Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 929

EP 929

“ถ้าใครมีค่าถาม คุณสามารถพูดออกมาได้ทุกเมื่อ” ตั้งแต่วินาทีที่หยูหยวน หยิบไมค์ขึ้นมา เธอไม่ได้ตั้งใจจะวางมันลง เธอดูตื่นเต้นและเธอก็มีกําลังใจสูง ถึงเวลาที่เธอต้องชิ+เน่ และการแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไป ไม่สําคัญว่าคนอื่นจะไม่เห็นหน้าเธอ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอมีพลัง และการแสดงออกทางสีหน้าของเธอก็มีชีวิตชีวา

“หากคุณพบปัญหา คุณสามารถพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ของเราได้ คุณสามารถถามคําถามได้ทุกเมื่อที่ไมโครโฟนอยู่ในมือคุณ” ในระหว่างการผ่าตัดหยูหยวนจงใจหยุดคําอธิบายของเธอชั่วคราว โดยมีเจตนาที่จะโต้ตอบกับผู้ชม

ในแผนเดิม การโต้ตอบต้องได้รับการจัดการอย่างระมัดระวัง นี่ไม่ใช่รายการบันเทิง และถึงแม้จะเป็นการผ่าตัดในที่สาธารณะ แต่ก็มีผู้ป่วยเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แม้ว่าศัลยแพทย์จะพูดคุยตลอดเวลา แต่พวกเขาก็ต้องระมัดระวังในการสื่อสารและโต้ตอบกับผู้ชมโดยเจตนา

ผู้เชี่ยวชาญด้านการประชาสัมพันธ์จากบริษัทยายูรินได้คิดแผนบางอย่างสําหรับหยูหยวนและมีพนักงานที่เตรียมพร้อมที่จะเข้าไปแทรกแซงการถ่ายทอดสดได้ตลอดเวลา

อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่ผู้คนในบริษัทยายูรินกังวลเกิดขึ้น

การโต้ตอบไม่เพียงทําอย่างระมัดระวัง แต่ยังหายากอีกด้วย

คนที่ถามคําถามส่วนใหญ่เป็นหมอที่มีชื่อเสียงน้อยกว่า แทนที่จะเป็นหมอที่มีชื่อเสียงและมีทักษะสูงที่มาชมการผ่าตัดโดยมีเจตนาที่จะยิงหลิงรัน

ครึ่งชั่วโมงหลังการผ่าตัด ผู้ชมยังไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ แต่เมื่อการผ่าตัดใกล้จะสิ้นสุดลง แพทย์ผู้มีประสบการณ์ทุกคนก็เข้าใจดีว่ากําลังเกิดอะไรขึ้น

“นี่คือพลังของหลิงรัน” ผู้อํานวยการฮวงเฝ้าดูสิ่งต่าง ๆ ในโรงแรม วันนี้ เขาออกจากห้องประชุมที่ใหญ่ที่สุดในโรงแรมและเข้าไปในห้องรอเล็กๆ จากนั้นเขาก็วางมือทั้งสองข้างไว้ที่เอวและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“คุณหมายความว่าอย่างไรโดยผู้มีอํานาจ” หมอโจวตัดสินใจเล่นร่วมกับฮั่วฉงจุน

“สิงโตเป็นราชาแห่งป่า และมังกรเป็นราชาแห่งอาณาจักรในเทพนิยาย ในฐานะแพทย์ เราควรมีอํานาจประเภทหนึ่งที่สามารถใช้เพื่อปิดปากและปราบคนอื่นในบางแง่มุมได้” ผู้อํานวยการฮวง

พอใจกับตัวเอง “คุณจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไรหลังจากดูบันทึกการสนทนาก่อนการผ่าตัดที่เรามีในวันนี้ มีแพทย์จํานวนหนึ่งที่เชี่ยวชาญด้านการตัดตับ และไม่มีใครกล้าถามหลิงหวั่น เพราะพวกเขากังวลว่าอาจมีคนสังเกตเห็นจุดอ่อนของพวกเขา หมอที่ถามคําถามเป็นหมอที่มีชื่อเสียงน้อยกว่า และทุกคนก็มีน้ําเสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตน พวกเขาต้องการเรียนรู้บางอย่างจากหลังรัน เป็นภาพที่น่าพึงพอใจจริงๆ…”

หมอโจวยิ้ม “มันก็เหมือนกับสิ่งที่คุณเป็นเมื่อคุณกล่าวสุนทรพจน์ในระหว่างการสัมมนาก่อนหน้านี้”

ผู้อํานวยการส่งยิ้มให้หมอโจวอย่างเห็นด้วย และเขาก็มีความสุขมากจนยิ้มจากหูถึงหู “นั่นเป็นเรื่องที่แตกต่าง หลิงรันเก่งเรื่องการตัดตับอย่างแท้จริง คุณรู้หรือไม่ว่าการผ่าตัดตับหนึ่งพันห้า ร้อยครั้งไม่ใช่เรื่องตลก จากที่ฉันรู้ แพทย์หลายคนสามารถบรรลุสิ่งนี้ได้หลังจากทํางานมาทั้งชีวิต และผลลัพธ์ของพวกเขาก็ไม่ได้ดีเท่ากับของหลิงรัน การผ่าตัดสาธารณะนี้เป็นไปอย่างสมบูรณ์แบบ อาจเป็นเพราะการเตรียมตัวที่เพียงพอของเรา และอาจเป็นเพราะผู้ป่วยยังเด็ก ทุกคนจะไม่มีอะไรนอกจากการสรรเสริญ สําหรับฉันแม้ว่าฉันมักจะมีอํานาจในการเงียบและปราบคนอื่น…”

“ชื่อของคุณเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง คนอื่นกลัวคุณ แต่พวกเขาก็เคารพคุณในเวลาเดียวกัน”

หมอโจวเล่นพร้อมกับรอยยิ้ม

ด้านหลังหมอโจว แพทย์ประจําบ้านที่ดูธรรมดามากจนคนอื่นจําชื่อเขาไม่ได้ จึงอยากดึงสมุดจดของเขาและจดสิ่งที่หมอโจวเพิ่งพูด เขาพึมพําว่า “เขาเป็นศิลปินภาพเหมือนที่ฉลาดอย่างแน่นอน”

แพทย์ทุกคนรอบตัวเขาพยักหน้าพร้อมกัน ยกตัวอย่างศิลปินภาพเหมือนที่กําลังวาดภาพเหมือนของกษัตริย์ที่ขาดขาและตาเป็นตัวอย่าง แม้ว่าช่างภาพจะวาดเขาเป็นราชาที่มีสองขาที่ยาวและแข็งแรง ไม่ว่ารูปคนจะดูดีแค่ไหน มันก็เป็นแค่เรื่องโกหก แต่ถ้าคุณจะวาดภาพเหมือนของราชาที่กําลังล่าสัตว์ด้วยขาข้างหนึ่งวางบนหินและตาข้างหนึ่งซ่อนอยู่หลังปืน มันจะสมบูรณ์แบบ

เมื่อพูดถึง ผู้อํานวยการหากคุณสรรเสริญเขาและบอกว่าเขาสามารถเงียบและปราบทุกคนด้วยทักษะของเขา มันจะไม่ปิดบังความจริงที่ว่าเขาลืมตา มันอาจจะฟังดูเหมือนเป็นการเยาะเย้ยแพทย์ประจําบ้านทุกคนตัดสินใจที่จะเรียนรู้การเยินยอจากหมอโจวในอนาคต ทักษะของหลิงรันนั้นยากเกินกว่าจะเรียนรู้ และทักษะของหมอโจวก็ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ใช้งานได้จริงมากกว่า…

ผู้อําานวยการอยู่ในอารมณ์ที่ดีทีเดียว เขาพอใจกับความปรารถนาที่จะอวดต่อหน้าหมอโจว และหมอคนอื่นๆอีกสักหน่อย เมื่อเขาอยู่ในห้องประชุมใหญ่ในตอนนี้ เขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องพูดอย่างถ่อมตนเพื่อที่เขาจะได้ทําให้หลิงรันดูดีขึ้น เขาระงับความปรารถนาที่จะโอ้อวดมาเป็นเวลานาน
หลังจากคุยอวดไม่กี่นาที ผู้อํานวยการก็หันกลับมามองที่หมอโจว“ทําไมคุณยังอยู่ในห้องรอ? วันนี้ที่โรงพยาบาลมีงานไม่มากเหรอ?”

“ฉันได้โทรหาสายด่วนฉุกเฉินแล้ว ฉันบอกให้พวกเขาส่งผู้ป่วยที่ไม่ป่วยหนักไปที่โรงพยาบาลอื่นเช่นโรงพยาบาลจังหวัดหยุนฮัว แพทย์จากกลุ่มการรักษาครึ่งหนึ่งอยู่ในห้องฉุกเฉิน และนั่นก็เพียงพอแล้ว” หมอโจวหยุดครู่หนึ่งแล้วหัวเราะ “ฉันขอให้พวกเขาย้ายผู้ป่วยไปยังแผนกอื่นๆมากขึ้น ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะมีสิ่งที่ต้องทํา แต่ก็ไม่ยุ่งเกินไป ตอนนี้พวกเขาอารมณ์ดีมาก” “อืม นี่ก็เป็นสิ่งที่ดีเช่นกัน เราไม่จําเป็นต้องรับผู้ป่วยปวดหัวและมีไข้จํานวนมากอีกต่อไป เนื่องจากเราเป็นศูนย์การแพทย์ฉุกเฉิน เราต้องทําให้เป็นจุดที่จะทําหน้าที่เป็น ‘ศูนย์” ผู้อํานวยการตกลง อย่างไรก็ตาม เขามองไปที่หมอโจวอีกครั้งและกล่าวว่า “แต่เราต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรักษาผู้ป่วยทั้งหมดที่เราสามารถรักษาได้ อย่าเพิ่งโอนผู้ป่วยไปยังแผนกอื่น เราจะทําอย่างไรในอนาคตหากทุกคนคุ้นเคยกับการย้ายผู้ป่วยไปยังแผนกอื่นมากเกินไป”

“ใช่คุณพูดถูก.” เมื่อหมอโจวเห็นว่า ผู้อํานวยการไม่ได้มุ่งเน้นไปที่ความจริงที่ว่าเขากําลังหย่อนยานแทนที่จะทํางานในโรงพยาบาลอีกต่อไป เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ในห้องปฏิบัติการ หลิงรันตอบคําถามที่ดังออกมาจากอินเตอร์คอมเป็นระยะๆ

มาหยานริน และหมอลู่ที่ทําหน้าที่เป็นผู้ช่วยอดยิ้มไม่ได้ พวกเขาพอใจกับตัวเอง

หลายคําถามคือสิ่งที่พวกเขาเคยถามมาก่อน ตอนนี้พวกเขารู้ค่าตอบแล้ว

เนื่องจากทั้งคู่ยุ่งอยู่กับการแสดงเป็นผู้ช่วย พวกเขาจึงไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับสาเหตุที่มีแต่หมอที่มีชื่อเสียงน้อยกว่าและรุ่นน้องเท่านั้นที่ถามคําถาม แต่เมื่อพวกเขาได้ยินหมอเหล่านี้ถามคําถามที่รู้ค่าตอบอยู่แล้ว ก็รู้สึกมีความสุขเพราะเหตุผลต่างๆ นานา

“อืม ขอฉันตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ สักครู่” หลิงรันขอกรรไกรและตัดไหมเส้นสุดท้ายออก จากนั้น เขาก็ตรวจสอบทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบ

ผู้ช่วยระงับความรู้สึกมีความสุขทันทีและตรวจสอบสิ่งต่างๆ ร่วมกับหลิงรัน

สําหรับ Yu Yuan ซึ่งกําลังอธิบายคําาอธิบายในห้องเยี่ยมเยียน เธอหยุดช่วงคําถามและคําตอบ ขณะที่เธอถือไมค์ เธอก็ลดเสียงลงอย่างเป็นธรรมชาติ “หมอหลิงจะระมัดระวังในการผ่าตัด คนไข้ และหลังจากการผ่าตัดเสร็จสิ้น เขามีมาตรฐานสูงในการตรวจเช็คสิ่งต่างๆ ผู้ช่วยทุกคนคงจะกังวลในเวลานี้…”

“หมอหลิงจะทําอย่างไรถ้าพวกคุณไม่ผ่านกระบวนการตรวจสอบให้ดี” แพทย์ในห้องเยี่ยมก็ถามด้วยความอยากรู้

นอกเหนือจากแพทย์รุ่นเยาว์ แพทย์หลายคนที่มีเปลือกตาหนักจากอาการง่วงนอนยังมองเธอด้วยความสงสัย

แม้ว่าศัลยแพทย์ทุกคนจะดุคนอื่นในห้องผ่าตัด แต่ทุกคนก็อยากรู้ว่าศัลยแพทย์คนอื่นทําได้อย่างไร

หยูหยวน ก็สูญเสียค่าพูดเช่นกันเมื่อเธอได้ยินค่าถามนี้ เธอครุ่นคิดอย่างรอบคอบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ปกติแล้ว เมื่อเรามองไม่เห็นปัญหา หมอหลิงจะเข้าไปช่วย

“ลงโทษยังไง” ชายสูงอายุไม่สามารถหยุดตัวเองจากการยิ้มจากหูถึงหูได้ “เขาตีกันผู้ช่วยของเขาหรือเปล่า”

หยูหยวนส่ายหัวเล็กน้อย “เท่าที่ฉันจําได้ หมอหลิงแทบไม่เคยลงโทษใครเลย ถ้าใครทําอะไรผิด เขาจะชี้ให้เห็นความผิดพลาด แล้วฉันเดาว่าคนที่ทําผิดจะรู้สึกผิดและละอายใจ” “นี่หมายความว่ายังไง” ชายชราไม่เข้าใจสิ่งที่หยูหยวนพูดเลย

หยูหยวนมองไปที่คนที่พูดและอดยิ้มไม่ได้ “ฉันเดาว่ามันหมายความว่าหมอหลิงมีออร่าที่น่าเกรงขามเกี่ยวกับตัวเขาซึ่งจะทําให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขามีความคิดริเริ่มที่จะทํางานหนัก”

ชายชราหัวเราะเสียงดัง “ฉันคิดว่าการพูดคุยเกี่ยวกับการวางออร่าทั้งหมดนี้ที่พูดพล่ามมาให้ฉันบอกคุณว่ามันเป็นเรื่องปกติมากกว่าสําหรับศัลยแพทย์ที่จะมีหัวใจที่แข็งกระด้างและพูดคําที่ชั่วร้าย”

ขณะที่เขาพูด ชายชราก็ลุกขึ้นและกดปุ่มอินเตอร์คอม เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “หมอหลิง” “ใช่?” เสียงของหลิงรันมั่นคง เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังห้องเยี่ยมเยียน

ชายสูงอายุเห็นการจ้องมองที่เฉียบคมของหลิงรันขณะที่เขามองลงไป และคําพูดที่เขาตั้งใจจะพูดก็ติดอยู่ในลําคอของเขาทันที “ผมพยายามจะพูดอะไรอีก?”

หลิงรันได้รับการผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว เขาขมวดคิ้วและตําหนิชายชรา “พวกที่ไม่เกี่ยวโยงกับการแพทย์ อย่ากดปุ่มอินเตอร์คอม
ชายสูงอายุดิ้นอย่างไม่สบายใจ และเขาแค่ต้องพูดว่า “ฉันขอโทษ เอิ่ม…”

หลิงรันท่าท่าทาง และด้วยเสียงปั๊บ พยาบาลที่ไหลเวียนอยู่ในห้องผ่าตัดก็จบการสนทนา