Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 922

EP 922

“หยังเฟิง คุณมาแล้ว” หมอหยานเห็นว่าถึงเวลาแล้วจึงเข้าไปในหอผู้ป่วย ตามที่คาดไว้ หยังเฟิงนั่งอยู่ข้างเตียงในโรงพยาบาลของสามีของเธอ
ตอนนี้หมอหยานไม่ได้ตั้งใจจะยั่วยวนหยังเฟิงอีกต่อไป แต่อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นเมื่อเห็นหยังเฟิง

ชีวิตในไอซียูเป็นเรื่องที่น่าเบื่อ และเขาขอบคุณพระเจ้าสําหรับความสุขเล็กๆ น้อยๆ นี้ เขาไม่ใช่คนที่มีความคาดหวังสูงอยู่แล้ว

แม้ว่า หยังเฟิงจะดูอึมครึมเล็กน้อยและเธอก็ดูเครียดขณะที่เธอฮัมเพลงเพื่อรับทราบ “มีอะไรผิดปกติ? หยังไดทําได้ดีไม่ใช่เหรอ?” หมอหยานรู้สึกทึ่ง เขาก้าวไปข้างหน้าทันที และมองไปที่จอภาพ เขาเห็นว่าดัชนีทั้งหมดอยู่ในช่วงปกติ…

“หมอหยาน ทําไมสามีฉันยังไม่ฟื้น?” หยังเฟิงลังเล แต่เธอก็ถามคําถาม แม้ว่าความกังวลในการรอการผ่าตัดจะจบลงได้ผ่านไปแล้ว แต่เธอก็เริ่มมีอารมณ์แปรปรวนเพราะความคาดหวังที่เธอมีเกี่ยวกับการฟื้นตัวของ หยังได

หมอหยานอดไม่ได้ที่จะตําหนิหลิงรันเล็กน้อย ‘คุณทําให้ หยังเฟิงมีความหวังสูงเช่นนี้ได้อย่างไร? คนไข้จะไม่อยู่ในแผนกของคุณด้วยซ้ํา’

“เนื่องจากเขาอยู่ภายใต้การดมยาสลบมาระยะหนึ่งแล้ว เขาจะใช้เวลาค่อนข้างนานในการฟื้นคืนสติ อย่าวิตกจนเกินไป” หมอหยานก้มลงมองยังได เขาทําการทดสอบง่ายๆ สองครั้งเพื่อให้ดูเหมือนว่าเขากําลังพยายามอย่างดีที่สุด หลังจากที่เขาทําหน้าที่ของเขาเสร็จ เขากล่าวว่า “สภาพของเขาตอนนี้ถือว่าคงที่ แต่เมื่อเขาจะตื่นขึ้นจริง ๆ ขึ้นกับความตั้งใจของเขาด้วย”

หยังเฟิงฮัมเพลงเพื่อรับทราบ เธอดูผิดหวัง เธอฝืนยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณหมอหยาน ฉันจะเรียกชื่อยองไดต่อไป”

“ตกลง. การพูดคุยกับผู้ป่วยก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน” หมอหยานไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน ความจริงแล้ว เขาไม่ใช่แพทย์ผู้มากประสบการณ์ และนี่เป็นครั้งแรกที่เขารักษาผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดหัวรุนแรงร่วมในกระเพาะอาหารและตับ แม้ว่าผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดหลายครั้งจะได้รับการรักษา แบบเดียวกันในห้องไอซียู แต่เขาไม่รู้ว่าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นหรือไม่

หยังเฟิงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อแสดงท่าทางร่าเริงและพยักหน้า เธอดูแลมือของหยังได

อย่างอ่อนโยนด้วยปลายนิ้วของเธอ

สามีของเธอเคยฟิตพอๆกับซอ แต่ตอนนี้เขาผอมแห้งและผอมแห้ง หยังเฟิงรู้สึกเหมือนว่าเธอไม่ได้สัมผัสอะไรนอกจากกองกระดูก

หยังเฟิงถอนหายใจภายใน และเธอก็เอานิ้วโป้งมาพันรอบนิ้วหัวแม่มือของ หยังไดมันเหมือนกับเกมงี่เง่าที่พวกเขาเคยเล่นเมื่อพวกเขาออกเดท

หยังไดเอานิ้วโป้งที่เย็นเยือกมาพันรอบนิ้วโป้งของ หยังเฟิงด้วย

หยังเฟิงตัวแข็งชั่วครู่และมองที่นิ้วโป้งของพวกเขาทันที ริมฝีปากของเธอสั่นสองสามครั้งและเธอเองก็ไม่สามารถทําอะไรได้น้อย

ความรู้สึกเย็นยะเยือกดําเนินต่อไปเป็นเวลาห้าถึงหกวินาทีก่อนที่ หยังไดจึงเริ่มรู้สึกตัว

“หมอครับหมอ!” หยังเฟิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเรียกออกมาหลายครั้ง “เกิดอะไรขึ้น?” หมอหยานรีบวิ่งเข้ามา

“ฉัน… ฉันรู้สึกว่า หยังไดกําลังสัมผัสฉันด้วยนิ้วของเขา”หยังเฟิงอธิบายอย่างประหม่าเล็ก

หมอยันไม่สงสัยในทันที ตามปกติเขาทําการทดสอบบางอย่าง เขายังชักไฟฉายออกมาและส่องไปที่ม่านตาของ หยังไดi

“ใช่ อาการของเขาค่อนข้างดี ฉันจะให้ซีทีสแกนเขาและดูว่าสิ่งต่าง ๆ เป็นอย่างไร…” หมอหยานพยักหน้าและปลอบ หยังเฟิงเล็กน้อยก่อนจากไป

หยังเฟิงพยักหน้าอย่างจริงจังและเธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้อีกครั้ง

หลังจากออกจากวอร์ด หมอหยานมองไปรอบๆ ก่อนกลับไปที่ห้องทํางานของเขา เขาหยิบมือถือออกมาแล้วพิมพ์ข้อความ [ผู้ป่วยมีโอกาสฟื้นคืนสติค่อนข้างสูง]

หลังจากนั้น หมอหยานก็เปิดรายชื่อผู้ติดต่อของเขาและแตะที่ชื่อหลายชื่อ หลังจากส่งข้อความไป เขาก็รู้สึกสบายใจเมื่อเอนตัวพิงเก้าอี้และสูดหายใจเข้าลึกๆ ยาวๆ “ทําไมคุณถึงกลับมาทันทีหลังจากที่คุณจากไป” เสียงที่นุ่มนวลของชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังหมอหยาน

“อะไรนะ… ผู้อําานวยการแผนก?” หมอหยานเกือบจะกระโดดขึ้นด้วยความตกใจ และเขารู้สึก ผิดมากจนโพล่งออกมาด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก

“คุณทํารอบวอร์ดเสร็จแล้วเหรอ” เสียงของผู้อํานวยการแผนกนั้นเบา

หมอหยานกลืนน้ําลายอย่างแรงและพูดว่า “ฉันเสร็จแล้ว”

“ได้. ผู้ชายคนนั้นเป็นยังไงบ้าง หยังได?” ผู้อํานวยการแผนกถาม

“มี… มีสัญญาณของการฟื้นตัว” หมอหยานไม่กล้าปิดบังอะไร เขารีบตอบอย่างเชื่อฟัง “เขาฟื้นตัวไดไหม”

“มีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูงที่เขาจะฟื้นคืนสติ สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยบอกฉันว่าตอนนี้ผู้ป่วยใช้นิ้วแตะเธอ นอกเหนือจากนี้ การอ่านดัชนีของเขาดีขึ้นแล้ว…”

“คุณแสดงให้ฉันดูได้ไหม”

“แน่นอน.” หมอหยานเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทันทีและคลิกที่ไอคอน

ในโรงพยาบาลหยุนฮัว ห้องไอซียูเป็นแผนกที่มีอุปกรณ์ใหม่ล่าสุดทั้งหมด และระบบเวชระเบียนดิจิทัลของพวกเขาก็ดีที่สุดเช่นกัน หมอหยานใช้เวลาไม่ถึงนาทีเพื่อแสดงผลการตรวจ

และสแกนรายงานต่างๆ ของผู้อํานวยการแผนก

ผู้อํานวยการแผนกอ่านทุกอย่างอย่างระมัดระวังและพยักหน้า เขายืนตัวตรงและพูดว่า “อาการของเขาดูปกติดี จับตาดูเขาไว้”

“ใช่.”

“ถ้าคุณมีเวลา ให้เขียนรายงานการรักษาโดยละเอียดเพิ่มเติมให้เขา เลิกเล่นโทรศัพท์ได้แล้ว” “ฮะ? แน่นอน!”

หมอหยานมีความผิด และหลังจากส่งผู้อํานวยการแผนกออกไปแล้ว เขาก็ไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับสิ่งที่คนหลังพูดได้ ‘ผู้อํานวยการแผนกอาจไม่เห็นข้อความที่ฉันส่งไปเมื่อกี้ใช่ไหม? ถ้าไม่เห็นเขาบอกไม่ให้เล่นโทรศัพท์ทําไม? เป็นเรื่องปกติที่จะไม่ให้พนักงานเล่นโทรศัพท์ในเวลาท่าการใช่ไหม แต่ไม่เคยมีใครห้ามใครไม่ให้เล่นโทรศัพท์มาก่อน…”

ผู้อําานวยการแผนกไอซียูกลับมานั่งที่ของเขา เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วมองไปรอบๆก่อน เขียนข้อความ [การฟื้นตัวของผู้ป่วยเป็นไปด้วยดี]
ถัดไป ผู้อํานวยการแผนกเลือกชื่อหลายชื่อในรายชื่อผู้ติดต่อของเขาและส่งข้อความ จากนั้น เขาก็รู้สึกสบายใจ เขาเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วสูดหายใจลึกและยาว

หวางเหมาชิกําลังเดินอยู่ในทางเดินของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน ฝีเท้าของเขารวดเร็ว และเขาก็เข้าไปในห้องทํางานของผู้อํานวยการฮวงสิ่งนี้ทําให้ตัวแทนขายยาคนอื่นๆ จํานวนมากมองมาที่เขา

“คนนี้หล่อมาก”

“แน่นอนว่าสิ่งที่คนหนุ่มสาวได้เปรียบคนแกก็คือ เรื่องอายุ ทําไมเขาไม่มาเป็นนายแบบแทนที่จะมาทํางานเป็นตัวแทนขายยาเช่นนี้”

“ฉันได้ยินมาว่าเขาเคยเป็นนายแบบมาก่อน และเขาตัดสินใจเป็นตัวแทนขายยา เพราะการเป็นนายแบบไม่ได้ทําให้เขามีเงินมากมาย”

“คุณเคยได้ยินเกี่ยวกับสิ่งนี้ที่เรียกว่าโซฟาแคสติ้งที่นางแบบต้องนอนกับพวกผู้มีอิทธิผลเพื่อโอกาสในการทํางาน”

“คุณคิดว่าผู้อํานวยการฮวง…”

“ไม่ใช่อย่างงั้นสักหน่อย ถ้าผู้อํานวยการแผนกฮวงนี้นะ ยอดขายของฉันคงเพิ่มขึ้นไปนานแล้ว”

ในสํานักงานผู้อํานวยการกําลังดูหนังสือเล่มเล็กที่มีปกหนังอยู่ข้างหน้าเขาด้วยท่าทางเคร่งขรึม

หวางเหมาชิสามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ตึงเครียด เขาพูดด้วยน้ําเสียงที่ต่ําลง “เราได้คุยกันเรื่องนี้แล้ว และด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน นี่เป็นสิ่งเดียวที่เราทําได้”

“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วหรือ”

“ไม่มีเวลาพอที่จะแก้ไขเพิ่มเติม”

“อืม… เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น ตั้งใจทํางานล่ะ” ผู้อํานวยการฮวง เงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย และสายตาของเขาก็เฉียบแหลมในขณะที่เขาจ้องไปที่หวางเหมาชิ “ผู้จัดการเซียว เป็นคนแนะนําคุณที่นี่ และเป็นเพราะคุณคุ้นเคยกับทั้งสองฝ่าย ดังนั้นมันจะทําให้การสื่อสารง่ายขึ้น คุณต้องใช้ประสบการณ์ของคุณให้เกิดประโยชน์”

“ใช่ แน่นอน” หวางเหมาชิ พยักหน้าอย่างรวดเร็ว

“งั้นเราจะเอาอันนี้” ผู้อํานวยการฮวงชี้ไปที่บางสิ่งในหนังสือหนังสีดําตรงหน้าเขา เขาถูกชี้ไปที่แผ่นไหมสีทอง มีคําศัพท์อยู่หนึ่งแถว: สัมมนา 1,500 เคสการผ่าตัดตับ

หวางเหมาชิพยักหน้าอย่างจริงจังและกล่าวว่า “เราจะไปหาทองคําทรายพร้อมกับแบบอักษรสีแดง เราจะเสิร์ฟบุฟเฟต์มาตรฐาน และผู้ร่วมงานจะพักที่ โรงแรมโพเพอรัสฟอจูน…” ผู้อํานวยการฮวงพยักหน้าขณะที่ฟัง หวางเหมาชิและมีความภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขา ‘มีหน่วยงานอื่นที่จัดงานขนาดใหญ่เช่นนี้หรือไม่? มีไหม? มี!?’

หวางเหมาชิกําลังพูดอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของผู้อํานวยการฮวงเขาก็พูด ว่า “อ้อ มีอย่างอื่นที่ผมอยากจะพูดถึงอีก”
“อืม? ดูเหมือนจะมีข่าวดี?”

“ผู้อําานวยการอฮวง ฉันกําลังพูดถึงคุณหวัง ชวนเหวิน ขอขอบคุณโรงพยาบาลหยุนฮัว ผู้อ่านวยการฮวง หมอหลิง และเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์คนอื่นๆ ดังนั้นทางเราจึงอยากแบกรับครึ่งหนึ่งของค่าใช้จ่ายในการสัมมนานี้…”

การแสดงออกของผู้อ่านวยการฮวงหยุดนิ่ง “ฮิฮิ. พวกนักธุรกิจนี้รวยจริงๆ”