I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 30

หมาป่าตัวนี้เป็นหมาป่าพันธุ์แท้แน่นอน มันก้าวร้าวมาก!

ในใจของเหย่หลิงเฉินเต็มไปด้วยความโล่งใจ

โชคดีที่เขาวางกระดิ่งลมไว้ล่วงหน้า หากไม่เป็นเช่นนั้นหมาป่าตัวนี้อาจโจมตีพวกเขาได้โดยไม่รู้ตัว ขืนเป็นแบบนั้นแล้วจะมีผู้เสียชีวิตอย่างแน่นอน

“พวกคุณถอยออกไปก่อน” เหย่หลิงเฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม

จากนั้นเขาก็เข้าใกล้หมาป่า

“อย่าเข้าไป!” เสี่ยวเฟยเฟยหน้าซีดจากความตกใจ เธอคว้าเสื้อผ้าของเหย่หลิงเฉินไว้แน่น

“ใจเย็น ๆ ผมโอเค” เหย่หลิงเฉินหันกลับมาและยิ้มขณะที่แตะมือของเสี่ยวเฟยเฟยเบา ๆ

นอกจากเย่หลิงเฉินแล้วทุกคนยังตัวแข็งเหมือนกระดาน พวกเขาไม่กล้าแม้แต่ที่จะขยับนิ้ว

นั่นคือหมาป่าและมันเป็นสัตว์ป่า แค่นี้พวกเขาก็กลัวกันจะแย่อยู่แล้ว

“กรรรรรรร” เมื่อเห็นว่าเหย่หลิงเฉินใกล้เข้ามา หมาป่าก็ย่อตัวลงและส่งเสียงคำรามต่ำ

จู่ ๆ ผู้กำกับหลี่ก็เกิดแรงบันดาลใจบางอย่างขึ้นหลังจากที่ควบคุมอาการตกใจได้ เขากระซิบว่า “เร็ว เร็วเข้า เตรียมกล้องให้พร้อม เราต้องถ่ายภาพนี้ให้ได้!”

ใบหน้าของจ้าวหานเต็มไปด้วยน้ำตาจากความตกใจ เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาไม่มีเวลาเช็ดน้ำตาด้วยซ้ำ เขาค่อย ๆ ปรับทิศทางให้เลนส์กล้องชี้ไปที่จุดที่เหย่หลิงเฉินเผชิญหน้ากับหมาป่า

“พี่ชาย ที่นี่เป็นเขตของฉัน จงออกไปเสีย” เหย่หลิงเฉินพยายามปราบหมาป่าด้วยความสุภาพ

กรรรรรรร !!!! เสียงคำรามของหมาป่าดังขึ้น

เห็นได้ชัดว่าไม่มีประโยชน์ หมาป่าคำรามจากนั้นก็กระโจนเข้าหาเหย่หลิงเฉิน

การโจมตีของหมาป่ารวดเร็วและดุร้ายตามสัญชาตญาณของสัตว์ป่า

เหย่หลิงเฉินเพิ่งตระหนักได้ว่าการเคลื่อนไหวทั้งหมดที่เขาเรียนรู้นั้นไม่ได้ผล

เขากลิ้งไปบนพื้นหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด

‘ฉันปล่อยให้หมาป่าริเริ่มโจมตีไม่ได้!’

ความคิดดังกล่าวสว่างวาบไปทั่วจิตใจของเหย่หลิงเฉิน

เมื่อเขาเด้งตัวขึ้นมาได้ หลังจากนั้นแทนที่จะถอยกลับเพื่อหนี เขารีบตรงเข้าไปหาหมาป่าทันที

Earthshaker!

เหย่หลิงเฉินไม่กล้าที่จะกลั้นหมัดทั้งสองของเขาพุ่งออกไปพร้อม ๆ กัน

ปึ้ง!!

หมาป่าร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดความตั้งใจในการฆ่าของนักล่าเปล่งประกายในดวงตาของมัน จากนั้นก็หันกลับไปหาเหย่หลิงเฉิน

Iron Mountain Smash!

เหย่หลิงเฉินก็เป็นฝ่ายรุกเช่นกัน เขาจับขาข้างหนึ่งของหมาป่าแล้วหันหลังกลับและกระแทกมันด้วยหลังของเขา จากนั้นก็เคาะหัวหมาป่าให้พ้นทาง

หลังจากนั้นเขาก็ยกศอกขึ้นและกระแทกเข้าที่คอของหมาป่าอย่างแรง

การต่อสู่ก่อนหน้านี้เกิดขึ้นในพริบตา แต่ถึงกระนั้นแล้วเหย่หลิงเฉินก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ความกดดันในการเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายนั้นรุนแรงกว่าเมื่อเทียบกับมนุษย์

หากการโจมตีจากก่อนหน้านี้ไปโดนคนปกติแล้วล่ะก็ คงไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป อย่างไรก็ตามหมาป่าตัวนี้ยังคงเต็มไปด้วยพลังงานที่ล้นเหลือ!

เขาจำเป็นต้องหาอาวุธ

ดวงตาของเหย่หลิงเฉินพุ่งไปรอบ ๆ เพื่อค้นหา ร่างกายของเขาเกร็งแน่นเซลล์ทั้งหมดของเขาตื่นเต้นจนถึงจุดที่ตื่นตัวสูงสุด

หมาป่าสีดำทะมึนจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉินราวกับเหยื่อของมัน มันส่งเสียงคำรามจากในลำคอของ มันวนไปรอบ ๆ เหย่หลิงเฉินเพื่อรอโจมตี

เหย่หลิงเฉินทำท่าทางคล้าย ๆ กันโดยจ้องมองไปที่หมาป่าอย่างไม่กระพริบตา เขาไม่สามารถมีเวลาเช็ดใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อของเขาได้ด้วยซ้ำ

คนอื่น ๆ กำลังกลั้นหายใจและรู้สึกราวกับว่าหัวใจของพวกเขาอาจจะหยุดเต้นได้ทุกเมื่อ

เสี่ยวเฟยเฟยกำหมัดแน่น ดวงตาที่สวยงามของเธอจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน ฝ่ามือของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“หลิงเฉิน ทำให้ดีที่สุด!”

กรรรรรรรรรรรร!!! เสียงคำราม

หลังจากการทดสอบมากมายในที่สุดหมาป่าก็หมดความอดทน ด้วยเสียงฮึดฮัดมันพุ่งไปที่เหย่หลิงเฉินอีกครั้ง

ดวงตาของเหย่หลิงเฉินสว่างขึ้นทันทีและโค้งร่างกายของเขาไปข้างหลัง หลังของเขาวางอยู่บนพื้น ขาทั้งสองข้างยกขึ้นโดยเชื่อมกับบริเวณหน้าท้องของหมาป่าในขณะที่มันทะยานขึ้นเหนือเขา

เขาพยายามเตะให้มันลอยขึ้น

หลังจากนั้นเขาก็กลิ้งไปหยิบไม้จากพื้น

เหย่หลิงเฉินใช้มือสับไม้แตกเป็นออกสองท่อนโดยด้านหนึ่งมีหนามแหลมคม

“มา!!”

เหย่หลิงเฉินสงบสติลงเล็กน้อยด้วยอาวุธในมือของเขา

หมาป่ายื่นลิ้นออกมาและเลียจมูกของมัน เราสามารถมองเห็นฟันเขี้ยวอันแหลมคมสะท้อนประกายเย็นยะเยือกออกมา

ในช่วงเวลาต่อมามันพุ่งเข้าใส่เหย่หลิงเฉินและอ้าปากค้าง!!

หมัดอรหันต์ !!!!

คราวนี้เหย่หลิงเฉินไม่ได้หลบ แต่ใช้กำปั้นขวาของเขาแทน เขาชกไปที่คางของหมาป่าโดยตรง

ปั้ง!!

หมัดและหัวหมาป่าชนกัน มันเป็นแรงมากพอที่จะทำให้เกิดอาการชาที่แขนทั้งข้างของเหย่หลิงเฉินชั่วขณะ

ฟันที่แหลมคมเฉียดไปที่คอของเหย่หลิงเฉินอย่างฉิวเฉียด ขณะเดียวกันหมาป่าพลาดหลุดออกไปด้านข้าง

‘ตอนนี้ล่ะ!!!!”

เหย่หลิงเฉินกำไม้ในมือซ้ายของเขาแน่น เขาแทงเข้าที่คอของหมาป่าโดยตรง

พรืด! เลือดสด ๆ กระจายออกมาจากคอของหมาป่า

หมาป่าได้รับบาดเจ็บ ร่างกายของมันสั่นสะท้านและพยายามที่จะหลบหนี

เหย่หลิงเฉินไม่ได้แสดงความเมตตาใด ๆ เขาส่งเตะบินไปที่หน้าท้องของหมาป่า “อวู๋วววววว” หมาป่าบินถอยหลังไปกว่าห้าเมตรและชนต้นไม้พร้อมเสียงโหยหวน

“ทุกคุณอยู่ที่นี่ อย่าไปไหนเด็ดขาด!”

ดวงตาของเหย่หลิงเฉินมีประกายแวววาวขณะที่เขาเตือนพวกเขา หลังจากนั้นเขาก็วิ่งตามหมาป่าไปทันที

หมาป่าได้รับบาดเจ็บดังนั้นความเร็วของมันจึงช้าลง ระหว่างทางมีรอยเลือดด้วย สิ่งนี้ทำให้เหย่หลิงเฉินติดตามตัวมันได้ง่าย

หลังจากนั้นไม่นานหมาป่าก็มาถึงขีดจำกัดมันชนเข้ากับหลุมบนต้นไม้

หลุมบนต้นไม้สูงประมาณครึ่งคน ภายในนั้นมีลูกหมาป่าสองตัว หนึ่งตัวสีเทา อีกหนึ่งตัวสีดำ ทั้งสองตัวขนยังไม่ขึ้นและยังไม่ลืมตา

ราวกับว่าพวกมันสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผิดปกติ พวกมันรวมตัวกันส่งเสียงครวญครางด้วยความปวดร้าว

จากนั้นเสียงขู่คำรามดังขึ้น!

เมื่อเห็นเหย่หลิงเฉินหมาป่าที่เขาต่อสู้ด้วยเมื่อสักครู่ส่งเสียงขู่คำราม ร่างของมันสั่นอย่างรุนแรงและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยืนขึ้น

ขณะเดียวกันเลือดไหลออกจากคอไม่หยุด…

เสียงคำรามต่ำกลายเป็นเสียงครวญครางจากดวงตาของหมาป่า เหย่หลิงเฉินสามารถมองเห็นการแสดงออกที่อ้อนวอน

“ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยดูแลลูกของแกให้ดี” เหย่หลิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำจากนั้นก็ถอนหายใจ

ราวกับว่ามันเข้าใจเจตนาของเหย่หลิงเฉิน หมาป่าส่งเสียงครวญครางครั้งสุดท้ายจากนั้นก็สูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย

เหย่หลิงเฉินมองไปที่โพรงบนต้นไม้ ภายนอกของโพรงต้นไม้นี้ดูเรียบร้อยอย่างไม่คาดคิดและภายในก็สะอาดมากด้วย นอกจากนี้ที่ตรงนี้มีความลึกถึง 3 เมตร เห็นได้ชัดว่ามันเกินความสามารถของหมาป่าที่จะทำเช่นนั้นได้

“เป็นไปได้ไหมที่มีใครบางคนอาศัยอยู่ที่นี่”

เหย่หลิงเฉินประเมินหลุมต้นไม้อย่างรวดเร็ว ภายในกว้างกว่าที่คิดกว้างขวางพอให้คนสองคนอยู่ได้โดยไม่รู้สึกคับแคบ

“เดี๋ยวก่อน คงไม่มีนักท่องเที่ยวโง่ ๆ แบบนี้ใช่ไหม เป็นไปได้ไหมที่เขตอนุรักษ์เสิ่นหนงเจี้ยจะมีคนป่าอยู่จริง ๆ?”

‘คนป่ารู้วิธีสร้างโพรงต้นไม้แบบนี้หรือเปล่านะ?’

เหย่หลิงเฉินรู้สึกว่าหลุมนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรออกมาได้แม้จะผ่านไปสักพัก ในท้ายที่สุดเขาก็อุ้มลูกหมาป่าทั้งสองตัวและออกจากที่เกิดเหตุ

“หลิงเฉิน ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!” เสี่ยวเฟยเฟยถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เห็นเหย่หลิงเฉินกลับมา

“เอ๊ะ นี่มันอะไรกัน”

“นี่น่าจะเป็นลูกของหมาป่าตัวนั้นก่อนหน้านี้ มันมาในพื้นที่ของพวกเราตัวเดียว เป็นไปได้มากว่ามันถูกแยกออกจากฝูงหมาป่าในขณะที่มันดูแลลูกของมัน” เหย่หลิงเฉินอนุมาน

“ว้าว ลูกหมาน่ารักจัง ><” เมื่อมองไปที่ลูกสุนัขหมาป่าหัวใจของเสี่ยวเฟยเฟยก็ละลายไปกับความน่ารักของมัน ในขณะเดียวกันความเห็นอกเห็นใจของเธอก็ล้นออกมา “เธอโหดร้ายเกินไปแล้ว แม่ของพวกมันตายไปแล้ว แล้วพวกมันจะอยู่ยังไง”

เหย่หลิงเฉินไม่มีคำตอบให้สำหรับเรื่องนี้

“…..”