Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 921
EP 921
“การผ่าตัดประสบความสําเร็จอย่างมาก แต่ผู้ป่วยยังต้องอยู่ในห้องไอซียูอีกสองสามวัน เมื่ออาการของเขาคงที่แล้ว ผู้ป่วยก็สามารถย้ายไปยังหอผู้ป่วยทั่วไปได้…” หลังรันให้คําอธิบายที่ชัดเจนเมื่อเขาถูก หยังเฟิงขวางกั้นขณะออกจากประตูหลักของทางเดินผ่าตัด
โจวซินเยียน ยืนอยู่ข้างหน้าเขาเล็กน้อย และเขาก็ไม่หยุด หลิงรัน เช่นกัน
โจวซินเยียน มาจากโรงพยาบาลในเมือง และเขาได้ให้มุมมองในการอ่านผู้คนมากขึ้น จากมุมมองของเขาหยังเฟิงผ่านการประเมินผู้ป่วยที่ดีของแพทย์ เธอไม่ได้ก่อความวุ่นวาย ลงนามในแบบฟอร์มอย่างเชื่อฟัง และทํารากฐานอื่นๆ ทั้งหมดเพื่อให้การผ่าตัดดําเนินไปอย่างสมบูรณ์แบบ
เธอสามารถเข้าใจถึงค่าใช้จ่ายสูงที่เธอต้องแบกรับในโรงพยาบาลและมีความคาดหวังของตัวเองเกี่ยวกับสภาพทางการแพทย์ของผู้ป่วย…
ด้วยเหตุนี้จึงไม่ใช่ปัญหาสําหรับหลิงรันที่จะพูดถึงการผ่าตัดด้วยความมั่นใจเช่นนั้น
โจวซินเยียน ค่อนข้างอิจฉาหลิงรันแน่นอนว่าเขาควรอิจฉาหลิงรัน แต่เมื่อเขาได้ยินหลิงรันบอกว่าการผ่าตัดประสบความสําเร็จ “มาก” มีช่วงเวลาที่ โจวซินเยียน รู้สึกโล่งใจ
ในตอนนี้ จํานวนหมอที่กล้าพูดเหมือนหลิงรันกําลังลดลง อันที่จริง ยิ่งแพทย์อายุน้อยมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งรู้วิธีป้องกันตนเองมากขึ้นเท่านั้น
‘ใช่ หมอหนุ่มที่มีคุณสมบัติสูงกว่าจะได้รับการเลื่อนตําแหน่งในไม่ช้า’ เมื่อ โจวซินเยียน คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกไม่สบายใจในทันที
หยังเฟิงใช้เวลาในการทําความเข้าใจข้อมูลที่เธอได้รับในตอนนี้ และเธอก็ดูมีความสุข เธอแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไรแม้ว่าเขาจะอยู่ที่ไอซียู ฉันรู้สึกพอใจแล้วถ้าฉันสามารถเฝ้าดูหยังไดได๋…”
หนุ่มเฟิงเคยโต้เถียงเสียงดังกับคนขับรถบรรทุกที่ตลาดค้าส่งมาก่อน แต่ตอนนี้ เสียงของเธอเบาลงด้วยความตื่นเต้น “อืม หมอหลิง ถ้าการผ่าตัดสําเร็จ แสดงว่ายองไดจะตื่นใช่ไหม” “หลังจากที่เขาเผาผลาญยาชาแล้ว เขาน่าจะมีโอกาสตื่นขึ้นมากขึ้น” หลิงรันให้ค่าตอบที่ค่อนข้างหนักแน่น
หยังไดอยู่ในอาการโคม่าเนื่องจากการแพร่กระจายของตับ เนื่องจากการผ่าตัดตับเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาควรจะสามารถฟื้นคืนสติได้ อย่างไรก็ตาม ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีความเสี่ยงจากการดมยาสลบในการผ่าตัดใหญ่เช่นนี้ แม้ว่าหลิงรันจะมีการดูแลระดับปริญญาโท แต่เขาก็ทําได้
แค่แทรกแซงแผนการดมยาสลบที่ใช้ระหว่างการผ่าตัดเล็กน้อยเท่านั้น
ท้ายที่สุดแล้วหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับการดมยาสลบอาจซับซ้อนกว่าการผ่าตัดบางประเภทที่เน้นด้านเดียวเท่านั้น นี่ไม่ใช่สิ่งที่ศัลยแพทย์สามารถทําได้หลังจากเพียงแค่ควบคุมการดูแลด้วยการดมยาสลบ
ในที่สุดใบหน้าของ หยังเฟิงก็เผยรอยยิ้มเต็มเปี่ยมและถามว่า “และหมายความว่าถ้าเขาตื่นอยู่เขาจะพูดได้หรือไม่”
หลิงรันตอบว่า “เขาสามารถทําได้ภายใต้สถานการณ์ปกติ ใช่ การผ่าตัดไม่ส่งผลต่อความสามารถในการพูดของผู้ป่วย…”
“อะแฮ่ม” ในที่สุด โจวซินเยียน ก็ขัดจังหวะการสนทนาไร้สาระระหว่างแพทย์ที่ดีและผู้ป่วยที่ดี และกล่าวว่า “สิ่งที่หมอหลิงมั่นใจในตอนนี้คือการผ่าตัดกระเพาะอาหารร่วมกับการผ่าตัดตับประสบความสําเร็จ การฟื้นตัวของผู้ป่วยยังคงต้องการให้เราร่วมมือกับไอซียู”
“ฉันรู้ว่าฉันรู้ว่า.” หนุ่มเฟิงพยักหน้าทันที “มันจะดีมากถ้าเขาสามารถพูดได้ ฉันแค่อยากจะพูดกับหยังได้สักสองสามคํา ฉันมีความสุขมากกว่าที่จะได้คุยกับเขา
เมื่อหยังเฟิงพูด ในที่สุดเธอก็กลั้นน้ําตาไว้ไม่อยู่ และน้ําตาก็ไหลอาบแก้มของเธอ ทําให้การมองเห็นของเธอพร่ามัว และทําให้เธอเห็นเพียงลูกบอลแห่งแสงเมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าของหลิงรัน
“ขอบคุณหมอหลิง” หยังเฟิงพูดด้วยเสียงที่หมดแรง
“ถ้าเกิดสถานการณ์ขึ้น คุณก็สามารถไปพบแพทย์ที่รับผิดชอบได้ ติดต่อฉันได้ด้วย” หลิงรันไม่ได้มีความตั้งใจที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของคนอื่น ก้าวข้ามห้องไอซียู และขัดจังหวะการฟื้นตัวของหยังไดหลังการผ่าตัด
ระดับการพยาบาลของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินในช่วงระหว่างผ่าตัดไม่สามารถเทียบได้กับห้องไอซียู
หนุ่มเฟิงพยักหน้าอีกครั้ง เธอมีหลายสิ่งที่จะพูด แต่เธอไม่รู้ว่าจะเปล่งเสียงให้กับความคิดของเธออย่างไร
หีบสมบัติแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจปรากฏขึ้นต่อหน้าหลิงรัน
สําหรับหญิงรัน เขาคิดว่าตัวเองได้รับคําใบ้ที่ชัดเจนจากครอบครัวของผู้ป่วยแล้ว
หลิงรันพยักหน้า จากนั้นเขาก็พูดกับ โจวซินเยียน ที่อยู่ข้างๆ เขาว่า “นําขาหมูให้กับครอบครัวของผู้ป่วย ฉันจะไปพักผ่อนก่อน”
เมื่อเขาพูดจบ หลิงรันก็หันหลังกลับและจากไป
โจวซินเยียน ตกตะลึง จากนั้นเขาก็หยิบกล่องอาหารกลางวันที่มีขาหมูซึ่งเขานํามาให้หลิงรัน และส่งให้หยังเฟิงเขายิ้มด้วยความงุนงงและพูดว่า “หมอหลิงทําการผ่าตัดตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้
และเขายังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันเอานี่มาให้เขา… คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหม อิ่มท้องด้วยขาหมูย่างก่อน”
หยังเฟิงตกตะลึงเมื่อเธอรับมัน
โจวซินเยียน ตั้งใจพึมพํา “ฉันเคยเห็นหมอหลายคนที่ไม่รับของขวัญจากสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย แต่มีเพียงหมอหลิงเท่านั้นที่มอบอาหารเย็นให้กับสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย” “โอ้… ขอบคุณ…” หยังเฟิงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง ถ้าเป็นหมอคนอื่น เธออาจสงสัยว่าเขา
ตกหลุมรักเธอและพยายามอย่างหนักที่จะทําให้เธอพอใจ
อย่างไรก็ตาม หยังเฟิงไม่กล้าคิดแบบนี้กับหมออย่าง หลิงรัน
“ขอโทษนะครับ ทําไมเหรอ” หนุ่มเฟิงอดไม่ได้ที่จะถาม
โจวซินเยียน ไม่ทราบเหตุผลโดยธรรมชาติ เขาเพียงแค่มองไปที่การแสดงออกของ หยังเฟิงก่อนที่เขาจะจ้องไปที่ขาหมูในมือของเขา จากนั้นเขาก็ยักไหล่แล้วพูดว่า “หมอมีหัวใจของพ่อแม่รู้ไหม”
“หมอก็มีหัวใจของพ่อแม่ใช่มั้ย” หยังเฟิงอยู่ในโรงพยาบาลเป็นเวลานาน ดังนั้นเธอจึงไม่เชื่อประโยคนี้จริงๆ อย่างไรก็ตาม เธอถือขาหมูอุ่นๆไว้ คิดถึงสามีของเธอซึ่งถูกย้ายกลับเข้าห้องไอซียู และพบว่าตัวเองเชื่อค่าพูดเหล่านั้น
ผู้ป่วยต้องการแพทย์ และพวกเขายังต้องการแพทย์ที่มีหัวใจของพ่อแม่ แต่บางทีครอบครัวของผู้ป่วยอาจต้องการมากกว่านี้
โจวซินเยียน รีบจับหลิงร้นอย่างรวดเร็ว
ในทางเดินมีผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขาทักทายหลิงรัน พร้อมด้วยแพทย์และพยาบาลที่ยืนทั้งสองข้างและทักทายเขา
โจวซินเยียม เงียบ ๆ ตาม หลิงรัน จู่ๆเขาก็ไม่อยากส่งเสียงดัง เขาแค่อยากจะตามหลังรันอย่างเงียบๆ สงบสุข ภาคภูมิใจ และบริสุทธิ์ใจ
หมอหนุ่มในห้องเยี่ยมเยียนถูกไล่ออกอย่างเงียบ ๆ เหมือนกับตอนที่พวกเขามา ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครถาม ไม่มีใครสนใจ และไม่มีใครรู้เรื่องนี้
ผู้อําานวยการแผนกของแผนกศัลยกรรมทั่วไปนั่งเงียบ ๆ บนม้านั่งและปอกส้มแมนดารินอย่างเงียบๆๆ
เขาปอกเปลือกส้มแมนดารินอย่างตั้งใจ เขาไม่เพียงแต่ลอกผิวหนังออกเท่านั้น แต่ยังลอกเส้นใยออกด้วย
ฮั่วฉงจุนนั่งอยู่ข้างๆ มองดูเขาปอกส้มแมนดารินและลอกเส้นใยออก
“จุดไฟให้สว่างขึ้น” ผ่านไประยะหนึ่ง เมื่อผู้อํานวยการฮวง เห็นว่าผู้อํานวยการแผนกของแผนกศัลยกรรมทั่วไปไม่มีความตั้งใจที่จะพูดคุย เขาได้จัดเตรียมเงื่อนไขที่เหมาะสมที่สุดสําหรับ
การลอกส้มแมนดารินออกโดยตรง
ผู้อํานวยการแผนกของแผนกศัลยกรรมทั่วไปยิ้มและไม่พูดอะไร เขายังคงเล่นกับส้มแมนดารินของเขาต่อไป
โคมไฟตั้งพื้นสองสามดวงถูกวางไว้ที่ด้านหน้าของแถวแรก และทําให้ส้มแมนดารินสีส้มแดงเปิดออกอย่างสมบูรณ์
“ตอนเราเรียน คุณครูมักจะให้เราปอกส้มแมนดาริน” ผู้อํานวยการแผนกศัลยกรรมทั่วไปปอกเปลือกส้มแมนดารินราวกับว่าเขากําลังจัดการกับตับ
ผู้อํานวยการฮวงฮัมเพลงตามจังหวะการสนทนาและถามว่า “ทําไม?”
“เขาบอกว่ามันเป็นการฝึกความอดทนของเรา กลีบดอกไม้สีส้มจําเป็นต้องลอกออกอย่าง
หมดจดโดยไม่มีเส้นใยเหลืออยู่ และเขาขอให้เราสวมถุงมือและลอกด้วยคีมเสมอ เรามีการแข่งขันกันระหว่างกลุ่ม และโดยปกติ เราต้องใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายในการปอกส้มแมนดารินทั้งกระสอบ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณต้องได้กินส้มแมนดารินดีๆ เยอะๆแน่”
ผู้อํานวยการแผนกของแผนกศัลยกรรมทั่วไปยิ้มในขณะที่เขาส่ายหัว “ลูกชายคนเล็กของครูชอบกินส้มแมนดาริน แต่เขาไม่ชอบกินเส้นใย นอกจากนี้ ครูเป็นคนซื้อส้มแมนดารินทั้งหมด”
“โอ้ ถ้าอย่างนั้นอาจารย์ของคุณก็สมเหตุสมผลดี”
“นั่นก็จริง” ผู้อํานวยการแผนกศัลยกรรมทั่วไปยิ้มและกล่าวว่า “ตอนนั้นฉันรู้สึกไม่มีความสุข
แต่เมื่อคุ้นเคยกับการปอกส้มแมนดารินแล้ว และไม่ได้รับอนุญาตให้ปอกในบางครั้ง ฉันก็รู้สึกกังวลมาก”
“ฮะฮะ…”
“หลิงรันยังเป็นหมอที่ป่วยด้วย” ผู้อํานวยการแผนกของแผนกศัลยกรรมทั่วไปเงยหน้าขึ้นและมองที่ผู้อ่านวยการฮวง “เฉพาะแพทย์ที่มีความอดทนเท่านั้นที่จะทําการผ่าตัดได้ดี”
“นั่นก็จริง”
“แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเขามีความอดทนที่จะรอคุณต่อไปอีกสิบปีหรือไม่” ผู้อํานวยการแผนกของแผนกศัลยกรรมทั่วไปก็ถอนหายใจและยิ้มราวกับว่าเขาแสดงความกังวลต่อ ผู้อํานวยการฮวง ผู้อํานวยการฮวงตกตะลึง ยังมีเวลาอีกอย่างน้อยสิบปีก่อนที่เขาจะเกษียณ และหากเขาไม่เกษียณ ไม่ว่าหมอคนอื่น ๆ ในแผนกฉุกเฉินจะเก่งกาจแค่ไหน พวกเขาสามารถจ้างได้เพียงหัวหน้าแพทย์เท่านั้น พวกเขาไม่สามารถเป็นผู้อํานวยการแผนกได้
“หลิงรันเพิ่งจะอายุยี่สิบ” ผู้อํานวยการฮวงหันกลับมาและยิ้ม
“นี่คือการผ่าตัดกระเพาะอาหารร่วมกับการผ่าตัดตับ” ผู้อํานวยการแผนกศัลยกรรมทั่วไปยิ้มกว้างมากขึ้น “อายุ? หากผู้ป่วยในวันนี้สามารถอยู่รอดได้ สักวันหนึ่ง จะมีคนมาเปิดโรงพยาบาลให้เขา”
ใบหน้าของผู้อํานวยการฮวงกลายเป็นสีดําทันที
“ฉันไม่ได้หมายถึงอะไร” ผู้อํานวยการแผนกศัลยกรรมทั่วไปลดเสียงลงอย่างกะทันหัน แต่เขาชี้ไปที่หน้าจอโทรทัศน์ที่อยู่ด้านบนแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่คุณทําฟุ่มเฟือยแผ่ขยายออกไปมากเพียงใด แต่นี่เป็นต้นไม้ที่สูงตระหง่าน ในโรงพยาบาลหยุนฮัว มันไม่สามารถเปลี่ยนเป็นคานขวางสําหรับโรงพยาบาลอื่นได”
“มันจะไม่เกิดขึ้น” ใบหน้าของ ผู้อํานวยการฮวงกลายเป็นสีแดงด้วยความโกรธอีกครั้งก่อนที่สีหน้าก็เต็มไปด้วยความมืดมน ใบหน้าของเขาเหี่ยวย่นและดูเหมือนส้มที่กําลังจะเน่า
