Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 891
EP 891
“จัดการกระบวนการให้สําหรับเตียง 12 เตรียมให้เขากลับบ้าน”
“ไปขอผลสแกนเอ็มอาร์ไอ ของเตียง 35 เพื่อทําการผ่าตัดของหมอหลิงในตอนบ่าย” “หมอหยู เด็กคนนั้นบอกว่าเขารู้สึกคลื่นไส้และอาเจียน”
หลิงรันกําลังเดินสบาย ๆ ในห้องบําบัดของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน เขาพบว่าตัวเองปรับตัวได้ดี มากกับสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดัง
โรงพยาบาลสาขาไป๋ไห่เซียงมีขนาดเล็กเกินไป ไม่เพียงแต่มีห้องผ่าตัดและเตียงในโรงพยาบาลไม่เพียงพอเท่านั้น แต่ยังมีเจ้าหน้าที่ไม่เพียงพอสําหรับการทดสอบในห้องปฏิบัติการทางการแพทย์ และอุปกรณ์ภาพทางการแพทย์ไม่เพียงพอ พวกเขายังมีผู้ป่วยน้อยและแหล่งที่มาของโรคก็หายากเช่นกัน
สิ่งที่เขาเห็นขณะอยู่ที่นั่นล้วนเป็นโรคเดียวกัน นอกจากนี้ เนื่องจากมีแพทย์จํานวนมากเมื่อเทียบกับผู้ป่วย การวินิจฉัยโรคสําหรับผู้ป่วยและการพยาบาลจึงไม่น่าสนใจอีกต่อไป
หลังจากกลับมาที่ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหยุนฮัวและฟังเสียงรอบข้าง หลิงรันก็รู้สึกได้อย่างแท้จริงว่าเขาต้องการผู้ป่วยที่นี่มากกว่า….
“เด็กที่คลื่นไส้และอาเจียนไม่ได้ไปห้องน้ําในช่วงสองวันที่ผ่านมา” หลิงรันเตือนหยูหยวนเมื่อเขาเห็นหยูหยวนขมวดคิ้วและเตรียมที่จะตามพยาบาลไปที่วอร์ด
หยูหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและนึกถึงบางสิ่งในทันที เธอบอกพยาบาลที่อยู่ข้างๆ เธอว่า “คุณ ขอสวนกลีเซอรีนสักขวดด้วยได้ไหม”
หลังจากทํางานในห้องฉุกเฉินเป็นเวลานาน หลิงรันก็ค่อยๆ มีประสบการณ์ในการจัดการกับโรคต่างๆตามปกติ สิ่งสําคัญที่สุดคือเขาใส่ใจกับอาการของผู้ป่วยมาโดยตลอดตั้งแต่เข้ารับการรักษาจนถึงออกจากโรงพยาบาล ดังนั้น พระองค์จึงทรงทราบโรคของพวกเขาเมื่อทรงทราบเรื่องเหล่านี้ ตัวอย่างเช่น เมื่อเขาได้ยินกรณีเด็กอาเจียนในวันนี้ เขานึกถึงอาการท้องผูกทันที
อาการท้องผูกในเด็กอาจมีอาการปวดท้องหรืออาเจียน
หยูหยวนเองเธอก็ยุ่งมาก หลังจากที่หลิงรันเตือนเธอถึงเรื่องนี้ เธอก็นึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และคิดวิธีแก้ปัญหาในทันที
พยาบาลรับคําสั่งของเธอและเดินไปเก็บยา ในขณะที่หลิงรันยังคงเดินไปรอบ ๆ ห้องบําบัดวันนี้เขาไม่มีการผ่าตัดอื่นใด
หลิงรันเพิ่งกลับมาจากไป๋ไห่เซียง และเขายังไม่ได้ปรึกษาหารือใดๆ กรณีย้ายจากแผนกอื่นและกรณีสุ่มในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินไม่สามารถรักษาปริมาณการผ่าตัดประจําวันของเขาได้
อันที่จริง หลิงรันใช้เวลาเพียงเช้าวันเดียวในการผ่าตัดตับผู้ป่วยทั้งหมดที่สะสมมาเมื่อวานนี้
จากนั้นเขาก็ทําได้แค่อยู่ในห้องรักษาและห้องสังเกตการณ์เท่านั้น
แพทย์รุ่นเยาว์อาจยังมีเวชระเบียนให้เขียนหรือมีผู้ป่วยที่จําเป็นต้องรับผิดชอบ แต่ในระดับของหลิงรัน ถ้าเขาไม่ได้ไปทําศัลยกรรมอิสระหรือเต็มไปด้วยการผ่าตัด เขาก็ไม่มีอะไรจะทําจริงๆ
ในระยะสั้นเขาประสบความสําเร็จในขณะนี้
แน่นอนว่าเขาประสบความสําเร็จในโรงพยาบาลเกรด A เท่านั้น หรือมากกว่านั้น เขาประสบความสําเร็จในโรงพยาบาลเกรด A เช่น โรงพยาบาลหยุนฮัว ซึ่งถือว่าดีที่สุดในภูมิภาคนี้ ถ้าเขามีเป้าหมายมากขึ้นในการได้รับการเลื่อนตําแหน่งหรือหวังว่าจะได้รับตําแหน่งนักวิชาการจากสถาบันวิศวกรรมศาสตร์แห่งประเทศจีนเขาต้องใช้ความพยายามมากขึ้นและทําสิ่งต่าง ๆ ในด้านการวิจัยมากขึ้น
“หลิงรัน มา มา มา…” หมอโจวเริ่มให้ค่าปรึกษาเมื่อเขาเห็นว่าหลิงรันอยู่ที่นี่ หลังจากที่สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยจ่ายค่าธรรมเนียมและผู้ป่วยนั่งที่ด้านหน้า หมอโจวทําราวกับว่าเขาเพิ่งเห็นหลิงร้นและตะโกนใส่เขา
หลังรันก้าวไปอย่างรวดเร็วสองสามก้าวและมาที่หน้าหมอโจว
“ชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บขณะเล่นสเก็ตบอร์ด นายต้องการเย็บแผลเขาหรึเปล่า” หมอโจวยิ้มและลุกขึ้นยืน
เด็กชายที่ดูเหมือนจะอยู่ในโรงเรียนมัธยมนั่งข้างหน้าเขา เขามีรอยฟกช้ํามากมายบนใบหน้าและแขนของเขา อาการบาดเจ็บที่ร้ายแรงที่สุดของเขาคือหูและคางที่ฉีกขาด ถ้าเขาดูดีๆ ผู้ป่วยจะเสียโฉมโดยพื้นฐานแล้ว
แน่นอน คนไข้ดูค่อนข้างน่าสมเพช ขึ้นอยู่กับว่าคนปกติสามารถฟื้นตัวได้ดีเพียงใด ตราบใดที่บาดแผลทั้งสองถูกเย็บอย่างถูกต้องและแผลหายเป็นปกติ อย่างมากที่สุด จะเหลือเพียงเส้น
บางๆ เพียงไม่กี่เส้นเท่านั้น
หลิงรันมีความต้องการที่จะทําศัลยกรรมด้วยเช่นกัน เมื่อเขาเห็นหมอโจวสละพื้นที่ให้เขา เขา
ก็พูดว่า “รอให้ผมล้างมือก่อน”
“ก็ได้ ฉันจะรอนาย” หมอโจวยิ้มราวกับผู้ปกครองที่เอาใจใส่ “กลับมาเร็ว ๆ นะ. ฉันจะเคสนี้ เพื่อนายเลย ฉันสงสารนายที่เดินไปเดินมาโดยไม่มีเคสให้ทําเล ไม่มีใครให้ที่ว่างให้นายเลยด้วย”
หลิงรันตอบด้วยรอยยิ้ม จากแง่มุมหนึ่ง หมอโจวถือได้ว่าเป็นหมอที่สนิทกับเขา หลังจากนั้นไม่นาน หลิงรันก็ล้างมือ เขาเอามือออกจากหน้าอกของเขาและกลับมา หมอโจวได้กระจายเครื่องมือทั้งหมดในห้องเล็ก ๆ ของห้องรักษา อันที่จริง ใบหน้าของนักเรียนมัธยมปลายก็ถูกเช็ดออกอย่างหมดจดเช่นกัน เหลือเพียงให้หลิงรันเย็บใบหน้าของเขา
หลิงรันสูดหายใจเข้าลึก ๆ และเพิ่มอีกสองคะแนนให้หมอโจว
ในฐานะแพทย์ สิ่งที่สําคัญที่สุดคือความพิถีพิถัน
“มาใช้ไหมเย็บแผล 6-0 กันเถอะ” หลิงรันสวมถุงมือและออกคําสั่งให้พยาบาลสาวที่อยู่ข้างๆ
“ขอโทษนะ… หมอคนไหนที่จะเป็นคนรักษา?” แม่ของผู้ป่วยที่นั่งอยู่ที่มุมห้องจ้องมองที่หลิง
รันและดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะให้หลิงรันท่าการเย็บ
หมอโจวเข้าใจในทันทีและกล่าวว่า “หมอหลิงเป็นแพทย์ที่รู้จักกันดีในโรงพยาบาลของเรา และทักษะการเย็บผ้าของเขาอยู่ในอันดับต้นๆ”
แม่ของผู้ป่วยมองไปที่หมอโจว จากนั้นมองไปที่หลิงรันก่อนจะกระซิบว่า “เด็กเกินไป”
“มันเป็นแค่การเย็บ เกี่ยวอะไรกับอายุ” หมอโจวยิ้ม
แม่ของผู้ป่วยเริ่มเข้มงวด “บาดแผลอยู่ที่ใบหน้า ผลลัพธ์จะคงอยู่ตลอดไป ได้โปรด… หมอโจว คุณช่วยเย็บไหม?”
กัน”
หมอโจวไม่รู้ว่าเขาอยากจะหัวเราะหรือร้องไห้ “แต่หมอหลิงมีทักษะการเย็บที่ดีที่สุด”
ผู้เป็นแม่ยังคงรู้สึกสงสัย เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยืนกราน “หมอโจว โปรดเย็บแผล” “ฉัน…” หมอโจวถอนหายใจ “หมอหลิงทํางานได้ดีขึ้นจริงๆ ถ้า
คุณไม่เชื่อฉัน ฉันก็เย็บได้เช่น
แม่ส่ายหัวอย่างจริงจังและมองไปที่หมอโจว
“อยากให้ฉันเย็บแผลจริงเหรอ” หมอโจวรู้สึกลาออก
แม่ของผู้ป่วยพยักหน้า
หมอโจวทําได้แค่มองหลังรันเท่านั้น แม้ว่ากฎระเบียบและข้อบังคับของพวกเขาจะไม่อนุญาตให้ผู้ป่วยมีอานาจในการเลือกแพทย์ของพวกเขา ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบัน ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะรักษาความประสงค์ของสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยต่อไป หากไม่ได้รับการจัดการที่ดี พวกเขาอาจได้รับการร้องเรียน ทําไมพวกเขาต้องผ่านการทรมานแบบนั้น?
หลิงรันไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า “หมอโจว ไม่เป็นไรสําหรับคุณที่จะเย็บ”
“ตกลง. แล้วฉันจะทํามัน แต่เนื่องจากนายล้างมือแล้ว นายก็อาจจะให้คําแนะนํากัฉันได้บ้าง“หมอโจวเป็นผู้ไกล่เกลี่ยสถานการณ์ด้วยลิ้นสีเงิน เขายื่นมือออกมาและพูดว่า”ขอไหมเย็บ
ไหม 5-0 ใหฉัน”
ไหมเย็บแผล 5-0 หนากว่าไหมเย็บ 6-0 อย่างไรก็ตามมันใช้งานง่ายกว่ามาก
ในขณะที่หลิงร้นสามารถใช่ไหมไหมผ่าตัด 6-0 ในการเย็บได้อย่างง่ายดาย หมอโจวก็ยังนําบากในการใช้ไหมเย็บ 5-0 ด้วยซ้ํา
พยาบาลดึงไหมเย็บ 5-0 ที่ซึมซับได้ออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วติดไว้บนที่ใส่เข็ม
ครอบครัวของผู้ป่วยเฝ้าดูอยู่ข้างๆ และเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา
จากนั้นหมอโจวก็ฉีดยาชา รอสักครู่ หยิบที่ใส่เข็มและเริ่มเย็บ
“หมอหลิง ฉันควรเริ่มต้นจากที่นี่ไหม” หมอโจวมีประสบการณ์มากในการเย็บใบหน้าโดยธรรมชาติ แต่เขาไม่ค่อยมีโอกาสเรียนรู้มากนัก เขาเคยมีโอกาสได้เห็นแพทย์คนอื่นๆ เย็บแผลบนใบหน้าเท่านั้น จากนั้นลองทําด้วยตัวเองก่อนที่เขาจะได้ข้อสรุปจากประสบการณ์ของเขา กล่าวโดยย่อแพทย์ที่เข้ารับบริการแพทย์คงจะเชี่ยวชาญทักษะการเย็บแผลมานานแล้ว เพราะพวกเขาคุ้นเคยกับทักษะนี้
อย่างไรก็ตาม สําหรับแพทย์ทั่วไป เพื่อให้บรรลุถึงระดับการเย็บของหลิงรัน การฝึกฝนไม่เพียงพอ อย่างน้อยที่สุด พวกเขาจะไม่สามารถเข้าถึงระดับเทียบเท่าหลิงรันได้เพียงแค่ฝึกฝนแบบไม่มีทิศทางชัดเจน
หมอโจวเสียโอกาสที่จะขี้เกียจ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเรียนรู้จากหลิงรันขณะที่หลิงรันอยู่ข้างๆหลิงรันไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาตรงไปที่โหมดการสอนและพูดว่า “แผลค่อนข้างลึก
ผมแนะนํากดเข็มเข้าไปในชั้นไขว้กันเหมือนแหแล้วดึงออกจากบริเวณก้อนผิวหนังหากคุณท่าเช่นนี้ คุณสามารถผูกปมที่ชั้นไขว้กันเหมือนแห และคุณจะไม่สร้างเนื้อเยื่อแผลเป็นได้อย่างง่ายดาย
หมอโจวยังคงพยักหน้า “ในกรณีนี้ การปิดหนังกําพร้าก็ง่ายเช่นกัน”
“ใช่.”
“ฉันใช้ไหมเย็บใต้ผิวหนังตรงนี้หรือเปล่า”
“ใช่. เพียงแค่ผูกปมที่บาดแผล ผิวหนังชั้นนอกไม่ต้องการการเย็บ วิธีนี้จะทําให้แผลเป็นที่เกิดจากการรักษาตามธรรมชาติมีขนาดเล็กลง”
เย็บ
“ฉันขอเข้าเข็มแบบนี้ได้ไหม”
“เอาล่ะ เข้าไปลึกกว่านี้จะดีกว่า…”
หลิงรันสั่งหมอโจว หนึ่งในนั้นพูดในขณะที่อีกคนทําการเย็บ ไม่นานนัก บาดแผลทั้งสองก็ถูกครอบครัวของผู้ป่วยยืนดูอยู่ข้างๆ และพวกเขาไม่รู้ว่าควรพูดหรือไม่
“มันจบแล้ว. กลับไปพักผ่อนเถอะ หลีกเลี่ยงการสัมผัสน้ํา…” หมอโจวรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เพราะเขาเย็บแผลตั้งแต่ต้นจนจบและทําการปิดแผลด้วยตัวเขาเองเช่นกัน
สําหรับเขา นี่เป็นประสบการณ์การเย็บที่หายากมาก
“ไม่น่าจะมี… รอยแผลเป็นใช่ไหม” แม่ของผู้ป่วยยังไม่แน่ใจนัก
“เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะไม่มีรอยแผลเป็น แต่มันจะไม่ลึกเกินไป เมื่ออายุมากขึ้น รอยแผลเป็นก็จะค่อยๆ จางหายไปเช่นกัน” หมอโจวให้กําลังใจสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยและส่งพวกเขา
ออกจากห้องเล็ก ๆ
ก่อนที่แม่ของผู้ป่วยจะจากไป เธอมองไปที่หลิงรันอย่างแน่วแน่และมองไปที่หมอโจว เธอลังเลแต่ไม่ได้พูดอะไร
