I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 132 การเปิดการแข่งขันระหว่างมหาวิทยาลัย

ไม่ยากเลยที่จะจินตนาการ แม้ว่าจีนจะได้รับการพัฒนา แต่คะแนนโดยรวมถือได้ว่าเป็นประเทศที่มีระดับกลางเท่านั้น พวกเขายังไม่สามารถแข่งขันกับประเทศที่มีระดับสูงกว่าเช่นตอนนี้

เมื่อพูดถึงเทคโนโลยีหรือความเชี่ยวชาญในสาขาต่าง ๆ เช่น เคมีและชีววิทยา ประเทศจีนนั้นล้าหลังประเทศที่มีระดับสูงกว่ามาก

หนึ่งสามารถบอกได้จากเครื่องสําอาง เครื่องสําอางที่มีชื่อเสียงทั้งหมดเป็นแบรนด์ต่างประเทศ ในขณะที่แบรนด์ท้องถิ่นกลับพบกับความกังขา พวกเขามักจะถูกมองว่าเป็นสินค้าราคาถูก เพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่อนุญาตให้ชาวต่างชาติทํากําไรจากเงินของคนรวยในจีนจํานวนนับไม่ถ้วน

ดูเหมือนว่าแผนการผลิตเครื่องสําอางของเขาจะต้องถูกระงับไว้ก่อนเพื่อสํารวจอีกครั้งเมื่อโอกาสมาถึง
วันต่อมา วันเสาร์

นั่นเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ไม่ธรรมดาเนื่องจากการแข่งขันบาสเกตบอลของมหาวิทยาลัยหัวชิงและมหาวิทยาลัยปักกิ่งจัดขึ้นในวันนั้น

ปีที่แล้วจัดการแข่งขันที่มหาวิทยาลัยปักกิ่ง ในขณะที่ปีนี้จัดที่สนามกีฬาของมหาวิทยาลัยหัวซึ่ง

มหาวิทยาลัยหัวชิงและมหาวิทยาลัยปักกิ่งอยู่ติดกัน ด้านบนของประตูทางเข้าสีเทาอมขาวมีค่าว่า “สวนหัวซึ่ง”

เมื่อเข้าสู่มหาวิทยาลัย พุ่มไม้แต่ละข้างถูกตัดแต่งอย่างเรียบร้อย ถัดไปมีต้นมะระและต้นสนยืนต้น

เปลือกไม้หนามากกว่าสามคนโอบ ว่ากันว่าต้นไม้ต้นนี้มีประวัติยาวนานกว่าร้อยปี

วันนั้นมหาวิทยาลัยหัวซึ่งคึกคักไปด้วยกิจกรรม วัยรุ่นอยู่ทุกหนทุกแห่ง ต่างพูดคุยกับเพื่อน ๆ อย่างตื่นเต้น

เหย่หลิงเฉินมองไปรอบ ๆ สํารวจสภาพแวดล้อมของเขาอย่างต่อเนื่อง เปรียบเทียบกับมหาวิทยาลัยปักกิ่งขณะที่เขามองหาสนามกีฬา

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะเลี้ยวผิด มีคนน้อยลงเรื่อย ๆ และสภาพแวดล้อมของเขาดูไม่เหมือนชั้นเรียน แต่มีห้องทํางานของอาจารย์มากขึ้น

ทันใดนั้นก็มีเงาโผล่ออกมาจากมุมหนึ่ง เธอสวมแว่นตาขอบดําและถือหนังสือหนาสองสามเล่มไว้ในมือ เธอขมวดคิ้วขณะจ้องมองไปยังเนื้อหาของสมุดโน้ตสีขาวที่วางอยู่บนฝ่ามือของเธอจากนั้น!

ทั้งสองไม่สนใจว่ากําลังเดินไปที่ใดและชนกันเข้าอย่างจัง

ร่างกายของเหย่หลิงเฉินตอนนี้ไม่มีอะไรจะเย้ยหยัน นอกจากนี้ เขายังแบกน้ําหนัก รวม 100 กก.!

หญิงสาวถูกกระแทกกลับด้วยความแตกต่างของน้ําหนัก เหมือนกับดอกไม้ที่โดนพายุเฮอริเคน เธอถูกเหวี่ยงลงพื้นทันที

หนังสือที่ถืออยู่ในมือของเธอก็ถูกกระแทกทิ้งไป

ในชั่วพริบตา ร่างกายของเหย่หลิงเฉินก็เอนไปข้างหน้าและจับหญิงสาวคนนั้นไว้ที่เอวที่เพรียวของเธอ สวมท่าทางคลาสสิกของละครทีวียอดนิยม

ทั้งค่จ้องตากันสักครู่ก่อนที่เหยู่หลิงเฉินจะสะบัดออกจากสายตาของเขาและช่วยให้เธอลุกขึ้นยืน

“เอ่อ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ทันมอง เธอเป็นอะไรไหม?” เหย่หลิงเฉินถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร” หญิงสาวตอบด้วยน้ําเสียงอ่อนโยนขณะที่เธอหน้าแดง

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงนั่งลงทันทีเพื่อหยิบหนังสือที่กระจัดกระจาย

“เดี๋ยวฉันช่วย..” เหย่หลิงเฉินก็นั่งยอง ๆ เช่นกัน เมื่อเขาหยิบสมุดโน้ตสีขาวขึ้นมาเขาหยุดชั่วครู่หลังจากเห็นเนื้อหาในนั้น

“เพื่อนนักศึกษา เธอใช้แนวทางผิดสําหรับคําถามนี้ เธอควรเริ่มต้นด้วยทฤษฎีบทค่าเฉลี่ยลากรองจ์เพื่อพล็อตพื้นที่ จากนั้นใช้ทฤษฎีบทค่าเฉลี่ยและทฤษฎีบทของแฟร์มาต์จะมีประสิทธิภาพมากกว่ามาก”

เมื่อพูดอย่างนั้น เขาหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาและเริ่มขีดเขียนโน้ตบุ๊ก ในระหว่างนี้ เด็กสาวไม่รบกวนเขาเลย แต่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ รอเขาอยู่

**ขโมยมาจาก ThaiNovel/ My Novel **

ห้านาทีต่อมา เหย่หลิงเฉินส่งสมุดโน้ตคืนให้หญิงสาวด้วยรอยยิ้ม

“ขอบใจ” เด็กหญิงรับสมุดด้วยการพยักหน้าที่เป็นมิตรโดยไม่ดูสิ่งที่เหยู่หลิงเฉินเขียน จากนั้นจึงเดินจากไป

“ไม่เป็นไร” เหย่หลิงเฉินจ้องไปที่แผ่นหลังของหญิงสาว แล้วถามอย่างรวดเร็ว “จริงสิ เธอช่วยบอกทางไปสนามกีฬาให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“เธอกําลังจะไปที่สนามกีฬาเหรอ? เธอไม่ใช่นักศึกษาที่หัวซึ่งใช่ไหม” เด็กสาวหยุดเดินแล้วพูดต่อ “ตามฉันมา”

“ฉันเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยปักกิ่งที่อยู่ใกล้ ๆ น่ะ” เหย่หลิงเฉินพยักหน้า ขณะที่เขาเดินตาม

พวกเขาไม่ได้คุยกันตลอดทาง เหย่หลิงเฉินแอบมองดูและประเมินหญิงสาว เธอดูสวยและมีร่างกายที่น่าดึงดูดเช่นกัน นอกจากนี้ บุคลิกของเธอก็เหมือนน้ําเสียงของเธอ อ่อนโยนเหมือนน้ํา เมื่อเทียบกับลี่ม่ซื่อ เธอดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นเล็กน้อย

พอเห็นสนาม พวกเขาก็อาลากันไป เหย่หลิงเฉินขอบคุณเธอและเดินเข้าไปในฝูงชนเพื่อค้นหาทีมจากมหาวิทยาลัยของเขา

“เหย! ทางนี้!” เกิ้งโบกมือให้เหย่หลิงเฉิน

“ทําไมนายถึงยังอยู่ข้างนอกล่ะ? ไม่เข้าไปเหรอ?” เหย่หลิงเฉินเข้าร่วมกลุ่ม จากนั้นจึงตระหนักว่าไม่ใช่แค่พวกเขาเท่านั้น แต่ผู้ที่อยู่ภายนอกทั้งหมดล้วนเป็นนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง

“พวกเราไม่ใช่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยหัวซึ่ง ดังนั้นเราจึงไม่สามารถเข้าสนามกีฬาได้ตามที่ต้องการ เราต้องรอจนถึงเวลาก่อน” โปเตโต้อธิบาย

“บ้าเอ้ย! มหาวิทยาลัยหัวซึ่งกําลังดูถูกมหาวิทยาลัยปักกิ่ง ดูสิ!” เซี่ยงโกรธจัด “แม้แต่ทีมเชียร์ลีดเดอร์ของมหาวิทยาลัยของเราก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป!”

“ช่วยไม่ได้นี่ ที่นี่คือสนามของพวกเขา” เกิ่งไม่สามารถทําอะไรได้ เขาต้องรอต่อไปจนถึงปีหน้า เมื่อถึงเวลานั้นมหาวิทยาลัยหัวซึ่งก็จะได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกันกับที่เขาทํากับมหาวิทยาลัยปักกิ่ง

“ใช่ ระหว่างทางฉันได้ยินชื่อ เช่ารี่เถียน” เขาดูดีมาก” โปเตโต้บอกเกิ้ง

เมื่อได้ยินชื่อนั้น ใบหน้าของเกิ้งก็เปลี่ยนเป็นสีเข้ม

“เช่ารี่เถียน ชื่อจริง เช่าห่าว เขาสูง 190 ซม. เป็นนักศึกษาใหม่ที่มหาวิทยาลัยหัวชิง เขาได้รับคัดเลือกจากสาขากีฬาโดยเฉพาะ เขาเคยเข้าร่วมการแข่งขันระดับเขตมาก่อน ฉันได้ยินมาว่าเขาตั้งเป้าที่จะพัฒนาเป็นนักบาสเกตบอลมืออาชีพ!”

ค่าพูดของเกิ่งทําให้ทุกคนอ้าปากค้างด้วยสีหน้าตกใจ

“พอยท์ของการแข่งขันคืออะไร? พวกเราจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน!” เซี่ยงส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง

“อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นเพียงข่าวลือเท่านั้น บางที่อาจเป็นแค่ข่าวลือที่มหาวิทยาลัยหัวซึ่งสร้างขึ้นมาเพื่อทําลายขวัญกําลังใจของเรา” เก๋งกล่าวต่อ “บางคนถึงกับบอกว่าเขาได้รับฉายานี้เพราะเขาสามารถดึงสแลมดังค์ออกมาได้”

“ไม่น่าแปลกใจเลยที่มหาวิทยาลัยหัวชิงมั่นใจในครั้งนี้ว่าพวกเขาจะนําได้เห็นได้ชัดว่าพวกเขารอไม่ไหวที่จะเอาชนะพวกเรา!” โปเตโต้อุทานเสียงดัง

“พวกเขาเปิดทางแล้ว พวกเราเข้าไปได้แล้ว” เหย่หลิงเฉินเดือนพวกเขาในขณะที่เขาสังเกตเห็นความโกลาหลต่อหน้า
ฝูงชนค่อย ๆ เคลื่อนไปข้างหน้า ตามที่คาดไว้จากมหาวิทยาลัยชั้นนําในประเทศสนามกีฬาของมหาวิทยาลัยหัวซึ่งนั้นใหญ่มาก ดูเหมือนว่าสามารถรองรับ 20,000 คนได้อย่างง่ายดาย สนามบาสเกตบอลอยู่ตรงกลางล้อมรอบด้วยเก้าอี้ที่จัดวางอย่างเป็นระเบียบ

เมื่อเหยู่หลิงเฉินและเพื่อนร่วมชั้นเรียนเข้ามา สนามกีฬาแล้วเต็มไปด้วยผู้คนเสียงมันดังมากและทุกคนต่างก็พูดถึงแมตช์ที่กําลังจะมาถึงอย่างกระตือรือร้น ทางด้านซ้ายเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยหัวชิงในขณะที่นักศึกษาของมหาวิทยาลัยปักกิ่งจะนั่งทางด้านขวา

นั่นคือการแสดงมาตรฐานของนักศึกษามหาวิทยาลัย พวกเขามีการอภิปรายไม่กี่ครั้งและบางคนถึงกับสาปแช่งซึ่งกันและกัน แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะฟังซ่านจากการแลกเปลี่ยนที่ดเดือด แต่ก็ไม่มีใครใช้ความรุนแรงทางร่างกาย ถือว่าเป็นฉากที่ค่อนข้างกลมกลืนกัน

ที่ที่นั่งด้านหน้าสุดมีชายชราและชายวัยกลางคนไม่กี่คน พวกเขาเต็มไปด้วยออร่าแห่งอานาจ เห็นได้ชัดว่าเป็นบุคคลที่เชื่อถือได้ของมหาวิทยาลัย…