Heavenly Jewel Change : มณีสวรรค์ผันชะตา - บทที่ 148 มหาราชาสวรรค์หวนคืน! (2)

ขณะอยู่ในสถานะปีศาจกลายร่าง โจวเหว่ยชิงสามารถควบคุมพลัง
ปราณสวรรค์ได้ดีมากกว่า ไม่ใช่แค่เพียงเข้าใจความล�าลึกของพลัง
ปราณสวรรค์เท่านั้

น แต่เมื่อปลดปล่อยมันออกมา การเปลี่ยนแปลง

เล็กๆน้อยๆทั้

งหมดก็จะสามารถรับรู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้
น
เมื่อมาถึงจุดนี้โจวเหว่ยชิงก็จําเป็นต้องพึ่งพาสถานะปีศาจกลายร่าง
เพื่อเปลี่ยนรูปพลังปราณสวรรค์ของตน มิฉะนั
้
นเขาอาจประสบปัญหา

ในขั้
นตอนต่อไป

เมื่อเห็นลายเสือปรากฏบนผิวหนังของโจวเหว่ยชิงในขณะเสื้อที่ฉีก
ขาด เผยให้เห็นกล้ามเนื้อปูดโปนออกมา ดวงตาของชายวัยกลางคนก็
เบิกกว้างขึ
้
น จากความประหลาดแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ

ปากของเขากระตุก และหลงซื่อหยาก็สามารถได้ยินเสียงอีกฝ่าย
พึมพํา “ได้รับการสนับสนุนจากธรรมชาติจริงๆ”
อันที่จริงโจวเหว่ยชิงได้แสดงทักษะธาตุออกมา 3 ชนิดแล้ว และ
ตอนนี้ด้วยสถานะปีศาจกลายร่างที่ควบคุมได้เขาจะยังสามารถอธิบาย
ตัวตนอีกฝ่ายว่าอะไรได้อีก? สําหรับจ้าวมณีสวรรค์ที่ทรงพลังทั้

งหลาย
หากสามารถรับคนเช่นนี้มาเป็นศิษย์ได้พวกเขาก็แทบจะลอยอยู่บน

สวรรค์ชั้

น 9 แล้ว นี่เป็นพรสวรรค์ที่ทําให้เกิดความอิจฉาริษยาอย่าง

แท้จริง

หลงซื่อหยาไม่สามารถอดกลั้

นได้อีกต่อไป เขายิ
้
มเยาะอย่างพึง

พอใจบนริมฝีปาก

เมื่ออยู่ในสถานะปีศาจกลายร่าง โจวเหว่ยชิงจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ
้
น

มากในทันทีแม้ว่าสิ่

งนี้จะทําให้ต้องเผาผลาญพลังปราณจํานวน
มหาศาล แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันจะช่วยให้เขาควบคุมสิ่

งต่างๆได้

ง่ายดายขึ
้
น

แสงสีเงินสว่างวาบและเริ่

มกระจายตัวออกไป ค่อยๆแปร

เปลี่ยนเป็นสีดําที่หนาแน่นและลุ่มลึก ทักษะธาตุมืดอาจเป็นทักษะธาตุ
ที่โจวเหว่ยชิงคุ้นเคยที่สุด เพราะถึงอย่างไรพ่อของเขาก็มีทักษะธาตุนี้
เหมือนกัน เมื่ออยู่ในสถานะปีศาจกลายร่าง เขาก็สามารถสัมผัสกลิ่
น
อายความมืดอันเย็นยะเยือกได้อย่างชัดเจน โจวเหว่ยชิงหลับตาลง
อย่างช้าๆ ในเวลานี้เขาไม่ได้ใช้สายตาทอดมองอีกต่อไป แต่สมองกลับ
รับรู้สภาพแวดล้อมโดยรอบได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง
เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของโจวเหว่ยชิง หลงซื่อหยาก็อดไม่ได้ที่
จะพยักหน้ายอมรับเล็กน้อย ศิษย์คนนี้ไม่เพียงแต่มีความสามารถอย่าง
น่าเหลือเชื่อ แม้แต่สติปัญญา การรับรู้และความสามารถในการเข้าใจ
ของเขาก็แข็งแกร่งมากเช่นกัน แม้ว่าโจวเหว่ยชิงจะเพิ่
งเริ่
มเปลี่ยนรูป

ทักษะธาตุที่ 4 แต่หลงซื่อหยาก็รู้สึกพึงพอใจมากแล้ว หลังจากฝึกมา
เพียงครึ่งปีลูกศิษย์ของเขาก็สามารถทําอะไรได้มากมาย เห็นได้ชัดว่า
ไม่ใช่แค่พรสวรรค์แต่เป็นการทํางานหนักอย่างบ้าคลั่

งเพื่อให้สามารถ

บรรลุมาตรฐานดังกล่าวได้
ก่อนหน้านี้เมื่อเขาเห็นโจวเหว่ยชิงต่อสู้กับบัตเลอร์หลงซื่อหยาก็
ยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้โจวเหว่ยชิงก็มีทักษะกักเก็บ
ที่ทรงพลังอยู่แล้ว และการได้หมกหมุ่นอยู่กับศาสตร์การควบคุมทักษะ
ขั
้
นสูงสุดทั
้
ง 6 อาจหมายถึงจะไม่มีความก้าวหน้าเกี่ยวกับพลังของเขา

ในอนาคตอันใกล้นี้ดังนั
้
นมันอาจจะส่งผลต่อการฝึกปราณของเขา เด็ก

หนุ่มคนนี้จะสามารถฝึกต่อไปพร้อมกับยอมรับข้อเสียระยะสั้

นเช่นนี้

หรือ? ในช่วงเวลานั้

นหลงซื่อหยาเริ่
มตั
้
งคําถามกับตัวเอง

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เมื่อได้ครอบครองพรสวรรค์
อันน่าเหลือเชื่อและมักจะก้าวหน้าอย่างรวดเร็วเสมอ…หากคนๆนั้
น
ต้องเปลี่ยนไปใช้วิธีฝึกปราณแบบอื่นที่ไม่ได้ให้ประโยชน์ชัดเจนมากนัก
มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเดินหน้าต่ออย่างมุ่งมั่

น นี่เป็นเหตุผลว่าทําไม
หลงซื่อหยาจึงขอให้โจวเหว่ยชิงแสดงผลการฝึกศาสตร์การควบคุม
ทักษะขั
้
นสูงสุดทั
้
ง 6 ทันทีที่พบอีกฝ่าย ถึงอย่างไรหลงซื่อหยาก็เพิ่
ง
ได้รับคนๆหนึ่งเป็นศิษย์หลังจากกาลเวลาผ่านมาเนินนาน ่ และเขาไม่
ปรารถนาให้ลูกศิษย์แสนล�าค่าของเขากลายเป็นขอนไม้ผุๆไป

ความจริงได้ถูกพิสูจน์แล้วว่าเขากังวลไปเองอย่างเปล่าประโยชน์
ความมุ่งมั่

นและความดื้อรั้

นของโจวเหว่ยชิงนั้

นเหนือกว่าคนส่วนใหญ่

ในวัยเดียวกันมาก และนิสัยของเขาก็มั่

นคงเสมอ เด็กหนุ่มสามารถ

ทุ่มเทฝึกศาสตร์การควบคุมทักษะขั้

นสูงสุดทั
้
ง 6 ได้อย่างมุ่งมั่
น ใช้
ความพยายามอย่างหนักในการฝึกฝน และสามารถทําให้อาจารย์ของ
เขาได้หน้า ยิ่

งหลงซื่อหยามองศิษย์ของตนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่

งพอใจ

มากเท่านั
้
น แม้ว่าจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แสดงอารมณ์แต่มันก็
ยังยากเกินไปจริงๆ ราวกับว่าเขาได้พบลูกชายแท้ๆของตัวเองในวัยใกล้
ฝั่ง หลงซื่อหยาจึงรู้สึกพอใจมากที่สุดเท่าที่คนๆหนึ่งจะรู้สึกได้เลย
ทีเดียว

แสงสีดําในมือของโจวเหว่ยชิงเริ่

มหดตัวและเปลี่ยนแปลงรูปร่าง
ในเวลาเดียวกันด้วยวิธีที่แปลกประหลาด คราวนี้โจวเหว่ยชิงไม่ได้ใช้
ประโยชน์จากการเลียนแบบทักษะที่เขากักเก็บไว้แต่กลับสร้างบอล
แสงสีดําขนาดเล็กขึ้

นมาแทน

สิ่
งที่แปลกก็คือในบอลสีดํายังคงมีแสงสีเขียวสลัวหมุนวนอยู่ นี่คือ
บอลกัดกร่อนนั่
นเอง

หลงซื่อหยามีทักษะธาตุมืดเช่นกัน และด้วยการมองเพียงครั
้
งเดียว

เขาก็สามารถบอกได้ว่าครั้

งนี้โจวเหว่ยชิงใช้พลังปราณสวรรค์ของ
ตนเองเพื่อเลียนแบบทักษะนี้และเขาก็ไม่ได้กักเก็บมันไว้ก่อนหน้า จาก

สิ่
งนี้หลงซื่อหยาก็มั่

นใจแล้วว่าโจวเหว่ยชิงได้ก้าวข้ามด่านแรกของ

ศาสตร์การควบคุมทักษะขั้

นสูงสุดทั
้
ง 6 ไปแล้ว

แน่นอนว่าการแสดงครั
้
งนี้ยังไม่จบ คนที่เข้าสู่สถานะปีศาจกลาย
ร่างได้จะไม่มีธาตุปีศาจได้อย่างไร? ความเร็วในการเปลี่ยนรูปร่างจาก
ทักษะธาตุมืดเป็นธาตุปีศาจนั้

นเร็วกว่ามากกว่า มันเริ่

มเปลี่ยนจากสีดํา
เป็นสีเทา แสงสีเทาหนาทึบก่อตัวเป็นวังวนหลุมดําขนาดเล็กรอบฝ่ามือ
ของโจวเหว่ยชิง หมุนวนด้วยความเร็วที่น่าอัศจรรย์ทําให้พลังปราณใน
ชั
้
นบรรยากาศถูกดึงเข้าหาตัวมันและเกิดหลุมดําขนาดใหญ่ขึ
้
น

สีหน้าพออกพอใจปรากฏขึ
้
นบนใบหน้าของโจวเหว่ยชิง หลุมดําสี

เทานี้ถือเป็นความสําเร็จที่ยิ่

งใหญ่ที่สุดของเขาอย่างแท้จริง นอกจากนี้

ยังเป็นหนึ่งในสิ่

งที่สนับสนุนการเลื่อนระดับพลังปราณของเขามากที่สุด

นับตั
้
งแต่เริ่
มฝึกฝนศาสตร์การควบคุมทักษะขั้

นสูงสุดทั
้
ง 6 มา สิ่
งที่เขา

กําลังทําอยู่ตอนนี้คือการใช้ศาสตร์การควบคุมทักษะขั้

นสูงสุดทั
้
ง 6 เพื่อ

เลียนแบบทักษะกลืนกินของธาตุปีศาจ
เพื่อให้โจวเหว่ยชิงสามารถใช้ทักษะกลืนกินได้ปกติเขาจะต้องใช้
ฝ่ามือสัมผัสร่างกายของคู่ต่อสู้เสียก่อน ทว่าในตอนนี้เด็กหนุ่มสามารถ
กลืนกินพลังปราณสวรรค์จากบรรยากาศได้โดยตรง กล่าวคือทักษะ
กลืนกินที่เขาสร้างขึ้

นจากศาสตร์การควบคุมทักษะขั้

นสูงสุดทั
้
ง 6

ตอนนี้สามารถใช้ได้ในทุกระยะแล้ว

แน่นอนว่าการกลืนกินพลังปราณสวรรค์จากชั้

นบรรยากาศนั
้
นไม่ดี
เท่ากับการกลืนกินจากจ้าวมณีสวรรค์หรืออสูรสวรรค์โดยตรง เพราะไม่
เพียงแต่พลังปราณสวรรค์นั้

นจะมีทักษะธาตุทุกประเภทรวมกันอยู่

เท่านั
้
น มันยังยากที่จะดูดซับไปใช้อีกด้วย เพราะกระบวนการทั
้
งหมด

ช้าลง การกรองพลังปราณให้บริสุทธิ์

และดูดซึมในภายหลังก็ล่าช้ามาก

เช่นกัน

ถึงกระนั
้
น นี่ก็ถือเป็นทักษะที่โจวเหว่ยชิงสร้างขึ้

นมาด้วยตัวเอง!
หลุมดําพลังปราณภายนอกนี้เมื่อรวมกับหลุมดําพลังปราณจากจุดตาย
ภายในร่างของเขา มันจะสามารถช่วยเพิ่

มระดับพลังปราณได้อย่างดี

เยี่ยม

พลังปราณสวรรค์ของโจวเหว่ยชิงอยู่ในระดับที่ 19 แล้ว เขาได้
สร้างทักษะหลุมดํากลืนกินใหม่นี้สําเร็จเมื่อเดือนที่แล้ว ตอนแรกสุด
ขณะเด็กหนุ่มเริ่

มทุ่มเทฝึกฝนศาสตร์การควบคุมทักษะขั้

นสูงสุดทั
้
ง 6

อย่างเต็มที่ ระดับพลังปราณสวรรค์ของเขาก็เพิมขึ ่ ้

นช้าลงมาก ต้อง

ขอบคุณวิชาเทพอมตะของเขา ทั
้
งหมดจึงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่หลงซื่อห
ยากลัว ทว่าก็อาศัยเพียงแค่การดูดกลืนพลังปราณภายนอกจากหลุมดํา
บริเวณจุดตายต่างๆตามปกติเท่านั
้
น ในเวลานั้

น เขายังคงอยู่ห่างไกล
จากจุดตายที่ 19 มาก ทว่าหลังจากที่โจวเหว่ยชิงฝึกทักษะหลุมดํากลืน
กินใหม่นี้จนเชี่ยวชาญ เขาก็ใช้เวลาเพียง 10 วันก่อนที่ปริมาณพลัง
ปราณจะแตะขีดจํากัดสูงสุดและถึงเวลาฝ่าด่านต่อไป ด้วยความ

ช่วยเหลือของสถานะปีศาจกลายร่างและวิญญาณมังกรกลายสภาพ
เขาจึงสามารถทะลวงจุดตายได้สําเร็จ และตอนนี้ก็อยู่ห่างจากมณีชุดที่
5 ของเขาเพียงระดับเดียว

นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทําให้วันนี้เด็กหนุ่มมั่

นใจในการเผชิญหน้า

กับบัตเลอร์มากขึ
้
น

เมื่อได้เห็นทักษะหลุมดํากลืนกินนี้แม้แต่หลงซื่อหยาก็ตกตะลึงไป
ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้มีทักษะธาตุปีศาจเป็นของตัวเอง แต่ด้วยความรู้
ประสบการณ์และวิสัยทัศน์ของเขา หลงซื่อหยาจะมองไม่เห็นความ
อัศจรรย์ของหลุมดําเหล่านี้ได้อย่างไร? น่าอิจฉาจริงๆ…อาจารย์คนนี้
เกือบจะอิจฉาลูกศิษย์ของตัวเองแล้ว…พรสวรรค์ของเขาน่าเหลือเชื่อ
เกินไป หลงซื่อหยามั่

นใจแล้วว่าหากโจวเหว่ยชิงฝึกฝนอย่างหนักต่อไป
เรื่อยๆ ด้วยคําแนะนําของเขา อีกฝ่ายจะสามารถฝ่าด่านราชาสวรรค์ได้
ก่อนอายุ30 ปีแน่นอน
ในที่สุดชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆหลงซื่อหยาก็ไม่สามารถอดกลั้
น
ได้อีกต่อไป เขาจึงเอ่ยออกมาว่า “อ้วนหลง เจ้าไปเจอเจ้าเด็กปีศาจคน
นี้จากที่ไหน? ทําไมข้าไม่มีโชคแบบนี้บ้าง? ศีลธรรมของข้าดีกว่าเจ้า
มากนะ!!”

“พล่ามเรื่องศีลธรรมบ้าบออะไร? ข้า บิดาผู้นี้เป็นผู้ที่มีศีลธรรมดี
งามอย่างแท้จริง ดูสิแม้แต่สวรรค์ก็ยังคอยดูแลข้า…เจ้าไม่อิจฉาหรือ?

ข้าจะบอกอะไรให้เหว่ยชิงเป็นศิษย์ของข้า อย่าแม้แต่จะคิดถึงเรื่องนั้
น
ข้าจะไม่ปล่อยเขาให้เจ้าดูแลแน่นอน รู้ไหมว่ายากแค่ไหนกว่าข้าจะพบ
ลูกศิษย์ที่มีทักษะธาตุ6 อย่างเช่นนี้”
“6? เจ้าหมายความว่าเขายังมีทักษะธาตุอื่นอยู่ด้วย?! มันคืออะไร
กัน?” ชายวัยกลางคนร้องอุทาน กรามของเขาอ้าค้างจนหุบไม่อยู่
หลงซื่อหยากล่าว “ก็ดูด้วยตาตัวเองสิ”
อันที่จริงมันก็กําลังปรากฏต่อหน้าต่อตาของเขาในขณะนี้ทันทีที่
หลุมดําสีเทาปรากฏขึ
้
นในมือของโจวเหว่ยชิง เหงื่อบนหน้าผากของเขา
ก็ลดน้อยลง ด้วยทักษะหลุมดํากลืนกินนี้พลังปราณสวรรค์ของเขาจึง
ฟื้ นตัวได้เร็วกว่าที่ถูกเผาผลาญไป แม้ว่าจะเพียงชั่

วคราว แต่ก็น่าจะ

เพียงพอให้ใช้งาน นั่

นเป็นเหตุผลว่าทําไมโจวเหว่ยชิงจึงเลือกเลียนแบบ
ทักษะนี้เนื่องจากเป็นวิธีเดียวที่จะทําให้เขาสามารถเปลี่ยนรูปทักษะ
สุดท้ายที่ยากและโหดที่สุดได้
หลุมดําสีเทาค่อยๆจางหายไปจากสายตา แต่ก็มีเพียงแสงเท่านั้
นที่

สลายไป หลุมดําสีเทานั
้
นยังคงหมุนวนอยู่ในรูปแบบบีบอัด โจวเหว่ยชิง
กําลังใช้อีกหนึ่งวิธีควบคุมที่ยากที่สุดของศาสตร์การควบคุมทักษะขั้
น

สูงสุดทั
้
ง 6 เป็นวิธีที่จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อมีพลังปราณสวรรค์เพียงพอ ซึ่ง
โชคดีที่เขาได้รับการเติมเต็มด้วยทักษะหลุมดํากลืนกินก่อนหน้านี้แล้ว

เป็นทักษะที่คล้ายกัน แต่เป็นธาตุที่แตกต่างกัน นี่เป็นวิธีควบคุมที่
โจวเหว่ยชิงใช้เป็นหลุมดําที่คล้ายกัน แต่เมื่อสีเทาหายไป หลุมดําก็
กลับโปร่งใสขึ
้
นในพริบตา มีเพียงแสงที่หมุนวนรอบตัวเท่านั้

นที่พิสูจน์

ได้ถึงการมีอยู่ของมัน กระทั่
งทั
้
งหลงซื่อหยาและชายวัยกลางคนก็

สัมผัสได้ถึงพลังของสิ่
งนั
้
น

ทักษะปั่นป่วนเวลา อีกหนึ่งทักษะที่โจวเหว่ยชิงกักเก็บไว้ก่อนหน้า
นี้การพยายามเลียนแบบทักษะธาตุกาลเวลานั
้
นยากเกินไปเพราะมัน
เป็นหนึ่งในธาตุที่แข็งแกร่งและยากที่สุด หลังจากฝึกฝนมาเป็น
เวลานาน นี่เป็นเพียงทักษะเดียวที่โจวเหว่ยชิงสามารถสร้างสําเร็จ
ดังนั
้
นเขาจึงเรียกใช้มันได้ในตอนนี้ในเวลาเดียวกัน เขาก็ทําสําเร็จได้
ด้วยความช่วยเหลือจากการใช้’ทักษะคล้ายกัน แต่ทักษะธาตุแตกต่าง
กัน’ ซึ่งช่วยลดความยากลําบากในการสร้างได้มาก

เมื่อเสร็จสิ้

นการเปลี่ยนรูปทักษะทั้

ง 6 ครั
้
ง ในที่สุดโจวเหว่ยชิงก็
ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกและกําจัดหลุมดําที่มองไม่เห็นใน
ฝ่ามือทิ้

ง เมื่อมันสลายไป ร่างกายของเขาก็ทรุดลง ดวงตาเบิกน้อยๆอีก

ครั
้
ง เหงื่อที่เกือบจะหายไปกลับไหลลงมาท่วมตัวกะทันหัน ทําให้ร่าง
ของเขาเปียกชุ่มไปในทันทีเห็นได้ชัดว่าพลังจิตวิญญาณของโจวเหว่ย
ชิงถูกทําร้ายไปมากเพียงใดเพื่อให้การเปลี่ยนรูปทักษะทั้

ง 6 เสร็จ
สมบูรณ์และสิงนี้ก็แสดงให้เห็นว่าเด็กหนุ่มทุ่มเทและเหนื่อยล้าเพียงใด ่

โจวเหว่ยชิงไม่ได้เห็นความพึงพอใจของหลงซื่อหยา แต่สิ่
งที่เขา

เห็นคือคิ้

วที่กําลังขมวดเล็กน้อยบนใบหน้าของอีกฝ่าย

“อาจารย์ข้าทําอะไรผิดไปหรือเปล่า?” โจวเหว่ยชิงถามอย่างไม่
แน่ใจ เขามั่

นใจมากว่าได้ทําดีที่สุดแล้ว และหากว่ามันยังไม่เพียงพอ

เขาก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

…………………………………………….