเนื้อสันนอก ไม่มีกระดูกนั้นมีความหยาบและยืดหยุ่นมากกว่า มันเหมาะที่จะกินสเต็กเนื้อในนิวยอร์กหลังจากกินริบอายสเต็ก เนื่องจากคนที่กินมันจะไม่เบื่อที่จะกินสเต็ก และยังจะได้ลิ้มรสความเป็นเอกลักษณ์ของสเต็กอีกด้วย
ความจริงแล้วสถานที่ท่องเที่ยวหลักของทั้งสเต็กบราซิลและสเต็กอเมริกันคือความชุ่มฉ่ําและความแน่นของเนื้อ เนื่องจากสเต็กทั้งสองประเภทส่วนใหญ่ประกอบด้วยเนื้อไม่ติดมัน สเต็กที่ท่าโดยใช้เนื้อวากิวออสเตรเลียหรือญี่ปุ่นนั้นมันเยิ้มมากจนผู้คนจะไม่สบายหลังจากกินไปครึ่งปอนด์
ถ้าคนจะกินอาหารเหล่านี้ประมาณหนึ่งหรือสองปอนด์ในคราวเดียว เขาอาจจะไม่อยากกินสเต็กอีกตลอดชีวิตที่เหลือของเขา
ตรงกันข้ามกับสเต็กวากิวออสเตรเลียและญี่ปุ่น สเต๊กแถบนิวยอร์กท่าจากเนื้อไม่ติดมันมากกว่า ดังนั้นจึงเหมาะสําหรับผู้ที่มีความอยากอาหารมาก
สเต็กเนื้อนิวยอร์กตรงหน้าหลังรันอยู่ที่ประมาณ 1.5 ปอนด์ เขารู้สึกพึงพอใจอย่างมากเมื่อจับคู่กับแก้วไวน์แดง
เทียนฉีทานอาหารเสร็จแล้ว เธอถือแก้วไวน์แดงและจิบช้าๆ เธอเหลือบมองทิวทัศน์ที่สวยงาม แล้วมองไปที่หลิงรัน สิ่งนี้ทําให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุข ในขณะนี้ แม้ว่าเธอจะอยู่ที่ปาไจเซียง แต่เธอก็พบว่าทิวทัศน์นั้นสวยงามมาก และเธอรู้สึกว่านี่เป็นสถานที่ที่มีความสุขที่สุดในโลก
“ถ้าสร้างบ้านพักตากอากาศที่นี่ มันน่าจะเป็นที่พักที่สะดวกสบายมาก” เทียนฉีจ้องมองลงไปที่หน้าผา และเธอก็สามารถเห็นทิวทัศน์ที่สวยงามด้านล่างของเธอได้
หลิงรันมองตามสายตาของ เทียนฉีและไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด “ถ้าบ้านพักตากอากาศเข้าถึงได้ง่าย ฉันจะให้ 70 เต็ม 100”
“โอ้ อย่างนั้นเหรอ ที่นี่เยี่ยมมาก แต่ก็ยังมีเอกลักษณ์ไม่พอ” จากนั้น เทียนฉีมองไปที่หลิงรัน และถามว่า “หมอหลิง คุณชอบบ้านพักตากอากาศไหม”
“ฉันไม่เคยมีบ้านพักตากอากาศเลย แต่ฉันไม่อยากอยู่ห่างจากโรงพยาบาลสักเท่าไร” หลิงรัน กลืนเนื้อเข้าไปในปากของเขา และเขาดูเหมือนสิงโตที่กลืนเหยื่อของมัน เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยขณะพูด
เทียนฉีพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ มันคงจะเสียเปล่าสําหรับคุณที่จะใช้เวลาเดินทางในตอนที่คุณสามารถใช้เวลานั้นเพื่อช่วยชีวิตผู้ป่วยแทนได้ แต่เมื่อเทียบกับที่อื่นๆ ในมณฑลฉางซี ทิวทัศน์ในปาไจเซียงนั้นสวยงามมาก ถ้าคุณเดินทางในทางตรงก็ไม่ไกลจากเมืองหยุนฮัวมากนัก หากมีการสร้างทางด่วนขึ้นที่นี่ก็เป็นที่พักที่ดีทีเดียว”
เทียนฉีมองไปที่เลขาของเธอซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ
เลขาของเธอเป็นผู้หญิง เธอสวมแว่นตาขอบดํา รองเท้าส้นแบน และชุดทํางานแบบหนังเจมส์ บอนสมัยก่อน เธอรีบจดโน้ตบนแล็ปท็อปของเธอและพูดว่า “ตอนนี้ ผู้นําของมณฑลฉางซียินดี ต้อนรับผู้ที่ต้องการช่วยสร้างไปไห่เซียงขึ้นใหม่ ถ้าเราจะสร้างพื้นที่ที่อยู่อาศัยขนาดเล็กหรือบ้าน พักคนชราที่นี่ ฉันคิดว่าแผนกต้อนรับจะดีไหม ฉันควรขอให้ใครซักคนทํารายงานการวิเคราะห์ไหม”
“แน่นอน.” เทียนฉีให้คําตอบยืนยัน
เลขาธิการฝ่ายธุรการก็จางหายไปในเบื้องหลัง
เทียนฉีหันไปมอง หลังรันอีกครั้ง จู่ๆ เธอก็พูดด้วยความเขินอายว่า “ขอโทษค่ะหมอหลิง ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องงาน”
“ไม่เป็นไร ฉันก็ชอบทํางานเหมือนกัน” หลิงรันเงยหน้าขึ้นมองเธอ จากนั้นเขาก็แล่สเต็กต่อไป เทียนฉีฉายรอยยิ้มที่สวยงามราวกับพระอาทิตย์ตกดิน
เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ พระอาทิตย์ก็ตกดินเกือบหมดแล้ว
หลิงรันและ เทียนฉีออกจากเฮลิคอปเตอร์ รถตู้สองคันที่จอดอยู่ในป่าขับรถไปเก็บอุปกรณ์ทําอาหาร ส่วนผสมที่เหลือ และขยะจํานวนเล็กน้อย
ระหว่างทางรถตู้กลับไปที่สาขาโรงพยาบาไป๋ไห่เซียง พวกเขายังช่วยคนขับรถออกไปด้วย รถของคนขับเสียกลางถนน โดยธรรมชาติแล้ว รถยนต์ในปาไจเซียงนั้นไม่ได้รับการดูแลอย่างดี
หลังจากที่หลิงร้นมาถึงโรงพยาบาล เขาไม่ได้กลับไปที่ห้องผ่าตัด เขาเหลือบมองโทรศัพท์ ก่อนจะกลับไปที่ห้องเพื่อเล่นเกมบนโทรศัพท์ของเขา
หลังจากที่ถนนที่นําไปสู่เมืองหยุนหัวเริ่มใช้งานได้ สาขาโรงพยาบาลปาไจเซียงของโรงพยาบาลเขตฉางผิงก็ถูกน้ําท่วมด้วยแพทย์จากทั่วทุกจังหวัดที่ไปที่นั่นเพื่อช่วยเหลือ
หลิงรันไม่เคยชอบฝูงชน และเขาเกลียดโรงพยาบาลที่มีผู้คนพลุกพล่านมากขึ้นไปอีก ดังนั้น ในเวลาเช่นนี้ เขาไม่ได้สนใจที่จะเข้าร่วมกองพันแพทย์สาขาโรงพยาบาลและบีบเข้าไปในห้องผ่าตัด
หลังจากแพ้ไปสองสามเกม หลังรันก็ระงับความปรารถนาที่จะเริ่มเกมใหม่ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งว่า ต้องทําอย่างไรก่อนที่จะเปิดแอพ วีแชทบนโทรศัพท์ของเขา เขาส่งข้อความไปยังกลุ่มสนทนาของกลุ่มการรักษาของเขา [สรุปการประเมินรอยโรคเป้าหมายในตับมนุษย์]
หลังจากที่เขาส่งข้อความ หลิงรันก็คลุมตัวเองด้วยผ้าห่ม เขารู้สึกสบายใจเมื่อเข้านอน วันรุ่งขึ้น สาขาโรงพยาบาลปาไจเซียงก็มีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิม มีการจัดสรรงานให้ทีมรักษาหมอหลิงน้อยลง
ในขณะที่โจวซินเยียนกังวลว่า หลิงรันจะไม่มีความสุข เขาจึงรอ หลิงรันที่ประตูและพูดว่า “ตอนนี้ผู้ป่วยทั้งหมดอยู่ที่นี่เพียงเพราะอาการป่วยทั่วไป ส่วนใหญ่มีคนประจําที่ใช้เงินอุดหนุนที่ได้รับ ตอนนี้เพื่อหาการรักษาเพื่อประหยัดเงิน แพทย์สองหรือสามคนก็เพียงพอที่จะไปพบผู้ป่วยเหล่านี้ ตอนนี้ มีทีมแพทย์อยู่หกหรือเจ็ดทีม และมีแพทย์ประมาณยี่สิบหรือสามสิบคน ไม่มีอะไรมากสำหรับให้เราท่า”
หลิงรันพยักหน้า แต่เขาแก้ไขโจวซินเยียน”ผู้ป่วยที่ย้ายมาที่นี่จะยังคงอยู่”
โจวซินเยียนยักไหล่ “พวกเขาทั้งหมดมาจากหมู่บ้านเดียวกัน มีผู้ป่วยกี่คน ทําไมคุณไม่ลองใช้โอกาสพักสักสองสามวันล่ะ?”
มีผู้ป่วยเหลืออยู่ไม่มาก และแพทย์จากทีมแพทย์ที่มาหลังจากใช้ถนนได้ก็ใช้การได้อย่างเต็ม
ที่ในเชิงรุก เนื่องจากพวกเขาต่อสู้เพื่อทํางานที่มีอยู่ทั้งหมด ตามจริงแล้วหมอลู่และสมาชิกคนอื่น ๆ ของทีมรักษาหมอหลิงเหนื่อยมากแล้ว และโจวซินเยียนไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถทํางานได้ดีกว่า กําลังคนใหม่
หลิงรันคิดเกี่ยวกับมันและพูดว่า “ฉันจะไปล้างแผลที่ห้องฉุกเฉิน”
“การแยกส่วน… มีผู้ป่วยไม่มากที่ต้องการการถอดแยกชิ้นส่วน แต่คุณสามารถดําเนินการต่อได้หากคุณเบื่อ” Zuo Cidian กล่าวอย่างช่วยไม่ได้ ในเมืองหยุนฮัวมีผู้คนเกือบหมื่นคน และเมื่อใดก็ตามที่มีคนได้รับบาดเจ็บ ตัวเลือกแรกของพวกเขาก็คือโรงพยาบาลขนาดใหญ่ เช่น โรงพยาบาลหยุนฮัว แต่ในสาขาโรงพยาบาลปาไจเซียง เป็นไปได้สูงว่าจะไม่มีผู้ป่วยรายใดได้รับบาดเจ็บภายนอกเป็นเวลาหลายวัน
อย่างไรก็ตาม แม้แต่ในสาขาโรงพยาบาลปาไจเซียง แพทย์ที่อยู่ในภารกิจกู้ภัยก็ไม่ชอบรักษา ผู้ป่วยที่มีอาการบาดเจ็บเล็กน้อยในห้องฉุกเฉิน ดังนั้นพวกเขาจะไม่ต่อสู้เพื่อภารกิจนี้กับหลิงรัน ดังนั้น หลิงรันจึงไปที่ห้องฉุกเฉิน เช่นเดียวกับที่เขาเคยทําในโรงพยาบาลหยุนฮัว เขานั่งและไม่ทําอะไรในขณะที่รอผู้ป่วยมาถึง
โจวซินเยียนจ้องมองไปข้างหน้าขณะที่เขานั่งข้างหลัง หลังรันเขาพร้อมที่จะเริ่มฝันกลางวัน
ทันใดนั้น หญิงวัยกลางคนที่มีผ้าเช็ดตัวพันมือก็มาถึงด้วยมอเตอร์ไซค์ “หมอ!” คนขับมอเตอร์ไซค์คําราม เขากระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซค์และอุ้มหญิงวัยกลางคนลงจากรถ ทันใดนั้นเขาก็สะดุดและทั้งคู่ล้มลงกับพื้น
ทุกคนในห้องฉุกเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง
จากนั้นพยาบาลก็ดันเกอร์นีย์ออกไป ต้องใช้คนหกคนในการวางผู้ป่วยบนเกอร์นีย์
“เธอบาดเจ็บได้ยังไง” หลิงรันถามขณะที่เดินตามพวกเขาเข้าไปในห้องโถงต้อนรับ
“บ้านของเรากําลังปรับปรุงอยู่ และเธอบังเอิญโดนปลายไม้แหลมแทง” คนขับมอเตอร์ไซค์
อายุประมาณสี่สิบปี เขาวางมือบนเอวของเขาในขณะที่เขาหอบ
“ฉันจะเอาผ้าเช็ดตัวออก” หลิงรันสวมถุงมือและเรียกพยาบาลมาช่วยเขา จากนั้นเขาก็เริ่มถอดผ้าเช็ดตัวออก
