I Am A Prodigy ฉันนี่แหละอัจฉริยะ! - ตอนที่ 84
ตอนที่ 84 อวดความมั่งคั่ง
“เป็นอะไรไป? เธอจําฉันไม่ได้เหรอ?” เหย่หลิงเฉินหัวเราะ
“นิดหน่อย” จางหยุนซีขมวดคิ้วเข้าหากัน “ฉันรู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปมาก เธอไม่เหมือนกับตอนที่เธอยังเป็นเด็ก”
เหย่หลิงเฉินยิ้ม “เธอก็ด้วย ตอนนี้เธอสวยขึ้นมาก”
จางหยุนซีหน้าแดงแล้วถามด้วยความอยากรู้ “โอ้ จริงสิ เกิดอะไรขึ้นกับไพ่? เธอชนะได้อย่างไร”
“การพนันเต็มไปด้วยการหลอกลวง!”
เหย่หลิงเฉินมองไปที่จางหยุนซี “จริง ๆ แล้วห้าคนที่เล่นการพนันกับฉันเป็นคนรับใช้ของหลี่ซี รวมทั้งคนแจกไพ่ด้วย!”
“เจ้ามือหยิบกลอุบายขึ้นมาและทําบางอย่างกับไพ่ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาสามารถควบคุมไพ่ของฉันได้ อย่างไรก็ตาม ในตอนเริ่มต้นเมื่อฉันแตะไพ่ ฉันได้ไพ่เอซและซ่อนไว้บนตัวฉัน
หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เหย่หลิงเฉินกล่าวต่อ “นอกจากนี้ เมื่อเขาทําเครื่องหมายที่การ์ด ฉันเลยจําลําดับของไพ่ได้ ทําให้ฉันรู้ว่าพวกเขามีการ์ดอะไรด้วย!”
“นั่นหมายความว่าการสูญเสียสิบครั้งติดต่อกันของเธอ เป็นการแกล้งทํางั้นเหรอ? เป็นการรอโอกาสที่เหมาะสมใช่ไหม” จางหยุนซีจ้องไปที่เหย่หลิงเฉินด้วยท่าทางประหลาดใจ “ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะน่าทึ่งขนาดนั้น”
“เทคนิคการพนันเป็นเพียงทักษะบางอย่างที่ผิดเพี้ยน ไม่น่าพูดถึงเลย” เหย่หลิงเฉินตอบพร้อมกับโบกมือ
“แล้วเธอ รู้จักคุณชายหลู่ได้อย่างไร”
“ฉันกําลังเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งและเขามาจาก Capital City แค่เรื่องบังเอิญที่เรารู้จักกัน”
จางหยุนซีสงสัยเกี่ยวกับคําตอบของเหย่หลิงเฉิน แต่เธอก็ไม่ได้ถามเขาอีก
เมื่อพวกเขาพูดถึงมหาวิทยาลัย สีหน้าของเธอก็บูดบึ้งในทันใด
“หยุนซี ฉันขอโทษ ถ้าฉันรู้เรื่องนี้ก่อนหน้านี้ เธอจะได้ไม่ต้องเลิกเรียนมหาวิทยาลัย” เหย่หลิงเฉินอดไม่ได้ที่จะขอโทษ
จางหยุนซีส่ายหัว “นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอเลยหลิงเฉิน ฉันควรจะขอบคุณเธอแทน อย่าลืมสิว่าฉันยังเป็นลูกหนี้ของเธอ”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เหย่หลิงเฉินก็ถามว่า “แล้ว..แผนในอนาคตของเธอคืออะไร?
“ฉันวางแผนที่จะหางานทําเพื่อช่วยครอบครัว”
“ถ้าอย่างนั้น…”
“หลิงเฉิน เธอช่วยฉันมากพอแล้ว ฉันไม่รบกวนเธอแล้ว!” จางหยุนซีกล่าวก่อนที่เหย่หลิงเฉินจะพูดจบ
เหย่หลิงเฉินถอนหายใจและเงียบ
พวกเขามาถึงบ้านของจางหยุนซีโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว คุณและคุณนายจางกังวลเป็นอย่างมากขณะรอพวกเขา เมื่อพวกเขาเห็นทั้งสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
หลังจากแลกเปลี่ยนกันสั้น ๆ เหย่หลิงเฉินก็จากไป
เขาไม่ได้กลับบ้าน แต่วิ่งไปที่เมืองใกล้เคียงแทน
เขารู้ว่าตอนนั้นพ่อแม่ของเขายังทํางานอยู่
ร้านหยกไคหยวน
นั่นคือสถานที่ทํางานของซู่เจินซึ่งขายเครื่องหยกทุกประเภท
แม้ว่าจะไม่สามารถแข่งขันกับร้านค้าขนาดใหญ่ได้ แต่ก็มีข้อเสนอที่ดีกว่า นอกจากนี้ เครื่องหยกที่พวกเขาขายยังมีสีที่เหมาะสม นําพวกเขาไปสู่ธุรกิจที่ดีในเมืองแห่งนี้อีกด้วย
ซู่เจินทํางานเป็นแคชเชียร์ของร้านหยกไคหยวน เป็นงานที่ง่าย ถึงแม้จะไม่เหนื่อย แต่ก็ไม่ได้พักผ่อนเช่นกัน เธอต้องต้อนรับแขกด้วยรอยยิ้มทุกวัน
ตอนนี้ก็ 4 โมงเย็นแล้ว ลูกค้าเริ่มเข้ามาเยอะมากขึ้น ซู่เจินทักทายลูกค้าที่มาที่ร้านอย่างต่อเนื่องและแนะนําเครื่องหยกที่เหมาะสมให้พวกเขา
ชาและน้ำเสิร์ฟสําหรับแขก แต่เธอจะต้องอดทนกับความแห้งแล้งเหน็ดเหนื่อยที่มาพร้อมกับการทักทายและการพูดคุยทั้งหมด
“ซู่เจิน ไม่เจอกันนานเลยนะ” ในขณะนั้น เศรษฐีที่แต่งตัวทันสมัยเดินเข้ามาหาซู่เจินและทักทายเธอด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ผู้หญิงที่ร่ำรวยคนนี้มีผมโค้งตีกะบังข้างหน้าและใบหน้าของเธอแต่งหน้าบาง ๆ เธอสวมชุดเดรสยาวลายคลื่นสีแดงเข้มรัดรูปพร้อมรองเท้าส้นสูงคริสตัล รูปลักษณ์ของเธอสวยงาม การเคลื่อนไหวของเธอดูหรูหราและมีระดับ
ข้าง ๆ เธอมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทสีขาวสวมแว่นทรงกลมยืนอยู่
เด็กชายคนนั้นอายุใกล้เคียงกับเหย่หลิงเฉินโดยมีวุฒิภาวะพิเศษระหว่างคิ้วของเขา เห็นได้ชัดว่าเขามีประสบการณ์บางอย่างในสังคม
ซู่เจินผงะแล้วยิ้ม “ซูหยา? ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“เพื่อนเก่าของฉัน การพบกันครั้งสุดท้ายของเราคือเมื่อสองปีที่แล้ว!” ซูหยาจําได้
หลังจากนั้น เธอมองไปที่ซู่เจิน “ฉันเดินผ่านมาแถวนี้พอดีและจู่ ๆ ก็จําได้ว่าเธอเป็นพนักงานขายที่นี้ ฉันเลยเข้ามาดู”
ซู่เจินสงบสติอารมณ์ “เธอกําลังหาซื้อหยกอยู่หรือ”
ซูหยาพยักหน้า ดูเหมือนผิดหวัง “ใช่ ตอนแรกฉันไม่ได้วางแผนที่จะใช้จ่ายเงิน เธอรู้ใช่ไหมว่าคนในรุ่น ๆ อย่างพวกเราเป็นคนประหยัด แต่ลูกชายไม่เห็นด้วย! เขายืนกรานที่จะซื้อให้ฉัน”
ซู่เจินหัวเราะ “เขาเป็นลูกของเธอเหรอ? ช่างเป็นลูกกตัญญจริง ๆ
“อ้อ ฉันลืมแนะนําไป นี่คือลูกชายของฉัน ซูหยวน เขาเรียนไม่เก่งเลย แต่โชคดีที่เขาประสบความสําเร็จในการเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง ตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าโรงงานเล็ก ๆ” ซูหยากล่าวต่อ “เร็วเข้า ทักทายป้าซู่สิลูก”
“ได้เป็นเจ้านายตั้งแต่อายุยังน้อยแบบนี้ ลูกชายของเธอมีความสามารถมากนะ” ซู่เจินกล่าวขณะที่เธอจัดผมของเธอ
“ก็แค่ เขาทําเรื่องของตัวเองเท่านั้น” ซูหยาหัวเราะแล้วพูดต่อ “ซู่เจิน ฉันได้ยินมาว่าการศึกษาของลูกชายของเธอไม่ค่อยประสบความสําเร็จเท่าไหร่ ผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเขาเป็นอย่างไรบ้าง”
“เขาค่อนข้างโชคดี เลยลงเอยที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งจ้ะ”
“มหาวิทยาลัยปักกิ่ง?” ซูหยาอ้าปากค้าง แต่พูดต่อหลังจากนั้น “อันที่จริง การไปมหาวิทยาลัยอาจไม่ดีที่สุดในทุกวันนี้ จําข่าวคราวที่แล้วเกี่ยวกับนักศึกษาปริญญาเอกของมหาวิทยาลัยฮัวฉิงที่ลงเอยด้วยการเป็นคนขายเนื้อได้หรือไม่? เธอไม่คิดว่ามันตลกเหรอ?”
“ผมก็เห็นข่าวนั้นเหมือนกันครับ ผมคิดว่าเป้าหมายของการเรียนคือการหาเงินเพิ่ม แทนที่จะเสียเวลาสี่ปีในมหาวิทยาลัย พวกเขาอาจจะเข้าร่วมทีมก่อนหน้านี้เพื่อหารายได้!” ซูหยวนผลักแว่นตาของเขา “ยกตัวอย่างเช่น แม้ว่าผมจะไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย แต่ก็มีผู้สําเร็จการศึกษาระดับม หาวิทยาลัยไม่กี่คนในโรงงานมาทํางานให้ผมไม่ใช่เหรอ?”
ซู่เจินหัวเราะตามไม่พูดอะไร
อย่างไรก็ตาม ซูหยาไม่หยุด “โอ้ ซู่เจิน เราเป็นคนที่ทุกข์ทรมานที่ต้องให้ลูกไปมหาวิทยาลัย ลูกชายของเธอได้รับการตอบรับเข้ามหาวิทยาลัยปักกิ่ง แต่เธอต้องทนทุกข์อีกสี่ปี! ดูที่เธอขายเครื่องหยกมาหลายปีแล้ว แต่เธอไม่ได้ใส่เลย ฉันล่ะรู้สึกเสียใจด้วยจริง ๆ !”
ซู่เจินกระชับริมฝีปากของเธอแล้วเปลี่ยนหัวข้อ “ซูหยา เธอกําลังมองหาเครื่องหยกประเภทไหนอยู่เหรอ? ฉันแนะนําสร้อยข้อมือหยกนี้ ราคาเพียง 2,000 หยวน แต่สีสวย นอกจากนี้วันนี้มีส่วนลด 10 เปอร์เซ็นต์ด้วยนะ คุ้มค่าที่สุดเลยล่ะ”
“แค่ 2,000 หยวน?”
ซูหยวน ทําหน้าบึ้ง แล้วส่ายหัวทันที “2,000 หยวนถูกเกินไป นั่นเป็นสินค้าคุณภาพต่ำ ไม่เหมาะกับสถานะของแม่ผม”
ซูหยายิ้มขอโทษที่ซู่เจิน “เด็กคนนี้ช่างไร้เดียงสาจริง ๆ เขาเพิ่งทําเงินได้มากและปล่อยให้เรื่องเงินมันไปอยู่ในหัวของเขา ความคิดการใช้จ่ายของเขาแตกต่างจากของเรา เฮ้อ ปวดหัวชะมัด”
“แม่ อย่าพยายามประหยัดเพื่อผมเลย ผมไม่ได้ขัดสนเรื่องเงิน!” ซูหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ใจดี
“คุณเห็นเด็กคนนี้ไหม ได้เงินมาแล้วเขาก็ยืนกรานที่จะเป็นลูกกตัญญ ฉันไม่สามารถแม้แต่จะเกลี้ยกล่อมเขาได้เลย” รอยยิ้มบนใบหน้าของซูหยากําลังเบ่งบานเหมือนดอกไม้
“ทําไมไม่ลองสร้อยข้อมือนี้ดูล่ะ? 5,000 หยวน” ซู่เจินยังคงแนะนําต่อไป
“5,000 หยวนยังถูกเกินไป โปรดอย่าเสนอชิ้นที่ราคาต่ำกว่า 10,000 หยวนเลยครับ” ซูหยวนกล่าวพร้อมกับโบกมือ
มีคนไม่กี่คนที่อยู่รอบตัวพวกเขาจ้องมองที่ซูหยา สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา
“ดูลูกของเธอสิ ฉันอิจฉาจริง ๆ
