Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 897
EP 897
“ตอนนี้เราต้องการอะไรมากที่สุด” โจวซินเยียนพูดซ้ําสิ่งที่หวังชวนเหวินพูดในขณะที่จิตใจของเขาทํางานด้วยความเร็วสูง
เขามองไปที่ดีหวู่จากหางตาของเขา ในฐานะคณบดีคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยหยุนฮัว
คณบดีหวู่จูเนียร์สืบทอดอาชีพบิดาของเขาและมีสายสัมพันธ์มากมาย ดังนั้นเขาจึงมีวิจารณญาณที่ถูกต้องต่อสถานการณ์ปัจจุบันมากกว่าคนส่วนใหญ่
ในเวลานี้ ดีหวู่ก็ยิ้มจาง ๆ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความเป็นไปได้ที่การบริจาคให้กับคณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยหยุนฮัวจะถูกแบ่งระหว่างมหาวิทยาลัยและโรงพยาบาลเพียงเพราะเหตุนั้น
บางทีพวกเขาอาจมีข้อตกลงในการบริจาคอยู่แล้ว?
หรือว่าตระกูลหวังมีทุนเยอะกว่าการบริจาคอีกหนึ่งครั้งจะไม่กระทบกระเทือนคนอื่น?
โจวซินเยียนคิดถึงหลายสิ่งหลายอย่างในทันที แต่จากมุมมองของคนอื่น เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นโจวซินเยียนตัดสินใจและกล่าวว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้หมอหลิง ต้องการห้องไอซียู ฉันหมายถึงว่าเขาต้องการห้องไอซียูที่เป็นของแผนกฉุกเฉิน”ໆ
น้องหวัง ชวนลี่ พักอยู่ที่ห้องไอซียู หวังชวนเหวินจึงเคยเห็นสิ่งอํานวยความสะดวกและอุปกรณ์ภายในมาก่อน เขาพูดว่า “ไอซียูในโรงพยาบาลหยุนฮัวไม่ดีหรือสะดวกพอหรือเปล่า?”
โจวซินเยียนตอบทันทีว่า “ส่วนใหญ่ไม่สะดวกเพียงพอและเตียงในโรงพยาบาลก็ไม่เพียงพอเสมอ หมอหลิงมักจะทําการผ่าตัดใหญ่ ดังนั้นหลังการผ่าตัด ผู้ป่วยจะถูกส่งไปยังไอซีบูและมีความเสี่ยง นอกจากนี้ ปริมาณการผ่าตัดของหมอหลิงนั้นใหญ่มาก เช่นเดียวกับที่คุณเห็น เขามักจะทําการผ่าตัดในช่วงรุ่งสาง ตอนนี้เขาถูกบังคับให้หยุดทําศัลยกรรมเพราะเตียงในโรงพยาบาล ไม่เพียงพอในห้องไอซียู”
หวังชวนเหวินพยักหน้าช้าๆ
“ห้องไอซียูที่แผนกฉุกเฉินได้วางแผนไว้สําหรับตัวเราเองนั้นไม่ใหญ่มาก มันสามารถอยู่ที่แท่นทางทิศตะวันตกและเตียงโรงพยาบาลห้าถึงหกเตียงจะดีมาก” โจวซินเยียนยิ้มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพูดอีกครั้ง “โรงพยาบาลเห็นด้วยกับเรื่องนี้มานานแล้ว แต่ฝ่ายบริหารไม่สามารถนําเงินออกมาได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ค่อยเต็มใจที่จะอนุมัติเงินทุนสําหรับสิ่งนี้เช่นกัน”
“ให้ฉันเข้าใจสถานการณ์ก่อน” หวังชวนเหวินไม่ได้ตัดสินใจในทันที เขาไม่ได้ถามโจวซินเยียนว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่ ท้ายที่สุดเขาสามารถเข้าใจเรื่องเหล่านี้ได้อย่างง่ายดายในภายหลัง “ฉันควรจะยุ่งได้แล้ว คณบดีหวู่ คุณหวัง ขอโทษ” โจวซินเยียนพยักหน้า เขาไม่ได้แขวนรอบพื้นที่ ไม่ใช่ว่าหวังชวนเหวินจะตัดสินใจได้ถ้าโจวซินเยียนอยู่เฉยๆแน่นอนว่าใบหน้าของเขา ไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ ก็อยากเห็นมาห้อยอยู่แถวๆนั้น
“คณบดีหวู่ คุณควรออกไปถ้าคุณยุ่งอยู่ ฉันอยากจะดูให้นานกว่านี้” วังชวนเหวินไม่มีอะไรจะท่าในเวลานี้ เขาจ้องไปที่หลิงรันที่เดินจากห้องเล็กไปยังอีกห้องหนึ่ง ราวกับเป็นป้อมปราการที่โจมตีรถถัง ดังนั้นเขาจึงไม่อยากออกไปในตอนนี้
คณบดีหวู่ยิ้มและพูดว่า “ฉันจะดูกับคุณอีกสักพัก เป็นเวลานานแล้วที่ฉันเห็นห้องฉุกเฉินที่พลุกพล่านเช่นนี้”
“ไม่เป็นอะไร.” หวังชวนเหวินไม่ได้แกล้งพยายามส่งดีหวู่ออกไปเช่นกัน เขายังคงจ้องมองตรงไปข้างหน้าและเปิดหัวข้อสนทนา “หมอหลิงช่วยหมอคนอื่นหรือเปล่า”
ดีหวู่เกือบจะหัวเราะ เขาไอและพูดว่า “หมอหลิงคือ… กําลังแก้ปัญหา”
“เขาเป็นหมอที่แก้ปัญหา?” หวังชวนเหวินพยักหน้าเล็กน้อย “หมอที่แก้ปัญหาได้คือหมอที่ดี” “คุณพูดถูก” ดีหวู่เห็นด้วย
จากมุมมองของ ดีหวู่มืออาชีพแล้ว หลิงรันนั้นเทียบเท่ากับรถถังหนัก ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขาช้ามาก แต่ความเร็วในการโจมตีและความถี่ของการโจมตีนั้นช้ากว่า
อย่างไรก็ตาม เมื่อใดก็ตามที่หลิงรันเข้าไปในห้องเล็ก ๆ แพทย์หนุ่มข้างในจะแสดงอาการกลัว หมดหนทาง หรือเพียงแค่ถอนหายใจ พวกเขาเป็นเหมือนหมาป่าโดดเดี่ยวที่โจมตีละมั่งอย่างดุเดือด แต่ถูกกระแทกจนหัวบวม จากนั้น มันสังเกตเห็นด้วยความกลัวว่าสิงโตตัวมหึมาเดินข้ามและส่งละมั่งที่แผ่กิ่งก้านสาขาลงบนพื้นด้วยอุ้งเท้าข้างเดียว
แม้ว่าหมาป่าจะยังมีเนื้อเหลือกินอยู่บ้าง แต่ความพยายามในการต่อสู้อย่างหนักก็กลายเป็นอาหารที่สิงโตมอบให้ด้วยความดูถูก และความรู้สึกนี้… เสพติดมากจริงๆ
หมอหนุ่มไม่มีความสุข ลาออก และโกรธเล็กน้อย แต่หลังจากหลิงรันทํางานหนึ่ง สองและสามรอบ พวกเขาคุ้นเคยกับความรู้สึกว่ามีสิงโตอยู่ข้างหลัง ขณะที่ความรู้สึกว่าอาหารถูกแย่งไปก็ค่อยๆ พัฒนาเป็นความรู้สึกที่พวกเขาพึ่งพิงหลิงรัน
หลังจากปรับให้เข้ากับจังหวะแล้ว แพทย์หนุ่มยังทําการผ่าตัดเสร็จโดยอัตโนมัติ ดังนั้นเมื่อหลิงร้นเข้ามา เขาสามารถทํางานหลักให้เสร็จด้วยความเร็วที่เร็วมากด้วยการใช้กลอุบาย มาตรฐาน… จากนั้นหมาป่าก็กลายเป็นหมาจิ้งจอก พวกเขากลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่กินเนื้อสดเป็นสิ่งมีชีวิตที่กินซากสัตว์
“เห็นได้ชัดว่าทักษะของหมอหลิงเหนือกว่าเพื่อนของเขาหรือไม่” แม้ว่าหวังชวนเหวินจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็สามารถรู้ส่วนสําคัญทั่วไปได้จากการสังเกตคนอื่น
จากสีหน้าของแพทย์ต่างๆ หวังชวนเหวินมองเห็นการลาออก การตรัสรู้ ความชื่นชม และการบรรเทาทุกข์ ในทํานองเดียวกัน พระองค์ทรงเห็นความโกรธ การคร่ําครวญ และการประณามตนเอง สิ่งเดียวที่เขาไม่เห็นคือจิตวิญญาณแห่งการแข่งขัน
หวังชวนเหวินเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์แบบนี้หลายครั้งในโรงงานของเขาเอง และนั่นก็มักจะเป็นตอนที่คนงานทั่วไปต้องเผชิญกับช่างเทคนิคที่น่าทึ่ง
เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะได้เห็นอาการเช่นนี้ในโรงพยาบาล และเขาจะได้เห็นมันหลายครั้งด้วยรูปแบบต่างๆ มากมาย
คณบดีหวู่หัวเราะและกล่าวว่า “เขาเหนือกว่าคนรอบข้างอย่างแน่นอน”
“อ๋อ หมอหลิงเป็นหมอที่ผ่าตัดเองได้เหรอ?” หวังชวนเหวินถามอย่างจงใจ “หัวหน้าทีมของทีมรักษาทั่วไปประกอบด้วยหัวหน้าแพทย์และหัวหน้าแพทย์ร่วมในโรง พยาบาลเช่นโรงพยาบาลหยุนฮัว เฉพาะในกรณีที่เป็นสถานการณ์พิเศษเท่านั้น แพทย์ที่เข้ารับการรักษาสามารถดํารงตําแหน่งได้เป็นครั้งคราว” คณบดีหวู่ก็เต็มใจที่จะโอ้อวดเกี่ยวกับหลิงรัน
เล็กน้อย หลิงรับประสบความสําเร็จในการผ่าตัดสําหรับผู้อาวุโสคณบดีหวู่และการพยากรณ์โรคก็สมบูรณ์แบบ สําหรับมืออาชีพอย่าง ดีหวู่ไม่เพียงแต่ครอบครัวของเขาจะได้รับบริการทางการแพทย์ที่ดีที่สุดเท่านั้น แต่เขายังได้รับประสบการณ์จากการผ่าตัดและการควบคุมที่ยอดเยี่ยมของหลิงรันในช่วงระหว่างการผ่าตัดตลอดการรักษาของพ่อของเขา ในโรงพยาบาลและประเทศใด ๆ
แพทย์ประเภทนี้ควรค่าแก่การยกย่อง
หวังชวนเหวินพยักหน้า “ดังนั้น หมอหลิงจึงสามารถจัดการการผ่าตัดได้ด้วยตัวเอง” “เขายังสามารถทําหน้าที่เป็นหัวหน้าทีมของเขาได๋” คณบดีหวู่มองไปที่ตําแหน่งที่หลิงหรับ ยืนอยู่ในขณะนี้ โดยสั่งให้หวังชวนเหวินมองหลิงรันตามสายตาของเขา เขากล่าวว่า “แม้ว่าเขาจะทํางานต่างจากโหมดการจัดการทางการแพทย์ที่ฉันคาดหวังให้เขาทํางาน แต่คุณทําไม่ได้ บอกว่าโหมดการจัดการทางการแพทย์นี้ไม่ดี เมื่อพิจารณาจากข้อเท็จจริงที่ว่าเขามีความสามารถดังกล่าว และสามารถนําไปใช้ในลักษณะดังกล่าวได
ร่างบางผุดขึ้นมาในใจของหวัง ชวนเหวิน ทําให้เขาอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าและพูดว่า “การพึ่งพาทักษะของตัวเองเมื่อเป็นผู้นําทีมเป็นสิ่งที่พบเห็นได้บ่อยที่สุดในอุตสาหกรรมเครื่องจักร”
“ใช่ไหม? อันที่จริง โรงพยาบาลก็ใกล้เคียงกัน แต่ก็ไม่ชัดเจนนัก ผู้บริหารโรงพยาบาลบางแห่งมีไหวพริบ พวกเขาพึ่งพาเส้นสายและผลกําไรเพื่อหลอกแพทย์ให้ทํางาน ผู้จัดการโรงพยาบาลบางคนมีหน้าที่จัดสรรคนให้ทํางานให้เต็มประสิทธิภาพที่สุด และพวกเขาพึ่งพาลูกศิษย์
เพื่อสนับสนุนพวกเขา บางคนก็เหมือนหลิงรันที่มีทักษะระดับท็อปและสามารถพึ่งพาทักษะของพวกเขาได้อย่างเป็นธรรมชาติ เพื่อเป็นผู้นําทีมและกลายเป็นคนที่โดดเด่นด้วยการทํางานอย่างเงียบๆ”
หวังชวนเหวินฟังและพยักหน้าเงียบๆ ขณะที่เขาคิดถึง “ทักษะระดับท็อปคลาส” ที่คณบดีหวู่กล่าวถึง
พี่น้องอีกสามคนของหวังชวนเหวินมาถึงโรงพยาบาลหยุนฮัว และเมื่อพวกเขาเข้าไป พวกเขา
เห็นว่าโรงพยาบาลเป็นช่วงเวลาที่คึกคักที่สุด
ส่งผู้ป่วยแผลไฟไหม้กลุ่มที่สองและสามเข้ามาแล้ว จํานวนผู้ประสบเหตุไฟไหม้ลดลง แต่ตอนนี้ จํานวนผู้ป่วยที่ส่งโรงพยาบาลเนื่องจากการบาดเจ็บจากการสูดดมควันไฟเพิ่มขึ้น มีคนเห็นห้าถึงหกคนถือถังน้ําและอาเจียนเป็นเลือดในเวลาเดียวกัน ซึ่งทําให้ฉากนั้นตกตะลึงอย่างประหลาด
“น้องสามของเราอยู่ที่ไหน? เขาเป็นยังไงบ้าง” พี่น้องสามคนพบกันที่สนามบิน ในเวลานี้ พวกเขาพบหวังชวนเหวิน และความกระวนกระวายใจของพวกเขาก็ค่อยๆ หายไป
“ในห้องไอซียู รอสักครู่ ฉันจะไปหาหมอและบอกเขา” ตามที่หวังชวนเหวินกล่าว เขาโบกมือให้โจวซินเยียนที่เพิ่งวิ่งไป
“หมอดูยุ่งมากเลย”
“ไม่เป็นไร หมอไม่ให้คําปรึกษา” เมื่อหวังชวนเหวินพูดเช่นนั้น เขาก็ตะโกนว่า “หมอโจวซินเยียน หมอโจวซินเยียน…”
