Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 961

EP 961

หวังจวงหยงทํางานในคลินิคตระกูลหลิงจนกระทั่งอายุ 11 โมงกว่าๆในตอนกลางคืนจากนั้น

เขาก็จากไปอย่างไม่เต็มใจหลังจากเช่าจักรยานที่ใช้ร่วมกัน

ความจริงแล้ว มีคนมาที่คลินิกน้อยมากหลังจากสิบโมงตอนกลางคืนอย่างไรก็ตามเงินเป็นแรงจูงใจที่ยิ่งใหญ่หวังจวงหยงอดไม่ได้ที่จะพูดต่อไปเมื่อเขาคิดว่าเขาจะทําเงิน 25 หยวนต่อผู้ป่วยได้อย่างไร

กับผู้ป่วยพิเศษทุกรายที่เขารับการรักษาเขาต้องทําเงินเพิ่มอีก 25 หยวนแน่นอนหวางจวงยังแพทย์ประจําบ้านหนุ่มแทบจะปฏิเสธข้อเสนอที่เย้ายวนใจไม่ได้

เขาได้ช่วยผู้ป่วยด้วยการออกกําลังกายเพื่อการฟื้นฟูในโรงพยาบาลด้วยเซสชั่นเหล่านั้นใช้เวลานานขึ้นและโดยพื้นฐานแล้วเขาก็จะทําแบบเดียวกันแม้ว่าเขาจะไม่ได้รับความเคารพมาก

นักในขณะที่ทํางานในโรงพยาบาลแต่เขาทําได้เพียง 12.50 หยวนต่อครั้ง ด้วยเงินจํานวนนั้นเขาสามารถซื้อโค้กขวดเล็กๆได้เพียงขวดเดียว

ในฐานะผู้ชายที่เพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยสิ่งที่หวังจวงหยงต้องการทํามากที่สุดคือ

การพิสูจน์คุณค่าของเขา ความจริงที่ว่าเขาสามารถสร้างรายได้จากการทํางานหนักของเขาเอง ทําให้เขามีกําลังใจที่ดีแน่นอนที่สําคัญที่สุด ความจริงที่ว่าเขาสามารถทําเงินได้ 25 หยวนต่อ คนไข้หนึ่งคนทําให้เขาตื่นเต้นเขากลับบ้านและนอนหลับจากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้นเพื่อไปทํางานหลังเลิกงานหวังจวงหยงรีบไปที่คลินิก Lower Groove เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืด

“อ๊ะ หมอหวางมาแล้ว”

“หวัง ช่วยเก็บช่องไว้ให้ข้าด้วย”

“หมอหหวัง มาร้านเราสิ ถ้ามีเวลา…

เสียงก้องกังวานจากลานของคลินิกตระกูลหลิง และสถานที่นั้นมีชีวิตชีวามากจนดูเหมือนบาร์คาราโอเกะสําหรับผู้สูงอายุซึ่งเต็มไปด้วยผู้หญิงสูงอายุ
หลิงโจวก็หัวเราะอย่างมีความสุข เขาคว้ากระติกน้ำร้อนที่เขาซื้อมาเมื่อภรรยาของเขาให้กําเนิดหลังรันและเดินให้หวังจวงหยงไปที่ห้องให้คําปรึกษาเล็กๆของเขาจากนั้นเขาก็รินน้ำอุ่นให้คนหลังและพูดด้วยรอยยิ้มว่า”หมอหวัง คุณทํางานหนักมากฉันจะขอให้ผู้ป่วยที่จองช่องเข้ามาทีละคนทีหลังเราจะทําสิ่งต่างๆเช่นที่เราทําในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา”

“ได้ แน่นอน”หวังจวงหยงเห็นด้วย เขาฟังดูเหมือนนักร้องสูงอายุที่ร้องเพลงตามท้องถนนมานานหลายปี

“ฉันได้ช่องแรกแล้ว” หญิงวัยกลางคนที่บาดเจ็บที่ไหล่ของเธอขณะย่างเมล็ดพืชและถั่วและหญิงวัยกลางคนอีกสองสามคนพูดติดตลกว่าสาปแช่งเธอเรียกเธอว่าวัวแก่และแครอทอ้วน

หลังจากทํางานอย่างหนักเพื่อให้คําปรึกษาเป็นเวลาสองสามวัน หวังจาวหยงก็มีชื่อเสียงพอสมควรชาวบ้านจํานวนมากจากบ้านใกล้เคียงมาออกกําลังกายเพื่อฟื้นฟูท้ายที่สุดพวกเขามีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่ปีและหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่พวกเขาจะประสบกับความไม่สบายกาย

ด้วยแรงจูงใจจากเงินหวังจวงหยงจึงทํางานต่อไปอีกสองวันจากนั้นเขาก็โทรหาเฉินว่านห่าวและขอให้เขามาที่คลินิคตระกูลหลิงเพื่อพบกับเพื่อนร่วมหอพัก

ทุกวันนี้ผู้คนไม่ชอบเข้าร่วมงานชุมนุมของมหาวิทยาลัยอีกต่อไป แต่ผู้คนค่อนข้างเต็มใจที่จะเข้าร่วมการชุมนุมเล็ก ๆ ระหว่างสามถึงห้าคน

หวังจวงหยงคิดเกี่ยวกับวิธีที่เขาต้องการให้เฉินว่านห่าวซึ่งเป็นลูกชายของเศรษฐีเห็นว่าเขาสร้างมันขึ้นมาในชีวิตได้อย่างไร

เฉินว่านห่าวไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาถามว่า “หลิงรันว่างไหม”

“ใช่ วันนี้เขากลับบ้านบ่อยมากไม่อย่างนั้นเราจะรวมตัวกันได้ยังไง”ใบหน้าของหวังจวงหยงมีรอยยิ้มผู้ป่วยส่วนหนึ่งที่เขาช่วยทํากายภาพบําบัดในคลินิกคือผู้ป่วยที่ได้รับการผ่าตัดจากหลิงรัน

กระบวนการนี้เหมือนกับในโรงพยาบาลโดยมีค่าธรรมเนียมใกล้เคียงกัน

“เขาไม่ได้ประสบปัญหาที่โรงพยาบาลใช่ไหมเขาไม่เคยกลับบ้านเลยโรงพยาบาลหยุนฮัว

เป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ฉันหวังว่าเขาจะไม่ถูกรังแก”เฉินว่านห่าวกล่าวด้วยความกังวลต่างจากหลิงรันที่ได้รับข้อเสนอจากหลายแผนกในโรงพยาบาลหยุนฮัวก่อนที่การฝึกงานของเขาจะ สิ้นสุดลงเฉินว่านห่าวและหวังจวงหยงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทํางานในโรงพยาบาลขนาดเล็กโรงพยาบาลเหล่านั้นผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายหวังจวงหยงหัวเราะออกมา“เด็กเนิร์ดอย่าปล่อยให้ความคิดของคุณฟุ้งซ่าน หลังรันทําได้ดีมากตอนนี้เขาเพิ่งจะกลับบ้านมากขึ้นเพราะเขาช่วยธุรกิจครอบครัวของเขาคุณจะรู้ว่าเกิดอะไร
ขึ้นอย่างแน่นอนหลังจากกลับมา”

“ก็ได้ครับ” เฉินว่านห่าวตกลงเวลากับหวังจาวหยงและวางสาย

หลังจากการสนทนาจบลง หวังจวงหยงเริ่มจัดห้องให้คําปรึกษาเล็กๆ ของเขาทันทีรวมทั้งโต๊ะและเก้าอี้ของเขาเขายังเช็ดกระดานนีออนที่เขียนว่า “25 หยวน”นอกประตูด้วยผ้าขนหนูเฉินว่านห่าวมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างร่ำรวยแต่หวังจาวหยงสงสัยว่าเฉินว่านห่าวสามารถทําเงินได้มากด้วยความพยายามของเขาเองจริงอยู่ หวังจวงหย่งคิดว่าเฉินว่านห่าวไม่สามารถทําสิ่งนี้ได้อย่างแน่นอน เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้

หวังจวงหยงรู้สึกเหมือนหัวเราะออกมาดังๆ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นความจริงที่ว่าเขาได้พบเหตุผลที่พวกเขาทั้งหมดมารวมตัวกันหลังจากจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเองก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี มันจะดีกว่านี้หากเขาต้องหาเงินระหว่าง

การชุมนุม

วันรุ่งขึ้น ในตอนบ่าย ผู้คนกําลังเดินไปมาที่ชั้น 1 ของคลินิก Lower Groove และตกแต่งสถานที่หวางเหมาชิยืนอยู่ในครัวและพิจารณาจานทั้งหมดอย่างรอบคอบ

“ท่านที่กําลังถือจานโปรดระวังอาหารเหล่านี้ละเอียดอ่อนมากและจุดขายของพวกเขาคือการนําเสนอของจาน”หวางเหมาชิสั่งเขารู้สึกกังวลมาก

หลิงรันเป็นมากกว่าผู้นํากลุ่มบําบัดในศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหยุนฮัวในตอนนี้ศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินทั้งหมดและแม้แต่โรงพยาบาลหยุนฮัวทั้งหมดได้รับอิทธิพลจากนิสัยของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในการบริโภคยาและวัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องผ่าตัด

ตับและการเลือกใช้ยาและวัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์ของหลิงรันมีอิทธิพลอย่างมากต่อทุกคนในโรงพยาบาล

วัสดุสิ้นเปลืองทางการแพทย์และยาที่หลิงรันใช้เพียงอย่างเดียวนั้นมากกว่าที่แผนกศัลยกรรมตับและตับอ่อนใช้ทั้งหมดสามถึงห้าเท่า

บริษัทยาฉางซีเดิมมีความยึดมั่นในแพทย์ที่ยอดเยี่ยมคนนี้พวกเขาไม่ได้คาดหวังให้บริษัทยายูรินปรากฏตัวออกมาและฉวยเอาของที่เป็นของพวกเขาไป

โชคดีที่หวางเมาชิคุ้นเคยกับคลินิคตระกูลหลิงตอนนี้เขาได้ยินมาว่าหลังรันกําลังจัดการชุมนุมเล็กๆเขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แน่ใจว่าจะประสบความสําเร็จ

เขาทําให้แน่ใจว่ามีการเสิร์ฟอาหารทะเลราคาแพง เช่น หอยเป๋าฮือลูกเป็ดทะเลและปลาครอกเกอร์สีเหลืองในปริมาณมากไม่จําเป็นต้องเสิร์ฟอาหารทะเลที่อุดมสมบูรณ์เช่นซุปหูฉลามพวยปลา และท้องปลา แต่…

หวางเหมาชิต้องแน่ใจว่าเขาไม่ได้ใช้จ่ายเกินงบประมาณในขณะที่ตรวจสอบให้แน่ใจว่า

อาหารที่เสิร์ฟนั้นเรียบร้อยในเวลาเดียวกันหลังจากนั้นเขาตัดสินใจที่จะแสดงความเป็นมิตรและความเอาใจใส่ด้วยการยืนอยู่นอกประตูและต้อนรับแขกทุกคน

“แพทย์ที่ทํางานในโรงพยาบาลขนาดใหญ่ต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิงมีแม้กระทั่งตัวแทนขาย

ยาที่ช่วยเขา”เฉินว่านห่าวส่งเสื้อคลุมของเขาให้หวางเมาชิฝีเท้าของเขาเบาเมื่อเข้าไปในลานบ้านและได้ยินเสียงของเขามาจากที่ไกลๆ

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน เขามาที่นี่เพื่อดูดกินหลิงรัน”หวังจวงหยงพาเฉินว่านห่าวขึ้นไปชั้นบนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รอสักครู่ได้ไหมหลังรันยังคงรักษาคนไข้อยู่และฉันต้องดูแลคนไข้สองสามคนด้วยไปชงชาให้ตัวเองเถอะฉันจําได้ที่นายรู้วิธีทําชาใช่ไหม”

“ใช่.” เฉินว่านห่าวมองไปที่หวังจาวหยงด้วยท่าทางตะลึงและถามว่า “คุณมีผู้ป่วยในคลินิกของครอบครัว Ling Ran ด้วยหรือไม่”

“ใช่ไม่มากอาจจะประมาณสิบหรือยี่สิบวัน”หวังจวงหยงก้มศีรษะลงเขากังวลว่าเขาจะดูพอใจกับตัวเองเพราะสิ่งนี้จะส่งผลต่อการพยายามทําตัวให้ดูดี

ตามที่คาดไว้ เฉินว่านห่าวค่อนข้างตกใจ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามว่า“สมาชิกในครอบครัวของหลิงรันอยู่หรือไม่?”

หวังจวงหยงกล่าวว่า “พวกเขาได้ยินมาว่าวันนี้เรามีนัดกันที่คลินิก ดังนั้นพวกเขาจึงออกเดินทางพวกเขาเก็บกระเป๋าและจากไป”ชา

“เอาล่ะ ไปดูแลคนไข้ของนายเถอะ”เฉินว่านห่าวนั่งลงบนที่นั่งหลักของโต๊ะน้ำชาและเริ่มชงหวังจวงหยงลงไปชั้นล่างและหายเข้าไปในห้องให้คําปรึกษาขนาดเล็กที่มีกระดาน “25หยวน”

เฉินว่านห่าวชะงักไปครู่หนึ่งเขาอดไม่ได้ที่จะอารมณ์เสียและเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วถ่ายรูปกระดานนีออนพร้อมกับประตูเล็กๆ ที่ดูเหมือนซ่อนความลับมากมายอยู่ข้างใต้จากนั้นเขาก็อัปโหลดรูปภาพลงในวงเพื่อนพร้อมคําบรรยายใต้ภาพ[ในฐานะหมอ เราทํางานกันอย่างหนักเพื่อให้คนไข้ของเราสามารถออกจากห้องปรึกษาได้อย่างสดชื่น]

“หนุ่มน้อย คุณควรให้ความสนใจกับสิ่งที่คุณทํามากขึ้นเมื่อคุณชงชาชาของคุณจะมีรสชาติที่

ดีกว่าในวิธีนั้น”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามโต๊ะน้ำชา มีสําเนียงเสียงเล็กน้อย

“โอ้ ฉันไม่ชํานาญในการทําชาจริงๆ”เมื่อเฉินว่านห่าวเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งลงเขาก็ยิ้ม“ฉันจะล้างถ้วยให้คุณ”

หวังชวนเหวินที่เพิ่งกลับมาจากอีกรัฐหนึ่งกล่าวอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณมากคุณเป็นพนักงานของคลินิกตระกูลหลิงหรือไม่?”

“ไม่ ฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องของหลิงรัน”เฉินว่านห่าวยิ้ม

“คุณยังเด็กมาก”หวางชวนเหวินพูดและถาม“คุณมาที่นี่เพื่อสนุกไหม?”

“ใช่ ฉันเป็นรูมเมทของหลิงรันในมหาวิทยาลัยดังนั้นเราจึงมีการรวมตัวระหว่างเพื่อนร่วมหอพัก”

“คุณคือเพื่อนเก่าของหมอหลิงเยี่ยมมาก…” หวังชวนเหวินเริ่มเป็นมิตรขึ้นเล็กน้อยทันที