I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 57
‘ผิดปกติงั้นเหรอ?’
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของทุกคนเต้นแรง
ฟางฮงถูใบหน้าของเขาที่แข็งทื่อจากความประหลาดใจ จากนั้นเดินไปและอธิบายว่า “ปืนของเราทั้งหมดผลิตขึ้นเป็นพิเศษ ไม่เคยมีปัญหาเรื่องความแม่นยำและการยิงเป้าที่ตรง”
เหย่หลิงเฉินส่ายหัว จากนั้นตรวจสอบเป้าอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้น เขาก็เริ่มคลุกคลีกับมัน
ทุกคนต่างตกตะลึง
ทันใดนั้นจากปากกระบอกปืนก็มีสนิมหลุดออกมา สนิมมีขนาดเล็กมากแต่เพียงพอที่จะปิดกั้นการมองเห็นส่วนหนึ่งของเป้าเล็งและส่งผลต่อความแม่นยำได้
‘นี่…’ ฟางฮงตกตะลึง การใส่ใจในรายละเอียดและทักษะการสังเกตนั้นไม่ปกติทั่วไปนัก แม้แต่เขาเองก็ยังไม่ได้สังเกตเห็น
ในที่สุดเหย่หลิงเฉินก็พอใจและพยักหน้า “ตอนนี้โอเคแล้ว ให้ผมลองอีกครั้งนะครับ”
ปัง ปัง ปัง!
เสียงปืนอีกสิบนัดดังขึ้นติดต่อกัน
ทุกคนยืนนิ่งอยู่กับที่ รอให้คะแนนปรากฏบนหน้าจอ
[เหย่หลิงเฉิน คะแนนรวม 100 คะแนน!]
ปากของฝูงชนแห้งผาก พวกเขารู้สึกชาในหัวใจ ในขณะนั้นพวกเขาสูญเสียการแสดงออกหรือคำพูดใดที่จะแสดงความรู้สึกภายในของพวกเขา
อู๋หยู่จ้องไปที่คะแนนที่เป็นไปไม่ได้นั้น ร่างกายของเขาสั่นเทา เขาแทบลงทั้งยืนเข่ากระแทกลงบนพื้น น้ำตาไหลออกมาเป็นกระแสน้ำ
คำพูดนับไม่ถ้วนรวมกันเป็นเสียงคร่ำครวญเพียงครั้งเดียว “พระเจ้า นี่มันบ้าไปแล้ว!”
“น้องเหย่ นายเรียนรู้การยิงปืนมาจากฉันจริง ๆ เหรอ?”
หลิงอ่าวก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาเริ่มสงสัยว่ามหาอำนาจในตัวของเขาคือการให้การศึกษาแก่ผู้อื่นหรือไม่
“ใช่ครับ” เหย่หลิงเฉินพยักหน้าอย่างจริงใจ
“ทำไมฉันถึงรู้สึกว่านายกำลังล้อเล่นกับฉันอยู่” หลิงอ่าวมองไปที่เหย่หลิงเฉินอย่างสงสัย
เหย่หลิงเฉินส่ายหัวทันทีเพื่อให้ความมั่นใจแก่เขา “ไม่แน่นอนครับ!”
…
การฝึกด่านที่สามคือการฝึกหมัด
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทุกคนในสมาคมนักรบนั้นมีร่างกายที่ทรงพลังมาก
ดังนั้นหมัดป้องกันที่สอนให้กับนักศิลปะการต่อสู้ทุกคนจึงเป็นหลักสูตรความเชี่ยวชาญจากหลายโรงเรียน
มีข่าวลือว่า Martial Fist ได้รวมการเคลื่อนไหวที่หลากหลายจากศิลปะการต่อสู้ของจีนโบราณ จากนั้นจึงทำการศึกษาโดยผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้กว่าร้อยคนในช่วงหนึ่งปีก่อนที่จะสรุปการสร้าง
สรุปแล้ว Martial Fist นั้นง่ายต่อการฝึกฝนและมีประสิทธิภาพในการต่อสู้ และในการต่อสู้จริงมันมีประสิทธิภาพมากที่สุด
เหย่หลิงเฉินไม่เคยเรียนหมัดนักสู้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงนั่งดูจากด้านข้าง
‘การสังเกต Martial Fist ความชำนาญหมัดมวย +1‘
‘การสังเกต Martial Fist ความชำนาญหมัดมวย +1‘
‘การสังเกต Martial Fist ความชำนาญหมัดมวย +1‘
…
ด้วยการเพิ่มขึ้นของหน้าจออัจฉริยะอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของหมัดนั้นซึมเข้าไปในสมองและความจำของเขาอย่างรวดเร็ว เหย่หลิงเฉินมั่นใจว่าเขาสามารถทำได้ดีกว่าคนอื่น ๆ แน่
อย่างไรก็ตาม เพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้ทุกคนประหลาดใจ เขาเลือกที่จะนอนราบและยืนอยู่ข้างๆ และสังเกตพวกเขา
ถ้าเขาทำร้ายความรู้สึกของคนเหล่านี้ที่นี่ มันจะเป็นบาปใหญ่
ที่ปลายอีกด้านของสนามฝึกซ้อมฟางฮงอยู่ในอารมณ์ที่ดี ใบหน้าเคร่งขรึมของเขาแสดงรอยยิ้มที่หายากและรอยยิ้มนั้นก็ไม่จางหายไป
“หลิงอ่าว คุณหาต้นกล้าที่ดีมากมายังสมาคมของเราในครั้งนี้!” ในที่สุดเขาก็พูดออกมาหลังจากหยุดชั่วขณะ “ฉันจะแนะนำให้เขาเข้าสำนักฝึกมังกรขด!”
หลิงอ่าวส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “หัวหน้าฟาง คุณมองโลกในแง่ดีเกินไป ผู้ชายคนนี้ไม่สนใจที่จะเป็นนักศิลปะการต่อสู้หรอกครับ”
“อะไรกัน?” ดวงตาของฟางฮงเบิกกว้าง “ไม่เพียงแต่นักศิลปะการต่อสู้จะสามารถปกป้องประเทศได้เท่านั้น แต่ยังได้รับสิทธิพิเศษที่พวกเขาได้รับที่สามารถช่วยปกป้องคนที่รักได้ เขาไม่ต้องการสิ่งนั้นเหรอ?”
**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **
FB : June6 Translate นิยายแปลไทย
“ผมเคยลองแนะนำเขามาก่อน แต่เขาอ้างว่าเขาคุ้นเคยกับชีวิตที่เรียบง่ายและไม่ต้องการที่จะถูกผูกมัด” หลิงอ่าวกล่าวต่อ “ผมก็คิดว่าเขาเป็นตัวแทนนักศิลปะการต่อสู้ที่ดี นั่นเป็นเหตุผลที่ผมส่งเขามาที่นี่เพื่อให้คุณฝึกฝนในช่วงฝึกการต่อสู้ของเขา”
“การฝึกการต่อสู้? นี่เขายังเรียนอยู่เหรอ?” เห็นได้ชัดว่าฟางฮงไม่ได้สนใจสิ่งที่เหย่หลิงเฉินเคยแจ้งให้ทราบก่อนหน้านี้มากนัก
“ครับ นักศึกษาปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยปักกิ่ง”
หลิงอ่าวเงียบไปครู่หนึ่ง “นอกจากนี้… ตามที่ผมได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ เขาเก่งในการต่อสู้ครับ เก่งมาก!”
“เขาเทียบกับคุณได้ยังไง”
เขาอ้าปากค้าง!
ฟางฮงสูดลมหายใจเย็น ๆ ดวงตาของเขากวาดสายตาไปที่เหย่หลิงเฉิน เขากล่าวอย่างหนักแน่นว่า “นี่มันเป็นการสูญเสียของประเทศของเรา ถ้าเราปล่อยให้คนประเภทนี้ไปจากสมาคมนักรบ! ผมจะคิดหาวิธีโน้มน้าวเขา!”
พวกเขาแสดงหมัดต่อสู้ครบสามรอบก่อนที่จะหยุดในที่สุด
ถึงตอนนั้นก็เกือบจะเที่ยงแล้ว หลังอาหารกลางวัน พวกเขามีเวลาพักอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนการฝึกปีนเขาแบบถ่วงน้ำหนักในตอนบ่าย
อย่างไรก็ตาม ขณะที่ทุกคนยังคงรอการบอกเลิกฝึกของฟางฮง เหย่หลิงเฉินที่เพิ่งนั่งอยู่ข้างๆ ก็ลุกขึ้นทันที
การแสดงออกของเขาค่อนข้างมืดมน
แม้ว่าเขาจะถูกเยาะเย้ย การแสดงออกของเขาก็ไม่น่าเกลียด
ทั้งฟางฮงและหลิงอ่าวขมวดคิ้วไม่พูดอะไร พวกเขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ สังเกตเหย่หลิงเฉิน
“นักสู้เป็นความภาคภูมิใจของคนจีนมาโดยตลอด มันเป็นกระดูกสันหลังของทั้งชาติ!” ใบหน้าของเหย่หลิงเฉินแสดงความเข้มงวดที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “ก่อนที่ผมจะมาที่นี่ ถ้ามีคนถามผมว่านักศิลปะการต่อสู้คืออะไร? ผมจะบอกว่านักศิลปะการต่อสู้นั้นทรงพลังมาก!”
“อย่างไรก็ตาม จู่ ๆ ผมก็รู้สึกผิดหวัง ผิดหวังเกินคำบรรยาย!”
เสียงของเหย่หลิงเฉินไม่ดัง แต่ก็สามารถดึงดูดความสนใจจากฝูงชนนี้ได้ สายตาที่เร่าร้อนทั้งหมดจ้องมองมาที่เขา หลายคนหน้าบึ้ง
‘ผิดหวัง? ทำไมเขาถึงผิดหวัง?’
“ตอนนี้ ถ้ามีคนถามผมว่านักศิลปะการต่อสู้คืออะไร? ผมจะบอกว่าคือขยะ! อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่พวกคุณอยู่ในสายตาของผม!”
นักศิลปะการต่อสู้ทั้ง 15 คนที่นั่นเริ่มหายใจหอบ จ้องเขม็งไปที่เหย่หลิงเฉินใบหน้าของพวกเขาร้อนแดง
ความอัปยศ! ความอัปยศสุดขีด!
อู๋หยู่ก้าวไปข้างหน้า ดวงตาของเขาเร่าร้อนด้วยความโกรธขณะที่จ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉินตะโกนอย่างโกรธจัด “ฉันยอมรับว่านายมีความสามารถมาก! แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านายจะทำให้เราขายหน้าได้แบบนั้น!”
“แกล้งให้ขายหน้าเหรอ? ไม่ ไม่ ไม่ คนที่ทำให้อับอายคือตัวคุณเอง! พวกคุณไม่สมควรได้รับความอับอายจากผมด้วยซ้ำ!”
เสียงกรอบแกรบดังขึ้น!
ในขณะนั้น ทุกคนต่างก็กำหมัดแน่น ร่างกายของพวกเขาเอียงไปข้างหน้าราวกับว่าพร้อมที่จะพุ่งออกไปและต่อสู้กับเหย่หลิงเฉินจนตาย
หลิงอ่าวกำลังจะก้าวเข้ามา แต่ถูกฟางฮงดึงกลับ “อย่าเพิ่งไป ปล่อยให้เขาพูด!”
“นี่อะไร? คุณไม่มั่นใจเหรอ?” เหย่หลิงเฉินยิ้ม เขาชี้ไปที่พวกเขาและพูดว่า “ต้องการเอาชนะผมเหรอ? แน่นอน! ผมจะให้โอกาสนี้กับคุณ!”
“ก่อนหน้านี้ผมดูคุณแสดงหมัดการต่อสู้และได้เรียนรู้มันมาบ้างแล้ว ผมจะต่อสู้กับพวกคุณด้วยหมัดนั่น!” ดวงตาเหมือนเสือของเหย่หลิงเฉินกวาดไปทั่วกองทหาร “จะมาแบบตัวต่อตัวหรือทั้งหมดในคราวเดียวก็ได้ มา!”
“นี่นายกำลังล้ำเส้นอยู่นะ!”
อู๋หยู่รีบเดินออกจากกลุ่มทันที เขาจ้องมองไปที่เหย่หลิงเฉิน “ฉันเข้าร่วมกลุ่มนี้มา 11 ปีแล้ว! ฝึกหมัดมา 11 ปี! คิดว่าจะเอาชนะพวกเราได้หลังจากดูแค่ครั้งเดียวเหรอ!”
“คุณฝึกมา 11 ปีแล้ว แต่ฝีมือยังแย่อยู่แบบนี้ ไม่แปลกใจเลยที่คุณเป็นแค่ขยะ!”
น้ำเสียงสบายๆ ของเหย่หลิงเฉินทำให้ดวงตาของอู๋หยู่เปลี่ยนเป็นสีแดงและเขาก็รีบวิ่งไปข้างหน้าด้วยเสียงคำราม!
“หนอย!!”
ความเร็วดุจดั่งสายลม
อย่างไรก็ตามเหย่หลิงเฉินยื่นมือเพียงข้างเดียว จับหมัดของอู๋หยู่และบิดเล็กน้อย!
ร่างกายของอู๋หยู่รู้สึกไร้อำนาจ ไม่สามารถรวบรวมกำลังใด ๆ ได้ หลังจากนั้นเหย่หลิงเฉินก็เหวี่ยงขาของเขา ทำให้อู๋หยู่ตกลงมา…
…
