I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 53

เหย่หลิงเฉินมีความคิดว่าเขาถูกหลิงอ่าวทำให้ตาบอดอย่างสมบูรณ์

เมื่อเทียบกับการฝึกยุทธ์ทั่วไป นี่มันนรกชัดๆ!

วันรุ่งขึ้น ขณะที่ดวงจันทร์ยังอยู่บนท้องฟ้า เหย่หลิงเฉินถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงหวีดหวิว

มองดูเวลาก็ตี 4 แล้ว

โดยปกติเขาจะตื่นนอนตอนตี 5 เพื่อออกกำลังกายตอนเช้า แต่ไม่คิดว่าที่นี่จะเร็วขนาดนี้!

หลังจากสวมเสื้อผ้าและซักผ้าอย่างรวดเร็ว เหย่หลิงเฉินก็รีบไปที่จุดรวมพลทันที

“วันนี้เรามีน้องใหม่มาให้ทุกคนได้ทำความรู้จักกัน” ฟางฮงให้เหย่หลิงเฉินออกมายืนข้างหน้ากลุ่ม “แนะนำตัวเองสิ”

“สวัสดี ฉันชื่อเหย่หลิงเฉิน ฝากเนื้อฝากตัวด้วย” เหย่หลิงเฉินกล่าวอย่างเรียบง่าย

กลุ่มฝึกนี้มี 15 คน รวมเหย่หลิงเฉินเป็น 16 คน

คนอื่น ๆ ประเมินเหย่หลิงเฉินอย่างสงสัย ด้วยใบหน้าที่ดูเด็ก ผิวซีดและเรียบเนียนเช่นนี้ เขาดูไม่เหมือนนักศิลปะการต่อสู้เลย พวกเขาอดไม่ได้ที่จะเอาจริงเอาจังกับเขา แน่ล่ะ ว่าเขาคงไม่อาจเข้าถึงโดยอาศัยความสัมพันธ์บางอย่างได้หรอกหรือ?

ฟางฮงมอบกระสอบทราย 4 กระสอบให้เหย่หลิงเฉิน “นี่คือตุ้มน้ำหนักสำหรับข้อมือและข้อเท้า ใส่ซะ!”

กระสอบทรายทั้ง 4 นั้นดูไม่ยุ่งยาก เพราะบางและแบน ดูเหมือนพวกมันจะมีแผ่นโลหะเพียงแผ่นเดียว

อย่างไรก็ตาม เมื่อเหย่หลิงเฉินรับพวกเขาจากมือของฟางฮงไหล่ของเขาก็หย่อนลงจากน้ำหนักของกระสอบทราย โชคดีที่เขารักษาตัวได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นเขาคงจะอายน่าดู

“พวกนี้…”

เหย่หลิงเฉินมองไปที่กระสอบทรายอย่างไม่เชื่อสายตา

“กระสอบทรายเหล่านี้เต็มไปด้วยวัสดุที่มีความหนาแน่นสูง ถึงจะดูเล็กแต่หนักมาก! สีแดงสำหรับข้อเท้า แต่ละตัวหนัก 15 กิโลกรัม สีเขียวสำหรับข้อมือ น้ำหนักตัวละ 10 กิโลกรัม ในระหว่างการฝึก พวกมันจะต้องอยู่บนร่างกายของคุณตลอดเวลา คุณไม่สามารถถอดมันออกได้เว้นแต่ตอนนอนเท่านั้น!” หลิงอ่าวอธิบายจากด้านหนึ่ง

กระสอบทรายทั้ง 4 อันมีน้ำหนักรวมกัน 50 กิโลกรัม ถ้าให้คนธรรมดาสวมมัน คงไม่ต้องถามเลยว่าพวกเขาจะขยับตัวได้หรือเปล่า แค่จะยืนให้ได้คงยังไม่ไหวเลย

เหย่หลิงเฉินสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพันถุงทรายรอบข้อเท้าและข้อมือของเขา

เขาสัมผัสได้ถึงความหนักที่มือทันที เขาลากไหล่ลงมาและเกือบจะก้มตัวลงที่เอว

เขายกขาขึ้นและรู้สึกราวกับว่าพวกสิ่งเหล่านี้ทำมาจากตะกั่ว ปกติแล้วเขาออกจะว่องไวนัก แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาเองคงจะไม่สามารถไปเปรียบเทียบกับคนธรรมดาได้ด้วยซ้ำ

‘โหดร้าย นี่มันโหดร้ายเกินไปแล้ว!‘

เหย่หลิงเฉินอุทานในใจ

ในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกคาดหวังก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้นในตัวเขา

เดิมทีเขาคิดว่าเขามาถึงจุดสูงสุดของความสามารถในการต่อสู้ของเขาแล้ว อย่างไรก็ตาม วันนี้ทำให้เขาเห็นว่ายังมีอีกจุดสูงสุดที่ต้องบรรลุผ่านรูปแบบการฝึกนี้

ถ้าเขาฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วยน้ำหนัก มันจะช่วยเพิ่มความเร็วและพลังของเขาแบบทวีคูณ!

ทำไมเขาถึงไม่คิดเรื่องนี้มาก่อน?

เหย่หลิงเฉินใช้เวลาในการปรับตัวให้ชินกับน้ำหนักตัวและเดินด้วยความยากลำบากอย่างมากที่จะเข้าไปอยู่ในกลุ่ม

“เป็นเรื่องที่ดีที่คุณสามารถเดินได้ในครั้งแรกแรกที่ใส่มัน” ฟางฮงกล่าวอย่างโผงผางก่อนจะหันไปมองกลุ่ม

“เริ่มการฝึกได้!”

“ด่านแรก! สนามสิ่งกีดขวางฝึกความอดทน! วิ่งเข้าสนามได้!”

**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **

FB : June6 Translate นิยายแปลไทย

เหย่หลิงเฉินพลัดหลงไปที่ส่วนท้ายของกลุ่มขณะที่เขายังคงพยายามทำตัวให้ชินกับน้ำหนัก

ขณะที่พวกเขาเดินผ่านลาน ฉากนั้นก็เปิดออกต่อหน้าต่อตาเขา มันเหมือนกับอีกโลกหนึ่ง พื้นที่ฝึกขนาดใหญ่

มีสนามยิงปืน สนามชกมวย และสิ่งกีดขวางมากมาย สถานที่แห่งนี้มีพื้นที่อย่างน้อย 5 เอเคอร์

ทั้งกลุ่มหยุดที่สนามสิ่งกีดขวาง

ฟางฮงและหลิงอ่าวยืนใกล้ ๆ และคอยสังเกต

“หลิงอ่าว เด็กที่คุณพามานั้นยังเด็กเกินไป เขายังเป็นนักเรียนอยู่ใช่ไหม? เขาจะสามารถจัดการการฝึกของฉันได้เหรอ” ฟางฮงถาม

หลิงอ่าวมองไปที่เหย่หลิงเฉิน “ผมคิดอย่างนั้นครับ เด็กคนนั้นใช้หมัดได้ดี แม้ว่าผมจะไม่เหมาะกับเขาก็ตาม”

ฟางฮงส่ายหัว “นั่นหมายความว่าเขามีพลังระเบิดและเทคนิคที่ดี ไม่ได้หมายความถึงทุกสิ่ง”

“การเป็นปรมาจารย์ที่แท้จริง นอกจากทักษะแล้ว ต้องมีความอดทน ความเข้าใจ และความสามารถในการปรับตัว นอกจากนี้ ยังต้องสามารถเอาตัวรอดได้ในทุกสภาพแวดล้อม เป็นนักดำน้ำที่มีความสามารถ พรางตัวได้ และการเป็นนักแม่นปืนก็เป็นทักษะที่สำคัญที่สุดเช่นกัน”

เมื่อสวรรค์เปิดประตูบานหนึ่ง อีกบานหนึ่งก็ต้องปิดเป็นธรรมดา

โลกนี้เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญที่เก่งเรื่องหนึ่งโดยธรรมชาติแต่ไม่รอบรู้

“ผมคิดว่าเขาทำได้” หลิงอ่าวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฟางฮงไม่ตอบแต่หันไปมองที่สนาม

เส้นทางอุปสรรคได้เริ่มขึ้นแล้ว

มี 4 ขั้นตอนในหลักสูตรนี้

อย่างแรกคือวิ่ง 15 เมตรขึ้นไปบนทางลาด 60 องศาก่อนจะกระโดดลงจากขอบ จากนั้นก็คลานใต้สายไฟ หลังจากลอดเส้นลวดไปแล้วก็ไต่กำแพงหินสูง 25 เมตร สุดท้ายข้ามกองลูกดิ่ง!

กองลูกดิ่งยาว 100 เมตร แต่ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคือมันอยู่ห่างจากพื้นดิน 25 เมตรเช่นกัน จากความสูงนั้น การล้มอาจหมายถึงความตาย!

ในตอนท้ายของกองลูกดิ่งเป็นเชือกที่ใช้โรยลงไปที่พื้นเพื่อให้ครบหลักสูตร

ภายใต้สถานการณ์ปกติ อุปสรรคนี้อาจดูน่ากลัว แต่เหย่หลิงเฉินจะไม่ถูกขัดขวางและเขาสามารถผ่านไปได้แน่ แต่อย่างไรก็ตามตอนนี้แขนขาของเขากำลังถูกชั่งน้ำหนักด้วยน้ำหนัก!

นั่นคือสิ่งที่น่ากลัว เขามีปัญหากับการเคลื่อนไหว เขาจะสำรวจเส้นทางสิ่งกีดขวางได้อย่างไร?

คนอื่น ๆ เริ่มพุ่งไปข้างหน้าแล้ว มีเพียงเหย่หลิงเฉินเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ที่นั่นจ้องเขม็ง

นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่นี่และเขาไม่รู้อะไรเลย เขาจะสำเร็จหลักสูตรฝึกอบรมที่ยากลำบากเช่นนี้ในวันแรกได้อย่างไร?

เขาสังเกตการกระทำของทุกคนอย่างใกล้ชิด โดยหวังว่าจะอาศัยระบบอัจฉริยะในการเรียนรู้บางอย่าง อย่างไรก็ตาม ความเร็วไอดีของระบบอัจฉริยะนั้นช้าอย่างเจ็บปวดหากอิงจากการสังเกตล้วน ๆ ความเร็วของการดูนั้นอยู่ที่เศษเสี้ยวนาทีและโดยพื้นฐานแล้วมันไร้ประโยชน์

“ถ้าคุณขาดความกล้าหาญ แสดงว่าคุณไม่ได้อยู่ในการทดสอบเหล่านี้! จะกลับบ้านตอนนี้ก็ย่อมได้!” ฟางฮงขมวดคิ้วเหย่หลิงเฉินซึ่งยังคงยืนอยู่ที่นั่นและร้องออกมาอย่างเย็นชา

เหย่หลิงเฉินสูดหายใจเข้าอย่างสงบ ทำให้หัวใจของเขามั่นคง และพุ่งขึ้นไปบนทางลาด

โชคดีสำหรับเขา ปกติเขาจะเน้นไปที่การฝึกร่างกาย และถึงแม้จะยกน้ำหนัก การออกแรงก็ไม่มากเกินไป อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาไปถึงทางลาดชัน ความยากในการแบกรับก็เพิ่มขึ้นอย่างไม่สิ้นสุด เขาดันกล้ามเนื้อต้นขาจนสุด และพวกมันก็กลายเป็นเยลลี่ในที่สุดเมื่อเขาไปถึงยอด

อย่างไรก็ตาม ความท้าทายต่อไปคือการดรอป 5 เมตร!

เหย่หลิงเฉินกระโดดลงจากแท่นและเรียนรู้จากคนอื่น ๆ เขาตกลงและพลิกตัวไปมาสักสองสามรอบ แต่เขาก็ยังรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

การคลานผ่านลวดดูเหมือนง่าย แต่เมื่อเหย่หลิงเฉินวางตัวเองลงบนพื้น คลื่นความร้อนก็พุ่งเข้าใส่เขา พื้นผิวของพื้นดินต้องเกิน 50 องศาเซนติเกรด!

ยิ่งเขาไปลึกเท่าไหร่ อุณหภูมิก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น ขณะที่เขาคลานผ่านลวด ร่างกายของเหย่หลิงเฉินเปียกโชก เหงื่อไหลออกจากรูขุมขนของเขา เนื่องจากความร้อนของพื้นผิว ถ้าเขายกร่างกายขึ้น มันจะโดนลวด และผมของเขาก็ยืนตรงปลายเหมือนชาวไซย่าทันที

กำแพงหินและกองลูกดิ่งจะพิสูจน์ได้ว่าเป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเหย่หลิงเฉิน

แขนขาของเขาเกาะอยู่บนผิวหิน และมันคือทั้งหมดที่เขาทำได้เพื่อเอื้อมขึ้นไปข้างบน ร่างของเขาฉาบกับผนัง รู้สึกเหมือนเขาใช้เวลาครึ่งวันในการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ความโหดเหี้ยมของการฝึกไม่เหมือนที่เขาเคยสัมผัสมาก่อน

ด้วยความยากลำบากอย่างมาก เขาไปถึงยอดกำแพงหินและก้าวขึ้นไปบนกองลูกดิ่ง เขาลังเลกับทุกย่างก้าวและเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง

คนอื่น ๆ ทั้งหมดจบหลักสูตรไปนานแล้วและเฝ้าดูเหย่หลิงเฉินจากด้านล่าง พวกเขาอดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา…

…