Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 916

EP 916

สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยในห้องรอ นั้นเดินกลับไปและกลับมาอยู่นาน

การผ่าตัดของผู้ป่วยบางรายเสร็จสิ้นเร็วขึ้น และสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาก็จากไปในหนึ่งหรือสองชั่วโมง สําหรับผู้ป่วยที่ต้องผ่าตัดเป็นเวลาสามหรือสี่ชั่วโมง สมาชิกในครอบครัวของพวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานนานขึ้น

หยังเฟิงเป็นคนแรกสุดในห้องรอ เธอรอที่นี่ตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง แต่หยังได ยังไม่ได้ถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัด

แม้ว่าจะมีการพูดคุยถึงระยะเวลาอันยาวนานของการผ่าตัดหลายครั้งในระหว่างการให้ค่าปรึกษาก่อนการผ่าตัด แต่เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นจริง จินตนาการของหยังเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะคิดไปไกล “อย่าลืมดูแลสุขภาพของเขาหลังจากกลับไปแล้ว อย่าลืมเวลาที่เขาฉี่ด้วย…” หมอเล่ยเดินเข้าไปในทางเดินข้างผู้ป่วย เขาถอดหน้ากากปิดปากและเริ่มบอกผู้ป่วยเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องใส่ใจหยังเฟิงรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้

ในอดีต เมื่อหยังไดป่วยครั้งแรก เธอกลัวฉากนี้เล็กน้อย ทุกครั้งที่เธอตื่นขึ้นกลางดึกและคิดว่าในที่สุด หยังไดจะถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัดเช่นกัน เธอรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ

ในเวลานั้น หยังเฟิงรู้สึกว่าแม้แต่คนที่แข็งแรงที่สุดก็ยังอ่อนแอหลังจากผ่านการผ่าตัด และพวกเขาอาจไม่สามารถฟื้นตัวได้อย่างสมบูรณ์แม้หลังจากผ่านไปสองสามปี ก็อาจจะมีภาคต่อ ทุกครั้งที่เธอคิดว่า หยังไดที่แข็งแรงพอๆ กับกระทิงจะอ่อนแออย่างมากด้วยอาการปวดเมื่อย

ตามร่างกายและนอนหลับยากหลังการผ่าตัด… หยังเพิ่งจะรู้สึกไม่สบายใจ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอกําลังมองหาผู้ป่วยที่เพิ่งได้รับการผ่าตัดและสมาชิกในครอบครัวของเขา หยังเฟิงกําลังคิดว่าจะดีแค่ไหนถ้า หยังไดถูกล้อแบบนี้

เธอไม่คิดเลยสักนิดว่าสามีของเธอต้องใช้เวลาสองสามปีในการฟื้นตัว เธอต้องการอยู่กับเขาเป็นเวลาหลายปีให้มากที่สุด

“สามีคุณยังไม่ออกมาอีกเหรอ?” ชายวัยกลางคนเห็นป้าของเขาถูกเข็นออกมาเมื่อนานมาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งชนรถตู้ขณะที่เธอกําลังขี่มอเตอร์ไซค์ และสุดท้ายเธอก็หักแขนของเธอ อาการบาดเจ็บของเธอดูไม่รุนแรงนัก อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดใช้เวลานานพอสมควร เนื่องจากใช้เวลา ในการตอกตะปูกระดูกที่หักทั้งหมดเข้าด้วยกัน ยิ่งกว่านั้น เศษแก้วจํานวนมากได้เข้าไปในเนื้อ
ของเธอ

เนื่องจากป้าของเขามีลูกกับเธอ เขาจึงไม่กังวลที่จะก้าวไปข้างหน้า เขาหันไปมอง หยังเฟิงแทน เขาเห็นว่าเธอนั่งอย่างถูกวิธี และเธอก็ดูสง่างามและน่ารักที่สุดเท่าที่จะทําได้ เขาอดไม่ได้ที่จะชวนเธอคุย

เขาแสดงเจตจํานงของเขาอย่างชัดเจน และหยังเฟิงเพียงฮัมเพลงอย่างราบเรียบเพื่อรับทราบ

ชายวัยกลางคนไม่สนใจ เขาคิดว่า หยังเฟิงเพียงไม่ต้องการพูดคุยกับคนแปลกหน้ามากเกินไป เขาหยิบนามบัตรของเขาออกมาแล้วยื่นให้ หยังเฟิงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันกังวลว่าคุณจะคิดว่าฉันแก่แล้ว ฉันเลยไม่ได้ทําตอนนี้ ที่ต้องจากไป ฉันให้นามบัตรคุณ โทรหาฉันถ้าคุณต้องการ ฉันไม่ใช่คนรวยและเป็นเจ้าของธุรกิจขายของแช่แข็ง อย่าคิดมากมากไปแล้วนะ ไหนๆก็เจอกันแล้ว มาเป็นเพื่อนกันทําไม”
หยังเฟิงหันกลับมาอย่างเหนื่อยล้าและเธอไม่ได้สนใจที่จะพูดอะไร

ชายวัยกลางคนนิ่งสงบแม้ว่าเขาจะถูกเพิกเฉย เขาปลอบใจตัวเองโดยเปรียบเทียบเหตุการณ์นี้กับการถูกผู้หญิงไม่สนใจในแอพพิเคชั่นถังถัง[1]
จากนั้นเขาก็วางนามบัตรไว้บนเก้าอี้และยิ้มอย่างเป็นมิตร “ที่อยู่อีเมลของฉันและรหัส คิวิคสใหม่ของฉันอยู่บนนามบัตร ทุกช่องเป็นช่องทางที่ปลอดภัย และคุณสามารถติดต่อฉันได้หากต้องการอะไร เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว แล้วเจอกันใหม่เมื่อคุณมีเวลา”

หยังเฟิงโกรธและอับอายเล็กน้อยในเวลาเดียวกัน แต่ไม่มีใครที่เธอสามารถแสดงความโกรธเคืองต่อหน้าได้ เธอหวนคิดถึงช่วงเวลาที่เธอใช้ร่วมกันกับสามีของเธอและอดไม่ได้ที่จะน้ําตาคลอ

“สมาชิกในครอบครัวใครเนี่ย?” หมอเล่ยที่เพิ่งทําการผ่าตัดให้ป้าของชายวัยกลางคนเห็นหยังเฟิงร้องไห้และเขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยในใจ

สะเทือนใจมากที่เห็นคนสวยร้องไห้แบบนี้

พยาบาลที่อยู่ข้างๆ เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับทัศนคติของเขา เธอทําหน้าบึ้งแล้วพูดว่า “คนไข้ที่หมอหลิงมารับจากไอซียู”

“คนที่อยู่ในห้องปฏิบัติการ 1 ในตอนนี้?” หมอหเล่ยรู้ว่าผู้ป่วยรายใดในทันที เมื่อมีการกล่าวถึงการผ่าตัดแบบรวมกระเพาะและตับในตารางที่ผนังในพื้นที่ปฏิบัติการ คําพูดเหล่านี้ทําให้จิตใจของแพทย์ทั้งหมดเป็นตัวหนาและตัวเอียงโดยอัตโนมัติ

นางพยาบาลสาวพยักหน้ารับทราบและกล่าวว่า “ฉันได้ยินมาว่าเธอทิ้งครอบครัวที่ร่ํารวยและหนีไปอยู่กับสามีของเธอ พวกเขาค่อนข้างล่ามากก่อนที่สามีของเธอจะป่วย”

“ไม่แปลกใจเลย เธอดูค่อนข้างน่าสงสาร” จ้าวเล่ยเพียงแค่มองเธอและไม่กล้าคุยกับเธอ ใครจะรู้ว่าภรรยาของเขาได้เอาเงินของเขาไปซื้อกระเป๋าถือสองสามใบเพื่อติดสินบนพยาบาลในโรงพยาบาลเพื่อดูแลเขา?

นางพยาบาลสาวกลอกตาและพูดว่า “การดูผู้หญิงทุกคนรู้วิธีการทํา คุณคิดว่าเธอรู้สึกเศร้ามากเพียงเพื่อจะเกลี้ยกล่อมพวกคุณ?”

หมอเล่ยเพียงฟื้นความรู้สึกของเขาในตอนนั้น และเขาก็อดหัวเราะไม่ได้ “คุณเป็นคนบอกว่า เธอไม่ได้รู้สึกเศร้าเพียงเพื่อจะเกลี้ยกล่อมผู้ชายใช่ไหม แล้วทําไมคุณไม่ปฏิบัติต่อเธออย่างดีล่ะ”

“ฉันไม่ได้ทําไม่ดีกับเธอ แค่ไม่ชอบเห็นหน้าเธอ!”

“แล้วทําไมคุณถึงพูดแทนเธอ”

“เพราะไอ้รูอย่างแกไม่มีสิทธิ์ดูถูกผู้หญิง” นางพยาบาลสาวพูดอย่างหนักแน่น

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หมอเล่ยโต้ตอบกับพยาบาลสาว และเขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันชนะในการสนทนาแบบนี้ เขาพูดอย่างฉลาด “ฉันเพิ่งจําได้ว่าฉันมีบางอย่างที่ต้องทําในห้องปฏิบัติการ”

“โดยธรรมชาติแล้วเขาไม่มีอะไรทําในห้องผ่าตัด แต่เมื่อเปรียบเทียบกับทางเดินแล้ว โรงผ่าตัดดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่ดีกว่าสําหรับศัลยแพทย์
หมอเล่ยเดินไปรอบ ๆ พื้นที่ปฏิบัติการอย่างสบาย ๆ แม้ว่าเขาจะเดินผ่านประตูโรงปฏิบัติการ 1 ถึงสองครั้ง เขาก็ระงับความอยากรู้และไม่เข้าไปข้างใน
แล้วถ้าเป็นการผ่าตัดใหญ่ล่ะ?

เป็นเพียงข่าวด่วนเพราะการผ่าตัดตับและกระเพาะอาหารได้ดําเนินการไปพร้อม ๆ กัน

แน่นอน แม้ว่าพวกเขาจะแยกจากกัน การตัดตับและการผ่าตัดกระเพาะอาหารยังคงเป็นการผ่าตัดใหญ่

อย่างไรก็ตาม การผ่าตัดตับไม่ใช่เรื่องน่าอวดแต่อย่างใด ศัลยแพทย์ต้องเปิดตับ ขัดขวางการไหลเวียนของเลือด ตัดส่วนที่เป็นโรคของตับ เย็บตับ และปิดช่องท้อง ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงที่ว่าผู้คนเปราะบางและเสียชีวิตได้ง่าย หมอเล่ยสามารถทําการผ่าตัดตับได้เช่นกัน

“หมอจ้าว คุณต้องการขาหมูไหม” พ่อครัวในโรงอาหารขนาดเล็กในพื้นที่ปฏิบัติการได้รับการว่าจ้างจากศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน นับตั้งแต่หลิงรันเริ่มทําการผ่าตัดตับ รายได้ของแผนกฉุกเฉินก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ได้รับการยกระดับเป็นมะเร็งทางการแพทย์ฉุกเฉินแล้ว รายได้ของพวกเขาก็สูงขึ้นไปอีก ส่งผลให้ทุกคนในแผนกได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

ในบางเดือน จะมีผู้ป่วยจํานวนมากเกินไปที่จะให้เงินสนับสนุนการรักษาของตนเอง และผู้อํานวยการฮวงจะต้องใช้พลังงานบางส่วนเพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีใช้เงินกับโจวซินเยียนหากพวกเขา

ไม่สามารถหาเหตุผลดีๆที่จะใช้จ่ายเงินได้ พวกเขาจะต้องส่งเงินให้โรงพยาบาล เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น เงินจะกระจายไปยังแพทย์ในโรงพยาบาลทั้งหมดเท่าๆกันเป็นโบนัส

แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมอบเงินบางส่วน แต่พวกเขาก็พยายามมอบเงินให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทําได้

พวกเขาจ้างพ่อครัวคนนี้เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามในการใช้จ่ายเงิน

เขาเป็นเพียงคนงานชั่วคราวที่ไม่ได้รับการว่าจ้างอย่างเป็นทางการ และค่าจ้างของเขาก็ไม่สูงเช่นกัน แต่เขาเป็นช่างที่ขยันขันแข็ง และเขายังช่วยลู่เหวินปินแบกขาหมูของเขาด้วย หมอเล่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเขาได้กลิ่นหอมของขาหมู เขาก็อดไม่ได้ที่จะซื้อมันและชําระเงินผ่านวีแชท

เขายกขาหมูขึ้นเข้าปากแล้วกัดคําใหญ่ เติมหมูชิ้นใหญ่เข้าปากไปอีก เขาเคี้ยวอย่างแรง ราวกับว่าเขากําลังเคี้ยวข้อเท้าของหมอลู่เอง
หมอเล่ยย่นจมูกและถามว่า “แล้วน้องลู่อยู่ที่ไหน”

“หมอลู่เหรอ วันนี้เขากําลังเข้ารับการผ่าตัด เขาตื่นเต้นกับมันมาก” เชฟชี้ไปที่หน้าจอขนาดใหญ่เหนือหัวของพวกเขา

หมอเล่ยมองไปข้างหลังและเห็นตับที่เปลือยเปล่าซึ่งดูมีเลือดไหลมาก มีมือสองสามมือกําลังซ่อมแซมมัน

การแสดงออกของ หมอเล่ยหยุดนิ่งทันที

เชฟคนใหม่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับการแย่งชิงอํานาจในแผนกนี้ และเขาพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า “ฉันได้ยินมาว่านี่เป็นการผ่าตัดระดับยากพิเศษที่สุดในประเทศ มีคนมาดูเยอะมาก”

“การผ่าตัดยังคงดําเนินการอยู่ใช่ไหม” หมอเล่ยบิดริมฝีปากและเยาะเย้ยภายใน ‘การผ่าตัดนี้ มันก็เป็นเรื่องปกติที่ใครจะคาดการณ์ไปต่างๆนาๆก็ได้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งต่างๆ จะจบลงอย่างไร’ นี่คือตอนที่หมอโจวซึ่งกําลังดูติ๊กต๊อกอยู่ตรงมุมหนึ่งพูดว่า “มันค่อนข้างราบรื่น ดูเหมือนว่าการผ่าตั
ดหัวรุนแรงแบบรวมกระเพาะและตับไม่ได้ยากสําหรับหลิงรันจริงๆ เราจะมาดูกันว่าการพยากรณ์โรคของผู้ป่วยเป็นอย่างไร ก็เหมือน.”
หมอเลยหันมาอย่างกะทันหัน “เมื่อคุณไม่ได้รับที่นี่?”

หมอโจวเลื่อนโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างเฉื่อยชา เขาพูดช้าเหมือนคนแก่ว่า “ฉันมาทํางานอีกเมื่อไหร่”

หมอเล่ยที่เพิ่งเสร็จสิ้นการผ่าตัดสองครั้งไม่ทราบว่าจะโกรธหรือขอบคุณต่อหมอโจวหรือไม่

เพราะเขายอมให้เพื่อนร่วมงานคว้าโอกาสที่เขาผ่าน

ก่อนที่ หมอเล่ยจะพูดอะไร แพทย์ประจําบ้านที่ไร้เดียงสาข้างๆ เขาก็เริ่มกระซิบกับตัวเอง “ทําไมการผ่าตัดดูง่ายจัง ในเมื่อหมอหลิงเป็นคนท่า”

“ดูเหมือนว่าผู้ใช้มากกว่าหนึ่งร้อยรายกําลังดูการผ่าตัดนี้บนแพลตฟอร์มสตรีมสดของบริษัทยายูริน”

“หมอหลิงเป็นคนเดียวในโรงพยาบาลของเราที่สามารถทําการผ่าตัดแบบนี้ได้ใช่ไหม เดี๋ยวนะ

ไม่ ในจังหวัดของเรามีใครทําแบบเดียวกันอีกไหม?”

“ชิ…”

หมอเล่ยเหลือบตามองพวกเขาและกัดขาหมูอีกคําหนึ่ง ปกติแล้วขาหมูจะนุ่ม แต่วันนี้มันรู้สึกแข็งเหมือนก้อนหิน

“ฉันจะออกไปข้างนอก” หมอเล่ยวางขาหมูของเขาและเช็ดปากของเขา เขากําลังจะไปที่โรงละครปฏิบัติการ 1

“เพิ่งกินขาหมูไป อย่าลืมล้างมือนะ ขาหมูมันเยิ้ม” หมอโจวยึดตัวขึ้นและถอนหายใจ ครั้นแล้ว ท่านแม่ก็ปวดคอแล้วลุกขึ้นยืน “นี่ คุณชื่ออะไรนะ? เตรียมขาหมูให้ฉันสองสามอัน เลือกอันที่ใหญ่กว่าและใส่ขาหมูหนึ่งอันลงในถุงพลาสติกแต่ละใบ”
“คุณตั้งใจจะพาพวกเขากลับบ้านเหรอ?” เชฟถาม

“สําหรับหมอ โรงพยาบาลคือบ้านของพวกเขา” หมอโจวพ่นลมหายใจและพูดว่า “ฉันจะเอาอาหารไปให้พ่อของฉัน”