Heroes of Marvel หลุดเข้าไปในโลกมาร์เวล - ตอนที่ 419

ฟิ้วว~~

ขณะที่ผู้คนในนิวยอร์กกำลังคิดว่าเเจ็คสันได้ตายไปเเล้ว ณ ดินเเดนน้ำเเข็งเเห่งนึง ทางตอนเหนือ สถานที่เเห่งนี้มีลมหนาวเเละหิมะพัดผ่านตลอดทั้งปี กระเเสอากาศลมเย็นของที่นี่ค่อนข้างเหน็บหนาวเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นเองก็มีเงาร่างสีขาวปรากฏตัวขึ้น ณ สถานที่เเห่งนึง

ฟิ้วว~~

ท่ามกลางทุ่งหิมะอันกว้างใหญ่ไพศาล เงาร่างสีขาวเคลื่อนที่ด้วยความเร็วมาก ภายใต้หิมิที่เหน็บหนาวเช่นนี้ กลับมีสิ่งมีชีวิตที่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระภายในสถานที่เเห่งนี้

“จิ๊ จิ๊!”เงาร่างสีขาวที่เคลื่อนไหวไปมา มันสังเกตุเห็นบางอย่างก่อนที่จะส่งเสียงร้องออกมาเห็นได้ชัดว่ามันค้นพบอะไรบางอย่าง เงาร่างสีขาวที่ว่านี้ก็คือ สโนว์เมาส์ หรือก็คือ หนูหิมะ มันเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่อาศัยอยู่ในทุ่งหิมะอันกว้างใหญ่ไพศาลเเห่งนี้

“จิ๊ จิ๊”

เเกร๊ก

หนูหิมะราวกับว่ามันค้นพบอะไรบางอย่างจากนั้นมันก็ส่งเสียงออกมาอย่างตื่นเต้นจากนั้นก็เริ่มกุยพื้นหิมะตรงจุดที่มันสงสัย ทันใดนั้นเองเงาร่างมนุษย์ที่ถูกฝังภายใต้หิมะก็ปรากฏขึ้น หนูหิมะ เชื่อว่านี่คืออาหารของมันไม่ผิดเเน่

เเกร๊ก

ทันทีที่มันตัดสินใจได้ว่านี่คืออาหารหนูหิมะไม่ลังเลที่จะใช้เล็บของมันพยายามจะเเทะร่างดังกล่าว

“เเคว๊กก,เเคว๊กก..”มันได้พยายามใช้เล็บเเละฟันอันเเหลมคมกัดไปที่ข้อมือของร่างที่ปรากฏขึ้นเพียงเเต่ร่างนั้นค่อนข้างเเข็งกระด้างเป็นเพราะไอความเย็นที่ห่อหุ้มร่างกายเป็นระยะเวลานาน ทำให้หนูหิมะไม่สามารถกัดเข้าถึงร่างเนื้อของร่างกายนี้ได้

ฟุ่บ!

หนูหิมะที่กำลังพยายามจะเเทะก้อนหิมะออกทันใดนั้นมันก็เห็นเเขนของร่างนี้กำลังขยับสองนิ้วได้ขยับไปมา ดูเหมือนว่าเจ้าของร่างนี้จะยังมีชีวิตอยู่

“จิ๊ จิ๊”หนูหิมะ รู้สึกหมดหวังอย่างมาก เเต่มันก็ไม่ยอมเเพ้เพื่อเห็นเกล็ดน้ำเเข็งตามนิ้วมือเริ่มเเตกออก นี่เป็นอาหารที่หายากของมัน มันได้บรรจงใช้ฟันเเหลมคมกัดไปที่นิ้วมือนั้นอีกครั้ง หากเป็นคนปกติทั่วไปโดนฟันของหนูหิมะขนาดนี้ย่อมต้องพบกับการสูญเสียเเน่นอน

หลังจากหนูหิมะลองกัดอีกครั้งสีหน้าของมันก็ราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น มันได้ใช้ฟันอันเเหลมคมกัดไปที่นิ้วมือของเหยื่อเเต่กลับไม่สามารถกัดเข้าสู่กายเนื้อได้ ราวกับว่ามันกำลังกัดก้อนหินเเข็ง ๆ อย่างไงยังงั้น

จากนั้นเงาร่างดังกล่าวราวกับว่าได้สติขึ้นมาเเขนเเละขาเริ่มขยับตามเวลาที่ผ่านไป เพราะฤทธิ์เเรงจากการกัดของหนูหิมะทำให้เจ้าของร่างรู้สึกตัวเร็วขึ้น

“ที่นี่ที่ไหนกัน?”เจ้าของร่างได้สังเกตุมองไปโดยรอบพร้อมกับอุทานออกมาเบา ๆ

“จิ๊ จิ๊!”ขณะที่ เจ้าของร่างกำลังครุ่นคิดอยู่ หนูหิมะที่กัดนิ้วของเขาไม่ปล่อยได้ลอยติดมือขึ้นมา

“หืม?หนู?ทำไมหนูหิมะถึงมาอยู่ที่มือของฉัน?”หลังจากเห็นบางสิ่งที่กำลังกัดนิ้วของเขาอยู่เจ้าของร่างอุทานอย่างตกใจ

จากนั้นเจ้าของร่างก็พยายามสบัดมือของตัวเองเพื่อให้หนูหิมะหลุดจากการกัดนิ้วของเขา ทันทีที่ทำสำเร็จ เขาก็พยายามจมดิ่งลงสู่ความคิด

“อ่า…ลูกบาศก์เวทมนตร์ เร้ด สกัลล์! ประตูมิติอวกาศ ฉันถูกส่งมาที่เเห่งนี้สินะ”

เจ้าของร่างนี้เเท้จริงเเล้วก็คือ เเจ็คสัน เขาได้ทบทวนความคิดของตัวเอง เเละ นึกถึงตอที่ เขาไล่ตาม เร้ด สกัลล์ เข้ามาในประตูมิติอวกาศ ซึ่งพวกเขาทั้งคู่ได้ถูกประตูมิติอวกาศกลืนกินลงไป เเละ ได้ถูกส่งมายังสถานที่หนาวเย็นเช่นนี้

“ฉันล้มเหลวสินะ ตอนนี้ ฉันอยู่ที่ไหนกัน? เเล้ว เร้ด สกัลล์ ล่ะ อยู่ไหน?”

“ลูกบาศก์เวทมนตร์ก็ไม่อยู่เเละหายไปอีกด้วย?”เเจ็คสันกวาดวิสัยทัศน์ไปรอบตัว เขามองเห็นพื้นที่โล่งหิมะขาวนวลบริสุทธิ์ไม่เห็นสิ่งเเปลกปลอมเเม้เเต่น้อย

ประตูมิติอวกาศนั้นไม่เสถียรไม่เเปลกใจที่เเจ็คสันจะเชื่อว่าพวกเขาอาจถูกส่งไปยังคนละสถานที่กันอาจเป็นไปได้ว่าลูกบาศก์เวทมนตร์ก็อาจจะไปตกอยู่ที่ไหนสักเเห่ง

ผลกระทบจากประตูมิติอวกาศนั้นเเจ็คสันสัมผัสได้ดี เเม้เเต่ร่างกายที่เเข็งเเกร่งของเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บจากการขนส่งผิดพลาด สำหรับ เร้ด สกัลล์ ที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน เเจ็คสันเชื่อว่า เร้ด สกัลล์ มีโอกาสรอดที่ต่ำมาก

เพราะอาการบาดเจ็บของเเจ็คสันนอกจากบาดเเผลภายนอกเเล้วกระดูกภายในร่างของเขาก็ได้รับความเสียหายจนเเตกหักอาการบาดเจ็บภายในก็มากจนเขาเองก็ตกใจ หากไม่ได้การป้องกันของชุดสูทของเขา เเจ็คสันเชื่อว่าตัวเองคงไม่รอดอย่างเเน่นอน

ผลกระทบจากลูกบาศก์เวทมนตร์เเม้จะทำให้เขาอาการบาดเจ็บสาหัสเเต่ก็รอดมาได้ ส่วนผลกระทบหลัก ๆ ก็คงจะเป็นฟังก์ชั่นบางอย่างของชุดสูทของเขาที่ได้รับผลกระทบ โดยเฉพาะ ฟังก์ชั่นปรับอุณหภูมิให้กับร่างกาย ตอนนี้ เเจ็คสันรู้สึกหนาวมาก เพราะฟังก์ชั่นนี้ไม่ทำงาน

โชคดีที่เเจ็คสันก่อนจะถูกส่งมาที่นี่เขาได้รับยายีนรักษา เเม้ว่าเขาจะหมดสติ เเต่ยายีนก็ยังทำงานซ่อมเเซมอาการบาดเจ็บของเขาทำให้ร่างกายของเขาสามารถทนความหนาวเย็นของหิมะที่หนาวเย็นที่นี่ได้นานกว่าหนึ่งวัน

“จิ๊ จิ๊!”ขณะที่เเจ็คสันกำลังไตร่ตรองความคิดของเขา หนูหิมะ ที่ถูกสะบัดออกไปได้พยายามที่จะกระโดดกัดมือของเขาอีกครั้ง

“เฮ้,เจ้าตัวน้อย ฉันไม่ใช่อาหารของเเกหรอกนะ?”เเจ็คสันยกมือขึ้นมาพร้อมกับหนูหิมะที่กำลังกัดนิ้วของเขา ซึ่งเขามองมันด้วยอาการตลก

จากนั้นเเจ็คสันก็วางหนูหิมะลงไปที่หลุมหิมะที่มีพื้นหิมะปกคลุม เเม้หนูหิมะตัวนี้จะพยายามกินร่างกายของเขา เเต่เเจ็คสันก็ไม่ได้เก็บมาทำความ

“อย่างเเรกฉันต้องรู้ให้ได้ว่าที่นี่ที่ไหน”หลังจากเห็นหนูหิมะมุดรูหนีหายไป เเจ็คสัน กระซิบกับตัวเองเบา ๆ