Great Doctor Ling Ran - ตอนที่ 974

EP 974

ที่พื้นที่ปฏิบัติการของศูนย์การแพทย์ฉุกเฉินหมอโจวพาแพทย์ประจําบ้านสองสามคนบ้านพักเอเมนและเด็กฝึกงานมาด้วยซึ่งพวกเขามาที่ครัวเล็กๆอย่างจริงจังและพูดว่า“เราเป็นหมอและเรามีนิสัยที่แตกต่างกันเมื่อเรา อยู่ในหน้าที่ฉันจะไม่หยุดคุณไม่ให้ไปเกี่ยวกับนิสัยของคุณอย่างไรก็ตามก่อนอื่นฉันหวังว่าทุกคนจะติดตามฉันในปฏิบัติการนี้จากนั้นคุณสามารถใช้วิธีการของคุณเองเพื่อทําให้สิ่งอื่นแย่ลง”

หลังจากพูด หมอโจวก็พยักหน้าให้เชฟเพื่อทักทายเขาจากนั้นเขาก็ปลดล็อคกุญแจประตูตู้ด้วยใบหน้าจริงจังและดึง…หมูสามชั้นที่ยาวออกมา

หมูสามชั้นยาวเท่าแขนคนธรรมดาสีระหว่างชั้นของไขมันและเนื้อไม่ติดมันนั้นแตกต่างกันมากและมีเชือกป่านหนาผูกไว้ที่ปลายทั้งสองของเนื้อและตรงกลางทุกอย่างดูเหมือนจะถูกหมักไว้ในน้ามันในขณะที่มันวาววับ

“นี่คือเนื้อดองเหรอ?” นักศึกษาฝึกงานซีจ้าวที่มาจากมหาวิทยาลัยหยุนหัว มีความอยากรู้อยากเห็นในทันที—ซึ่งปลูกฝังจากการคุมขังของเธอในฐานะนักข่าวของมหาวิทยาลัย—ตื่นเต้นหมอโจวมองดูฉีจ้าวอย่างจริงจังและกล่าวว่า“นี่คือเนื้อเค็ม”

“เนื้อเค็ม?”

หมอโจวพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันแนะนําให้ทุกคนกินเนื้อเค็มในโรงพยาบาลมากกว่านี้”เขาเน้นที่คําว่า “เค็ม”

ซีจ้าว ไม่ใช่คนเดียวที่เข้าใจมัน มีเด็กฝึกงานหลายคนเข้าใจมันด้วย

หมอโจวไม่พูดมากเขาเหยียบเก้าอี้แล้วแขวนหมูสามชั้นยาวราวแขนไว้บนตะขอบนเพดานโรงอาหารที่เพิ่งปรับปรุงใหม่เดิมทีไม่มีที่ว่างสําหรับตะขอบนเพดานอยู่ภายใต้คําขอของหมอโจวที่มีการติดตั้ง

เมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หมอโจวก็โบกมือให้ทุกคนโค้งคํานับไปที่หมูสามชั้นอย่างเคร่งขรึม จากนั้นเขาก็พึมพําอะไรบางอย่างภายใต้ลมหายใจของเขา

ซีจ้าวมองไปรอบ ๆ และพบว่าหมอโจวไม่ใช่คนเดียวที่ทุ่มเทให้กับสิ่งที่แย่ของเขาแม้แต่แพทย์ประจําบ้านก็ยังทุ่มเทให้กับสิ่งที่แย่ๆ ของพวกเขาด้วยแพทย์ฝึกหัดประจําการที่มาจากชั้น

ล่างก็มีการแสดงออกที่เคร่งขรึมและจริงจังซึ่งไม่แพ้ของหมอโจว

ในการเปรียบเทียบยิ่งหมออายุน้อยเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งอุทิศตนเพื่อหมูสามชั้นต่ำเท่านั้นซีจ้าวสังเกตขณะคิดและเธอต้องการดึงโทรศัพท์ออกมาเพื่อถ่ายภาพนี้

“โอเคๆ ปล่อยเลย” หมอโจวยืดตัวขึ้น โดยธรรมชาติแล้ว การแสดงออกของเขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยเขาสั่งให้แพทย์ประจําบ้านถอดหมูสามชั้นลงใส่กลับเข้าไปในตู้แล้วล็อคประตูตู้แพทย์ประจําบ้านและแพทย์ฝึกหัดในการบริการก็ผ่อนคลายเช่นกัน

แพทย์ฝึกงานและ แพทย์ประจําบ้านก็ ดูสับสนเล็กน้อย บางคนดูเหมือนเด็กที่ถูกลากมาที่วัดเทพเมืองเพื่ออธิษฐานในช่วงตรุษจีน เด็กฝึกงานและบ้านเอเมนก็ดูเหมือนไม่ได้คิดอะไรมาก เหมือนเด็กๆ ที่ถูกลากไปที่วัดเทพเมืองที่ค่อยๆ หยุดคิดหลังจากที่พวกเขาล้มหัวลงกับพื้นมากเกินไปในขณะที่พวกเขาก้มหน้าอธิษฐาน

แพทย์ฝึกหัดที่สูงและแข็งแกร่ง เหรินฉี หัวเราะออกมาดังๆ และดึงฝูงชนออกจากบรรยากาศที่เลวร้ายด้วยการพูดว่า “บังเอิญ ฉันก็ซื้อแอปเปิ้ลด้วยใครๆ ก็กินได้”

เขาหันกลับมาหยิบภาชนะใหม่ออกจากตู้เย็น เมื่อเขาเปิดออก ผู้คนก็เห็นแอปเปิ้ลเรียงแถวเรียงกันอยู่ข้างใน

เหรินฉีหยิบไม้จิ้มฟันอีกอันออกมาแล้วพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “ชิ้นแอปเปิลอาจจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลหลังจากที่ฉันหั่นมันแต่ก็ยังดีอยู่”

“มันคือแอปเปิ้ลอะไร” หมอโจวถามอย่างใจเย็น

“ราลส์ เจเน็ต” เหรินฉีตอบอย่างจริงจัง ราวกับว่าเขากําลังให้รหัสลับ

หมอโจวพยักหน้าช้าๆ จากนั้นเขาก็เอาไม้จิ้มฟันเสียบเข้าไปในชิ้นแอปเปิ้ล

แพทย์คนอื่นๆ นําแอปเปิลผ่านเป็นแว่นๆ ไปทีละชิ้น ไม่ว่าพวกเขาจะชอบหรือไม่พวกเขาก็ยัดแอปเปิลเข้าปากแล้วเคี้ยว

ซีจ้าวอยู่ที่ด้านหลัง เธอหยิบแอปเปิ้ลชิ้นเล็ก ๆ แต่อดไม่ได้ที่จะถาม “หมอโจวทําไมคุณถึงเลือกรัลส์ เจเน็ต? เป็นเพราะเจเน็ตหมายถึงความสง่างามหรือเปล่า?”

หมอโจวนั้นรักในการทานเนื้อดองและกินแอปเปิ้ล ตอนนี้เขาคายอากาศที่ขาดความกระตือรือร้นในขณะที่เขาพูดว่า “ไม่สําคัญว่า รอจาเนล (Ralls Janet) หมายถึงความสง่างามหรือไม่ข้อกําหนดของเราไม่เข้มงวดนักแต่บางพันธุ์ไม่เหมาะที่จะรับประทานขณะปฏิบัติหน้าที่ เช่น ฟูจิแดงพวกเขามีสีแดงและมีรสชาติและไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตหรือไม่?”

เหรินฉีพยักหน้าเห็นด้วย “นั่นเป็นความจริง เรื่องนี้เกิดขึ้นหนึ่งปีตอนที่ฉันปฏิบัติหน้าที่ที่โรงพยาบาล เรากินฟูจิสีแดง และด้วยเหตุนี้ ในคืนนั้นรถสี่คันชนกันที่ถนนในเคาน์ตีและมีผู้บาดเจ็บแปดคนในลมหายใจเดียว ลองคิดดู นั่นคือถนนของมณฑลและจํากัดความเร็วไว้ที่ 12 ไมล์ต่อชั่วโมง 24 ไมล์ต่อชั่วโมง และ 43 ไมล์ต่อชั่วโมง ถึงกระนั้นรถสี่คันก็ยังชนกันไม่ผิดปกติเหรอ?” หมอโจวพยักหน้าอย่างชื่นชม“แพทย์และพยาบาลรุ่นเยาว์บางคนไม่เข้าใจสิ่งนี้ พวกเขาคิดว่าทุกอย่างสามารถสงบสุขได้เพียงแค่กินแอปเปิ้ลชิ้นใดก็ได้ พวกเขาไม่ได้ใช้สมองในการคิดฟูจิแดง, แดงจักรพรรดิ์,แดงดวงดาวและพันธุ์อื่นๆ บางชนิดไม่สามารถรับประทานได้ในช่วงกลางคืนพวกนี้มันซับซ้อน!”

“แดงฟูจินั้นแย่ที่สุดเป็นสีแดงและมีกลิ่นหอม มันเป็นนักฆ่าที่แท้จริง”

“แดงจักรพรรดิ์ไม่ได้ดีไปกว่านี้มากนักมันมีชื่อทั่วไปในชื่อของมัน ครั้งหนึ่งฉันเคยเจอคนไข้ที่มีแต่ไส้ติ่งอักเสบและกําลังจะเข้ารับการผ่าตัดในเช้าวันถัดมาแต่ในคืนนั้นจู่ๆเขาก็รู้สึกเจ็บราวกับตกนรกและเมื่อเราส่งเขาไปที่ห้องผ่าตัดและตรวจดูเศร้าใจไส้ติ่งของเขาเริ่มบวมโดยพื้นฐานแล้วเราก็แข่งกับเวลา…”

ซีจ้าวฟังและเธอก็ส่ายไปมาเมื่อเธอมองดูแอปเปิ้ลที่อยู่ตรงหน้า เธอพบว่าเธอไม่ต้องการกินมันอีกต่อไป

ในขณะนี้ หมอโจวเหยียดตัวอย่างเกียจคร้านและพูดว่า“ฉันจะกลับไปนอนก่อนถ้ามีอะไรเกิดบึ้มคุณควรพูดคุยกันเองถ้าแก้ไม่ได้ก็โทรมา

เหรินจี และคนอื่นๆ เห็นด้วยอย่างเต็มใจโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

หมอโจวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วเดินโซเซตรงไปที่ห้องสนทนา

แพทย์คนอื่นๆ แยกย้ายกันไปพร้อมการอภิปรายเสียงดัง ผู้ที่ไม่ได้เป็นหมอสายที่สองก็สามารถนอนหลับได้ชั่วขณะหนึ่งในระหว่างการเปลี่ยนเกียร์หากพวกเขาโชคดีพวกเขาสามารถนอนหลับได้นานถึงแปดชั่วโมงโดยไม่มีปัญหา

แน่นอนไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทําได้หากโชคไม่ดีเกินไป และพวกเขาก็จะนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนพวกเขายังต้องทําการผ่าตัดต่อไปในเช้าวันรุ่งขึ้นแม้ว่านี่จะเป็นประสบการณ์ทั่วไปสําหรับแพทย์ประจําบ้าน

ซีจ้าวล้มลงด้านหลังเธอมองดูฝูงชนด้วยสีหน้าที่อธิบายไม่ได้ และหัวใจของเธอก็หนักอึ้งอย่างเหลือเชื่อ

“ผู้คนจะเป็นเช่นนั้นเมื่อแก่ตัว อย่าไปสนใจพวกมัน” เด็กฝึกงานในกลุ่มเดียวกันรู้สึกว่าเขาเพิ่งมีโอกาสได้คุยกับเธอและเขาก็รีบไปคุยกับเธอเพื่อที่เขาจะได้ประจบประแจงกับเธอซีจ้าวบ่นวางแอปเปิ้ลครึ่งชิ้นที่เธอกัดลงไปเล็กน้อยและโยนมันลงถังขยะอย่างเงียบ ๆ โดยไม่มีใครอยู่ใกล้เธอ

“ใช่ ไสยศาสตร์มันน่าเบื่อ”เด็กชายที่อยู่ในการฝึกงานของเขาด้วยก็โยนแอปเปิ้ลของเขาลงในถังขยะด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะกินไปหมดแล้วก็ตาม

“ฉันไม่ชอบแอปเปิ้ล” ซีจ้าวกล่าว มองไปรอบ ๆ และนั่งที่มุมของโรงอาหาร

“ฉันก็ไม่ชอบกินเหมือนกัน” เด็กชายรีบตามเธอไปและมองไปที่ที่ที่ ซีจ้าวเลือกที่จะนั่งเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขและรีบนั่งข้างเธอ

ซีจ้าวขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร เธอเพิ่งเล่นโทรศัพท์และดูผู้คนในโรงอาหารจากหางตาเด็กชายยิ้มฉากของทุกคนที่เล่นโทรศัพท์หลังจากพบกันนั้นไม่ใช่ภาพที่ไม่คุ้นเคยผู้หญิงที่ต่อต้านสังคมและไร้เดียงสาจะพิชิตได้ง่ายกว่าเด็กชายพูดด้วยท่าทางที่มีประสบการณ์ “ฉีจ้าวตอนนี้แอพอะไรที่คุณใช้บ่อยที่สุด?”

“คุณหิวไหม?”

“หิวแล้วเหรอ” เด็กชายรู้สึกประหลาดใจ เธอกําลังจะติดฉลากของคนตะกละกับเขาหรือไม่? ดูเหมือนว่าเขาจะสมาชิกพรีเมียมของไฮดีเหลาจะมีโอกาสได้แสดงบทบาทอีกครั้ง

ซีจ้าวส่ายหัว เอนตัวไป และหยิบมะม่วงออกจากกระเป๋าหลุยวิกตองของเธอ เธอวางมันไว้ข้างหน้าเด็กชายและพูดว่า“ฉันถามว่าคุณหิวไหม”

เด็กชายชื่นชมยินดี ผู้ชายจะพูดได้อย่างไรว่าเขาไม่หิวในขณะนี้? เขารีบพูดว่า“ฉันจะลอกมันออก มากินด้วยกัน”

ซีจ้าวพยักหน้าช้า ๆ หยิบแก้วมังกรออกมาและวางมันไว้ข้างหน้าเด็กชายอย่างเงียบ ๆ

เด็กชายตัวแข็งและคิดว่า ‘เป็นไปได้ไหมว่าเธอเป็นคนตะกละ’

โดยไม่รอให้เขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นมวางจื่อวางอยู่ข้างมะม่วง

“มะม่วง… มังกร รุ่งเรือง?” ในที่สุดเด็กชายก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เขามองไปข้างหลังอย่างประหม่าและกระซิบเมื่อไม่เห็นหมอคนอื่น “
อืม… ซีจ้าวอย่าไม่พอใจกับอาจารย์ถ้าเห็นสิ่งเหล่านี้และกลายเป็นว่าคืนนี้ยุ่งมากคุณรู้หรือไม่ว่าเราจะเจอปัญหามากแค่ไหน?”

ดวงตาของ ซีจ้าวเบิกกว้าง และเธอก็เคาะหัวของเขาด้วยมือของเธอ เธอพูดว่า“มันจะไม่ดีถ้ามันยุ่ง? คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณเป็นใคร? คุณเป็นเด็กฝึกงานหากไม่มีผู้ป่วยในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ของเราในตอนกลางคืนคุณจะไม่มีโอกาสได้ฝึกฝนเลย”

เด็กชายไม่สามารถลงทะเบียนสิ่งที่เธอพูดได้“นักศึกษาฝึกงานไม่จําเป็นต้องนอนเหรอ?”

ซีจ้าวคิดเกี่ยวกับมันและเธอก็หยิบกล่องซอสเหมาซูหวังออกจากกระเป๋าของเธอแล้วพูดว่า“ถ้าคุณกลัวจริงๆก็กินซอสไปครึ่งหนึ่ง”