I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 58
เทคนิคที่เหย่หลิงเฉินใช้คือการจับหมัดต่อสู้!
เขาทำให้การโจมตีของอู๋หยู่เป็นโมฆะอย่างง่ายดายและจัดการปราบเขาต่อ!
“นี่เหรอผลจากการฝึกมา 11 ปี!” เหย่หลิงเฉินถามอู๋หยู่ เขาดูถูกเหยียดหยามโดยสิ้นเชิง
“ฉัน ฉัน…” อู๋หยู่พูดไม่ออกอย่างเศร้าใจ
“มีใครยังไม่มั่นใจอีกไหม” เหย่หลิงเฉินมองดูฝูงชน ในขณะนั้น บรรดาผู้ที่ใกล้จะท้าทายเขาเงียบไปและหลบสายตาของเหย่หลิงเฉิน
“แค่นี้กลัวแล้วเหรอ? วิ่งหนีสิ? คำว่าขยะนี่คงเรียกว่าเป็นคำชมแทนแล้วมั้ง!” การแสดงออกของเหย่หลิงเฉินเปลี่ยนไปอย่างจริงจัง
“พวกเราไม่ใช่ขยะ!” ตะโกนใครบางคน
“พวกเราไม่ใช่ขยะ!”
คราวนี้ ทั้ง 15 คนคำรามพร้อมกันด้วยเสียงที่ดังก้อง
“อย่างน้อยก็ยังมีจิตวิญญาณการต่อสู้อยู่บ้าง!” เหย่หลิงเฉินพยักหน้า “อย่างไรก็ตาม จิตวิญญาณการต่อสู้นี้ไม่ควรจะใช้แค่เพื่อตะโกน แต่ควรใช้ในการฝึกและในสนามรบ!”
“คุณรู้ไหมว่าทำไมผมถึงบอกว่าคุณเป็นขยะ? นั่นเป็นเพราะคุณขี้เกียจ!”
เหย่หลิงเฉินกวาดสายตาไปทั่วใบหน้าของพวกเขา “คุณคิดว่าเพียงเพราะคุณเริ่มแต่เช้าและจบการฝึกตอนสายแล้ว ฝึกฝนตามแผนแต่ละวันแล้ว ถือว่าเป็นความพยายามเหรอ? ไม่ถูกต้อง! นี่มันผิดแน่นอน!”
“การฝึกจำเป็นต้องประเมินจากผลลัพธ์ ท่าหมัดต่อสู้ของคุณไม่เป็นไปตามมาตรฐาน ทุกหมัดขาดพลัง! นี่คือสิ่งที่คุณหมายถึงการฝึกหรือไม่? แทนที่จะเสียเวลาแบบนั้นทุกวัน คุณก็ควรกลับบ้านไปซะ!”
เหย่หลิงเฉินโกรธจัด สาเหตุที่เขาโกรธก็เพราะพวกเขาดูซ้อมกันแบบสบาย ๆ
แม้จะมีคนฝึกฝนสิบห้าคน แต่ความชำนาญหมัดการต่อสู้ของเหย่หลิงเฉินก็เพิ่มขึ้นเพียง 20 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น นี่เป็นการบอกได้ว่าความเชี่ยวชาญของพวกเขาในด้านหมัดต่อสู้นั้นแย่แค่ไหน
ทุกคนเงียบไป บางคนอาย บางคนไม่มั่นใจ
“วัตถุประสงค์หลักของการฝึกของคุณคืออะไร? เป็นหลักสูตรอบรม? เวลาในการฝึกอบรม? ความเข้มข้นของการฝึก? ไม่มีเลยที่กล่าวมานี้!” เหย่หลิงเฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “มันคือจิตวิญญาณ! มันคือจิตวิญญาณของแต่ละคน!”
“คุณเพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกประจำวันเหมือนเครื่องจักร ถึงแม้ว่าคุณจะได้รับเวลาในการฝึกมากขึ้น แต่คุณก็แทบจะไม่ได้พัฒนามันเลย นั่นก็เท่ากับขยะไม่ใช่หรือ?”
เหย่หลิงเฉินมองดูพวกเขา “มีคนจากกลุ่มเดียวกันที่ได้รับเลือกให้เข้าค่ายฝึกพิเศษสี่แห่งใช่ไหม?”
ทุกคนพยักหน้า
“ในกลุ่มเดียวกัน ทำไมพวกเขาถึงเข้าไปได้ ทั้ง ๆ ที่คุณทำไม่ได้” เหย่หลิงเฉินพูดอย่างไร้ความปราณี “เมื่อเทียบกับพวกเขา คุณคือผู้ถูกปฏิเสธ นี่มันล้มเหลว!”
บางคนเริ่มหายใจแรง บางคนตาแดง แต่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“คุณบอกผมว่าความล้มเหลวที่ถูกปฏิเสธ ไม่ใช่ขยะหรือ”
ไม่มีใครตอบ
ใบหน้าของทุกคนแดงก่ำเมื่อเลือดพุ่งไปที่ใบหน้าของพวกเขา
ความอัปยศอดสูกินพวกมันเข้าไปข้างใน ทำให้พวกเขาอับอายอย่างมาก
‘ทำไมคนอื่นถึงทำได้ในขณะที่เราทำไม่ได้‘
คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสหาย บัดนี้กลับดูถูกตนเองจากที่สูงกว่า! สำหรับตัวเองแล้วทำไมพวกเขาไม่สามารถยืนเหนือคนอื่นได้?
“พวกคุณพอใจง่ายเกินไป! คุณภูมิใจในตัวเองที่ได้เป็นนักศิลปะการต่อสู้หรือไม่? คิดว่าการฝึกฝนประจำวันเช่นนี้เพียงพอแล้วหรือไม่!”
พวกเขาทั้งหมดเงียบ ทุกคนหายใจแรงด้วยดวงตาสีแดง
“ผมจะถามคุณอีกครั้ง จุดประสงค์ของการฝึกของคุณคืออะไร?”
“ฉันอยากเป็นราชาของนักศิลปะการต่อสู้!” อู๋หยู่ตะโกน ตาของเขาแดงก่ำ
“ฉันต้องการปกป้องประเทศของฉัน!”
“ฉันอยากให้ครอบครัวภูมิใจในตัวฉัน!”
…
**ขโมยมาจาก ThaiNovel / My Novel **
FB : June6 Translate นิยายแปลไทย
ทั้งสิบห้าคนพูดขึ้นทีละคน
“ไม่ถูกต้อง! ผิดทั้งหมด!” เหย่หลิงเฉินตะโกน “เพื่อตัวเอง! ยิ่งเหงื่อออกมากเท่าไหร่ เลือดก็ยิ่งออกน้อยลงเท่านั้น! ถ้าคุณไม่ฝึกฝนอย่างเต็มที่ การเข้าสู่สนามรบ… จะทำให้พวกคุณเสียชีวิต!”
ทุกคนรวมถึงหลิงอ่าวและฟางฮงรู้สึกว่าเลือดพุ่งไปที่ใบหน้าของพวกเขา ทำให้พวกเขากลายเป็นสีแดง
อาจเป็นเพราะนักศิลปะการต่อสู้รายล้อม หรืออาจเป็นแรงบันดาลใจอย่างกะทันหันของเขา เหย่หลิงเฉินไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ แต่เขาได้พูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมาเพื่อปลุกจิตวิญญาณทุกคน…
“เราเข้าใจและรับรู้ถึงความผิดพลาดของเรา!”
ร่างกายของอู๋หยู่สั่นสะท้านด้วยความเครียด เสียงของเขา และใบหน้าของเขาแดงในขณะที่เขาตะโกน
“คุณผิดอะไร” เหย่หลิงเฉินถาม
“การฝึกเป็นเรื่องของเรา! ไม่ใช่เพื่อภารกิจ แต่เป็นชีวิตของเรา! เราต้องทุ่มสุดตัว!” อู๋หยู่ตะโกนขณะที่ยืนตัวตรงเป็นไม้กระดาน
คนอื่น ๆ ต่างก็แสดงออกถึงความทุ่มเทอย่างสูงสุด ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายเมื่อมองไปที่เหย่หลิงเฉิน
เหย่หลิงเฉินพยักหน้า “ดี! การฝึกฝนของคุณจะแสดงผลออกมาได้ด้วยการยกระดับจิตวิญญาณของคุณเท่านั้น! จำความฝันของคุณและทำให้สำเร็จ! คุณต้องจำและระลึกเอาไว้เสมอ!”
“ทราบ!” นักศิลปะการต่อสู้สิบห้าคนตะโกนพร้อม ๆ กัน เสียงของพวกเขาดังสนั่น
เหย่หลิงเฉินไอออกมาแล้วมองฟางฮงด้วยท่าทางที่น่าอึดอัดใจ
‘นี่ไม่ดีแน่ การแสดงเจ๋งๆ เป็นเรื่องสนุก แต่ตอนนี้ยากที่จะสรุปได้‘
ฟางฮงเหลือบมองเหย่หลิงเฉิน ใบหน้าของเขาสว่างขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นไร การฝึกภาคเช้าจบลงแล้ว ไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ”
“หัวหน้าฟาง เราไม่เหนื่อย เราต้องการไปฝึกต่อ!” อู๋หยู่ยังคงยืนอยู่ตรงจุดนั้น
“ถูกต้อง หัวหน้าฟาง ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้พยายามอย่างเต็มที่ในระหว่างการฝึก ผมอยากจะยิงมันอีกครั้ง!”
ส่วนที่เหลือยังไม่เคลื่อนไหว
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! คุณจะมีพลังงานเพียงพอในการฝึกได้อย่างไรถ้าคุณไม่กิน ทั้งหมดที่พูดถึงจิตวิญญาณการต่อสู้เป็นเรื่องไร้สาระ! อาหารต้องมาก่อน!” เหย่หลิงเฉินดุจากด้านข้าง
“ฮ่า ๆๆๆ…”
ทุกคนพากันหัวเราะคิกคักทันที
“หัวเราะอะไร? ไปกินข้าว!”
“ครับผม!”
กองทหารยุบ คราวนี้วิธีที่พวกเขามองไปที่เหย่หลิงเฉินเต็มไปด้วยความเคารพอย่างสูงสุด
“หัวหน้าฟาง ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปทานมื้อเที่ยงก่อน” เหย่หลิงเฉินเตรียมพร้อมที่จะจากไป
ทว่าในขณะนั้นฟางฮงอุทานเสียงดัง “เหย่หลิงเฉิน!”
“มานี่!”
ฟางฮงมองไปที่เหย่หลิงเฉินยิ้มด้วยความพึงพอใจ “นายเก่งมาก! คำพูดของนายมีประสิทธิภาพมากกว่าของฉันแล้วแหละตอนนี้”
เหย่หลิงเฉินเกาหัว “หัวหน้าฟางก็พูดเกินไปครับ ไม่ว่าคำพูดของผมจะได้ผลแค่ไหน ผมก็ยังต้องฟังคุณใช่ไหม”
“นายเคยคิดที่จะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ไหม” ฟางฮงตรงเข้าไปในสายตาของเหย่หลิงเฉิน
“หัวหน้าฟาง ผมเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยและตอนนี้ยังไม่มีความตั้งใจเช่นนั้นครับ”
ความผิดหวังชั่วขณะแวบผ่านดวงตาของฟางฮง เขาตบไหล่เหย่หลิงเฉิน “เอาล่ะ ถ้างั้นอยากเป็นตอนไหนก็บอกมา ไปทานอาหารได้”
หลิงอ่าวจับเหย่หลิงเฉิน “นี่ไง! ฉันดูคนไม่ผิดจริง ๆ ครั้งแรกที่ฉันเห็นนาย ฉันคิดว่านายค่อนข้างมีพรสวรรค์ และมันเป็นไปตามที่ฉันคาดไว้! นายคิดคำเหล่านี้ขึ้นมาได้อย่างไรกัน”
“ผมก็แค่ระบายความรู้สึกออกมาครับ”
“น่าทึ่งจริง ๆ! ไม่น่าแปลกใจเลยที่คุณเป็นนักศึกษาอันดับต้น ๆ ของมหาวิทยาลัยปักกิ่ง คำพูดของนายดึงความหลงใหลในตัวฉันออกมา!” หลิงอ่าวหัวเราะออกมาดัง ๆ แล้วลากเขาไปทานอาหารกลางวัน
ฟางฮงยืนอยู่ตรงที่เขาพูดพึมพำ “ยิ่งเหงื่อออกมากเท่าไหร่ เลือดก็ยิ่งออกน้อยลงเท่านั้น! จำความฝันของคุณไว้ให้ดีและทำให้สำเร็จ! ฉันต้องทำป้ายแล้วสินะ นี่จะเป็นคติประจำกองทหารของเราในอนาคต!”
…
