Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 960

EP 960

หวังจวงหยงรู้สึกเหมือนปลาอยู่ในน้ําในคลินิกเล็กๆของครอบครัวหลิงเขาไม่ได้เป็นโรคฮีโมโฟบิกขนาดนั้นและเขาอาจจะลาออกจากการเป็นแพทย์ภายในได้แต่เห็นได้ชัดว่าสะดวกกว่าสําหรับหวังจวงยงที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการฟื้นฟูสมรรถภาพนอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสามารถด้านเวชศาสตร์ฟื้นฟูเป็นอย่างดี

ก่อนหน้านี้เมื่อหวังจวงหยงทํางานร่วมกับแพทย์ที่เข้าร่วมและแพทย์อาวุโสในโรงพยาบาลเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยในการฟื้นฟูสมรรถภาพไม่เพียงแต่จะเหนื่อยแต่ยังไม่ได้รับการเอาใจใส่อย่างจริงจังนี้ไม่ได้สิ้นสุดในแผนกสําหรับผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัว หวังจวงหยงยังเด็กเกินไปที่จะมีทักษะในด้านใดด้านหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้เชี่ยวชาญด้านการฟื้นฟูสมรรถภาพโดยชอบด้วยกฎหมายปรากฏตัวในคลินิกตระกูลหลิงทุกคนในละแวกนั้นถือว่าเขามีความสําคัญ

“เอ่อไหล่ฉัน…”

“ขาฉันเจ็บเวลาอากาศหนาว…”

“ฉันถีบเข่า…”

คลินิตระกูลเป็นสถานที่ที่ชาวชุมชน ชอบมารวมตัวกันเสมอเมื่อพวกเขาได้ยินว่ามีผู้เชี่ยวชาญด้านการฟื้นฟูสมรรถภาพโดยชอบด้วยกฎหมายอยู่ที่นั่นพวกเขาทั้งหมดจึงเริ่มเข้ามาสอบถามและเข้ารับการรักษา ยังมีบางคนที่เพิ่งไปที่นั่นเพื่อร่วมสนุก

หลิงโจว ตัดสินใจแขวนกระดานที่ดงเฉินใช้นอกคลินิกคําว่า “25 หยวน”พิมพ์ด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่และหนาราคาเท่ากับราคาที่ร้านเสริมสวยในชุมชนเคยคิดค่าสระผมมีราคาไม่แพงมากสําหรับผู้คนในชุมชน

เมื่อหวังจวงหยงเห็นว่าหลิงโจวยุ่งแค่ไหนและวิธีที่คนหลังจัดสรรห้องพิเศษให้เขาเขาก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อยเขาพูดว่า“ลุงหลิงคุณไม่ต้องทําอะไรเป็นทางการแล้วฉันแค่ช่วยในละแวกบ้านมันไม่เหมาะที่จะเกี่ยวข้องกับเงินในเรื่องนี้ใช่ไหม”

“ถ้าเงินไม่สมควรจะให้เกี่ยวอะไรด้วยไม่เหมือนคุณมาจากโลเวอร์กรูฟแม้แต่คนในโลเวอร์กรูฟก็ไม่ทําอะไรฟรีๆถ้าเราจะทําทุกอย่างแบบฟรีๆยังไงล่ะ”จะมีใครหาเลี้ยงชีพไหมฉันต้องจ่ายทั้งๆที่ฉันกินบะหมี่สไลด์ในร้านอาหารของครอบครัวหยางโอเคฉันไม่สามารถกินฟรีได้เพราะลูกชายของฉันเคยชินกับมือของโอลด์หยางมาก่อนฉันขอได้ไหม?”หลิงโจวโบกมือให้เลิกจ้างและพูดว่า“อยู่อย่างสบายใจและช่วยคนในละแวกนั้นให้หายดีส่วนค่าธรรมเนียม 25 หยวนฉันจะให้ทั้งหมดแก่คุณ”

“การพักฟื้น” หวังจวงหยงกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา”นอกจากนี้การออกกําลังกายเพื่อการฟื้นฟูไม่ใช่สําหรับทุกคน”

“ถ้ารู้สึกอยากทําก็ช่วยออกไปการออกกําลังกายจะไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายใช่ไหม”หวังจวงหยงคิดเกี่ยวกับมันและส่ายหัวเล็กน้อย “จะไม่มี
อันตรายใดๆอย่างแน่นอน เนื่องจากเราปรับแต่งโปรแกรมการออกกําลังกายตามสภาพร่างกายของผู้ป่วย

“นั่นเป็นเหตุผลเช่นเดียวกับที่เราเติมกลูโคสลงในถุงถ่ายของเหลว หากไม่มีกลูโคสผู้ป่วยจะคิดว่าคุณกําลังเปลี่ยนมันให้สั้นลงด้วยกลูโคสพวกเขาจะพูดคุยกับเราและผู้ป่วยรายอื่นๆได้ยาวนานขึ้น” หลิงโจวยิ้ม“หมอหวังแม้ว่าคลินิกของเราจะเล็กแต่คุณก็สามารถทําเงินได้ 500 หยวนทุกวันถ้าคุณต้องรักษาผู้ป่วยยี่สิบคนต่อวัน แค่มองว่าเป็นรายได้เสริม”

ด้วยนิสัย หลิงโจวพยายามทําให้หวังจวงหยงแพทย์หนุ่มตกหลุมพรางของเขาเป็นสิ่งสําคัญอย่างยิ่งที่เจ้าของคลินิกจะต้องรู้จักความสัมพันธ์ทุกประเภทกับแพทย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับผู้ที่ต้องการขยายธุรกิจเนื่องจากจําเป็นต้องจ้างแพทย์จํานวนมาก หวังจวงหยงใช้เวลาค่อนข้างนานในการคํานวณ“เป็นไปไม่ได้ที่คนไข้ 20 คนจะมารับการ

รักษาจากฉันทุกวันใช่ไหม”เขาถามอย่างลังเลเล็กน้อย

“ลองใช้ดูแล้วคุณจะรู้ คลินิกของเราค่อนข้างมีชื่อเสียงในด้านหมอนวด”หลิงโจวดูพอใจกับ

ตัวเอง “หลิงรันและดงเฉิงมีบริการหมอนวดที่นี่ตลอดเวลา และทุกคนก็ยินดีจ่าย” “ถ้าอย่างนั้น… เกี่ยวกับเรื่องนี้… เราไม่ควรแบ่งกําไรเท่าๆกันเหรอ?”

“ไม่จําเป็นหรอก มีเงินทั้งหมดก็ได้แค่พาคนไข้มาที่คลินิกคนเดียวก็มีความสุขแล้ว” หลิงเจี๋ยโจวกล่าวอย่างไม่เห็นแก่ตัวและโบกมือลาอันที่จริงคลินิกตระกูลหลิงเป็นสิ่งสําคัญที่จะสามารถรักษาผู้ป่วยไว้ได้

ตราบใดที่คนในละแวกนั้นเต็มใจที่จะไปเยี่ยมคลินิกเขาก็มีวิธีหาเงินมากมายนับไม่ถ้วน

ในทํานองเดียวกันหากผู้ป่วยทั้งหมดตัดสินใจที่จะไปที่ทางใต้ของชุมชนหรือโรงพยาบาลหยุนหัวแทนคลินิกตระกูลหลิงเองก็จะต้องปิดกิจการในไม่ช้า

หวังจวนหยงดูเหมือนจะไม่เชื่อแต่เขาเข้าไปในห้องและนั่งบนเก้าอี้ผ่านรูเล็กๆที่ประตูเขามองเห็นคําว่า “25 RMB” บนกระดานไฟนีออนได้ชัดเจน

“ครั้งละ 25 หยวน จากนี้ไป หมอหวังจะให้ค่าปรึกษาที่คลินิกตระกูลหลิง”หลิงโจวทําให้หวังจวงหยงเป็นหนึ่งในหมอของคลินิกโดยไม่ต้องคิดเลยมันไม่ใช่ว่าเขาต้องจ่ายเงินพื้นฐานให้หวังจวงหยงอยู่ดีตราบใดที่หวังจวงหยงเต็มใจมาพวกเขาไม่มีหมอเพียงพอ
ไม่นานก็มีหญิงวัยกลางคนเข้ามาในห้อง

“สวัสดีส่วนไหนของร่างกายคุณที่รู้สึกไม่สบาย”หวังจวนหยงไม่มีคุณสมบัติที่จะให้คําปรึกษาในโรงพยาบาลเขาตื่นเต้นมากเมื่อเห็นผู้ป่วยเดินผ่านประตู

“ไหล่ของฉันแข็งมาก”

“ขอผมดูก่อนนะครับ”หวังจวนหยงเดินไปข้างหน้าในขณะที่เขาพูดและกดไหล่ของเธอเล็กน้อย “มันค่อนข้างแข็งจริงๆคุณกําลังทานยาอะไรอยู่หรือเปล่า”

“เปล่า มันเป็นอาการบาดเจ็บเก่าและยาตัวใดตัวหนึ่งไม่ได้ผล” หญิงวัยกลางคนส่ายหัว“คุณทําร้ายตัวเองอย่างไร”

“ตอนที่ฉันกําลังทอดเมล็ดทานตะวัน”

“โอ้.” หวังจวงหยงมองดูขนาดร่างกายของหญิงวัยกลางคนและแสดงความเข้าใจ

“หนุ่มน้อย ขอหมอนวดเก่งๆ ให้ฉันหน่อยเถอะ” หญิงวัยกลางคนมักไปหาปราชญ์ที่คลินิคตระกูลหลิงด้วยเมื่อตงเซิงอยู่ใกล้ๆเธอจะปล่อยให้เขาทํา แต่เมื่อใดก็ตามที่หลังรันอยู่ใกล้เธอก็จะ กระตือรือร้นมากขึ้นในการมาแม้ว่าวันนี้หมออีกคนหนึ่งจะเสนอบริการหมอนวดหญิงแต่เธอก็เต็มใจที่จะลองท่าดู

หวังจวงหยงหัวเราะคิกคักและหมอดูหญิงวัยกลางคนอย่างหลิงรันสอนเธอก่อนที่เขาจะทํา

เสร็จ เขาพูดว่า “มาดามฉันช่วยผู้ป่วยด้วยการออกกําลังกายเพื่อฟื้นฟูเป็นหลัก

“แพงกว่านี้ไหม?”

“ไม่เชิง.”

“โห ท่าแบบนี้ได้ยังไง?

หวังจวงหยงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ข้าจะทําให้สิ่งต่าง ๆ ง่ายขึ้นสําหรับนักๆ

ปราชญ์ คุณเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่ทําอะไรเลยหมอผีทําทุกอย่างส่วนเรื่องแบบฝึกหัดเพื่อการฟื้นฟูฉันจะสอนท่าบางอย่างให้คุณและคุณต้องทําเอง”

เขา

“ฉันต้องทําเอง?”หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้ว

“ใช่ ให้ฉันสอนท่าแรกให้คุณคุณลองดูก็ได้” ขณะที่หวังจวนหยงพูด เขาก็เริ่มขยับแขนของ

หญิงวัยกลางคนยืนขึ้นอย่างไม่เต็มใจเล็กน้อยแล้วพูดว่า”เอาล่ะ ถ้าฉันต้องขยับตัวยังไงก็เถอะ ทําให้ถูกกว่านี้…”

“จ่ายเท่าที่คิดว่าควร” หวังจวงหยงไม่เคยชินกับการทําธุรกรรมทางการเงินแบบนี้มาก่อนแต่เขาฟังดูเหมือนหมอทั่วไปในตอนนั้น

หญิงวัยกลางคนไม่พบความผิดในสิ่งที่เขาพูดเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเริ่มเคลื่อนไหวตามคําแนะนําของหวังจวงหยง

หวังจวนหยงลุกขึ้นตามธรรมชาติและทําให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ทําร้ายตัวเองเขายังให้คําแนะนําแก่เธอ

“ใช้กําลังมากกว่านี้ เข้าใจไหม”

“ข้าจะกดให้เจ้า”

“ไปต่อ อีกแค่สามครั้ง!”

เสียงของ หวังจวงหยงยังคงดังออกมาจากห้อง

พร้อมกับเสียงของเขาเป็นเสียงกรีดร้องที่ควบคุมไม่ได้ของหญิงวัยกลางคนเสียงทะลุผ่านผนังเข้าไปในลานบ้านและทะลุผ่านเพดาน และพวกเขาก็สามารถได้ยินได้ใน

ห้องโถงต้อนรับเพื่อนบ้านทุกคนที่รับการถ่ายของเหลวได้ยินพวกเขา

“นั่นสิ ค่อนข้างจะวุ่นวาย

“น่าสนใจดีนะ”

“ดังนั้น นี่คือเสียงของพี่ใหญ่หลิวเมื่อเธอกรีดร้อง”

สิบห้านาทีต่อมา หญิงวัยกลางคนที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเดินออกจากห้องปรึกษาเล็กๆของหวังจวงหยงด้วยสีหน้าที่สดชื่น

ชายชราคนหนึ่งซึ่งมักจะขายของชุบแป้งทอดอยู่หน้าซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆ มองดูเมฆสีขาวบนขอบฟ้าด้วยสีหน้าที่อ่อนล้าและพูดกับหลิงเจี้ยโจวซึ่งกําลังเดินผ่านเขา“ผู้เฒ่าหลิงฉันรู้ว่าธุรกิจ

ของทุกคนไม่ดีในปีนี้ แต่ในฐานะคลินิกพวกคุณควรยึดมั่นในสิ่งที่คุณถนัด คุณไม่สามารถขายทุกอย่างได้”

หลิงโจวตกตะลึง “คุณกําลังพูดเรื่องอะไร?”

ชายชรามองหลิงเจี้ยโจวอย่างลึกซึ้ง”ฉันได้ยินมาว่าคลินิกของคุณเริ่มขายแชมพูและแชมพูสําหรับผิวกาย”

หลิงโจวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ”สําหรับผู้ที่แพ้ผลิตภัณฑ์ธรรมดาและสตรีมีครรภ์”ชายชราหัวเราะคิกคัก“ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรฉันควบคุมสิ่งที่คุณขายไม่ได้อยู่ดี…”