Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 886

EP 886

ในโรงพยาบาล แพทย์มักไม่ค่อยสนใจว่าอุจจาระนิ่ม แข็ง แห้ง หรือเป็นน้ําหรือไม่ พวกเขาสนใจเรื่องสีมากกว่า

ในสายตาของแพทย์ อุจจาระมักจะมีเจ็ดสี ซึ่งมีสีพอๆ กับสีรุ้ง

อุจจาระปกติมีสีเหลืองและสีน้ําตาล พวกเขาดูปกติและไม่ดึงดูดความสนใจของสาธารณชน คนที่มีอุจจาระปกติจะไม่ถูกถามคําถามต่างๆ อุจจาระมีเลือดออกมีหลากหลายสีตั้งแต่สีแดงสดไปจนถึงสีแดงเข้ม ยิ่งสีสว่างมากเท่าใด จุดเลือดออกก็จะยิ่งใกล้กับก้นมากขึ้นเท่านั้น ในขณะเดียวกัน ถ้าสีเป็นสีเข้ม แสดงว่ามันอยู่ห่างจาก an*s มากขึ้น ดังนั้น อุจจาระสีแดงสดมักบ่งบอก ถึงปัญหาเลือดออกทางทวารหนัก เช่น ริดสีดวงทวาร ในขณะที่อุจจาระสีแดงเข้มหรือสีน้ําตาล แดงมักบ่งชี้ว่ามีเลือดออกในทางเดินอาหาร

อุจจาระที่สวยงามและมีสุขภาพดีที่สุดคือสีเขียว โดยทั่วไปหมายความว่าคุณกินผักมากเกิน ไปหรือย่อยอาหารของคุณอย่างรวดเร็ว เพื่อแก้ปัญหานี้ เราต้องกินให้น้อยลงเท่านั้น

ในทางตรงกันข้าม อุจจาระสีดําบ่งชี้ว่าท้องผูกหรือโรคทางเดินอาหารอื่นๆ ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติสําหรับแพทย์

สีของอุจจาระที่ไม่อยากเห็นคือสีเทาขาวหรือสีนวล มันมักจะหมายความว่าลําไส้ถูกปิดกั้น

และน้ําดีไม่สามารถเข้าไปได้ นี่คือสิ่งที่หยูหยวนเห็นในกล่องอาหารกลางวัน เมื่อรวมกับสิ่งที่เธอเห็นในรายงาน ความเป็นไปได้ของมะเร็งลําาไส้ก็สูงมาก

“คุณชื่อเสี่ยวกุ้ยเหรินใช่ไหม? อายุหกสิบหกปี?”หยูหยวนมองลงไปที่รายงานการทดสอบของชายชราอีกครั้งขณะที่เธอตรวจสอบชื่อและอายุของเขาอย่างเป็นนิสัยริน”

ในขณะนั้น ชายชราเม้มริมฝีปากของเขา “เสี่ยวกุ้ยเหรินเป็นพี่ชายของฉัน ฉันชื่อเสี่ยวกุ้ยเหวย

มุมตาของหยูหยวนกระตุกครู่หนึ่งแล้วถามว่า “คุณอายุเท่าไหร่?”

“เพิ่งอายุหกสิบแปด” ชายชรา เสี่ยวกุ้นเหรินถอนหายใจด้วยอารมณ์มากมายที่ผุดขึ้นในใจ จากนั้น เขาพูดด้วยน้ําเสียงสบายๆ ว่า “ในวัยของผม การป่วยเป็นเรื่องปกติ ในการสอบครั้งก่อน พวกเขาเอะอะกันใหญ่แต่ไม่สามารถวินิจฉัยฉันได้ ฉันกําลังคิดว่าเนื่องจากคุณเป็นหมอคนหนึ่ง จากหยูหยวนคุณช่วยตรวจสอบฉันอีกครั้งได้ไหม ทักษะจากโรงพยาบาลในมณฑลนั้นแย่มาก…”

หยูหยวนบังคับให้ยิ้ม เธอเดาได้ว่าแพทย์จากโรงพยาบาลในมณฑลจะระมัดระวังเป็นพิเศษ เมื่อพบผู้ป่วยสูงอายุที่สงสัยว่าเป็นมะเร็ง พวกเขาไม่สามารถแน่วแน่กับคําพูดของพวกเขาได้

ท้ายที่สุด มาตรฐานทองคําสําหรับการตรวจหามะเร็งยังคงเป็นการตรวจชิ้นเนื้อ ดังนั้นก่อนที่จะใช้การส่องกล้องตรวจลําไส้ใหญ่ พวกเขาจึงไม่สามารถแน่ใจได้ว่าบุคคลนั้นเป็นมะเร็งลําไส้ใหญ่อย่างแท้จริง

ในโรงพยาบาลขนาดใหญ่ ทุกคนสามารถพูดตรงไปตรงมาได้ แต่เนื่องจากโรงพยาบาลในเขตปกครองใช้ปรัชญามนุษยนิยม จึงเป็นเรื่องยากสําหรับพวกเขาที่จะพูดค่าเหล่านั้น พวกเขาอาจจะมีไหวพริบในคําพูดที่มีต่อผู้สูงอายุมากเกินไป

ขณะที่หยูหยวนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอชี้ไปที่ชื่อและอายุในใบตรวจอีกครั้งและพูดว่า “ชื่อและอายุบนนี้เป็นของน้องชายคุณ แต่คุณกําลังทําข้อสอบใช่ไหม”

เสี่ยวกุ้ยเหรินกล่าวว่า “พี่ชายของฉันสามารถขอคืนเงินได้ ฉันมักจะใช้ชื่อของเขาไปพบแพทย์ มันจะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม? นี่เป็นวิธีที่พวกเราทํา. ถ้าคุณอนุญาต ฉันจะทําการทดสอบอีกสองครั้ง ถ้าคุณไม่อนุญาต ฉันจะทําข้อสอบให้น้อยลง เงินไม่ได้เติบโตบนต้นไม้เลย” “เราไม่สามารถตรวจสอบบุคคลด้วยชื่อของคนอื่นได้” หยูหยวนตอบอย่างแข็งทื่อ

การใช้ชื่อคนอื่นและประกันสุขภาพเพื่อไปพบแพทย์นั้นเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปในโรงพยาบาล

เกรด A แต่ยังคงมีอยู่ในโรงพยาบาลในเมืองที่มีระบบที่ไม่สมบูรณ์ . โรงพยาบาลเหล่านี้ไม่มีแรงจูงใจที่จะปรับปรุงระบบของพวกเขา

เสี่ยวกุ้ยเหรินพ่นลมหายใจ รู้สึกไม่พอใจ และกล่าวว่า “อะไรคือความแตกต่าง? เป็นเพียงการตรวจสอบและคุณจะจ่ายเงินให้ฉันโดยตรง”

“หัวหน้าโรงพยาบาลของฉันมีข้อกําหนด” หยูหยวนไม่ได้อธิบายปัญหาของอัตราส่วนการ ประกันสุขภาพและการชาระเงินคืน นับประสาความเสี่ยง

อย่างไรก็ตามเสี่ยวกุ้ยเหรินเข้าใจบางสิ่งบางอย่าง “ผู้นําในปัจจุบันสร้างปัญหามากมายแม้ว่า

พวกเขาจะไม่เข้าใจสถานการณ์ก็ตาม ไม่ใช่เงินของครอบครัวที่ใช้สําหรับการชาระเงินคืน ท่าไมพวกเขาถึงสนใจเรื่องนี้”

หยูหยวนหลีกเลี่ยงหัวข้อและถามว่า “โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ขอให้คุณเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลหรือไม่”

เสี่ยวกุ้ยเหรินกล่าวว่า “ไม่จําเป็น ฉันสบายดี. นอกจากนี้ พวกเขาไม่สามารถใช้ชื่อพี่ชายของฉันมารักษาตัวฉันในโรงพยาบาล ฉันจึงไม่สามารถอยู่ที่นั่นได้ วันละ 100 หยวน…”

“เอาล่ะรอสักครู่ เราจะผ่านผลการทดสอบนี้ไป” หยูหยวนอาจพูดค่าเหล่านั้น แต่เธอสามารถทํานายผลการทดสอบได้แล้ว

หยูหยวนให้เสี่ยวกุ้ยเหรินนั่งจิบชาริมหน้าต่าง โดยพื้นฐานแล้วเขาพอใจ เขายังแสดงความคิดเห็นว่า “บริการของคุณยอดเยี่ยมมาก ฉันถึงบอกว่ารูปร่างหน้าตาไม่สําคัญ แต่หัวใจต่างหากที่สําคัญ!”

หยูหยวนซึ่งเพิ่งมาที่หลิงรันและพร้อมที่จะรายงาน เหยียบเท้าของโจวซินเยียน อย่างแรง โจวซินเยียนรู้สึกราวกับว่าเท้าของเขาถูกเหยียบด้วยอุ้งเท้าของแมว เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อรอยเหี่ยวย่นของเขาชัดเจนขึ้น เช่นเดียวกับอสูรเก่าแห่งภูเขาทมิฬ [1] เมื่อมันลงมาเป็นอาหาร “หมอหลิงคนไข้รายนี้เคยตรวจมาแล้วครั้งหนึ่ง และฉันสงสัยว่าเขาเป็นมะเร็งลําไส้ จําเป็นต้องย้ายเขาไปที่แผนกศัลยกรรมทั่วไปเพื่อทําการส่องกล้องตรวจล่าไส้ใหญ่หรือไม่? หยูหยวน

ยังคงทําตามแผนเริ่มต้นของเธอ มะเร็งลําไส้ใหญ่เป็นมะเร็งชนิดหนึ่งที่มีอัตราการรอดชีวิตสูง

หากการผ่าตัดเสร็จสิ้นทันเวลาและผู้ป่วยโชคดีพอ ความน่าจะเป็นที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกห้าปีก็ยังสูงมาก

แม้ว่าแผนกฉุกเฉินจะสามารถทําการส่องกล้องตรวจลําไส้ใหญ่ได้เอง แต่ Yu Yuan คิดว่า สําหรับผู้ป่วยที่สงสัยว่าเป็นมะเร็ง พวกเขาควรถูกส่งตัวไปที่แผนกศัลยกรรมทั่วไปเพื่อทําการวินิจฉัย

หลิงรันดูรายงานและตกลง “โอเค คุณต้องการให้ย้ายไปแผนกศัลยกรรมทั่วไปแผนกไหน”

หยูหยวนอดไม่ได้ที่จะตะลึง ตอนนี้ ในสาขาโรงพยาบาลไป๋ไห่เซียง แพทย์ส่วนใหญ่ที่มาส่วนใหญ่เป็นสาขาศัลยกรรมทั่วไป ยกเว้นโรงพยาบาลหยุนฮัวเท่านั้น เธอไม่รู้จริงๆว่าจะย้ายผู้ป่วยไปที่ใดและจําเป็นต้องคิดถึงเรื่องนี้

หยูหยวนมองย้อนกลับไปที่ชายชราที่นั่งริมหน้าต่าง ถอนหายใจเล็กน้อยและกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าสถานะทางการเงินของผู้ป่วยจะไม่ค่อยดีนัก ทําไมไม่ถามว่าแผนกศัลยกรรมทั่วไปแห่งไหนสามารถลดค่าใช้จ่ายและโอนเขาไปแผนกนั้นได้บ้าง”

หลิงรันกินส้มโอไร้หนังชิ้นหนึ่ง พยักหน้าแล้วพูดว่า “โอเค แต่ให้ถามคนไข้ก่อนโจวซินเยียน

กรุณาโทรหน่อย…”

โจวซินเยียนตอบทันที

ในขณะเดียวกัน ระบบก็โผล่ออกมาด้วย

[ภารกิจ: รักษาผู้ป่วย]

[รายละเอียดภารกิจ: รักษาเสี่ยวกุ้ยเหรินรักษาทักษะการดูแลตนเองและปล่อยให้เขาใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรี]

[รางวัล: การตัดเม็ดเลือดด้านซ้ายหรือการตัดเม็ดเลือดด้านขวา]

หลิงรันมองขึ้นเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับรางวัลพร้อมตัวเลือก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับภารกิจอื่น ภารกิจนี้มีความหมายมากกว่า

“ถามคนไข้ว่าเขาทําอาชีพอะไร?” หลิงรันยังคงคุยกับโจวซินเยียน เขาคุยและแลกเปลี่ยนบทสนทนาระหว่างหัวใจกับคนอื่นไม่เก่ง นอกจากนี้
เขาไม่ต้องการที่จะพยายามทําลายกําแพงเช่นกัน ทําให้เขาไม่สามารถสนทนาเก่งได้

โจวซินเยียนไม่เห็นด้วยทันทีในครั้งนี้ เขาเพียงกระซิบว่า “หมอหลิง เมื่อพูดถึงชีวิตประจําวันของผู้ป่วย มันมักจะซับซ้อนมาก”
“อืม?” หลิงรันเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงุนงง

“การรักษาคนให้มีชีวิตอยู่นั้นมีราคาแพง แต่การรักษาผู้ป่วยให้มีชีวิตอยู่นั้นมีราคาแพงกว่า” โจวซินเยียน สามารถเดาได้ว่าหลิงรัน กําลังคิดอะไรอยู่ เขากระซิบด้วยน้ําเสียงหวังว่าเขาจะแนะน่าหลิงรัน ในสิ่งที่เขาคิดจะทําา “ลองคิดดู เมื่อคุณได้รับการผ่าตัด มีค่าใช้จ่ายทุกประเภทที่คุณต้องจ่าย และในนั้นรวมถึงค่าผ่าตัดและค่าธรรมเนียมสําหรับการดูแลระหว่างการผ่าตัด แม้ว่าเราจะลดได้มากกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ครอบครัวก็ยังไม่สามารถครอบคลุมค่าใช้จ่ายที่เหลือได้ด้วยเงินเพียงไม่กี่หมื่นหยวน หากเราพิจารณาค่าครองชีพของผู้ป่วยและครอบครัวของเขา รวมทั้งค่าใช้จ่ายสําหรับการสูญเสียเวลาทํางาน ทั้งหมดนั้นจะถือเป็นหลุมลึกที่ไม่มีก้นบึ้ง”

หลิงรันพูดด้วยน้ําเสียงไม่เห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย “ถามคนไข้ก่อน

โจวซินเยียนถอนหายใจ “ฉันเกรงว่าเมื่อเราเข้าไปเกี่ยวข้องแล้ว เราจะไม่สามารถออกไปได้

ฉันจะลองถามดู”

“ปรึกษาหมอที่สามารถทําศัลยกรรมได้เช่นกัน” หลังรันกล่าวเสริม

“ตกลง.” โจวซินเยียนไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป เขาส่ายหัวและไปทํางาน