Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 912

EP 912

แม้ว่าผู้ป่วยจะมีนิ้วขาด 4 นิ้ว แต่การผ่าตัดทั้งหมดใช้เวลาเพียง 3 ชั่วโมงกับ หลิงรันและกางเกงใน 168 หยวน

เมื่อเทียบกับการตัดตับและการผ่าตัดช่องท้องแบบอื่นๆ การผ่าตัดด้วยมือทําได้ง่ายกว่ามาก

และทันทีที่การผ่าตัดสิ้นสุดลง แพทย์จะมีแนวคิดเกี่ยวกับอัตราความสําเร็จของการผ่าตัด แตกต่างจากการตัดตับซึ่งผู้ป่วยอาจต้องเผชิญกับอันตรายทุกประเภท ถึงขั้นหลังผ่าตัดสามวันก็ยังมีโอกาสสูงที่คนไข้จะเสียชีวิต

ในขณะเดียวกัน หมอลู่ก็ค่อนข้างตื่นเต้น ผู้ป่วยที่มีอาการขาดสี่นิ้วค่อนข้างหายาก นอกจากนี้ หลิงรันยังให้โอกาส หมอลู่ มากมายในการแสดงทักษะของเขา และสิ่งนี้ทําให้เขารู้สึกดีขึ้นกว่าตอนที่เขาผ่าตัดคนไข้คนเดียว

“อย่างที่คาดไว้ การผ่าตัดกับผู้ป่วยเพียงไม่กี่คนจะสนุกกว่า เมื่อเทียบกับการทําคนเดียว” หลังจากที่หลิงรันอาบน้ําเสร็จอีกครั้ง หมอลู่ก็จับขาหมูย่างร้อนๆ จากหม้อซุปเคี่ยว เขาวางมันลงบนจานกระเบื้องที่สวยงาม ส่งให้หลิงรันแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลองดูขาหมูนี่สิ มันมาจากหมูยักษ์ที่คัดสรรมาอย่างดี”

“เลือกหมูยักษ์อย่างระมัดระวัง?”

“คุณรู้หรือไม่ว่าทุกวันนี้หมูหาได้ยาก และแม้แต่ตีนเป็ดหมูก็ยังเล็กลง สุกรทั้งหมดในโรงฆ่าสัตว์มีน้ําหนักเพียงประมาณ 170 หรือ 180 ปอนด์เท่านั้น และกีบของพวกมันจะใหญ่ขนาดไหน? เพียงแค่เปรียบเทียบขนาดรองเท้าของเท้าขนาด 170 ปอนด์กับคนที่น้ําหนัก 300 ปอนด์ ใครๆก็อยากกินตีนหมูตัวใหญ่ๆ ใช่มั้ยล่ะ ฉันเลยเลือกกีบหมูยักษ์มาเป็นพิเศษและเริ่มแบรนด์นี้ในชื่อ ‘หมูยักษ์ที่คัดสรรมาอย่างดี’ หมูแต่ละตัว ตีนเป็ดมีราคาแพงกว่าปกติ 10 หยวน” หมอลู่อธิบาย ด้วยรอยยิ้ม เขาไม่เคยได้รับอะไรมากมายจากธุรกิจขาหมูของเขา แต่จู่ๆความคิดนี้ก็นําเงินมาให้

เขามากมายจนเขาน่าเมอร์เซเดส-เบนซ์มา

หลิงรันไม่สนใจหมู เขากินตีนเป็ดหมูสองสามมือเพื่อให้อิ่มท้อง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและพูดว่า “ฉันจะกลับไปนอนแล้ว ถ้าคุณมีขาหมูมากกว่านี้ โปรดส่งไปให้พยาบาลและแพทย์ในห้องไอซียู” เขาทํางานในไอซียูเพียงวันเดียว แต่หลิงรับได้รับความช่วยเหลือมากมายจากพยาบาลที่นั่น พยาบาลเหล่านั้นได้ให้ผลไม้และนมแก่เขามากมายด้วย เนื่องจากขาหมูที่หมอลู่ให้เขาวันนี้อร่อยกว่าปกติ เขาจึงตัดสินใจให้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ในไอซียูกินบ้างในทันที

หมอลู่รู้สึกเป็นเกียรติ และเขาก็รีบพูด “ไม่มีปัญหา ฉันจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดและส่งพวกเขาไปที่นั่น”

“แค่ส่งใบแจ้งหนี้มาให้ฉันหลังจากที่คุณส่งขาหมูไปแล้ว” หลิงรันโบกมือและมุ่งหน้าไปที่ลิฟต์ ในขณะนี้โจวซินเยียนที่เหนื่อยจนแทบลืมตาไม่ได้พูดด้วยน้ําเสียงที่ตึงเครียด “หมอหลิง ช่วยส่งให้สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยที่รออยู่นอกห้องไอซียูด้วย”

“โอเค ได้ของแน่นอน” หลิงรันไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเขาก็เห็นด้วยในทันที เนื่องจากเชื่อมั่นในโจวซินเยียน
หมอลู่มองดู หลิงรันเข้าไปในลิฟต์ก่อนจะมองโจวซินเยียนอย่างสงสัย “พี่โจวซินเยียน คุณกําลังมองฉันเหมือนขาหมูที่พึงซื้อมาสินะ”

“ไม่หรอกมันไม่ได้แย่ขนาดนั้นสะกน่อย” โจวซินเยียน พ่นลมและพูด “หวางชวนลี่จะออกจากโรงพยาบาลในอีกไม่กี่วัน และพี่ชายทั้งสี่ของเขากําลังพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อดูแล

เขา นอกจากนี้ยังมีสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยจํานวนมากที่อยู่นอกห้องไอซียู พวกเขาจะรับมือไม่ได้อย่างแน่นอน” อาหารอร่อย ๆ ดังนั้นถ้าเราส่งอาหารดีๆ ให้พวกเขาตอนนี้ พวกเขาจะขอบคุณเรา แล้วพวกเขาจะเป็นหนี้บุญคุณเรา”

หมอลู่เข้าใจทันที เขาเหลือบมองที่หม้อแล้วพูดว่า “ฉันจะขอให้คนของฉันส่งขาหมูไปมากกว่านี้ ฉันควรให้สมาชิกครอบครัวของผู้ป่วยรายอื่นด้วยหรือไม่”

“ก็ได้ ให้แต่พวกพี่วังคงไม่ดีกับเราหรอก”

“งั้นฉันคงต้องเช็คสต๊อกก่อน กลัวว่าจะไม่มีขาหมูจากหมูยักษ์ที่คัดสรรมาอย่างดี” หมอลู่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขณะพูด “พี่น้องวังดูมีความสัมพันธ์ที่ดีทีเดียวครับ พวกเขากําลังเฝ้าพี่ชายที่โรงพยาบาลอยู่ตลอดเวลา”ๆ

“ความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อนข้างดี” โจวซินเยียนตอบกลับสั้น ๆ และไม่มีทางที่เขาจะพูดถึงความพัวพันและการโต้เถียงระหว่างสมาชิกในครอบครัวของ หวังเกี่ยวกับความสนใจของพวกเขา ครอบครัวที่ร่ํารวยและมีอํานาจมีความซับซ้อน ในตอนแรก และในฐานะที่เป็นเพียงแค่แพทย์ เขาไม่มีความตั้งใจที่จะมีส่วนร่วมในละครของพวกเขา เขาไม่แม้แต่จะนินทาเรื่องนี้

ในขณะเดียวกันหมอลู่ กังวลเกี่ยวกับหุ้นของเขาเท่านั้น เขาโทรศัพท์ติดต่อกันสองสามครั้ง ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย มีรอยยิ้มที่พึงพอใจอยู่บนใบหน้าของเขา “ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ ฉันผ่าตัดคนไข้ที่มีนิ้วขาดสี่นิ้วและขายขาหมูได้มากมาย”

โจวซินเยียนมีความคิดในใจของเขา “คุณทําเงินได้เยอะไหม”

หมอลู่กําลังต้มซุปอีกหม้อ และเขาก็เม้มปากขณะที่เขายิ้ม “ฉันจะให้คูปองตีนเป็ดหมูสิบใบแก่คุณในภายหลัง แต่คุณรู้ไหมหมอโจวซินเยียนคุณรู้จักคนมากมาย ถ้าคุณสามารถช่วยฉันส่งเสริมธุรกิจของฉัน…”

“ลืมมันไปเถอะ ฉันยังหวังที่จะเป็นแพทย์ประจําอยู่” โจวซินเยียนแพทย์ประจําบ้านโบกมือให้เลิกจ้างและปฏิเสธข้อเสนอนี้ซึ่งฟังดูไม่น่าดึงดูดนัก

หลิงรันขับรถกลับบ้านอย่างสบายๆ

หลังจากผ่าตัดกับผู้ป่วยที่ถูกตัดขาด 4 ราย ช่วงเวลาหลังเลิกงานจะไม่ใช่ช่วงพีคสูงสุดอีกต่อไป บนถนนมีรถไม่มากนัก และหลิงรันก็ไม่ต้องติดขัดในขณะที่ขับรถโฟล์คสวาเก้นเจตตาของเขา

เขาเปิดกระจกรถและสูดอากาศบริสุทธิ์ เขาอารมณ์ดีทีเดียว

แม้ว่าระบบจะไม่ให้รางวัลแก่เขาอย่างยุติธรรมสําหรับภารกิจล่าสุดของเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ช่วยชีวิตผู้ป่วยจํานวนมากติดต่อกัน

หลิงรันเริ่มจําช่วงเวลาที่เขายังเป็นเด็กได้ เขามักจะดูผู้ป่วยเข้ารับการรักษาในคลินิก ในเวลานั้นมีโรงพยาบาลไม่มากนัก และผู้ป่วยต้องผ่านขั้นตอนที่ซับซ้อนเพื่อรับการรักษาที่โรงพยาบาล

ดังนั้นความรับผิดชอบในการรักษาเบื้องต้นและการวินิจฉัยผู้ป่วยจึงตกอยู่ที่คลินิก รวมถึงคลินิกร่องล่าง พวกเขาต้องรับเด็กจํานวนมากที่มีไข้และผู้ใหญ่ที่มีอาการท้องร่วงในตอนกลางคืน มันแตกต่างไปจากปัจจุบันอย่างสิ้นเชิงเมื่อผู้คนไปคลินิกเพื่อถ่ายของเหลวเท่านั้น “ผมสงสัยว่าหมอเหมียวจะทําอย่างไรกับคนไข้ผ่าตัดตกแต่งของเขา” หลิงรันพึมพําในขณะที่เขาค่อยๆกลับรถของเขาไปที่ลานจอดรถ

เป็นเวลากลางคืน และมีผู้ป่วยเพียงไม่กี่คนที่อยู่ในคลินิกกระจัดกระจาย เมื่อพิจารณาจากปริมาณของเหลวที่เหลืออยู่ในขวดถ่ายของเหลว พวกเขาจะออกไปในไม่ช้า

หลิงโจวถือเก้าอี้เอนกายเข้าไปในห้องทรีตเมนต์ และเขาดูเหมือนผู้ป่วยสูงอายุในขณะที่เขานอนเคียงข้างผู้ป่วย เขากําลังพูดคุยกับชายสูงอายุสองสามคนที่ได้รับการถ่ายของเหลว

เตาปิงกําลังถือชามทะเลทรายเรซินลูกพีช เธอจิบหนึ่งช้อนเต็มแล้วฟังขณะที่ผู้ชายคุยกัน เธอจะแหย่อยู่ทุกขณะ และมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอตั้งแต่ต้นจนจบ…

“ฉันกลับมาแล้ว” หลิงรันเรียก เหมือนเพิ่งกลับจากโรงเรียน

“เอ๊ะ กลับมาแล้วเหรอลูก” เตาปิงงรู้สึกประหลาดใจ “คุณไม่ได้ส่งข้อความมาบอกว่าคุณกําลังทํางานอยู่ในห้องไอซียูเหรอ”
“ใช่ แต่ฉันเสร็จแล้ว” หลิงรันพยักหน้า

“งั้น… ไปกินข้าวกันไหม” เต๋าผิงทําขนมเรซิ่นลูกพืชเสร็จในชามของเธอและลุกขึ้น

หลิงร้นส่ายหัวและพูดว่า “ฉันมีขาหมู”

“ทีหลังกินได้อีกแล้ว หึม ทําไมไม่กินขนมพืชเรซินสักชามก่อนล่ะ” เตาปิงพูดแล้วเดินไปที่ครัว ในไม่ช้าหลิงโจวก็ส่งผู้ป่วยสองสามคนสุดท้ายออกไป และคนส่งของจากร้านอาหารไฮด์เล่า[1] ก็มาถึง

“เราสั่งให้คุณเอง” หลิงโจวขอให้คนส่งของจัดโต๊ะและพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “แม่ของคุณโทรหาพวกเขาทันทีหลังจากที่คุณกลับถึงบ้านแล้ว”

ขณะที่เขาพูด คนส่งของก็วางหม้อลงบนโต๊ะและเทน้ําซุปลงไป มีน้ําซุปสองแบบ อันหนึ่งใส และอีกอันเป็นสีแดง จากนั้นพนักงานส่งของก็วางเนื้อวัว เนื้อแกะ กะปิ ปลา ลูกชิ้น ไส้หมู และหลอดเลือดแดงใหญ่ไว้บนโต๊ะ

ไม่นานโต๊ะก็เต็ม

คนส่งอาหารกล่าวด้วยความเคารพ “คุณหลิง เพราะคุณสั่งอาหารล่วงหน้าหกชั่วโมง มีถาดผลไม้ฟรี ฉันจะใส่ที่นี่”

“กลิ่นหอมดีจัง” หลิงเจี้ยโจวรีบตัดพนักงานส่งของออก

ดังนั้น พนักงานส่งของจึงก้มศีรษะลงและจัดโต๊ะต่อไป ก่อนที่เขาจะจากไป เขาพูด “คุณหลิง ฉันได้วางชุดช้อนส้อมเพิ่มเติมไว้บนโต๊ะด้วย ดังนั้นจึงมีทั้งหมดสามชุด คุณต้องการอะไรอีกไหม?”